Vikan - 25.05.1939, Blaðsíða 17

Nr. 21, 1939
VIKAN
17
Smásaga.
Maðurinn hneigði höfuðið af gömlum Honeywell og ég skal minnast á þetta við
vana um leið og hann gekk inn. hann um leið. Ég veit, að hann er dugleg-
Julie Hammond leit upp, og augu henn- ur kaupsýslumaður.
ar leiftruðu. ---------
— Marcus! Hún rétti honum báðar Daginn eftir lá Julie í rúminu, og þar
hendurnar. — En hvað það var ánægju- var hún í heila viku samkvæmt skipun
legt, að þú skyldir koma! Við bjuggumst læknisins. Þegar hún gekk loksins niður
við, að þú myndir koma í tæka tíð. Sástu tröppurnar, biðu Marcus og Ben eftir henni
Ruth? til a.ð fylgja henni um borð í skip, sem
— Ég kem alltaf í tæka tíð! — Hann var á leið til Austurlanda.
ljómaði allur. — Ég gleymi aldrei skírn- Þegar hún hafði verið um borð í tvo
um, afmælisdögum og brúðkaupum, — þó daga, hafði hún náð sér það vel, að hún
að ég sé ekki alltaf í viðeigandi fötum. — fór að veita samferðafólkinu athygli. Það
— Eins og það geri nokkuð til! Julie leit út fyrir að vera hálfleiðinlegt, — nema
hló lágt, en hún leit undan hinu spyrjandi einn maður, sem gekk öðru hvoru fram
augnaráði hans. Hún tók eftir því, að fötin hjá stólnum, sem hún lá í.
hans fóru hálfilla. En Marcus var bezti Hann var hár og glæsilegur og leit út
drengur. Ef hann hefði ekki tekið neitun fyrir að vera rúmlega fertugur. Hún fór
Móðir brúðarinnar hefði átt að vera
í mikilli geðshræringu. Hún hefði
átt að vera í gráum silkikjól með
knipplingum og rússkinsskóm með lágum
hælum. En klukkutíma eftir brúðkaup
dóttur sinnar sat Julie Hammond í eldhús-
inu sínu og borðaði brauð. Hún var í ljós-
rauðum slopp, og nýju skórnir hennar lágu
undir borðinu. Það var heitt, og hún var
þreytt og svöng.
Brúðkaupið hafði verið ákaflega blátt
áfram, þrátt fyrir margra vikna undirbún-
ing. Klukkan fjögur hafði brúðurin geng-
ið inri kirkjugólfið. Stundarfjórðungi síð-
ar höfðu kirkjuklukkurnar hringt til að
gefa til kynna, að Ruth litla Hammond
væri gift Steven Caldwells.
Gifting tekur ekki lengri tíma en þetta.
Það tekur ekki lengri tíma en þetta að
breyta lífsvenjum þriggja manna — henn-
ar, Ruth og Ben.
XJti skein júnísólin í heiði — fyrir innan
var hláturinn og raddirnar þagnaðar, og
kynlegur friður hafði lagzt yfir gamla,
gráa húsið. Henni þótti vænt um, að Stev-
en og Ruth skyldu hafa farið út. Það var
svo dásamlegt að vera alein.
Annars myndi ekki líða á löngu þangað
til hún yrði allt of mikið ein. Ben mundi
fá stöðu inni í bænum, og Ruth mundi ekki
sinnna öðru en manninum og heimili sínu.
Þá yrði einmanalegt í gamla húsinu.
Tárin runnu niður eftir kinnum hennar.
Hún þurrkaði þau strax með handarbak-
inu. Hversvegna var hún að gráta? Ekki
út af Ruth, því að hún hefði ekki getað
fengið betri mann en Steven.
Hún þurfti ekki að búa í þessu stóra,
gamla húsi. Strax og Ben fengi atvinnu,
ætlaði hún að hætta verzluninni, sem hún
hafði sett upp, þegar hún missti mann
sinn. Fjörutíu og tveggja ára gömul kona
á mikið eftir enn. Kona, sem hefir hugsað
um tvö börn, haft sín áhugamál og hirt
um útlit sitt. Hún hafði heyrt einn brúð-
kaupsgestinn segja: Hún er óvenjulega
fögur, — en kona, sem hefir rekið verzl-
un í fimmtán ár, verður að vera ungleg.
Hún gat selt húsið og keypt sér lítið hús.
