Vikan - 27.07.1939, Blaðsíða 17

Nr. 30, 1939
VIKAN
17
BROS
Smdsaj^CL e$Cih H D. Xjcujkqjacji.
Hann hafði ákveðið að vaka alla nótt-
ina eins og til að gera iðrun og yfir-
bót. I símskeytinu hafði aðeins stað-
ið: — Ófelía hættulega veik. Hann fann,
að það var óviðeigandi undir þessum kring-
umstæðum að hátta í svefnvagninum. Þess
vegna sat hann uppi um nóttina, þreyttur
og úrvinda, í klefa sínum á fyrsta farrými.
Auðvitað hefði hann átt að sitja við
sjúkrabeð Ófelíu. En hún hafði þvertekið
fyrir það. Þess vegna sat hann nú hér í
lestinni og hélt sér vakandi.
Innra með honum var svartur, höfugur
þungi, sem klemmdi hann niður eins og
farg. Hann hafði alltaf verið álvörumað-
ur. Og nú yfirbugaði alvaran hann. Hið
dökka, fríða, nauðrakaða andlit hans með
loðnum, svörtum, skásettum augabrún-
um, sem settu á það angistarsvip, hefði
getað verið fyrirmynd að málverki af
Kristi á krossinum.
Nóttin í lestinni var eins og í dauðra
manna heimkynnum: allt var svo svip-
laust. Tvær rosknar, enskar konur, sem
sátu andspænis honum, voru löngu dánar.
Höfðu ef til vill dáið á undan honum. Því
að auðvitað var hann dauður. Smám sam-
an birti yfir landamærafjöllunum. Hann
starði út án þess að sjá það, sem hann
horfði á.
Á andliti hans sást ekki votta fyrir fyrir-
litningu, sem hann hafði á þeirri tilfinn-
ingu, sem hann kallaði viðkvæmni.
Nú var hann í ítalíu. Hann horfði á
landslagið með dálitlum kala og fann til
megnustu óbeitar, þegar hann kom auga á
trén og hafið. Nokkurs konar skáldlegur
svimi!
Það var aftur komin nótt, þegar hann
kom að gististað Bláu systranna, en þar
hafði Ófelía kosið að vera. Honum var vís-
að inn í herbergi abbadísarinnar í höllinni.
Hún stóð upp, laut þegjandi höfði og at-
hugaði hann frá hvirfli til ilja. Síðan sagði
hún á frönsku:
— Mig tekur sárt að segja yður það.
Hún dó í dag.
Hann lémagnaðist í einni svipan, en
hann fann það ekki. Hið fagra andlit hans
með viljasterkum dráttum starði út í blá-
inn.
Abbadísin lagði blíðlega hvíta, fagra
hönd sína á handlegg hans, hallaði sér upp
að honum og starði framan í hann.
— Þér eruð hugrakkur? sagði hún lágt.
— Er það ekki?
Hann hörfaði undan. Hann varð alltaf
óttasleginn, þegar kona hallaði sér þannig
að honum. Og svo var abbadísin ákaflega
kvenleg í búningi sínum.
— Jú, svaraði hann. — Get ég fengið
að sjá hana?
Abbadísin hringdi bjöllu, og ung nunna
kom inn. Hún var dálítið föl, en brúnu,
dreymandi augun hennar voru barnaleg og
kankvís. Abbadísin kynnti hana, og unga
nunnan hneigði höfuðið djúpt. En Matthew
rétti fram hendi sína eins og drukknandi
maður eftir hálmstrái, og unga nunnan
rétti honum feimnislega hönd sína, eins
máttleysislega og sofandi fugl!
Þá flaug honum í hug, mitt í sorginni,
hvað þessi hönd væri mjúk.
Þau gengu eftir fögrum, en kuldalegum
gangi og börðu að dyrum. Þrátt fyrir allt,
tók Matthew eftir hinum mjúka þyt
svörtu, felldu kjóla kvennanna, sem gengu
á yndan honum.
Hann varð gripinn skelfingu, þegar
dyrnar opnuðust og hann sá ljósin í kring-
um hvíta rúmið í fallega herberginu.
Nunna ein sat þar inni. Þegar hún leit upp
úr bænabók sinni, sýndist honum andlit
hennar dökkleitt undir hvítum höfuðbún-
aðinum. Síðan stóð hún upp og hneigði
höfuðið lítið eitt. Þá tók Matthew eftir
því, að hendur hennar voru og dökkgular.
Systurnar þrjár í svörtu, felldu búning-
unum röðuðu sér upp við höfðalag rúms-
ins. Þær voru hljóðar, en ákaflega hrærð-
ar og kvenlegar. Abbadísin beygði sig
áfram og lyfti hvítu blæjunni frá andliti
líksins.
Matthew sá hinn fagra frið, sem dauð-
inn hafði breitt yfir andlit konu hans.
Honum varð strax hlátur í hug, en hann
stillti sig, hóstaði lítið eitt og brosti síðan.
