Vikan - 13.02.1941, Side 12

12
VIKAN, nr. 7, 1941
nýlega ung hjón eSa eitthvað því um líkt, þá
segið, að þér hafið alls ekki haft neina gesti í
heila viku. Ef þér viljið hjálpa okkur í þessu,
skulum við sjá um, að þér tapið ekki á því.“
Mick starði á manninn og beið eftirvæntingar-
fullur eftir, hvemig hann tæki þessu. Honum
létti mikið, þegar hann sá, að maðurinn virtist
nánast hafa gaman af þessu. Hann brosti, kink-
aði íbygginn kolli og kveikti ljósið niðri um leið
og hann fór niður stigann. Mick læddist fram á
stigabrúnina og gægðist niður á eftir honum. Nú
hafði hann ekki skammbyssuna lengur i vasan-
um. Hann hélt á henni, reiðubúinn til að hleypa af.
Ofan af loftskörinni sá hann veitingamanninn
ganga þvert yfir forstofuna og svo dró hann sig
inn í skuggann. I-aðan gat hann fylgzt með öllu,
án þess að hann sæist. Hann heyrði skröltið,
þegar öryggiskeðjan var tekin af hurðinni, tveir
slagbrandar teknir frá og lyklinum snúið i. Mick
hélt niðri í sér andanum á meðan hurðin var að
opnast. Vísifingur hans krepptist um gikkinn og
varimar herptust saman. Hann óskaði þess heitt
og innilega, að Clare Fumess æpti ekki upp yfir
sig eða fengi taugaáfall. En hún virtist ekki vera
af því taginu.
Það var dimmt úti fyrir. Hann gat ekki séð
manninn, sem talaði, og þekkti ekki röddina. En
hann heyrði orðin einbeitt og ákveðin:
„Eigið þér þetta hús?“
„Já,“ svaraði veitingamaðurinn, og röddin var
svo hvöss, að Mick undraðist. „Og hvað á það
að þýða að rífa mann fram úr rúminu um þetta
leyti nætur? Konan mín varð hrædd við þessi
læti.“
„Sleppum því,“ svaraði ósýnilegi maðurinn. Nú
vissi Mick, hvað var í vændum. Hann hafði ekki
til einskis umgengist glæpamenn svo árum skipti.
Hann þekkti þessa peija bara á röddinni!“
„Við hvað eigið þér? Þér gætuð gjarnan verið
kurteisari. Hér er ekki pláss fyrir yður. Það er
bezt fyrir yður að hypja yður burtu.“ Húseig-
andinn ætlaði sýnilega ekki að láta vaða ofan í
sig.
„Við erum að leita að karlmanni og kven-
manni, sem hurfu hér í grendinni, og við höfum
sterkan grun um, að þau séu hér. Hvað segið
þér við því?“
„Ekki annað en það, að yður skjátlast, og að
yður kemur að öðru leyti ekkert við, hverjir búa
hér. Ég hefi ekki haft neina gesti i heila viku.
Þér emð algerlega á rangri leið.“
„Hvað finnst þér, Slim?“ sagði sá ósýnilegi
við félaga sinn. Mick braut heilann um það, hve
lengi veitingamaðurinn gæti haldið þeim í skefj-
um. Hingað til hafði hann staðið sig vel, en ef’
í hart færi, gat brugðist til beggja vona.
„Ég álít,“ sagði Slim með áherzlu, ,,að þessi
náungi sé að reyna að gabba okkur. Og ef hann
áttar sig ekki fljótlega, er ég hræddur um, að
eitthvað óþægilegt eigi eftir að henda hann. Segið
nú sannleikann, kunningi, áður en illa fer fyrir
yður."
Mick bölvaði með sjálfum sér. Slim var eftir
málrómnum að dæma innfæddur Ameríkumaður,
og það sem hann sagði voru ekki innantómar
ógnanir. Hreimurinn í röddinni tók af allan vafa
um það, hver væri tilgangur hans.
„Ég hefi sagt yður sannleikann," sagði veit-
ingamaðurinn, ,,og að öðru leyti á ég ekki að
standa yður reikningskap gjörða minna. Það eru
engin lög hér í landinu, sem heimila yður að
hringja dyrabjöllunni hjá.mér um miðja nótt, og
nú krefst ég þess, að þið farið.
