Vikan - 06.03.1941, Side 4

4
VTKAN, nr. 10, 1941
Þrjár konur
— og þorpari.
Framhald af forsíðu.
gerðarmanni, John Costigan að nafni, sem
var fæddur og uppalinn í San Francisco.
Það var hann, sem sagði mér söguna um
Bellu Cassidy.
Veitingastofan var næstum full — flest
karlmenn, sem sátu og reyktu og drukku.
Frá borðinu, sem við Costigan sátum við
gat ég séð ljómandi snotra konu um þrí-
tugt, sem sat við borð með tveim mönnum.
Hún neytti einskis og talaði fátt, hlustaði
aðeins á það, sem mennirnir sögðu en gaf
jafnframt gætur að öllu því, sem fram fór
í kringum hana. Hún var vel vaxin, hafði
frítt andlit og skær, dökk augu. Hún brosti
hvorki né hló, og virtist ekki gefa mikinn
gaum að því, sem mennirnir voru að segja.
„Hver er þetta?“ spurði ég Costigan.
Hann leit undrandi á mig. „Hvað segirðu?
Þekkirðu hana ekki? Ég hélt, að hver ein-
asti sjómaður í San Francisco þekkti Bellu
Cassidy. Hún er sá bezti kvenmaður, sem
ég hefi nokkru sinni kynnst. Hún er góð
og hún er gáfuð. Hún lætur engan leika á
sig í viðskiptum."
„Hvernig datt henni í hug að fara að
reka kaffihús?" spurði ég.
„Hún var þekkt óperusöngkona héríSan
Francisco fyrir fimm árum, en svo missti
hún röddina í hálsbólgu og þá opnaði hún
þetta kaffihús. Þetta er gróðafyrirtæki.
Ég er viss um, að hún er þegar búin að
græða svo mikið, að hún gæti hætt núna
og lifað góðu lífi það sem eftir væri æf-
innar.“
„Er hún gift?“
„Nei,“ sagði Costigan, „og giftist senni-
lega aldrei.“
„Það var undarlegt," sagði ég.
„Hún gæti verið búin að giftast tíu sinn-
um, en gallinn er, að maðurinn, sem hún
elskar, er týndur. Enginn veit, hvar hann
er. Hann hét Trush Ancott, og Bella og
hann urðu ósátt út af manni, sem hét
Rivers-Chailey og var ríkur Englendingur.
Rivers-Chailey var eins ástfanginn í henni
og Ancott, og dag nokkurn, þegar Ancott
hitti þau saman, varð hann vondur og lamdi
Rivers-Chailey svo, að hann var heilan
mánuð að ná sér. Þá reiddist Bella, og
spurði Ancott, hvaða rétt hann hefði til að
ráðast á vini hennar. Ancott svaraði eitt-
hvað í þá átt, að Rivers-Chailey væri skít-
menni, og þá sagði Bella, að Rivers-Chailey
hefði spurt sig, hvort hún vildi giftast hon-
um, og hvort Ancott hefði nokkuð við það
að athuga. Ancott sagði, að hann hefði ótal
margt við það að athuga, meðal annars
það, að Rivers-Chailey væri giftur.
Bella sagði, að það væri illkvittin lýgi,
og bað Ancott um að hypja sig burtu og
koma aldrei fyrir sitt auglit aftur.
Ancott tók hana á orðinu, og síðan hefir
enginn séð hann. Menn bjuggust nú við,
að Bella mundi giftast Rivers-Chailey, en
svo varð ekki. Hún neitaði honum. Afleið-
ingin varð sú, að hann lenti í óreglu og
fórst að lokum í bílslysi. I vasa hans fannst
bréf, sem hann hafði skrifað í, að hann
gæti aldrei fyrirgefið Bellu, að hún skyldi
svíkja hann.
„Veit enginn hvað varð af Trush
Ancott?“ spurði ég.
„Nei, það veit enginn. Hann fór burtu,
og enginn hefir séð hann síðan.“
„Hvernig veiztu, að Bella Cassidy elskar
hann enn?“
Costigan hló að spurningu minni.
„Bella er að vísu skynsöm kona, en hún
er ekki svo skynsöm, að hún geti leynt til-
finningum sínum gagnvart Ancott. I hvert
skipti sem maður talar við hana, spyr hún
um hann, og hún getur ekki leynt eftir-
væntingunni í röddinni.“
„Þetta var það, sem ég fékk að vita um
Bellu Cassidy. Á meðan ég var að virða
hana fyrir mér, kom ung stúlka inn í sal-
inn, nam staðar innan við dyrnar og leit
vandræðalega í kringum sig. Hún var ein-
staklega geðfeld, með laglegt, gáfulegt
andlit. Hún stóð kyrr stundarkorn, en gekk
svo að auðu borði og settist. Einn af þjón-
unum spurði hana, hvað hún vildi, og hún
bað um kaffi.
„Hver er þetta?“ spurði ég.
Costigan var vanur að gorta af því að
þekkja alla í San Francisco, en þessa
stúlku hafði hann aldrei séð fyrr.
„Hvað heldurðu að hún sé að gera hing-
að?“ spurði ég.
