Vikan - 01.08.1940, Síða 11

VIKAN, nr. 31, 1940
11
Framhaldsaga eftir EDGAR WALLACE
Áform þeirra voru skýr og óbrotin. Þeir reikn-
uðu með því, að tekjur Lundúnaborgar væru
150.000,000 punda á ári. Þeir voru sannfærðir um,
að með því að leggja fram 50.000,000 pund gætu
þeir aukið tekjur borgarinnar um 10%. Þetta
var í stuttu máli hugmynd þeirra, og þeir sáu
fram á, að þó að þýðing höfuðborgarinnar væri
þegar orðin mikil, þá væri hún ekki nema brot
af því, sem hún ætti eftir að verða. London ætti
eftir að verða helmingi stærri, og lóðirnar ættu
eftir að stíga geysimikið. Hin einstæða lega
hennar og öryggi, sem skapast af landfræðilegri
legu Englands, flotastyrk þess, þýðingu nýlendn-
anna sem hráefnaframleiðenda, allt þetta hlaut
að gera hana að miðstöð heimsviðskiptanna.
,,Eg sé í anda London vaxa í norður til St.
Albans, í vestur til Newberry og í suður til Brigh-
ton“, skrifaði King Kerdy í dagbók sína.
„Hún gæti líka vaxið til Colchester í austur,
en þennslan í austur hlýtur alltaf að verð óþekkt-
ur liður í framtíðarþróun sérhverrar borgar.“
Það voru miklir erfiðleikar, sem þufti að sigr-
ast á, næstum óyfirstíganlegir erfiðleikar, en það
var einn þáttur leiksins og gerði hann aðeins
meira heillandi. Þolinmæði gæti gert sitt gagn,
en vel undirbúið og markvisst starf mundi gera
meira.
King Kerry langaði til að kaupa allt hverfið,
þar sem stórverzlanimar Gouldings voru. Gould-
ing neitaði að selja, en King Kerry keypti næsta
hverfi. Þar voru Tack & Brightens.
Laust fyrir klukkan tíu var Elise Marion á
leið til skrifstofu þeirrar, sem L-hringurinn hafði
í nýtízku sambyggingu í Glasshouse Street. Efri
hæðirnar voru leigðar vátryggingarfélagi,' lög-
'fræðingi og fasteignasala, allt saman tvimæla-
laust heiðarleg fyrirtæki, og það sem meira var,
öll sömun viðriðin starfsemi L-hringsins ....
Elsie hafði lesið eitthvað um þessar skrifstof-
ur í blöðunum. Eitt af kvöldblöðunum hafði gefið
byggingunni nafnið „gimsteinahúsið", af þvi að
hún var ekki ósvipuð hinni frægu byggingu í
Tower, þar sem skartgripið brezku krúnunnar
eru geymdir. Klukkuna vantaði fimmtán mínútur
í tiu, þegar Elsie kom að húsinu, og hafði hún
þvi nægan tima til að virða hina sérkennilegu
framhlið þess fyrir sér. Á lítilli látúnsplötu á
hurðinni stóð: „H.f. Fjármálafélagið L“. Félag
með hæfilega litlum höfuðstól hafði verið skrá-
sett undir þessu nafni, en í skjóli þess gátu hin-
ir voldugu hluthafar rekið einkastarfsemi sína
óáreittir.
Skrifstofan, sem snéri út að götunni, var í
hæsta máta óvenjuleg. Þar voru engin húsgögn,
blóðrautt teppi var á gólfinu, og í miðju herberg-
inu, upp við ferhymdann granítstöpul, stóð geysi-
stór peningaskápur. Að því er virtist stóð hann
á gólfinu, en venjulegt gólf hefði aldrei getað
borið slíkan þunga, enda hafði stöpullinn verið
settur því til styrktar. En þetta var ekki það
eina merkilega við herbergið. Veggimir vom
algerlega þakktir spegilræmum, og neðan úr loft-
inu héngu sex bogalampar, þannig fyrir komið, að
þeir vörpuðu ljósi á allar hliðar peningaskápsins,
bæði dag og nótt.