VIPPA-SÖGUR
Vippi og töframaðurinn.
----- Barnasaga eftir Halvor Asklov. -
Vippi, vinur okkar, er í f jölleika-
húsinu. Ekki gætuð þið gizkað á,
hvar hann er þar! Hann er uppi í
loftinu yfir leiksviðinu! Og þar er
allt fullt af snúrum. Snúra hér og
snúra þar og snúrur alls staðar! Vippi
kann vel við sig, því að hann er
flínkur línudansari.
Tjaldið er dregið upp, því að nú
ætlar töframaðurinn Hókuspókus að
sýna áhorfendunum dásamlegar list-
ir. Hann þykist vera mikill töfra-
maður. Hann er klæddur síðri skikkju
með ótal fellingum og hvítum erm-
um og á höfðinu ber hann topphatt
og á honum eru dularfull merki.
Vippa langaði mjög til að sjá það,
sem maðurinn ætlaði að sýna og hann
settist því á lítið, svart teppi, er var
fest með snúrum beint yfir höfði
töframannsins.
„Ég þarf ekki strax á töfrastafn-
um að halda," sagði Hókuspókus,
„hann getur svifið í loftinu á með-
an.“ Svo framdi maðurinn allskonar
skrípalæti, sagði einkennileg orð —
og þama sveif stafurinn í lausu lofti!
En Vippi var lítið hrifinn af þess-
um „töfrum." Að vísu sá fólkið í
salnum ekki, hvemig á þessu stóð,
en töfrastafurinn hékk í örsmáum
krókum, sem festir voru í afarmjó-
um, svörtum þráðum.
Meðan töframaðurinn stóð við
borðið sitt til þess að undirbúa næsta
atriði tók Vippi í þræðina, svo að
stafurinn féll niður á leiksviðið, ekki
alveg hávaðalaust! En Hókuspókus
lét eins og hann sæi það ekki né
heyrði. Næst fór töframaðurinn að
leika það að hafa mörg egg á lofti i
einu. Hann gerði það alltaf hraðara
og hraðara, en eggjunum fækkaði
smátt og smátt. Vippi sá, að þau
lentu upp á svörtu teppi, en áhorfend-
um sýndist auðvitað, að þau hyrfu á
dularfullan hátt upp í loftið.
Vippi sat og lék sér með þræðina,
sem krókamir voru í. Nú lét hann
þá síga alveg niður að gólfinu og
hætti ekki fyrr en honum heppnaðist
að krækja í skikkju töframannsins.
Svo dró hann „færið“ að sér, en varð
Vippi hámaði í sig rjómakökurnar.
að taka á öllum sínum kröftum, og
tókst að toga skikkjuna hátt í loft
upp og það varð meira en lítið óþægi-
legt fyrir Hókuspókus. Innan á
skikkjunni voru ótal vasar, en í þeim
voru allskonar hlutir, sem töframað-
urinn notaði við listir sínar: Glas,
pappanef, reyktur áll og barnspeli.
Hókuspókus leit upp öskureiður
yfir því að komið var svona upp um
hann, en þá tók Vippi eitt eggið, sem
lent hafði á teppinu, þar sem hann
sat og henti því í hausinn á töfra-
manninum. Hann öskraði af vonzku,
en um leið og hann leit upp í loftið
aftur fekk hann enn eitt egg á sig
og síðan hvert af öðru, þangað til
Vippi var búinn með öll eggin.
Hókuspókus vissi ekki sitt rjúk-
andi ráð meðan á þessari eggjaloft-
árás stóð, en áhorfendumir veltust
um af hlátri. Vippa þótti ráðlegast
að hverfa að ofan og klifraði því
niður og hljóp eftir löngum gangi og
stakk sér inn um opnar dyr, sem urðu
á leið hans.
Einkennilegur maður með starandi
augnaráð sat þar inni á stól í her-
berginu.
„Fyrirgefið þér!“ sagði Vippi, þeg-
ar hann sá, að hann kæmist ekki
óséður út aftur. „Mætti ég vera héma
inni svolitla stund?"
Maðurinn svaraði engu.
