Vikan - 06.02.1941, Síða 12

12
VIKAN, nr. 6, 1941
„Já, hann þekkir marga. Það sagði hann mér
að minnsta kosti. Og hann þekkir líka fjölda
manns á meginlandinu. Mér þykir svo vænt um,
að þeir vita ekki, hvar ég er.“
„Mér líka,“ sagði Mick og vonaði, að röddin
væri nógu sannfærandi. Þau óku þegjandi inn í
Burford. Mick beygði inn í húsagarð á bak við
lítið veitingahús og stöðvaði bilinn þar, sem ekki
var hægt að sjá hann af götunni. Svo gekk
hann á undan inn í veitingahúsið og náði sér í
borð, sem ekki var hægt að sjá utan af götunni.
Þau borðuðu steikta rauðsprettu með brauði og
smjöri og drukku te á eftir. Þau voru einu gest-
imir. Mick rétti henni sígarettuveskið og þau
reyktu bæði þegjandi, þangað til Clare Furness
leit allt í einu fast i augu honum og spurði:
„Hver eruð þér? Ég neita að taka þátt í þess-
um skollaleik lengur."
„Þetta er þó allra skemmtilegasti leikur. Ég
heiti Mick Cardby. En þér megið um fram allt
ekki kalla mig Cardby. Mér hefir alltaf fundist
fomafn mitt einkar geðfellt, en ég get ekki sagt
það sama um eftirnafnið. Þér skuluð því bara
kalla mig Mick. Þér hafið sjálfsagt heyrt það
nafn í Ameríku, Clare.“
„Ég get nú ekki sagt, að mér þyki það neitt
sérlega geðfellt, herra Cardby."
„Þér venjist því áreiðanlega vel, Clare."
„Já, ég get kannske vanist því, þegar ég er
búin að hvíla mig. Þessa stundina finnst mér
það full mikið á mig lagt.“
Þá brá fyrir glettnissvip í fallegu augunum
undir löngum augnahárunum. Mick létti. Það
var sjálfsagt allt rétt, sem honum hafði verið
sagt um Clare Fumess. Hún lét sér víst ekki allt
fyrir brjósti brenna.
Þau sátu í hálf tima og reyktu. Það rökkvaði
óðum.
„Og hvert eigum við svo að fara, þegar við
fömm héðan?" spurði Clare.
„Spyrjið mig ekki að því. Ég vona, að mér
detti eitthvað gott í hug á meðan við ökum
áfram í myrkrinu. Hefi ég sagt yður, að auk
margra annarra góðra eiginleika, er ég dálítið
brot úr skáldi?“
„Ég hefi aldrei heyrt getið um skáld með þessu
nafni. Þér neyðist til að skipta um nafn, áður
en þér látið hárið vaxa.“
Mick hló, stóð á fætur og borgaði reikninginn.
Svo stigu þau upp i bílinn, og Mick beygði inn
á veginn til Chipping Norton. Vélin suðaði lágt
og þýtt. Mick fann höfuð stúlkunnar snerta öxl
sina andartak. Svo sat hún upprétt stundarkom.
Mick hægði ferðina og hvislaði að henni:
„Reynið að sofna. Þér hafið fulla þörf á því.“
1 klukkutíma óku þau án þess að tala saman.
Höfuð hennar hvíldi á öxl hans. Og Mick vissi
ekki almennilega, hvað hann átti að gera. Hann
var búinn að sita ákaflega lengi við stýrið og
var hræddur um, að þreytan kynni að yfirbuga
sig. Honum var lífsnauðsyn að vera vel vakandi
og á verði næstu daga. Clare vaknaði, þegar þau
óku í gegnum Banbury, stöðugt á leið norður. 1
Warmington beygði Mick til vinstri og ók í átt-
ina til Edgehill. Svo nam .hann allt í einu staðar.
„Hlustið nú vandlega á mig nokkur augnablik,
Clare," sagði hann. „Skammt héðan er lítið, kyrr-
látt hótel. Ég drakk te þar einu sinni í fyrra
sumar. Þar skulum við gista í nótt. En áður en
við komum þangað, em fáein atriði, sem ég þarf
að brýna fyrir yður. Þér heitið Clare Weston.
