Vikan - 13.02.1941, Qupperneq 11

VIKAN, nr. 7, 1941
11
Veitingamaðurinn var allur sem á hjólum. Þetta
litla afskekkta hótel hans var sjaldan vel sótt,
jafnvel ekki um hásumarið. Miek tók báðar hand-
töskurnar úr bílnum og bar þaer inn í forstof-
una. Clare Furness fór á eftir honum. Hún beið
í forstofunni á meðan Mick ók bílnum inn í bíl-
skúrinn. Hann kom næstum hlaupandi aftur og
gat ekki varist því að brosa, þegar hann heyrði
samtal hennar við veitingamanninn.
„Það er hjartað, sjáið þér til,“ sagði hún við
veitingamanninn. „Það kemur ekki mjög oft fyrir,
að ég fái slæm köst, en ég verð hrædd, ef ég
hugsa til þess, að enginn er nálægt, sem þekkir
til þeirra. Veslings Mick, bróðir minn, hann hefir
orðið að þola margar svefnlausar nætur vegna
þeirra, er það ekki satt, Mick?“
„Vertu nú ekki að hugsa um það, Clare. Ef þú
bara gætir fengið þig til að hætta að hugsa um
þau, er ég viss um, að þú fengir þau aldrei. Nú
verðum við að komast sem fyrst í rúmið. Mundu
það, að ég er búinn að sitja við stýrið frá því
snemma i morgun, og ég er dauðþreyttur. Getum
við fengið að líta á herbergin strax?“
„Sjálfsagt, herra. Gerið svo vel að koma þessa
leið.“
„Komdu þá, Clare,“ sagði Mick. Clare stóð fyrir
aftan veitingamanninn og gretti sig. Mick var
skemmt, og þegar þau fóru upp stigann, sýndi
hann umhyggju sina fyrir hjartveiki hennar með
því að taka utan um hana.
Þegar Mick sá herbergin, varð hann enn glað-
ari. Það var eitt stórt svefnherbergi og lítil stofa
við hliðina, sem búin hafði verið rúmi. Og það
var ekki hægt að komast inn í stofuna nema í
gegn um svefnherbergið.
„Ef systur yðar lízt á stóra herbergið, munduð
þér kannske gera yður ánægðan með það litla,“
-sagði veitingamaðurinn. „Auðvitað er það ekki
vel þægilegt, að það skuli ekki vera neinn beinn
inngangur í litla herbergið. Við notum það aðal-
lega, þegar koma hingað hjón með böm. Getið
þér notast við þetta herbergi, ungfrú?"
Clare var að því komin að svara, þegar Mick
greip fram í fyrir henni.
„Nei, það er ekki vel gott,“ sagði hann, „því
að systir min getur ekki þolað að vera í stóru
herbergi. Það er víst hjartveikin, sem gerir það.
Ég fyrir mitt leyti get ekki skilið það. Ég vil
helzt hafa sem mest pláss. Ég gæti sem bezt
sofið i stórri hlöðu, ef svo bæri undir. Þetta er
náttúrlega heimskulegt af Clare, en það er ekkert
við því að gera.“ Hann leit íbygginn á veitinga-
manninn og bætti við: „Kvenfólk er nú einu sinni
kvenfólk. Ef þær fá einhverja flugu í höfuðið,
verður þeim með engu móti þokað.“
Án þess að bíða eftir svari, tók hann tösku
Clare og setti hana við rúmstokkinn í litla her-
berginu.
„Við þurfum ekkert að borða í kvöld,“ sagði
hann, „en ef þér hafið einn bolla af heitu tei,
væri ágætt að fá það. Við megum kannske koma
niður eftir hálftíma eða svo?“
Veitingamaðurinn kinkaði brosandi kolli og fór.
Clare sneri sér að Mick.
„Ég hefi aldrei þekkt annan eins lygalaup á
æfi minni," sagði hún með áherzlu. „Þetta rennur
dasOanu i kmu.