Dag og nótt gátu vegfarendur séð peninga-
skápinn í þessu ljóshafi, en enginn maður kom
inn í þetta herbergi nema King Kerry og hinn
vopnaði vörður, sem gætti þvottakonunnar á
morgnana.
I>að, sem skeð hefir hingað til í sögunni.
King Kerry er dularfullur, amerískur
milljónamæringur, sem dagblöð Lundúna
segja að ætli að kaupa London. Á bak við
hann stendur auðhringur, sem kallar sig
,,L“. Kerry hefir þegar keypt verzlunina
Tack & Brighten, þar sem Elsie Marion
vinnur. L-hringurinn hefir feiknmiklar
ráðagerðir á prjónunum í sambandi við
lóðakaupin í London. En hann á sína and-
stæðinga og á meðal þeirra eru Hermann
Zeberlieff og fyrverandi forstjóri Tack &
Brighten, herra Leete.
Jafnvel við dagsljós var þetta áhrifamikil
sjón, og Elsie var gripin lotningu, þegar hún
gekk inn.
Einkennisklæddur varðmaður fylgdi henni inn á
innri skrifstofuna, þar sem ungi, gráhærði mað-
urinn sat við skriftir. Hann spratt upp, þegar
hún kom inn, og dró fram handa henni íburðar-
mikinn hægindastól.
„Fáið yður sæti, ungfrú Marion," sagði hann.
„Það verður ekki langt að bíða, að ég fari að
kalla yður Elsie, af því að------“ hann hló að
roðanum, sem skaut upp í kinnum hennar —“
mér er nær að halda, að í Ameríku séum við
vingjarnlegri við samstarfsfólk okkar en þið
héma.“ Hann þrýsti á hnapp, og varðmaðurinn
kom inn.
„Eru starfsbræður yðar tveir frammi?“ spurði
hann.
„Já, herra," sagði maðurinn.
„Biðjið þá að koma inn.“
Eftir andartak kom maðurinn aftur með hina
tvo varðmennina með sér. Þeir stóðu stífir
frammi við dyrnar.
„Þetta er ungfrú Marion,“ sagði King Kerry,
og unga stúlkan stóð á fætur.
„Er yður sama, þó að þér stillið yður þarna
upp við vegginn ?“ spurði King Kerry.
Hún gekk yfir gólfið út að veggnum, um leið
og Kerry kveikti á öllum ljósunum.
„Þið þekkið nú ungfrú Marion í hvaða ljósi
sem er. Hún hefir aðgang að þessari skrifstofu á
hvaða tíma sólarhrings sem er. Meira var það
ekki.“
Mennirnir hneigðu sig og fóru, og Kerry
slökkti á öllum ljósunum.
„Fyrirgefið, að ég er að tefja fyrir yður,“ sagði
hann, „en af því að þér eruð eina manneskjan í
heiminum, sem fáið þessi forréttindi, er nauð-
synlegt fyrir mig að vera vai'kár. Þessir menn
hafa ábyrgð á allri varðgæzlu hér, og þeir eru
á verði hér til skiptis dag og nótt.“
Hún settist niður aftur með þeirri þægilegu
tilfinningu að vera orðin þýðingarmikil persóna.
„Má ég leggja fyrir yður eina spumingu?"
sagði hún.
Hann kinkaði kolli.
„Hvers vegna hafið þér valið mig? Ég er ekki
duglegur einkaritari, og þér vitið yfirleitt ekkert
um mig. Eg gæti verið mjög hættulegur sam-
starfsmaður."
Hann hallaði sér aftur á bak í hægindastólnum
og horfði stríðnislega á hana.
„Allt, sem ég veit um yður,“ sagði hann, „er,
að þér eruð dóttir séra Georgs Marion, ekkju-
manns, sem dó fyrir sjö árum og lét eftir sig lítið
eitt meira en fyrir fargjaldinu til London, þar sem
frænka yðar bjó. Þér eigið frænda í Ameríku,
sem á stóra fjölskyldu og er stórskuldugur. Þér
áttuð bróður, sem dó, þegar hann var bam að
aldri. Þér hafið haft atvinnu i þrem stöðum. Frá
Meddlesohn í East-Cheap urðuð þér að fara, af
því að þér neituðuð að gerast meðsek um glæp-
samlegar falsanir. Hjá Highlaw & Sons í Moor-
gate Street hættuð þér, af því að félagið varð
gjaldþrota. Hjá Tack & Brighten munduð þér
hafa hætt innan skamms.“
Hún starði á hann.
