Vikan - 21.08.1941, Page 5

VIKAN, nr. 34, 1941
5
Afmælisgjafirnar.
ANN átti erfitt með að hugsa. Það
væri mikið betra að smá venjast
sjálfri sér aftur -—■ venjast Ann
Wade, konu Jim Wade, sem hafði byrjað
tilveruna aftur í gær, eftir að hafa verið
„sjúklingur á herbergi 316“ á sjúkrahús-
inu.
Það var indælt að liggja hér í rúminu
stóru og mjúku og svo lágu, að hún náði
með hendinni niður á gólfið. Hún teygði
úr sér og fann ylinn fara um sig alla. En
innst inni, ef nógu djúpt var leitað, var
hugrekkið, sem hún þyrfti ef til vill mjög
bráðlega á að halda. Hún varð að ná tök-
um á því, áður en maðurinn hennar, sem
svaf í gestaherberginu við hliðina, yrði var
við, að hún væri vöknuð.
Ann vissi, að fólk, sem hefir verið mikið
veikt, hefir oft undarlegar tilfinningar.
Það missir vanalegt sjónarmið sitt á líf-
inu, af því að það hefir verið svo lengi
utan gátta. En — hún reyndi að hugsa
skynsamlega um þetta allt eins og hún
hafði gert í marga daga — ef til vill fá
þeir viðvörun í gegn um þann litla þráð,
sem heldur þeim við lífið.
Þessi tilfinning t. d., að grái vetrar-
morgunhimininn tilheyrði henni, af því að
hún sá hann í gegn um greinar eplatrés-
ins síns, og af því að hvítu svefnherbergis-
gluggatjöldin hennar voru eins og rammi
utan um hann — þetta var tómur hugar-
burður, þótt henni fyndist það. En það var
áreiðanlegt, að þetta var dagurinn, sem
hún myndi fá að vita, hvort henni gæti
batnað eða ekki — það var enginn hugar-
burður. Það var blákaldur veruleikinn.
Allir vissu það nema hún: læknirinn, Jim
og börnin. Og í dag myndi hún líka vita
það. I dag var afmælisdagurinn hennar og
hún vissi, að það var svo fast gróið í huga
þeirra, hvernig hún vildi hafa gjafirnar,
að svarið myndi óvart liggja í gjöfunum.
„Eitthvað, sem ég þarf á að halda, en
myndi ekki kaupa handa sjálfri mér,“ var
það, sem hún hafði alltaf sagt þeim. Og
þetta ár myndu gjafirnar annað hvort vera
handa konu, sem á lífið fram undan eða
fallegir, óþarfir hlutir, sem eru bara keypt-
ir til að hafa augnabliksánægju af þeim.
Ann játaði fyrir sjálfri sér, að það væri
henni sjálfri að kenna, að hún vissi það
ekki. Dr. Morrow hafði sagt inni á skrif-
stofunni sinni um morguninn: „Við getum
ekki vitað það með vissu, fyrr en við erum
búnir að skera yður upp.“ Og seinna, þegar
hún hafði spurt hann, þá hafði hún heyrt
hann segja úr fjarska: „Þér eruð ágætar.
Farið þér nú að sofa og hafið engar
áhyggjur." Það gæti þýtt, að hún myndi
bara hressast eftir uppskurðinn, eins og
hún hafði alltaf búizt við. En það gat líka
þýtt, að henni væri í raun’og veru alveg
batnað. Hana hafði langað til að spyrja
hann nánar, en löngunin til að svífa aftur
út í þokuna á vængjum etersins varð yfir-
sterkari.
Jim hafði sagt: „Læknirinn segir, að þú
sért ágæt. Þú hafir hjarta úr stáli. Þú
losnar héðan eftir hálfan mánuð.“ Það var
ekkert við þetta að athuga. Hún leit á
þreytulegt og áhyggjufullt andlit hans og
hugsaði, að ef eitthvað alvarlegra væri bak
við þetta, þá gæti hún að minnsta kosti
sparað honum þjáninguna við að segja
henni frá því.
