Vikan - 17.02.1940, Blaðsíða 10

10
VIKAN, nr. 7, 1940
Rólegur dagur!
Gissur: Ef ég gæti farið eitthvað,
færi ég . . . En úr þvi að allt er lokað
verð ég heima og læt fara vel um mig.
Það er eins og þessi stóll standi í sambandi
við dyrabjölluna. Ég er ekki fyrr seztur en hún
hringir.
Sendillinn: Eg átti að koma með þessa tunnu.
Gissur: Tunnu? Til mín? Er það vín?
Sendillinn: Verið ekki of bjartsýnir!
Rasmína: Hvað er þetta? Kemur þú veltandi
tunnu.
Gissur: Ef þú heldur, að ég komi með hana
á einum fingri, skjátlast þér.
Rasmina: Ég hefði gaman að vita, hver
sendir þetta. Ertu ekki búinn?
Gissur: Það er auðveldara að opna peninga-
skáp með teskeið en þessa tunnu.
Rasmína: Ó, ó! Er það nú klunni!
Gissur: Fór lokið af? Tunnunni á ég við?
Hvað varð?
Rasmína: Bara, að ég fái ekki glóðarauga.
Gissur: Já, það væri leiðinlegt. Fólk gæti
haldið, að á heimilinu væri karlmenni.

'f’-'r.

Rasmína: Hvað er i tunnunni? Nú er hringt
aftur.
Gissur: Eingöngu hey! Farðu til dyra á
meðan ég leita.
Sendillinn: Fyrirgefið, þið áttuð ekki að fá
þessa tunnu, sem ég kom með áðan, heldur
þennan kassa.
Rasmína: Bíðið, — ég sæki manninn minn.
Sendillinn: Var þessi pakki í tunnunni? Þið
megið þá eiga umbúðimar.
Gissur: Takk fyrir.
Halló, er það á vinnumiðlun-
arstöðinni ? Getið þér sent mér
nokkra menn til að opna kassa.
1. verkamaður: Svona vinnu verður að ganga að með um-
hugsun. — 2. verkamaður: Og vandvirkni. — 3. verkamaður:
Og þolinmæði.
Gissur: Mætti ekki líka reyna með jámkalli?