„Hvernig hafið þér komizt að öllu þessu?“
„Barnið mitt,“ sagði hann, stóð á fætur og
lagði hendina föðurlega á öxl hennar, „hvemig
fer maður að komast að hlutunum ? Með því
að spyrja þá, sem vita. Ég tefli sjaldan á tvær
hættur. Ég fór til Southwark, til þess að fá að
sjá yður og tala við yður ef hægt væri, áður en
ég réði yður.“
Hann gekk hratt yfir að skrifborðinu aftur.
„Og nú skulum við snúa okkur að málefninu.
Þér fáið tíu pund á viku hjá mér og aukaþóknun
um hver áramót. Staða yðar verður bezt skýrð
með því, að segja, að þér eigið að vera mín
hægri hönd. Þér eigið að skrifa bréf mín, ekki
eins og ég les þau fyrir, ég hefi andstyggð á að
semja bréf, heldur í minum anda.“
Hún kinkaði kolli.
„Og svo enn eitt,“ sagði hann lágt um leið og
hann hallaði sér fram á borðið.
„Ég bið yður að muna fimm orð.“
Hún bjóst við að hann kæmi með einhver heil-
ræði, t. d. um að vinnan göfgi manninn eða að
leiðin til fjár og frama sé dugnaður og árvekni.
„Þissi fimm orð,“ hélt hann áfram í sama
tón, „megið þér aldrei segja við nokkum mann
á meðan ég lifi. Ekki við nokkurn mann nema
sjálfan mig.“
Það hafði komið svo margt fyrir Elsie síðasta
sólarhringinn, að hún var hætt að geta undrazt.
„Viðskiptavinir mínir, vinir og óvinir, einkum
óvinir,“ hélt hann áfram og brosti dauflega,
„mega undir engum kringumstæðum heyra þessi
fimm orð, fyrr en ég er dauður. En í viðurvist
þeirra manna, sem em hluthafar í þessu fyrir-
tæki, eigið þér að segja,“ hann dró niður í rödd-
inni, svo að hún varð að hvísli — „það verður
að steinleggja Kingsway.“
„Það verður að steinleggja Kingsway,“ endur-
tók hún hvíslandi.
„Hvað sem fyrir kemur, megið þér ekki gleyma
þessum orðum,“ sagði hann alvarlega, „endur-
takið þau með sjálfri yður þangað til þér kunnið
þau eins vel og nafnið yðar ...“
Hún kinkaði aftur kolli. Þetta hljómaði bjána-
lega, en það var eitthvað, sem sagði henni, að
óhemju verðmæti stæðu og féllu með þessum
sakleysislegu orðum: „Það verður að steinleggja
Kingsway."
7. KAPlTULI.
Maðurinn, sem hataði Kerry.
Um sama leyti og Elsie sat inni á skrifstofu
Kings Kerry, sátu tveir menn að morgunverði
í hinni íburðarmiklu borðstofu herra Leete í íbúð
hans í Charles Street. Annar þeirra var herra
Leete sjálfur í rósóttum silkislopp, en hinn var
Hermann Zeberlieff. Hann var þrjátíu og átta
ára gamall, en unglegur í andliti.
Herra Leete og Zeberlieff voru vinir. Þeir höfðu
hitzt í París í þá daga, þegar nafn milljónamær-
ingsins Zeberlieff var á allra vömm, sem manns-
ins, sem keypti hveiti í stórum stíl.
Þeir voru saman um eitt mál þessir tvímenn-
ingar, og þegar Wall Street félag eitt hafði
sprengt markaðinn og rúið marga minniháttar
fésýslumenn inn að skinni, en gert Hermann
Zeberlieff að tíföldum milljónamæringi í dollur-
um, hafði herra Leete farið með honum í ferða-
lag á lystisnekkju hans, þangað sem óbænir
Ameríkumanna óg háðsyrði dagblaðanna gat ekki
náð þeim, og vináttan á milli þeirra hafði
þroskast......