I bjarmanum frá Ijósunum horfðu nunn-
urnar þrjár á hann og kenndu í brjósti
um hann. Augu þeirra allra voru eins og
speglar, og í þeim vottaði allt í einu fyrir
ótta, sem breyttist í óskiljanlega ’mdrun.
Yfir andlit nunnanna þriggja, sem störðu
á hann í bjarmanum, breiddist kynlegt
bros. Brosið á andlitunum þremur óx, en
á hverju andliti á sinn hátt. Andlitin voru
eins og tilfinninganæm blóm, sem ópnast.
1 brosi ungu nunnunnar fólst sársauki,
blandinn kankvísri hrifningu. Systirin,
sem vakti hjá líkinu, var þroskuð kona,
með jafnar augabrýr og dökkleitt andlit.
Bros hennar var glettnislegt.
Abbadísin, sem hafði sterklegt andlit,
ekkert ólíkt andliti Matthews, reyndi að
stilla sig um að brosa, en hún gat ekki
varizt brosi, og laut höfði á meðan brosið
leið yfir andlit hennar.
Unga, föla systirin huldi skyndilega
andlit sitt með erminni og skalf öll. Abba-
dísin lagði handlegginn utan um axlir
hennar og tautaði með ítalskri léttúð:
— Auminginn! Gráttu bara! En undir
geðshræringunni kenndi ávalt hláturs.
Dökkleita nunnan stóð hreyfingarlaus og
fitlaði við perlurnar á búningi sínum.
Brosið hvarf ekki af vörum hennar.
Matthew sneri sér skyndilega að rúm-
inu til þess að athuga, hvort kona hans
hefði tekið eftir honum. Hann var hrædd-
ur.
Öfelía var svo fögur þar sem hún lá.
Litla, hvassa nefið hennar stóð beint upp.
Hinir barnalegu, þrjózkufullu andlits-
drættir hennar voru nú stirðnaðir fyrir
fullt og allt. Brosið hvarf af andliti Matt-
hews, en í þess stað kom þjáningasvipur.
Hann grét ekki. Hann starði aðeins fram
fyrir sig, án þess að skilja né skynja nokk-
uð. En á andliti hans sáust æ skýrar þessi
orð: Ég vissi, að þessi þjáning beið mín.
Hún var svo fögur, svo barnaleg, svo
skynsöm, svo þrjózkufull, svo þreytt
—, og nú er hún dáin! Hann skildi þetta
ekki.
Þau höfðu verið gift í tíu ár. Hann hafði
ekki verið gallalaus —, nei, langt frá því!
En Ófelía hafði alltaf viljað ráða öllu.
Hún hafði elskað hann, hafði orðið
þrjózkufull og farið frá honum. En síðan
hafði hún orðið angurvær, háðsk eða reið
tíu sinnum og hafði komið tíu sinnum til
hans aftur.
Þau áttu engin börn. Hann hafði alltaf
langað til þess að eiga börn, svo viðkvæm-
ur sem hann var. Honum fannst hann vera
ákaflega þunglyndur.
Nú kæmi hún aldrei til hans framar.
Það var í þrettánda skipti, og nú var hún
farin fyrir fullt og allt.
En var það? Jafnvel nú fannst honum
hún kitla sig á milli rifjanna til þess að
koma sér til að hlæja. Hann hnyklaði reiði-
lega augabrýrnar. Hann vildi ekki brosa!
Hann skaut breiðri, skegglausri hökunni
fram og lét skína í mjallhvítar tennurnar
um leið og hann horfði á hina hvetjandi,
dánu konu.
Einu sinni til! — langaði hann til að
segja eins og Dickens lét manninn segja.
j Hann hafði ekki verið galialaus. Nú ætl-
aði hann að hugsa um galla sína.
Allt í einu sneri hann sér að nunnunum
þremur, sem höfðu gengið út úr bjarman-
um og svifu á milli hans og dimmu veggj-
anna. Augu hans voru starandi, og hann
lét skína í hvítar tennurnar.
— Mea culpa! Mea culpa! hvæsti hann.
— Macché! hrópaði hin óttaslegna
abbadís, og hendur hennar skulfu inni í
ermunum eins og tveir fuglar, sem leita
hreiðra sinna.
Matthew leit í kringum sig. Hann lang-
aði til þess að slíta þessu. Abbadísin tók að
þylja Faðir vor í hálfum hljóðum. Það
marraði í perlunum á klæðnaði þeirra. Föla
unga systirin hörfaði lengra aftur á bak.
En dökkleita systirin deplaði dökkum aug-
unum framan í hann. Aftur fann hann til
á milli rif janna.
— Heyrið þið! sagði hann afsakandi við
nunnurnar. — Ég verð að fara, því að mér
líður svo illa.
Þær urðu ruglaðar. Hann flýtti sér að
dyrunum. En áður en hann komst út, vakn-
aði brosið á andliti hans. Dökkleita nunn-
Framh. á bls. 19.