Framhaldssaga eítir DAVID HUME.
Það, sem skeð hefir hingað til í sögunni:
Lefty Vincent og fjórir félagar hans,
Johnny Ryan, Fino, Collins og Catini, hafa
rænt banka og drepið gjaldkerann. Dóttir
gjaldkerans, Clare Furness, strengir þess
heit, að koma Vincent í hendur rikislög-
reglunni, G-mannanna svo nefndu. Eftir
fyrirmælum hennar sitja þeir fyrir honum,
en fyrir mistök, skjóta þeir Ryan, en Vin-
cent sleppur. Hann hyggur nú á hefndir, og
þegar Clare Furness flýr til Evrópu, fer
hann á eftir henni. Mick Cardby, sem rekur
leynilögreglustöð i félagi við föður sinn, er
fenginn til að gæta hennar, þangað til G-
mennirnir koma, en þeir eru á leiðinni til
Evrópu. Mick fer til Southampton til að
taka á móti henni, en Vincent hefir líka
sent þangað einn af glæpafélögum sínum.
Mick lætur mann frá Scotland Yard tefja
fyrir honum í tollinum, en sleppur sjálfur
hindrunarlaust burt með stúlkuna og ekur
með hana, ýmsar krókaleiðir, því að hann
óttast eftirför. Þau koma sér fyrir á litlu
veitingahúsi um nóttina og segjast vera
systkini á leið til London.
upp úr yður eins og vatn. Veit móðir yðar, að
þér eruð svona?"
„Móðir mín hefir kennt mér máltækið: Allt
fyrir kvenfólkið. Við skulum nú líta snöggvast á
herbergið yðar. Hann stóð stundarkom og horfði
í kringum sig. „Þér verðið víst að neita yður um
frískt loft í nótt. Ég loka þessum glugga. Læsið
hurðinni og takið lykilinn úr, áður en þér farið
að sofa. Ég leggst rétt fyrir framan dyraar hjá
yður. Þá getur ekkert komið fyrir."
„Já, en þér getið ekki sofið á gólfinu," sagði
hún.
„Lygalaupur eins og ég,“ sagði Mick, „getur
sofið hvar sem er. Takið nú upp úr töskunni yðar,
og svo förum við niður og fáum okkur heitt te.
Og þegar það er búið, farið þér beint að hátta."
Veitingamaðurinn og kona hans reyndu árang-
urslaust að brjóta upp á samræðum við þau.
Þegar klukkan var langt gengin ellefu, lagði
Clare hendina fyrir munninn til að leyna geispa.
„Nú er víst bezt fyrir þig að fara að hátta,"
sagði Mick með umhyggju. „Þú ert reglulega
þreytuleg. Góða nótt. Við viljum gjarnan fá
morgunmatinn klukkan níu.“
Þau stóðu stundarkorn fyrir framan dyrnar á
litla herberginu.
„Góða nótt, herra Cardby," sagði hún. „Þér
hafið verið mér ákaflega góður.“
„Góða nótt, Clare. Þér emð minnissljófar. Sofið
vel.“
„Ég skal reyna það. Ég vona, að þér sofið líka
vel, Mick.“ Hún lokaði hægt hurðinni. Hann stóð
kyrr andartak áður en hann gekk út að glugg-
anum og lokaði honum vandlega. Svo lokaði hann
hurðinni, stakk lyklinum í vasann, tók dýnuna úr
rúminu, eitt teppi og nokkra púða og breiddi úr
þessu öllu rétt framan við dyrnar á litla herberg-
inu og lagði skammbyssuna sina á gólfið við hlið-
ina. Svo lagðist hann niður og bjóst til að halda
vörð.
Tuttugu mínútum síðar heyrði hann veitinga-
manninn og konu hans fara upp í svefnherbergi
sitt. Svo varð allt hljótt. Mick vafði teppinu fast-
ar að sér. Næturloftið var kalt og það var ekki
laust við dragsúg í þessu gamla húsi. Tíminn
mjakaðist áfram.
