Vikan - 13.02.1941, Síða 6

6
VIKAN, nr. 7, 1941
ekki auðið að ráða, hvað hann hugsaði. En
gengt honum sat hreppstjórinn og hand-
lék húfuna vandræðalega og horfði beint
niður á gólfið. — Hann þorði ekki að líta
framan í stórkaupmanninn.
Allt í einu rauf stórkaupmaðurinn
þögnina.
— Þér getið fengið peningana, sagði
hann snöggt, næstum hranalega.
Það hýrnaði heldur en ekki yfir hrepp-
stjóranum og þakkarorðunum rigndi í sí-
fellu yfir stórkaupmanninn, sem greip
fram í óþolinmóðlega:
— Þér hafið ekkert að þakka, herra
minn. — Þetta eru aðeins venjuleg við-
skipti — ekkert annað. — En að einu
langar mig til að spyrja yður: — Var ekki
einu sinni hjá yður lítill drengur, sonur
vinnukonu, sem var á flækingi hingað og
þangað með drenginn, þangað til hún dó.
— Jú, sagði hreppstjórinn, sem ekki
vissi, hvaðan á sig stóð veðrið. Þekkti þessi
maður sögu þessarra vesalinga? Og
hvernig stóð á, að jafn voldugur maður,
sem ekki vissi aura sinna tal, var að skipta
sér af slíku?
— Hann var hjá mér, ólánsgreyið, en
svo fór hann eitthvað á flæking og síðan
veit ég ekki . . .
Indriði Indriðason brosti.
— Þá get ég sagt yður það, herra hrepp-
stjóri, þetta ólánsgrey fór til Ameríku og
er nú kominn aftur.
Hreppstjórinn glápti á stórkaupmann-
inn.
-— Ert . . . Ert þú, stamaði hann,
— Já, ég er Indriði litli, sem þú kann-
ast svo vel við frá gamalli tíð, sagði hann
og brosti kaldhæðnislega. — Ég leyfi mér,
þar sem við þekkjum hvor annan svo vel,
að segja ,,þú“ og vona, að hreppstjórinn
taki það ekki illa upp.
Höfuð hreppstjórans hékk máttlaust nið-
ur á bringu og hann kom ekki upp nokkru
orði.
— Gat þetta verið?
— Nei, það var ómögulegt. Gat ekki
verið satt. Og þó var einhver líking með
þessum manni og unglingnum, sem hann
aldrei hafði getað hðið.
— En lánið? Átti hann? — Jú, hann
varð að fá það fyrir því, þó að niðurlæg-
ingin væri næstum óbærileg.
Hann skjögraði til dyranna og tautaði
einhver orð, sem áttu að heita kveðja, en
naumast voru skiljanleg.
Myndirnar hurfu jafn skyndilega og
þeim hafði skotið upp. En Indriði Indriða-
son sat enn í skrifstofunni sinni og studdi
hönd undir kinn. Hann var nýkominn til
landsins, sem hann unni svo heitt, þrátt
fyrir allt, sem hann þar hafði mátt líða.
Og fyrst af öllu hafði hann heimsótt litla
kirkjugarðinn, þar sem einu vinirnir hans
voru grafnir. Og þar voru nú komin fögur,
yfirlætislaus blóm. — Og á leiðið hennar
Geirlaugar gömlu, sem hafði gengið veg
einstæðingsins allt sitt líf, höfðu fallið
nokkur hljóðlát tár.
lýstu í senn beiskju og kaldhæðni. — Hann
þurfti ekki framar að láta berja sig. Hann
var orðinn maður til að bera hönd fyrir
höfuð sér. Handleggirnir voru orðnir
sterkir, þrátt fyrir allt.
Drengurinn hverfur, en hár og þrekinn
maður, fremur ungur kemur í hans stað.
Hann situr í skrifstofunni sinni og blaðar
í skjölum. Það er barið að dyrum. Hurðin
opnast og inn kemur gamall maður, hvítur
fyrir hærum. Hann hefir heimsótt marga
þennan daginn — gengið fyrir hvers
manns kné, ef svo mætti segja, og beðið
um lán. — Hann hefir orðið fyrir óhappi.
Hey og hlaða hafa brunnið og einnig
íbúðarhús og sjálfur stendur hann úti á
gaddinum með svo að segja tvær hendur
tómar. — Og nú hafði kunningi hans vís-
að honum á Indriða Indriðason, stórkaup-
mann, Vestur-Islending, sem nýkominn var
til landsins. Hann hafði greitt götuna fyrir
mörgum, sagði kunninginn.
Og nú stóð Einar, hreppstjóri í Ártúni,
með óframfærnislegri auðmýkt frammi
fyrir þessum manni.
Indriði Indriðason leit upp og benti gest-
inum á sæti andspænis sér og um varir
hans brá sem snögvast fyrir einkennilegu
brosi. Með hikandi orðum stamaði hrepp-
stjórinn fram erindinu. Hann kunni lexíuna
orðið löngu utan að. En þó var eins og
orðin stæðu föst í hálsi hans, þegar á hólm-
inn kom.
Góða stund horfði Indriði Indriðason,
stórkaupmaður, á hreppstjórann, án þess
að segja nokkurt orð og af svip hans var
Brunaliðsmenn í
London.
Brunaliðsmenn í London að
störfum eftir eina af áköfustu
loftárásum Þjóðverja á borg"-
ina.
Hinn tvíkrýndi
konungur.
Þessi mynd er af Carol fyr-
verandi konungi í Rúmeníu og
Michael syni hans, sem nú er
konungur. Myndin var tekin
skömmu áður en Carol varð
að flýja land. Carol hefir
tvisvar orðið að afsala sér kon-
ungstign í hendur syni sinum.
Nú síðast samkvæmt kröfu
jámvarðarliðsins.