„Það veit ég svei mér ekki. Hún er vafa-
laust að koma á stefnumót!“
„Hún er hrædd,“ sagði ég. „Óttinn skín
út úr augunum á henni.“
Costigan hló. „Fyrst þú hefir svona
mikinn áhuga á henni, ættir þú að fara og
bjóða henni aðstoð þína.“
Hann sagði þetta ekki í alvöru, en ég
tók hann á orðinu. Ég stóð á fætur, gekk
til ungu stúlkunnar og sagði: „Afsakið, að
ég tala til yðar, en ég hefi verið að gefa
yður gaum. Þér eruð kvíðafullar. Ég heiti
Measure og er’ skipstjóri. Get ég nokkuð
hjálpað yður?“
Hún leit rannsakandi á mig. „Ég er alls
ekki kvíðafull," sagði hún. „Ég kom hing-
að til að tala við Bellu Cassidy."
„Bella Cassidy situr þarna,“ sagði ég,
„og er að tala við þessa tvo menn.“
„Ég vildi gjarnan ná tali af henni,“
sagði hún. „Viljið þér spyrja hana, hvort
hún vilji tala við mig í einrúmi? Ég heiti
Jane Minnis, en hún þekkir mig ekki.“
„Ég gekk að borðinu, þar sem Bella
Cassidy sat. „Ungfrú Cassidy", sagði ég.
„Það er hér ung stúlka, Jane Minnis að
nafni, sem langar til að ná tali af yður.“
Bella lyfti augnabrúnunum og leit á mig
frá hvirfli til ilja, eins og hún vildi sjá,
hvaða mann ég hefði að geyma. Svo sagði
hún lágt: „Ef hún vill tala við mig, af
hverju kemur hún þá ekki sjálf hingað?“
„Hún er eitthvað óróleg,“ sagði ég. „Hún
sagði að vísu, að hún væri það ekki, en ..“
Bella stóð á fætur og gekk að borðinu,
sem Jane sat við. „Þér vilduð fá að tala
við mig?“
Jane stóð á fætur. „Já, — það er út af
vini mínum — Paul Trenley."
Þetta nafn virtist hafa áhrif á Bellu.
„Komið inn á skrifstofu með mér, þar get-
um við talað saman,“ sagði hún.
Ég stóð kyrr, en Jane tók í handlegg
mér. „Viljið þér ekki koma líka?“ sagði
hún, og ég skildi, að hún leit á mig sem
vin sinn, þann eina, sem gæti hjálpað henni
þessa stundina.
Þegar við vorum komin inn á skrifstof-
una, lokaði Bella hurðinni. Svo sneri hún
sér að ungu stúlkunni og sagði: „Þekkið
þér Paul Trenley?"
„Hann er vinur minn,“ sagði hún. „Góð-
ur vinur minn. Þér hafið bréf, sem hann
hefir skrifað og eru honum mjög dýrmæt.
Hann skrifaði þau í fyrra, þegar hann var
á ferðalagi í Evrópu. Viljið þér ekki láta
mig hafa bréfin?“
Bella starði á stúlkuna, eins og hún tryði
ekki sínum eigin eyrum, en Jane mætti ró-
leg augnatilliti hennar.
„Þér látið mig hafa bréfin, er það ekki ?“
sagði hún aftur.
„Nei, það geri ég ekki,“ sagði Bella. „En
hvað það er vesalmannlegt og líkt Paul
Trenley að senda yður eftir þeim.“
Jane leit undrandi á hana. „Já, en þér
skiljið þetta víst ekki,“ sagði hún. „Þessi
bréf eru mjög verðmæt.“
„Það veit ég,“ sagði Bella. „Þess vegna
geymi ég þau.“
Framkoma Jane breyttist skyndilega.
Hún talaði nú við Bellu eins og kona, sem
trúir annari konu fyrir leyndarmáli sínu.
„Ég skal skýra þetta fyrir yður,“ sagði
hún. „Paul Trenley er mjög umhugað að fá
þessi bréf aftur, af því að hann ætlar að
fara að gifta sig. Það er ýmislegt í þeim,
sem hann hefði aldrei átt að skrifa . . .“
„Það hefi ég sjálf sagt honum í bréfi,“
sagði Bella. „Ég skrifaði honum, að þessi -
bréf gætu orðið mér að gagni.“
„Ef bréf þessi komast í slæmar hendur,
þá er úti um hann,“ sagði Jane.
„Já,einmitt,“ sagði Bella. „En hvað eigið
þér við með slæmar hendur ? Eru það mín-
ar hendur — eða lögreglunnar — eða dóm-
arans?“
„Ég verð að fá bréfin, ungfrú Cassidy.
Þér hafið engin not fyrir þau, og þér viljið
væntanlega ekki vera Þrándur í Götu ham-
ingju hans?“
„Hvað kemur hamingja Pauls Trenley
mér við?“ sagði Bella.
„Ég hefði aldrei trúað, að nokkur kona
gæti verið svona miskunnarlaus," sagði
Jane.
„Það er þá víst ýmislegt fleira, sem
þér ekki trúið,“ sagði Bella — „ekki einu
sinni því, að Paul Trenley sé sá versti
þorpari, sem nokkru sinni hefir logið sig
út úr klípu og látið aðra gjalda fyrir glæpi
sína.“
„Það er ekki satt,“ sagði Jane. „Paul
er ekki svona.“
Pramhald á bls. 13.