Ég er bróðir yðar, Mick Weston. Við erum á leið
suður til London. Þér eruð hjartveikar, og þess
vegna verðum við að hafa svefnherbergi, sem
liggja saman, því að þér gætuð fengið kast um
nóttina. Skiljið þér mig?“
„Auðvitað. En hvers vegna allt þetta umstang,.
ef engin hætta er á ferðum?"
„Og gætið þess um fram allt, að skammbyssan
detti ekki úr töskunni yðar. Það gæti hæglega
skotið þessu saklausa sveitafólki skelk í bringu.
Og gleymið svo ekki að kalla mig Mick, og
þúa mig."
„Nei, hættið nú,“ sagði hún hlæjandi. „Þessi
saga um systkinin getur ekki gengið. Þér gleym-
ið, að ég tala með amerískum hreim, herra
Cardby."
„Þér hafið búið í þrjú ár hjá frænda okkar
fyrir vestan, sem flutti þangað fyrir mörgum
árum. Og hættið svo að kalla mig herra Cardby.
Ég heiti Mick."
„Hann er hreint ekki svo vitlaus, þessi ungi
maður," sagði hún, þó að • hann sé mesti lyga-
laupur." Og nú brosti hún einlæglega í fyrsta
skipti síðan hún steig á land í Southampton.
Mick stóðst ekki brosið. Hann raulaði fyrir
munni sér, þegar hann sneri stýrishjólinu og
mölin á brautinni þeyttist undan hjólunum. Hann
nam staðar fyrir framan lágt, fomfálegt hús, og
hvíslaði um leið og hann stökk út:
„Gættu þín nú, Clare, og láttu ekki leika á
þig.“
„Ég skal leika mitt hlutverk. Það getur ekki
farið illa, þegar ég á annan eins bróður og þig.“
Mick gekk upp steinþrepin og togaði í bjöllu-
strenginn. Rétt á eftir var kveikt ljós í forstof-
unni og fótatak heyrðist á steingólfinu. Hurðin
var opnuð og miðaldra maður birtist i dyrunum.
„Systir mín og ég erum á leiðinni til London
að norðan,“ sagði hann, „og við vildum gjaman
fá að gista hérna í nótt. Er það ekki hægt? Ég
kom héma einu sinni í fyrra sumar og mér leizt
vel á mig.“
VIPPA-SÖGUR
Vippi i fjölleikahúsinu.
------ Barnasaga eftir Halvor Asklov. -
ippi sat undir vörubíl, sem stóð^ var hægðarleikur fyrir Vippa að fela
fyrir framan blómaverzlun. Þaðj? sig á milli blaðanna.
var verið að bera blómapotta og'
blómavendi út í bílinn.
Vippa langaði nú til þess að fá sér
bilferð og notaði því tækifærið meðan
mennimir vom inni i búðinni og klifr-
aði upp í bílinn og faldi sig.
Skömmu síðar var bílnum lokað og
ekið af stað. Og nú fór vini okkar að
þykja nóg um. Hann var þama í
niðamyrkri. Nær hefði verið að fara
upp í sætið til bílstjórans. Það var
lítið gaman að vera í bíl, þegt'.r mað-
ur sá ekkert. En svo vár líka annað,
sem amaði að honum. Vippi hafði að
vísu alla tíð elskað blómin og þótt
ilmur þeirra yndislegur, en það var
svo loftlítið þarna inni í bílnum og
angan blómanna svo sterk, að honum
fannst sér stundum liggja við köfn-
un. Það var eina bótin, að bíllinn nam
við og við staðar og þá opnaði bíl-
stjórinn, til þess að ná í blóm og
fara með þau í húsin — og auðvitað
hleypti hann lofti inn til Vippa um
leið. En þegar minnkaði í bílnum, var
hætta á að Vippi sæist og varð hann
því að leita sér að öruggum felustað.
Stór blómvöndur með gulum „krys-
antemum" var fremst í bílnum. Þetta
eru mjög stór og falleg blóm. Það
Bílstjórinn fór með þennan blóm-
vönd inn í stórt hús, en utan á því
stóð með stórum ljós-stöfum:
FJÖLLEIKAHÉS.
