Vikan - 07.12.1939, Blaðsíða 16

16
V IK A N
Nr. 49, 193»
Farið og spyrjið móður ykkar,
sagði Georg V. alltaf við börn sín, — og „börnin“ þiggja
enn ráð hinnar vitru, 71 árs gömlu ekkjudrottningar, Mary.
egar konungsfjölskyldan ók um göt-
urnar í Lundúnum, á krýningarhátíð
Georgs VI., gekkst eitt Lundúnablaðið
fyrir því, að mælt yrði, hvenær hrifning
fólksins yrði mest, og það var þegar vagn
ekkjudrottningarinnar ók fram hjá . . .
Mary drottning fæddist ekki til þess að
verða drottning. Foreldrar hennar, her-
togahjónin af Teck, voru fremur fátæk.
May prinsessa, eins og drottningin var þá
kölluð, gleymdi aldrei þeim 18 mánuðum,
sem fjölskyldan dvaldi í Italíu. Þá varð
hún að hætta tónlistarnámi sínu og í þess
stað leggja stund á heimilisstörf og handa-
vinnu.
Þegar þau fluttust aftur til Lundúna,
tók Viktoría drottning ástfóstri við þessa
duglegu stúlku, sem sat tímunum saman
við handavinna sína og hlustaði á sögur
drottningarinnar.
Bæði Albert, eldri sonur Játvarðs og
Alexöndru, og Georg voru ástfangnir af
frænku sinni, og hún var ástfangin af
Georg. Viktoría, sem stjórnaði bæði rík-
inu og fjölskyldunni með harðri hendi,
hafði ákveðið, að hún skyldi giftast Albert.
En hann dó þá árið 1892, og árið eftir gaf
Viktoría samþykki sitt, að May prinsessa
giftist Georg. Þau eignuðust þrjá syni og
eina dóttur. May hafði alla þá hæfileika
til að bera, sem þarf til þess að vera góð
og skynsöm móðir.
Þegar hún varð drottning árið 1910,
voru þau hjónin lítt þekkt, en með sér-
barðann. Hann lagði kjötstykkið þannig,
að lébarðinn hlaut að sjá það. En ekkert
heyrðist eða sást til hans.
Gæzlumaðurinn bað okkur að taka eftir
því, þegar lébarðinn kæmi; því að hann
mundi alls ekki hreyfa sig, meðan hann
vissi af sér þama. Við biðum góða stund.
Þá gægðist hann fram, en hvarf snöggt
inn aftur. Eftir stundar korn fór hann eins
Mary drottning og Halifux lávarður í Oxford.
stökum dugnaði og góðum áhrifum á mann
sinn, tókst henni framar öllum vonum að
yfirstíga alla erviðleika.
— Farið inn og spyrjið móður ykkar,
sagði Georg konungur við böm sín, þegar
þau leituðu ráða hjá honum. Og iðulega
sagði hann við ráðherra sína: — Um þetta
að, en kom nú ofurlítið lengra fram í gátt-
ina. Og svo hélt hann áfram, þangað til
hálfur skrokkurinn var kominn fram í
fremra búrið. Hann skimaði hvasst í allar
áttir, hvort hann sæi ekki gæzlumanninn,
— en hann stóð á bak við búrið og gaf
okkur merki; ekki mátti hann tala, því
að lébarðinn þekkti málróm hans.
Loksins áræddi hann að fara alla leið
og hremma kjötið.
En í sama bili
heyrðist hár smell-
ur, og hurðin milli
búranna lokaðist.
Hann sleppti kjöt-
inu umsvifalaust og
ætlaði að þjóta inn
— en of seint. Hann
varð að láta sér
nægja að ygla sig
íraman í gæzlu-
manninn, sem nú
var kominn á sjón-
arsviðið. Og tók svo
til við kjötið aftur.
ætla ég að ræða við drottninguna. — Á
kvöldin vom konungshjónin ævinlega sam-
an og ræddu viðburði dagsins. Drottning-
in lét skapferli konungsins aldrei neitt á
sig fá.
Eitt kvöldið sat konungurinn með nokkr-
um mönnum fyrir framan arininn í York
Cottage, en drottningin sat í öðru homi
stofunnar með nokkrum konum. Hann
stakk upp á því, að gluggi yrði opnaður,.
en þegar hún sagði, að það yrði of kalt,
sagði hann reiðilega:
— Já, en okkur er svo óskaplega heitt.
— Ef þú tækir fæturna út úr eldinum,
góði minn, sagði drottningin rólega, — og
settist hér hjá okkur, fyndist þér kalt.
Og glugginn var ekki opnaður.
Ekkjudrottningin býr í Marlborough
House og sést sjaldan, svo að ungu kon-
ungshjónin njóti sem mestra vinsælda.
Þetta skilur hver Englendingur og hann
lætur „börnin“ njóta móður sinnar. Þau
leita enn ráða hjá henni, og það er í raun
og veru hún, sem elur Elízabeth litlu upp.
Elízabeth er eins skapi farin og afi henn-
ar og hún er því oft ervið ,,granny“
(„grandmamma"), eins og hún kallar hina
71 árs gömlu ömmu sína.
Einn daginn var hún inni í búð með
Elísabeth og Margaret Rose, þegar fjöldi
fólks safnaðist fyrir utan og Elizabeth
hrópaði:
— Ó, flýttu þér, „granny“, það bíður
fjöldi fólks úti til þess að sjá mig.
En andartaki síðar bar hirðmærin Elíza-
beth litlu háskælandi út um bakdymar.
I annað skipti sagði „Lillibeth":
— ... þegar ég verð drottning, þá . . .
En amman sagði með ósviknum viktoríu-
þ jósti:
— Mannasiði verður þú að læra, góða
mín, áður en þú verður drottning.
Gæzlumaðurinn opnaði afþiljaða búrið
og fór inn. Að vörmu spori kom hann út
aftur með annan litla lébarðahvolpinn, sem
var á stærð við kött, en miklu fallegri.
— Úff — nei! Því heldur hann svona
á honum? Hann getur hengt hann! sagði
ég. Gæzlumaðurinn hafði brugðið hálm-
vendi um hálsinn á hvolpinum, og hélt hon-
um þannig á lofti, svo við gætum séð hann.
— Það er af því, að hann má ekki snerta
hvolpinn; móðirin finnur þá strax lyktina
og afrækir hann, sagði einn drengurinn, og
leit vorkunnar-augum á mig, sem var svo
ófróð.
— Nú þakka ég kærlega fyrir skemmt-
unina í dag, sagði ég.
—'Viltu ekki bíða og sjá ísbirnina og
sæljónin? Það á að fara að gefa þeim,
sögðu börnin, öll í hóp.
Nei, ég þakka og vil heldur eiga það
til góða þangað til seinna. Verið þið bless-
uð og sæl!
— Vertu sæl — vertu sæl, og velkomin
aftur! hrópuðu þau á eftir mér.
Árni Jóhannsson þýddi.