Mick var síður en svo rólegur. Hvað voru eigin-
lega margir menn að leita að Clare Furness?
Hvar voru þeir að leita? Hverjir vom þeir?
Hvaða fyrirskipanir höfðu þeir fengið ? Mundi
þeim takast að rekja slóð þeirra ? Hugsanir hans
hringsnerust eins og flugeldahjól.
Góð stund var liðin, þegar Mick spratt allt í
einu upp, eins og kippt hefði verið i hann.
• Skerandi hljóð hafði skyndilega rofið nætur-
kyrrðina. Það var bjallan niðri i forstofunni, sem
hringdi, svo að undir tók í húsinu!
Mick fann, að hann svitnaði i lófunum. Svita-
droparnir spruttu út á enni hans. Bjallan hringdi
viðstöðulaust. Mick losaði öryggislásinn á skamm-
byssunni og gekk fram að dyrunum.
FIMMTI KAPITULI.
Bófarnir nálgast.
Hann komst ekki fram að dyrum. Þegar liann
var kominn hálfa leið, heyrði hann einhverja
hreyfingu inni í litla herberginu og nam staðar.
Hann hleypti brúnum. Þetta var það, sem hann
sizt af öllu vildi heyra. Svo heyrðist rödd Clare,
hún var há og titrandi:
„Hvað er að? Ó, hvað er að, Mick? Hver er
að hringja?“
„Talið ekki,“ skipaði Mick, „látið heldur sem
þér séuð mállaus og heyrnarlaus. Farið upp í
aftur og verið þar kyrrar. Ég skal sjá um þetta.
En látið ekkert hljóð heyrast frá yður.“
„Ég er hrædd um, að þeir hafi fundið okkur,
herra Cardby — Mick. Ég er viss um, að þeir
hafa fundið okkur."
„Ég lúber yður, ef þér þegið ekki. Farið nú í
rúmið og látið sem þér séuð mállaus. Ég skal
svo sjá um hitt.“
Hann heyrði fótatak hennar á gólfinu. Hann
var búinn að taka upp lykilinn, þegar hann
heyrði fótatak uppi. Það var veitingamaðurinn,
sem kom niður stigann. Mick stóð með hendina
á snerlinum og braut heilann í ákafa. Svo setti
hann skammbyssuna í jakkavasann, hafði fing-
urinn á gikknum, sneri lyklinum með hinni hend-
inni og opnaði hurðina. Um leið og hann kom út
á ganginn, sá hann veitingamanninn koma niður
stigann. Hann hafði auðsjáanlega vaknað við
hringinguna. Hann var fölur, reikaði í spori og
nam staðar, þegar hann kom auga á Mick.
Mick lagði fingurinn á munninn og veifaði til
hans. Bjölluhringing kvað við í sífellu.
Clare hafði dáðst að snarræði Micks. Ef hún
hefði staðið við hllð hans núna, mundi aðdáun
hennar hafa vaxið.
„Hlustið nú á,“ hvíslaði hann. „Ég sagði yður
ekki sannleikann, þegar við komum í gærkvöldi.
Nú skuluð þér fá að heyra allt af létta. Við kom-
um að norðan. En við erum ekki systkini. Við
vorum gefin saman í Gretna Green í morgun!
Fjölskyldu hennar var þetta mjög á móti skapi,
og ég var hræddur um, að þau mundu gera til-
raun til að koma í veg fyrir giftinguna. Hún á
þrjá bræður, og þeim er öllum illa við mig. Ég
hugsa, að þeir hafi nú komist að öllu saman og
rakið slóð okkar hingað. Ég vil ógjarna valda
óspektum hérna, og þér kærið yður sjálfsagt
ekkert um þau heldur. Ef þessir menn, sem eru
að hringja, spyrja, hvort hérna séu eða hafi veriö