Vippi kunni ekki að lesa og þótt
hann hefði verið læs, mundi hann
ekki hafa haft hugmund um, hvers
konar hús þetta var.
Fullorðin kona tók við blómvend-
inum, fór með hann í herbergi og
setti hann þar í vatn, án þess að
taka umbúðirnar utan af honum.
Undir eins og hún hvarf út úr dyr-
unum, fór Vippi úr felustaðnum.
Þetta er skrítið herbergi, hugsaði
Vippi. Svona líka lítið og næstum
ekkert inni nema borð með stórum
spegli og stólum fyrir framan það.
Á borðinu voru margir undarlegir
hlutir. Þar var mikið af glerílátum
með alla vega litu dufti. Vippi gat
ekki stillt sig um að blása ofan í
eitt þeirra, en þá rauk duftið upp
um hann allan, svo að það var eins
og ský i kringum hann. Það fór upp
í munninn á honum og nefið, svo að
hann tók að hnerra óskaplega.
Vippi varð auövitað hræddur fyrst
i stað, en svo datt honum í hug, að
það gæti verið gott að hafa svona
duft, ef einhver ætlaði að ráðast á
hann. Hann bjó sér til bréfpoka og
fyllti hann af svörtu dufti, sem hann
fann á diski á borðinu. En nú varð
hann kolsvartur á höndunum og bréf-
pckinn var líka svartur, cn Vippi
faldi hann í blómunum, þar sem hann
hafði sjálfur verið.
Næst fann hann málmhylki með
Vippi faldi sig í blómunum.
einhverju rauðu í. „Þetta er fínasti
blýantur," sagði Vippi við sjálfan sig.
Svo gerði hann rauð strik á borðið,
stólana og síðast gólfið og meira að
segja teiknaði andlit á það. Þegar
hann ætlaði að fara að skoða kjól,
sem var með stórum rykkingum, til
þess að vita, hvort 'hann gæti ekki
líka skrifað á hann, heyrði hann að
einhver var að koma og hafði ekki
tíma til að fela sig í blómvendinum
aftur. Hann faldi sig því í kjólnum.
Nú varð mikill gauragangur í her-
berginu. Konan, sem tekið hafði á
móti blómunum, kom inn með ungri
stúlku, er ætlaði alveg af göflunum
að ganga, þegar hún sá, hvernig her-
bergið var út.lits. Hún kenndi veslings
konunni um allt saman, en hún var
auðvitað algerlega saklaus.
„Og svo hafið þér gleymt að fara
með blómvöndinn, sem á að kasta til
mín neðan úr salnum, þegar ég er
búinn að syngja," sagði stúlkan fok-
vond. Gamla konan hjálpaði stúlk-
unni í kjólinn, en það var auðvelt,
af því að pilsið var fest með rennilás.
Vippa leið ekki sérlega vel, en hann
hélt dauðahaldi í kjólinn og söngkon-
an fór þannig með hann inn á leik-
sviðið, án þess að hafa hugmynd um
það. Vippi var ekki hrifinn -af söng
hennar og áheyrendurnir virtust ekki
heldur vera það, því að lítið sem
ekkert var klappað.
Þegar söngnum lauk, var blóm-
vendinum kastað upp á leiksviðið og
söngkonan greip hann og bar hann
upp að andlitinu til þess að lykta af
blómunum. Þegar hún leit aftur fram
í salinn, urðu mikil fagnaðarlæti, því
að hún var kolsvört í framan — og
það var auðvitað svarta duftinu hans
Vippa að þaltka — eða kenna! En
stúlkan hélt, að fó’kið væri svona
hrifið af söng hennar!
En meira átti eftir að koma fyrir
þarna á leiksviðinu. Vippi hafði eitt-
hvað verið að laga sig til og kom við
rennilásinn. Hann opnaðist, rann nið-
ur og pilsið datt á gólfið! Veslings
söngkonan flýði í ofboði út af leik-
sviðinu, tjaldið féll og Vippi notaði
tækifærið til þess að laumast burtu
— og þóttist sleppa vel, að enginn
skyldi sjá hann.