Vikan - 27.07.1939, Blaðsíða 4

4
VIKAN
Nr. 30, 1939
og ekki er hægt að yrkja í bíl
allt er á reiðiskjálfi.
Á öllum gírum akandi
yfir mýri og stórgrýti,
langar brýr og blómlendi,
bremsu-dýrum-gæðingi.
Eitt sinn var Isleifur á ferð sunnan úr
Reykjavík og norður í land. Sat hann þá
á milli tveggja ungmeyja, er báðar gerðust
bílveikar og syfjaðar er á leið ferðina, og
hölluðu þær sér sín á hvora öxl honum
og sofnuðu. Kvað þá Isleifur við þær, er
þær vöknuðu:
Mér skal verða minnis stætt,
meðan bílar hreyfa sig:
Hvað þið gátuð sofið sætt
svona báðar upp við mig.
Skáldinu virtist helzt líta svo út eftir
komu bílanna út um sveitir landsins, að
enginn fengist til að fara neitt öðruvísi en
í bíl:
Burt frá heimsins harki og skríl,
héðan mænir sálin þreytt.
en fái ’hún ekki far með bíl
fer hún sjálfsagt ekki neitt.
Þá er þessi smellna vísa og þraut:
--------------Þóroddur,
þjónaði ...... Tomma.
„ “ Guðmundur
og Gudda ;
Misheppnuð útgerð:
Gerði út sín ástaskip
innan langt við tvítugt;
hefur naustað súr á svip
17 yfir þrítugt.
Freistingar:
Varðist öllum ástríðum
utan skornu rjóli.
Fram hjá öðrum freistingum
fór á mótorhjóli.
Vont er að hafa vald á þér
whisky-flösku-tappi. —
Fast að sækir fýsnaher,
Felix! stattu nærri mér.
Erfiðisvinna:
Yfir bárur ágirndar
elligrár og slitinn,
réri árum rógburðar,
rann af hári svitinn.
Inga gamla:
Vorkenni ég veslings Ingu
að verða’ að þagna í dauðanum!
Af tómri mælgis tilhneigingu
talar hún upp úr svefninum.
1 kvennaskóla og dansskóla:
Menntun þráði og meiri arð
— mörg eru ráð að henda. —
Loksins þráða líljan varð
lærð í báða enda.
Og að síðustu eru hér erindi, sem ort eru
út af gömlu Krukkspárhandriti, frá 17.
öld, því eins og margir vita lá Jón krukkur
út á Jónsmessunótt og spáði, eftir ýmsu
er hann sá, um ókomna tímann. — Erindi
þessi eru ort undir sama bragarhætti og í
Krukkspá.
Jónsmessunótt Jón lá úti, og lagðist
djúpt eftir leyndardómum
sá hann í framtíð — f jarri þó — marg-
breytar myndir mannspillinga.
Talin mun öld sú hin tuttugasta,
er alræmd verður fyrir agaleysi,
svo og samábyrgð og sykurát,
fótamenntun og farandsala.
Skálma um stræti í skrautútgáfu
landeyður, flón og löðurmenni,
veifandi andlegum axarsköftum
þeim er óheilla örlög skapa.
Brýna blaðstjórar breddur sljóvar
rangsleiturs, rógs og rakaleysis,
fullir fláræðis og fagurgala.
Sjást þá úlfar í sauðargærum.
Þá verður trúmálatundurduflum
varpað á almennings andans leiðir
þær munu valda þrasi og deilum,
hugsanagraut og heilabrotum.
Álpast úrkynja Evudætur
á tízkufótum og tildurmennsku
út á öræfi auðnuþrota
og heilsutjóns Hjálpleysu.*
Þetta óheilla öfugstreymi
glætt verður austan úr Garðaríki,
þar sem lýðmenntun lægst mun standa
allra þjóða í Evrópu.
Þá verða gjaldþrot og götuupphlaup
stjórnmálastríð og stefnuleysi.
Mun þá Jón til Máríu sinnar
sællar horfinn úr Sorgardölum.
Þetta, sem hér hefir verið tekið af kveð-
skap Isleifs, er aðeins örlítið brot allra
þeirra vísna og kvæða er hann hefir ort.
Og einnig skal það tekið fram, að hér er
ekki um neitt úrval að ræða í þess orðs
eiginlegu merkingu. En þetta litla sýnis-
horn ætti þó að nægja til þess að sýna að
hér er um að ræða listamann, sem leggja
mun drjúgan skerf til þeirra bókmennta
þjóðarinnar, sem hún enn er allt of fátæk
af. — Og sért þú á ferð um Norðurland
og ferðist um sveitina, sem einhver hefir
sagt um: „Þar er ort og sungið allar bjart-
ar nætur“, og komir og gjörir kaup í sölu-
búðinni hans ísleifs norður á Sauðárkróki,
þá máttu áreiðanlega búast við kaupbæti,
en það eru ekki peningar, sem þú færð,
heldur ein eða tvær af hans löngu vel-
þekktu „Búðarvísum".
* Heiði á Austurlandi.
Lofsöngur til vatnsins.
(Úrlágþýzku).
Mér þykir vænt um vatnið
þess veig er dásamleg,
og enginn er sá templar,
sem ann því meira en ég.
Á mína sæng að morgni
ég meðtek blessun þess,
og set í rjóma og sykur
og sýp og gerist hress.
En eftir á að hyggja,
ég ætla, að fyrst því sé
með kvennakúnstum snúið
í kaffi eða te.
K ó r :
Mér þykir vænt um vatnið,
og vatnið þamba ég.
Ó, lærðist landsins æsku
að lifa á sama veg!
t litlaskattinn líka
ég læt það nægja mér,
og kóngadrykk það kalla,
ef keim það réttan ber.
En þess ég gleymi að geta,
þótt gleymskan sé ei stór,
að þó með gömlum galdri
ég geri það að bjór.
Kór :
Mér þykir o. s. frv.
Við miðdegismáltíð kingi
ég mörgu glasi af því
og hlotnast rósemd hjartans
og heilsubót á ný.
En þó ber það að játa,
að þá ég vatnið drekk,
(svo magann síður saki)
með sherrýi, eftir smekk.
Og eftir kvöldverð etinn,
þá allt er hljótt og stillt,
ég tek mér hvíld í tómi
og teyga vatnið milt.
En þó er þess að gæta,
að þá, að gömlum sið,
ég blanda brennivíni
frá Brandi saman við.
Og þegar daginn þrýtur,
ég þekki ekki neitt,
sem værri svefn oss veitir
en vatnið sætt og heitt.
En eftir á að hyggja,
ég ætla að játa samt,
að krús þá læt ég kæla
einn kaldan whiskyskammt.
Kór :
Mér þykir vænt um vatnið,
þess veig er guðdómleg,
og náð og næring öllum,
sem njóta á réttan veg.
Magnús Ásgeirsson, þýddi.