Vikan - 17.02.1940, Blaðsíða 12

12
VIKAN, nr. 7, 1940
„Brosandi land“
P rumsýning á óperttunni „Brosandi
* land“ eftir austurríska tónskáldið
Lehar, sem getið var um í síðasta blaði,
var þriðjud. 7. febrúar. Var hvert sæti
skipað og þéttar raðir meðfram öllum
veggjum.
Óperettan er stórglæsilegt verk, skipt-
ast á stórfengleg lög, full af dramatískum
krafti og ástríðumagni og léttar og leikandi
melódíur, sem smjúga inn í hjarta hvers
manns í fyrsta sinn. Jafn veigamikið verk
og erfitt hefir aldrei verið flutt hér á ís-
lenzku leiksviði, og ef tekið er tillit til þess,
má fullyrða að frá hendi hljómsveitar og
söngvara hefir aldrei unnist meiri sigur,
og er það að sjálfsögðu fyrst og fremst að
þakka listamönnunum Dr. Urbantschitsch
og Pétri Jónssyni. Pétur Jónsson leikur
aðalhlutverk leiksins, prinsinn Sou-Chong.
Er þetta mikið hlutverk og vandasamt, og
eru allir sammála um að glæsileiki þessa
mikla listamanns hafi aldrei fyrr komið
HORNSTRANDIR. Frh. af bls. 4.
hefði verið, enda tel ég það illmögulegt,
jafnvel þótt í lengra máli væri. Horn-
strandir verða alltaf dauður útkjálki fyrir
þeim, sem ekki hafa komið þangað og
litazt um með eigin augum og eyrum, séð
Hornstrandir með allri þeirri miklu hörku,
sem þar er höggvin í hvern drang og hvert
bjarg. Jafnvel í svip fólksins má sjá hörk-
una koma fram sem skapfestu og hrein-
leika, er ég kann síður en svo illa við.
Eldri maður á Ströndum sagði við mig eitt
sinn, er ég hafði orð á því, að mér leiddist
mjög, hve oft þokan eyðilegði fyrir mér
útsýnið: — Mér þykir vænt um það, þegar
ferðamenn fá að sjá svipbrigði þeirra.
Enginn getur skilið okkur og starf okkar,
nema hann þekki „Hornstrandir, bæði í
þoku og sól“, — og ég er sannfærður um,
verulega í ljós, og svo virðist, sem röddin
sé nú aftur að færast í sitt gamla horf,
er hún töfraði þúsundir stórborgarbúa. Er
íllt til þess að vita, að íslendingar skuli
ekki geta gefið þessum listamanni stærra
hús til þess að koma fram í. Leikur Péturs
er með afbrigðum fágaður. Mi, systur
prinsins, leikur Sigrún Magnúsdóttir. Leik-
ur hennar er fullkomin list, boðlegur hvar
sem væri í heiminum, og rödd hefir Sigrún
blæfallega og fer vel með hana. Annie
Þórðarson lék hlutverk Lísu og gerði það
með köflum mjög vel. Frúin hefir fallega,
nokkuð djúpa rödd, sem hún beitir laglega
og henni hefir tekizt að ná ótrúlega vel
valdi á málinu. Leikur þeirra Brynjólfs,
Haraldar og Lárusar er mjög góður.
Það, sem vekur sérstaka athygli hér,
eru búningarnir og leiktjöldin. Hefir Lárus
Ingólfsson gert hvorttveggja af miklum
hagleik. Kínversku búningamir og leik-
sviðin eru beinlínis listaverk. R. J.
að mikið er rétt í þessu. Eitt skortir þó
sumarferðalanginn. Hann hefir ekki kynnzt
vetrinum, hamförum fannkyngisins og
glitri frostrósanna í glampandi sól. Óhætt
er að fullyrða, að margar stoðir renni und-
ir skapferli Hornstrendinga. Hreinlynd og
stórbrotin, íslenzk náttúra er nábúi þeirra
sumar jafnt sem vetur og skapfesta, þrótt-
ur og einlægni er lund þeirra. Þeirri skoð-
un, að fólk á Hornströndum sé fram úr
hófi einkennilegt, vísa ég algerlega á bug.
Það fólk, sem ég hitti, var viðkunnanlegt
og blátt áfram í viðmóti, vildi allt fyrir
mig gera og helzt af öllu fyrir ekkert. —
Útvarp er á hverjum bæ að heita má og af
öllum talið vera ómissandi, enda þótt
hleðsla á rafgeymum sé mjög erfið. Alltaf
er hlustað á veðrið, en á töluvert annan
hátt en mörgu kaupstaðafólki er tamt.
Þar er ekki aðeins hlustað á veðurútlitið,
heldur og á gang lágþrýstisvæðanna og
veðurathuganir á ýmsum stöðum. Síðan
gengur bóndi út, lítur á „bakkann til hafs-
ins“, skýjalögin til háloftsins og loftið til
jökulsins. Af öllu þessu er svo búið til nýtt
veðurútlit — og því reyndist mér bezt að
trúa. Þannig hefir gamla veðurglöggvi
bóndans hafið samstarf við veðurfræðileg-
ar mælingar og sýnir þetta vel hyggindi
Strandabænda. — Útvarpið er og aðal
mennta- og skemmtistofnun þessara sveita
— og víst er um það, að þegar útvarp er
í gangi er á það hlustað með athygli. —
Fyrir utan venjuleg jarðahlunnindi hafa
Strandabændur tekjur af rekavið, eggja-
og fuglatekju, sel og fiskveiðum, og eru
þeir sumir hverjir sennilega miklu betur
stæðir en margir þeir, er hfa á auðrækt-
aðra landi.
Hornstrandir eru vafalaust ferðamanna-
land fyrir vissan hóp manna. Þar er
óþrjótandi fegurð fyrir þá, sem geta fund-
ið hana í öðru en vel gróinni endalausri
flatneskju. Þeir menn, sem aðeins kunna
að meta landslag eftir gróðri þess, ættu
aldrei að koma á þessar slóðir, en fyrir þá,
sem geta notið hrikalegrar f jallafegurðar,
kunna að meta veldi og hörku óstjórnlega
stórvirkra náttúruafla geta fundið fróun
við að njóta fegurðar klettaborga þess-
ara óteljandi hamrahnúka Hornstranda.
Ferðalangur nokkur hefir sagt eitthvað á
þá leið um Drangaskörð, að þau líktust
mest „ógnandi steyttum hnefum“. Þannig
verður dómur þeirra, er vanir eru aðeins
að horfa á fjarlægan fjallabláma, en við
Vestfirðingar og aðrir þeir, sem aldir eru
upp við rætur himinhárra fjalla, kunnum
að meta alla þá ómældu dýrð, sem Horn-
strandir hafa að bjóða.
Að lokum eitt gott ráð til væntanlegra
skemmtiferðamanna um Strandir. Ef þið
hittið mann við túngarðinn, þá hef jið sam-
talið á orðum þessum líkum: „Góðan dag-
inn! Ég er ekki bóksali eða trúboði, en
ferðast aðeins til að skoða landið..“ — Og
sjáið til, ykkur verður alls staðar vel tekið.
Ég kom þessum orðum stundum of seint
að og sá mikið eftir því á eftir, — því að
bóksalar og trúboðar virðast vera orðnir
undanþegnir íslenzkri gestrisni.