Vikan - 24.04.1941, Síða 5

VIKAN, nr. 17, 1941
5
Peder Titlestad, kaupmaður af norskum ættum, sem býr í Qudenihéraðinu í Suður-Afríku er vinur Zulunegranna og hefir læknað þá af alls
konar sjúkdómum með dáleiðslu. Yfirvöldunum er ekki um þessa starfsemi hans, en negrarnir trúa frekar á hann en sína eigin galdralækna.
Sjá forsíðu.
og hann var berfættur og um mittið hafði
hann skinnbelti, eins og flestir Zulunegrar.
Hárið var hrokkið og silfurgrátt.
Ég vildi ekki ónáða hann, en þegar eld-
ingu brá fyrir að nýju, kom hann auga á
mig. Ég gaf mig á tal við hann, og kom
Dávaldurinn.
r
Aferðum mínum um -Zululand hafði
ég heyrt getið um einhvern dular-
fullan mann — dávald — sem gat
látið heilan hóp af svertingjum falla í
svefn. Sá fyrsti, sem hafði sagt mér frá
þessu, var læknir í bænum Nkandhla, K.
J. Titlestad að nafni. En þegar ég lét í
Ijósi vantrú mína á frásögn hans, þagnaði
hann skyndilega, og mér var ekki nokkur
leið að fá eitt orð meira út úr honum um
þennan merkilega mann. Þessi undarlega
framkoma læknisins vakti forvitni mína og
alls staðar á ferðum mínum hélt ég uppi
fyrirspurnum um þennan dávald, en varð
litlu vísari. Þangað til tilviljunin kom mér
til hjálpar.
Ég var á ferðinni í bílnum mínum í
Qudenifjöllum. Eftir hádegið kom ég að
fjallaskarði. Alls staðar í hlíðunum fyrir
neðan voru negrakofarnir eins og risa-
vaxnar býkúpur. Dimman skýjabakka var
að draga upp út við sjóndeildarhringinn
og lágar drunur heyrðust í fjarska. Áður
en varði var skollið á þrumuveður og helli-
rigning. Skammt fram undan kom ég auga
á litla steinkirkju og þangað flúði ég und-
an veðrinu.
Það var dimmt í kirkjunni, en þegar
eldingu brá fyrir, sá ég, að svertingi kraup
á bæn við altarið. Pötin hans voru rifin
þá í ljós, að hann kunni ensku. Hafði hann
verið þjónn hjá enskri fjölskyldu í
Johannesburg.
Ég spurði hann, hvort hann hefði
nokkurn tíma heyrt talað um hinn dular-
fulla dávald. Kom þá í ljós, að hann þekkti
hann vel og hafði oft sofnað af völdum
hans, og bauðst hann til að fylgja mér til
mannsins, sem bjó einhvers staðar uppi
í f jöllunum í afskekktasta hluta Zululands,
ef höfðingi hans leyfði honum það.
Þegar veðrinu slotaði baðst ég dvalar
hjá brezkum nýbyggja, sem bjó þar í
Það voru bæði karlar, konur og' börn, og liann talaði til þeirra á þeirra eigin máli, með rólegri,
hljómmikilli röddu.