Hún gat sleikt sólskinið alla daga og lesið
fram á nætur, ef hana langaði til. Það var
svo margt, sem hún gat.--------
Julie Hammond ýtti brauðdiskinum frá
sér. Kona, sem hefir búið með þeim manni,
sem hún elskar, er aldrei ánægð, þegar hún
er ein.
Julie Hammond sagði hörkulega við
sjálfa sig, að verzlunarkona, sem hefði
meira en nóg að gera, mætti ekki vera að
neinni léttúð.-----
Stuttu síðar sat hún niðursokkinn í
vinnu sína við skrifborðið, þegar barið var
að dyrum.
— Kom inn, hver sem það er, sagði hún
glaðlega án þess að líta upp.
hennar, skömmu eftir lát Philips, svona
alvarlega, þá kannske-----------
— Þú hefir grátið ? sagði Marcus hrana-
lega.
— Þú hefir allt of góða sjón.
— Kannske — að minnsta kosti hefi
ég aldrei séð eins fallega brúði og dóttur
þína í dag.
— Já, en ég hefi látið of mikið eftir
henni — og Ben, sagði Julie og andvarp-
aði. — Það er ekki hægt að vera bæði for-
ráðamaður og uppeldisfræðingur.
Marcus beygði sig og lagði hendur sínar
á axlir hennar.
— Hættu, Julie! Það hæfir þér ekki að
vorkenna sjálfri þér. Ef þú þarfnast ein-
hverrar hjálpar, þá geturðu sagt það! En
ég held, að þú þarfnist mest loftslagsbreyt-
ingar. Þú ættir að fara eitthvað. Mér var
sagt, að Ben hefði fengið vinnu.
Julie stillti sig um að halla höfðinu upp
að öxl hans, sem var svo nærri henni.
— Já, ég er þreytt, sagði hún. — Ég
fer eitthvað á morgun. En hvað segir þú
annars? Þú hefir ekki eingöngu komið
hingað vegna brúðkaupsins.
— Nei, ég kom til að reyna að fá pen-
inga.
— Bjartsýnismaður!
Það brá fyrir hrifnisglampa í bláum
augum hans, og hann var svo fljótmæltur,
að hún skildi hann varla. En hvað Julie
kannaðist við þessa hrifningu hans —
alveg eins vel og þunglyndið, þegar hann
beið ósigur.
Það var óðum að dimma.
— Þetta gengur allt, Marcus, sagði hún
glaðlega. — Allir þarfnast ódýrs radíums.
— Það er ekki það. Dálítið annað. En
nú þarf ég að fá peninga til að geta byrjað.
— Það er nú ekki auðhlaupið að því.
En á morgun ætla ég að tala við J. G.
að fá hjartslátt — hann virtist vera
skemmtilegur. Þetta var löng ferð. Sak-
laust daður gat ekki gert neinum mein.
Hún missti töskuna sína.
Maðurinn, sem stóð út við borðstokkinn,
sneri sér fljótt við, beygði sig og tók hana
upp.
— Það var heppilegt, að hún opnaðist
ekki, sagði hún og brosti.
— Hafið þér verið veikar? spurði hann
og settist við hliðina á henni.
— Hamingjan góða, lít ég svona illa út?
— Fyrirgefið, hvað ég er mikill klaufi,
flýtti hann sér að segja. — Nei, af því
að þér eruð einar. "Þér eigið ekki heima
hér. Hann benti með höfðinu á hóp af
ungu, háværu fólki.
— Þau líta hraustlega út, sagði Julie.
Hún reyndi að vera eins róleg og henni
var unt, en hún hafði dynjandi hjartslátt
og hendur hennar skulfu svo, að hún varð
að stinga þeim í vasana á kápunni sinni.
— Við eigum hvorugt heima hér, svo
að við ættum að vera kunningjar og borða
saman ?
Þau borðuðu saman, gengu síðan fram
og aftur um þilfarið og spjölluðu um
heima og geima. Þegar hún kom inn í
klefann sinn lágu blóm þar. Um kvöldið
dönsuðu þau, en hún fór snemma að sofa.
Hann hét John Timmons og var verk-
smiðjustjóri. Kona hans var dáin fyrir
hálfu ári. Eini sonur hans var í Kína.
Hún sagði honum frá brúðkaupi Ruth
og atvinnu Ben. Hún sagði honum einnig
frá Marcus og uppfinningum hans, en
minntist ekki einu orði á sína vinnu, því
að hún vissi, að honum myndi ekki geðjast
konur, sem ynnu fyrir sér sjálfar.
En John Timmons sagði aðeins:
— Það fæst enginn til að leggja pen-