Vikan - 24.04.1941, Qupperneq 11

VIKAN, nr. 17, 1941
11
17
„Þér þekkið ekki þennan Mick Cardby, Vincent.
En ég þekki hann, og ég veit ýmislegt um hann.“
„Það er ómögulegt, annars værir þú ekki að
reyna að telja. mér trú um, að þið tólf hefðuð
ekki getað ráðið niðurlögum hans eins. Það get-
ur ekki borið sig, Evans.“
„Nei, ég á ekki við það. En hann varð fyrri
til en við, og fór með stelpuna áður en við gát-
Um náð í hana. Hann hitti hana niður við skip.
Einn af okkar mönnum, sem heitir Moffit, og
sem átti að veita henni eftirför, var stöðvaður
fyrir tilstilli Cardbys, og þegar strákarnir loks-
ins fundu slóð þeirra, voru þau komin á leið
norður í bíl. Einn af yðar mönnum elti þau —
Slim Timson."
„Slim lætur ekki einn vesælan leynilögreglu-
mann aftra sér neins, hvort sem hann heitir
Cardby eða Honolulu. Hvað gerði Slim við
hann?“
„Það skal ég segja yður. Slim hafði Marty,
einn af okkar mönnum, með sér. Þeir röktu slóð
Cardbys og stelpunnar að litlu hóteli uppi í sveit.
Og þar fundu þeir þau líka.“
„Við hvað áttu, Evans? Þér fer ekki vel að
vera hótfyndinn."
„Jæja. En eins og ég sagði, þá fundu þeir þau.
En það var Cardby, sem hrósaði sigri, en ekki
þeir. Og það var svo sem ekki allt búið þar með.“
„Áttu við, að þessi Cardby hafi tekið þá báða?“
Vincent saug djúpt úr sígarettunni, ók sér í sæt-
inu og varð óþolinmóðari með hverri mínútu, sem
leið.
„Verra en það. Hann sló þá báða niður, og
þegar hann var búinn að því, komu fleiri að.
Tveir af okkar mönnum, Pete Mills og Ginger
Male, komu þangað rétt þegar Cardby var að
fara með Marty og Slim á lögreglustöðina."
„Og þá var Cardby búinn að vera?“ Það lifn-
aði yfir Lefty.
„Nei, það var nú eitthvað annað,“ sagði Evans
með rödd, sem hljómaði eins og líkræða. „Hann
sló þá líka niður og lagði þá við hliðina á hinum
tveimur. Hvemig lízt yður á þetta, Vincent?“
Vincent bar hendina upp að enninu. Það leið
góð stund, áður en hann gat gert sér það ljóst,
sem hann hafði heyrt. Svo sneri hann sér að
Evans og spurði undrandi:
„Hvernig í fjáranum gat hann ráðið við Slim,
án þess að verða fyrir kúlu? Slim er fljótasta
skyttan, sem nokkurn tíma hefir unnið hjá mér.
Cardby hlýtur að hafa unnið hann með einhverj-
um brögðum."
Evans hristi höfuðið, og Vincent horfði van-
trúaður á hann.
„Nei, þar skjátlast yður, Vineent. Slim stóð
með skammbyssuna í hendinni, þegar hann konr
auga á Cardby. En Cardby var líka með byssuna
á lofti. Og svo fór það allt til fjandans. Slim slcaut
— en einu augnabliki of seint. Kúlan straukst
aðeins við Cardby. En kúlan frá Cardby fór i
gegnum framhandlegginn á Slim, svo að hann
missti skammbyssuna. Og það endaði með því,
að Cardby og stelpan óku með þá alla á lögreglu-
stöðina.“
„Nei, hættu nú,“ stundi Vincent og laut áfram
og huldi andlitið í höndum sér. „Einn leynilög-
reglumaður og stelpa, sem aldrei hefir haldið á
Framhaldssaga eftir DAVID HUME.
Það, sem skeð liefir liingað til í sögunni:
Amerískur stórglæpamaður, Lefty Vincent,
rænir banka þar vestra og drepur gjald-
kerann. Dóttir gjaldkerans, Clare Furness,
reynir að koma Vincent í hendur lögregl-
unni. Það mistekst. Clare flýr til Englands.
Vincent eltir hana og fær enska glæpafé-
laga í lið með sér. Mick Cardby rekur leyni-
lögreglustöð í félagi við föður sinn. Þeir eru
fengnir til að vernda Clare í Englandi, og
tekur Mick á móti henni og ekur með hana
um þvert og endilangt landið og bófamir
á hælum þeim. Þau komast alltaf undan, en
nú er Vincent sjálfur kominn til landsins,
óánægður yfir árangursleysi eftirfararinn-
ar ....
byssu, fara með fjórar skammbyssuskyttur á lög-
reglustöðina! Og samt segirðu, að þetta séu dug-
legir menn.“
„Slim Timson var einn þeirra,“ svaraði Evans
þurrlega.
Þessu gat Vincent engu svarað. Hann sat stund-
arkorn þögull.
„Og hvað skeði svo?“ spurði hann skyndilega.
„Gáfu lögregluþjónarnir þeim mjólk í pela og
háttuðu þá ofan í rúm ? Og grétu þeir, af því að
það var dimmt í klefunum? Eða sátu lögreglu-
þjónarnir og héldu í hendumar á þeim? Eða
hvernig var þetta?“
„Það skeði ýmislegt. Slim og Marty höfðu til-
kynnt, að þeir væru á leiðinni til hótelsins. Þess
vegna fóru Pete og Ginger á eftir þeim — rétt
til frekara öryggis. Og þegar búið var að fara
með þá alla á stöðina, komu tveir aðrir af mönn-
um okkar til hótelsins og fengu að vita, hvað
skeð hafði. Þeir létu ekki sitt eftir liggja. Þeir
fóru inn á lögreglustöðina með skammbyssur á
lofti, héldu lögregluþjónunum i skefjum, hleyptu
hinum fjórum út og settu lögregluþjónana inn í
staðinn."
„Ykkur er þá ekki alls varnað. Og hvað gerðu
þeir svo?“
„Þeir urðu að fara með Slim til London. Hand-
leggurinn á honum var illa útleikinn, og þeir fóru
með hann til læknis, sem við þekkjum. Svo sett-
ust þeir á ráðstefnu, og fimm þeirra héldu áfram
leitinni að Cardby og stelpunni, á meðan við hinir
ókum norður á bóginn til að sækja yður. Þetta er
allt og sumt.“
„Er þetta allt og sumt? Allt þetta hlýtur þó
að hafa átt sér stað fyrir mörgum klukkutímum.
Hvað hafið þið gert síðan? Getur enginn ykkar
notað þá litlu vitglóru, sem er í hausnum á ykk-
ur? Getur enginn ykkar gert neitt af viti? Þú
hefir verið að reyna að sannfæra mig um, að
England væri allt of lítið til að ég gæti lent nær
aðalbækistöðvum ykkar en þetta. Tlr því að land-
ið er svona lítið, hvers vegna geta þá tíu menn
ekki fundið þessa tvo flóttamenn? Þið ættuð að
geta tekið heila herdeild til fanga. Þið hafið alla
þá peninga, alla þá bíla, sem þið hafið þörf fyrir,
þið hafiö allt milli himins og jarðar, nema not-
hæfan heila í hausnum, og þið hafið haft lieilan
dag til að ná þeim. Hvem fjandann hafið þið
verið að gera? Til hvers heldurðu að ég borgí
ykkur stórfé ?“
„Ég held, að þeir séu búnir að finna slóðina
aftur. Skömmu áður en ég lagði af stað til Yorks-
hire, hringdi ég til Spider Harrison í nýju bæki-
stöðinni hans, og hann hafði frétt frá Marty, að
þeir væru á hælunum á þeim. Því að strákarnir
eru æfir út af óförum sínum.“
„Ef þeir eru eins æfir og ég, þá hljóta þeir að
vera nærri viti sinu fjær. Ég gaf Spider skipun
um að flytja eitthvað annað, á meðan hann væri
að'ljúka þessu smáræði fyrir mig. Þér segið, að
hann hafi fundið sér nýjan dvalarstað?“
„Já, við þorðum ekki að hætta á, að hann yrði
tekinn fastur. Spider er, eins og þér vitið, mið-
depillinn í þessu öllu saman. Ef við gætum ekki
að staðaldri hringt til hans, værum við illa
staddir.“
„Var nauðsynlegt að taka þrjá menn með tii
að sækja mig? Hvers vegna skildirðu ekki tvo
þeirra eftir til að hjálpa hinum að elta Cardby
og stelpuna? Það hefði verið skynsamlegra."
„Við héldum, að þér vilduð fá eins konar líf-
vörð, af því að þér eruð í ókunnu landi.“
„Þú ert erki heimskingi, Evans. Þú hefir eitt
tveim mönnum til einskis. Ég er einfær um að
gæta sjálfs mín, og hvað sem því líður, hefðirðu
átt að vita, að ég mundi aldrei koma einn. Ég sé
það núna, að bezt hefði verið að geyma þetta allt
þangað til ég kom sjálfur. Allt það, sem þú og
þínir menn hafa gert, hefir verið til ills eins og
aðeins til að gera mér erfiðara fyrir. Þessi árás
á lögreglustöðina hefir auðvitað orðið þess vald-
andi, að lögreglan um allt England er nú komin
á stúfana."
„Já, það hefir sjálfsagt komið illa við þá. Hafið
þér ekki þörf fyrir hressingu?“
„Segið bílstjóranum, að hann skuli nema staðar
hjá einhverri veitingakrá og ná í nokkrar flöskur
af öli og einn brauðpakka. Það er nóg.“
Þrjátíu kílómetrum sunnar nam bíllinn staðar,
bílstjórinn fór út og flýtti sér inn í krá, sem var
rétt við veginn. Það var orðið dimmt. Vincent
starði út um bakgluggann. Hann var ekki að gá
að hinum bílnum. Þeir höfðu misst sjónar af hon-
um fyrir tveim tímum. En hann var farinn að
sjá, að Evans hafði nokkuð til síns máls. England
var hálfgerð hundaþúfa. Og hann hafði enga
löngun til að fá lögregluna á hæla sér.
Það var þögn næsta klukkutímann. Crossley
var sofnaður og hraut hástöfum, þangað til Lefty
gaf honum duglegt olnbogaskot.
„Þessi Mick Cardby hlýtur að vera fjandi kræf-
ur náungi, þó að ekki sé nema helmingurinn
sannleikur af því, sem þú hefir sagt um hann,“.
sagði Vincent að lokum.
Evans flýtti sér ekkert að svara. Það var bezt
að vera varkár.
„Hann er ekki einn af þeim lökustu,“ sagði
hann hægt. „Þér hafið auðvitað aldrei heyrt hans
getið fyrr. Ég hefi heldur aldrei hitt hann. En
ég hefi heyrt sögur af honum, sem væru nóg til
að fylla heilan stafla af bókum. Hann hefir verið
leynilögreglumaður í hér um bil fjögur ár og
hefir yfirleitt tekizt á hendur erfiðustu viðfangs-
efnin. Það er fullyrt, að honum hafi aldrei mis-
tekizt ennþá."
Lefty Vincent kveikti sér í annarri sígarettu
og hló lágt.
„Það er ánægjulegt að heyra,“ sagði hann.
„Það bendir allt til, að þér standi stuggur af
honum. Kuglarðu honum ekki saman við leyni-
lögreglumann úr einhverri glæpamannasögu, sem
þú hefir lesið. Ég held það hljóti að vera. En það
er leiðinlegt með þennan Mick Cardby. Mér er
illa við að slá niður ungan mann, sem er bæði