Vikan - 07.12.1939, Blaðsíða 4

4
VIKAN
Nr. 49, 1939
IIIIIUaillllllllllllllllllMII|||||||||||||||l|||■11111111111 tllllllllllll,llllll,lllllllll 1,1,II.Il■llll■ll■llllllllll'll•l■lllll■llllll■ll■lllllll■lll•lllllll* »/4
J ó n frá Ljárskógum: i
Tvö kvœði frá í vor.
VORIÐ ER KOMIÐ I BÆINN — ]
I allan dag hefir sólskinið sindrað um bæinn, |
og söngurinn ómað um bláheiðan, tæran geiminn. I
I allan dag hef ég sungið léttustu ljóð mín f
— og langað mest til að faðma að mér allan heiminn! \
Og ég er víst alltaf að mæta forviða fólki, |
sem forvitnislega pískrar og gefur mér auga,
ég hlæ bara að því og held svo áfram að syngja |
— ég held mér sé sama um þessa gömlu drauga! f
I dag er ég aftur ungur, fagnandi drengur,
sem ofsakátur dásemda lífsins nýtur. f
I æðum mínum ólgar sú bernskugleði, f
sem alla ryðbrunna siðvenjufjötra slítur. f
Undur og skelfing er annars gaman að lifa! I
Allt er hlæjandi af sólskini daginn langan |
svo að jafnvel faðir vor Ingólfur Arnarson brosir, f
sem er þó að jafnaði heldur byrstur á vangann. |
Og söngur minn hljómar út yfir stræti og stíga f
og streymir sem lofgjörð út í sólheiðan daginn, f
og brosleitur spyr ég unga, agndofa stúlku: f
— Er yður ljóst, að vorið er komið í bæinn? f
STÚLKAN MlN
Skáldið þií oájinoJiAoútL
Oíðast liðið sumar féll í valinn einn
af glæsilegustu skáldsnillingum
þjóðarinnar, Sigurður Sigurðsson frá
Arnarholti. Var hans þá minnst hér
í Vikunni, og í sama blaði birtar
nokkrar síðustu vísur hans. —
Nú þessa síðustu daga vaknar
minningin um hið látna skáld aftur
í hug manns við það, að heyrzt hefir,
að í vændum sé ný bók eftir hann
fyrir jólin, bók, er hafi að flytja ýms
eftirlátin ljóðmæli, óprentuð, eða
prentuð víðsvegar i blöðum og tíma-
ritum. Má telja, að hér sé um eins
konar minningarútgáfu að ræða, því að
bókin verður aðeins gefin út í fáum
eintökum og aðeins fyrir áskrifend-
ur. —
Ekkja skáldsins, frú Anna Páls-
dóttir, sem gefur bókina út, og próf.
Sigurður Nordal, sem sér um val
kvæðanna, eiga þakkir skilið fyrir að
hafa hafizt handa um útgáfu þessa.
Aftur á móti mætti um það deila,
hvort ekki hefði verið æskilegra, að
þessi „Síðustu ljóð“ hans (en svo á
bókin að heita) hefðu verið gefin út
í svo stóru upplagi, að almenningur
hefði átt kost á að eignast hana, því
að Sigurð þekktu margir, — enda
markaði hann djúp spor í þjóðlífi
voru, bæði sem mikið skáld og mikill
athafnamaður. — Var hann um tíma
auðugur áhrifamaður, og mátti því
muna tvenna tímana, svo erfið kjör
sem þetta andlega og líkamlega glæsi-
menni átti við að búa hin síðustu ár.
En fyrst og fremst var Sigurður
þó, bæði í blíðu og stríðu, ljóðasvan-
urinn hvíti, — sem söng flestum
fegurra og hreinna, — söng, svo að
tæplega gleymist.
Því fögnum við og þökkum þenn-
an arf, sem hann hefir skilið okkur
eftir. Steindór Sigurðsson.
unin er afar hægfara. Ef sennepsgas
kemur á hörund manna, myndar það
stórar blöðrur, sem verða að illkynj-
uðum sárum, er gróa seint, þó að
beztu læknisráð séu við þau höfð.
Annar eiginleiki þessa efnis er sá,
að verkunin gerir ekki vart við sig
fyrr en 8—10 klukkustundum eftir
að snerting þess hefir átt sér stað.
Þá fyrst tekur að svíða í hörundið,
og kvalirnar eru óþolandi. Þessi bið-
tími veldur mörgum manni kvala, er
hann bíður átekta og óttast, að hann
hafi orðið fyrir sennepsgasi.
Hvorki föt né leðurstígvél veita
nokkra vörn gegn þessu, — það fer
í gegnum allt, — nema gúmmí. Gas-
gríman ein er til einskis, þess vegna
hefir sennepsgas orðið mörgum að
meini.
Nú ljómar vorsins ljós
um loftin heið og blá
og allt er þrungið ilm
og ævintýraþrá —
Nú göngum við til skógar
hinn græna, mjúka veg
— við stefnum út í ævintýrið,
stúlkan mín og ég!
Og gullið sólskin hlær
um hvolfin fagurblá. —
í augum okkar skín
hin eina og sama þrá
— og lífið er svo fagurt
og ljómi þess svo tær
og hönd þín er svo heit
og hlátur þinn svo skær!
Úr himinbláum gleymmérei-um
hnýti ég þér krans,
ég bind hann um þitt hár
og býð þér svo í dans!
— hið græna salargólf
er grundin rennislétt
og undir hljómar harpa vorsins
leikandi og létt!
Svo dönsum við og syngjum
og teygum vorsins vín
— og kannske stel ég kossi frá þér
litla ljúfan mín!
Því full af sól og söng
er sál mín ung og heit,
og stúlkan mín er indælust
af öllu, sem ég veit!
Og skógardísin hlær
og býður okkur inn
í fagurgrænan, angandi
sumarbústað sinn:
Þar brosa blómin rauð
og bjart er þar og hlýtt
— Þar skeði eitt sinn ævintýr,
sem alltaf verður nýtt!
Og bak við þetta tré,
sem tígulegast rís,
er okkar ævintýr
og okkar Paradís!
Þar dveljum við í kvöld
í rauðra blóma reit
— þar skeður eflaust ótalmargt
sem enginn sér né veit!

iiiiiiiii
11iiii
iiiiiuii
111111111111111111111111111111
iiiiiaiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiainin^