Vikan


Vikan - 24.04.1941, Blaðsíða 6

Vikan - 24.04.1941, Blaðsíða 6
6 VIKANV nr. 17, 1941 ,,Wuga“, ,,Wuga“, kallaði hann til fólksins hvað eftir annað, og einn á fætur öðrum stóð það upp, teygði sig og geispaði. grendinni, á meðan ég biði eftir, að svert- inginn, vinur minn, kæmi með leyfið frá höfðingja sínum. Þrem dögum síðar, á sunnudegi, kom vinur minn, og hafði höfðingi hans gefið honum leyfi til að fara með mig á sam- komu, sem dávaldurinn ætlaði að halda, með því skilyrði, að ég lofaði því, að segja engum frá því, sem ég sæi án leyfis dá- valdsins sjálfs. Ég skildi ekki, hvað þessi leynd átti að þýða, en lofaði að þegja í von um, að ég gæti komizt að samningum við manninn sjálfan — ef ég sæi hann þá nokkurn tíma. Við fórum ríðandi niður dal, sem var 3—4 mílur frá nýbýlinu. Leiðin lá eftir krákustígum, þangað til við komum á há- sléttu; þar fórum við af baki. Við bundum hestana við kjarrið og brutum okkur leið í gegnum það. AUt í einu blasti við okkur opið svæði með stórgrýti hér og þar. Innan um stein- ana voru samankomnir um hundrað Zulu- negrar, karlar, konur og börn. Sumar kon- urnar voru í Evrópubúningi. Þau höfðu bersýnilega verið við guðsþjónustu í litlu, norsku kirkjunni, sem ég hafði leitað skjóls í fyrir fáum dögum. Aðrar voru klæddar í búning innfæddra, rauða skikkju yfir herðunum, hárið sett upp í hrauk, eitt fet á hæð — til merkis um það, að þær væru giftar — og með perlufestar ogji málmhring um háls, handleggi og ökla. | Allt sat fólkið og horfði upp á hæð þar j rétt hjá. Upp hæðina lá stígur, og ég þótt- ist vita, að maðurinn mundi koma þaðan. Það leyndi sér ekki, að hann kunni að koma fram á áhrifamikinn hátt — eins og spámaður, sem stígur niður af fjall- inu til lýðsins. Og meðan ég beið varð ég líka gripinn af eftirvæntingu. Það fór eins og ég hafði búizt við. Fram af hæðarbrúninni kom allt í einu í ljós maður ríðandi á hesti. Feitlaginn, hvítur maður á jörpum hesti. Hann reið niður brekkuna, og þegar hann kom að hópnum, steig hann af baki og heilsaði nokkrum af Zulunegrunum. Svo steig hann rólega upp á einn af stærstu steinunum, og fólkið hópaði sig í kringum hann. Síðan tók hann til máls. Hann talaði á þeirra eigin máli með rólegri, hljómmikilli röddu, en þó svo lágt, að ég gat varla heyrt til hans úr fylgsni mínu. Ég hafði góða aðstöðu til að athuga hann nánar. Hann var lágvaxinn, eldri maður á sjötugsaldri, en hárið var enn þá dökkt. Klæðnaður hans benti helzt til, að hann væri efnaður kaupmaður, bóndi eða trúboði. Hann bandaði ekki með höndun- um eða notaði aðra tilburði, sem vönum ræðumönnum er títt. Allur hópurinn, karl- ar, konur og börn, hlustaði eins og dáleidd- ur af rólegum málflutningi eða persónuleg- um mætti þessa manns. Ég spurði negrann við hliðina á mér, hvað hann væri að segja. Hann sagði, að hvíti maðurinn væri að segja fólkinu, að hann ætlaði bráðum að svæfa þau öll, og þegar þau vöknuðu aftur, myndu þau vera hamingjusamari og glað- ari en áður, og þeir, sem liðið hefðu þján- ingar, myndu verða heilbrigðir, og þeir, sem borið hefðu sorg eða hatur í brjósti myndu gleyma því. Nú þagnaði hann allt í einu — og svo brýndi hann röddina í fyrsta skipti. Hann stóð hreyfingarlaus í nokkrar sekúndur með útréttan hægri arm, og svo gaf hann stutta en ákveðna skipun. Áhrifin voru furðuleg. Eins og hermenn við æfingar, féll fólkið til jarðar, sumt í hinum undarlegustu stellingum — og sofn- aði. Nokkur börn hikuðu við að hlýða skipunum hans, en brátt féllu þau líka til jarðar og sofnuðu. Ég hefði ekki trúað þessu, ef ég hefði ekki séð það með eigin augum. Þetta var stórkostlegt dæmi um fjöldadáleiðslu. Ég vildi — já, ég varð fyrir hvern mun að ná mynd af þessu. Ég varð að hafa myndir, sem gátu fært sönn- ur á mál mitt. Og ég gekk fram úr fylgsni mínu. Hvíti maðurinn stóð hreyfingarlaus. Svo kom hann auga á mig og snéri sér hægt í áttina til mín. Enn á ný hóf hann upp raust sína yfir sofandi ,,söfnuði“ sínum og endurtók hvað eftir annað þessi orð: „Ni za ku la’la — Ni za ku la’la,“ sem ég seinna fékk að vita að þýddi: Nú sofið þið — nú sofið þið. Ég nam staðar nokkur skref frá honum og beið eftir, áð hann gæfi mér merki um að koma nær. Hann leit rólega á mig og án minnstu undrunar. Svo gaf hann mér merki um að koma nær. „Hvers vegna eruð þér hingað kominn?“ spurði hann á ensku. Þegar við nálguðumst þorpið, komu hermenn í fullum herklæðum til móts við okkur.

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.