„Sofið þér kannske með opin aug-
un?“ spurði Vippi, en þegar hann
fekk ekkert svar stillti hann sér
fyrir framan manninn og sagði hvell-
um rómi: „Eruð þér mállaus, eða
hvað gengur að yður. Það fer í taug-
amar á mér, að þér glápið svona á
mig.“
En maðurinn var þögull eins og
gröfin. Loks, þegar Vippi var búinn
að horfa á hann langa hríð, skildi
hann, hvemig í öllu lá: Þetta var
bara brúða! Fyrst svona var fór
Vippi að leika sér að því að renna
sér af öxlinni og niður í brjóstvas-
ann. Þessu þótti honum gaman að, en
er hann í eitt skipti ætlaði upp úr
vasanum, heyrði hann, að einhver
kom og varð því kyrr.
„Nú er komið að okkur, Napo-
leon!“ sagði maðurinn, sem inn kom
við brúðuna, og tók hana og fór með
hana inn á leiksviðið.
„Þetta er Bobbi búktalari," sögðu
áheyrendumir niðri í salnum. „Hann
lætur brúðuna tala.“
Bobbi lét Napoleon á stól við borð
á leiksviðinu og settist sjálfur gegnt
honum. Svo lét hann eins og þeir
væru að tala saman.
„Mér leiðist," sagði Bobbi og geisp-
aði. „Hvað eigum við að gera, Napo-
leon?“
„Þú getur pantað öl handa mér,"
var svarað með allt annari röddu og
það var eins og hún kæmi frá brúð-
unni, en Vippi vissi, að Napoleon gat
ekki talað, og hrópaði því fullum
rómi til áheyrendanna: „Maðurinn er
að gabba ykkur. Hann segir þetta allt
sjálfur."
Áheyrendumir hlógu og Bobbi var
ekki í essinu sínu, er hann hélt sam-
talinu áfram: „Hefirðu tekið eftir
fallegu stúlkunni, sem situr efst til
hægri á fremsta bekk?“
Vippi kíkti upp úr vasanum, en
þótti stúlkan ekkert sérstaklega
falleg. Bobbi svaraði sjálfum sér með
rödd brúðunnar: „Hún er dásamleg,
Grönn eins og . . .“
... eldspýta!" bætti Vippi við.
Bobbi búktalari tók upp vasaklút og
strauk svitann af enninu. „Þykir þér
hún ekki hafa fallegt hár?“ spurði
hann Napoleon.
„Jú,“ svaraði Bobbi sjálfum sér.
„Hár hennar finnst mér vera eins
og ...“
... „á broddgelti", skaut Vippi
inn i.
„Augun em eins og fegurstu
stjörnur," sagði töframaðurinn.
„Og nefið eins og kartafla!" hróp-
aði Vippi.
„Þetta er ófyrirgefanleg ókurteisi!"
hrópaði veslings stúlkan og stóð á
fætur og flýtti sér út, en allir aðrir
skellihlógu.
Bobbi búktalari var alveg í öngum
sínum og gaf merki um að láta tepp-
ið falla. Síðan hljóp hann, skjálfandi
af geðshræringu inn í herbergið sitt
með Napoleon í fanginu, skellti hon-
um á stól og settist sjálfur á annan.
„Napoleon," hvíslaði hann og
gnísti tönnum, „ertu lifandi?" Ekki
stóð á svarinu:
„Já, og ég er að deyja úr hungri.“
Bobbi búktalari varð svo hræddur,
að honum datt fyrst í hug að flýja,
en spurði samt skjálfraddaður:
„Hvað viltu fá að borða?“
„Rjómakökur!" svaraði Napoleon,
það er að segja Vippi, en Bobbi hafði
ekki hugmynd um, að litli prakkar-
inn lá falinn í vasanum. Bobbi náði í
mesta flýti í kökumar.
„Legðu mig á legubekkinn og svo
vil ég fá matfrið og svefnfrið!"
sagði Napoleon.
„Já, sjálfsagt. En ætlarðu aldrei
að sýna með mér oftar?" spurði
Bobbi hálfkjökrandi.
„Ef til vill held ég því áfram. En
í nótt máttu ekki trufla mig. Læstu
dyrunum, þegar þú ferð!"
Og Bobbi búktalari var ekki fyrr
búinn að loka dyrunum en Vippi
þaut upp úr vasanum og tók að
háma í sig kökumar.