Þá fór vilji hennar að dofna; hana lang-
aði ekki til að fá svar við spurningunni.
Það var auðveldara að þykjast trúa, eins
og þau vildu að hún gerði, að henni myndi
batna alveg. Hún reyndi að leika hlutverk
sitt til hlítar, bæði vegna sjálfrar sín og
þeirra, en sérhvert augnablik og sérhvert
hljóðskraf læknisins við hjúkrunarkonuna
eða Jim, allt faldi þetta sannleikann.
Nú myndi hún fá að vita það. Þegar
búið væri að taka utan af gjöfunum og
pappírinn og öskjurnar lægju á víð og
dreif um rúmið hennar, þá myndi leikn-
um vera lokið. Ef svarið væri neikvætt, þá
myndi Jim aldrei komast að, hvernig hún
fékk að vita það. En hann yrði að sætta
sig við, að hún vissi það, því að það var
ýmislegt, sem hún þurfti að ræða við hann,
einkum hvað börnin snerti. Það var ekki
hægt að líða svona burtu úr lífinu, án þess
að hugsa eitthvað fyrir þeim, sem næstir
manni stóðu.
Nú heyrði hún létt fótatak í forstofunni,
einhver skrúfaði frá vatninu í baðherberg-
inu og kaffiketillinn var settur á eldavél-
ina. Líkami hennar varð stífur, þegar hún
heyrði að líf var að færast í húsið og hún
neyddi sjálfa sig til að rétta úr krepptum
hnefanum og líta áhyggjulausu augnaráði
að dyrunum. Hún vissi ekki, hvort henni
Smdsag.a.
CAROLINE CLARK.
myndi takast að safna nógum kröftum, en
hún brosti, þegar handfanginu var snúið
og hurðin opnaðist.
Það var Jim og á eftir honum sá hún
úfin höfuðin á Dorothy og Hal. Hún rétti
út hendina og Jim kom inn og settist á
rúmstokkinn hjá henni. „Hvernig er stúlk-
an mín í dag?“ Dorothy og Hal hrópuðu
bæði í einu: „Til hamingju með afmælis-
daginn!“
Ann hló og faðmaði þau öll að sér, en
hendi hennar hélt stöðugt fast í hendi
Jims. „Hvernig er það, fær maður enga
þjónustu hér? Á spítalanum myndi hafa
verið búið að þvo mér fyrir löngu.“
„Morgunmaturinn er á leiðinni,“ sagði
Dorothy og öll f jölskyldan byrjaði að snú-
ast í kringum hana.
Hún sat uppi við koddana og borðaði
morgunmatinn hægt. Það myndi gleðja þau
að sjá hana borða hvern einasta bita, og
þar að auki lengdi það tímann, þangað til
þau kæmu með gjafirnar. Börnin mundi
langa til að færa henni gjafirnar, áður en
þau færu í skólann. Hún horfði á klukk-
una, sem stóð á náttborðinu hennar, og
að lokum sá hún, að hún varð að láta
Dorothy taka bakkann.
Þá stóðu þau þarna þrjú hjá henni, hvert
með sinn böggul. Börnin voru með litla
pakka, en böggull Jims var stór og flatur
og hann lagði hann til fóta. Hal rétti henni
sinn og brosti feimnislega. „Ég spurði
lækninn,“ sagði hann, „og hann sagði, að
þú mættir fá.þetta." Hún tók hægt utan
af honum og þorði ekki að líta á ákaft
andlit hans. Það var kassi með sælgæti,
sannarlega ljómandi gjöf.
„Ó, hvað hann er fallegur,“ hrópaði hún.
„Ég, sem er aldrei vön að fá sælgæti." En
Framhald á bls. 15.
Hann vinnur sitt
hlutverk.
Miklir örðugleikar risu í Bret-
landi, þegar konurnar fóru að
taka fleiri og fleiri störf í sínar
hendur. Nú hefir verið leyst úr
þessu vandamáli, með því að
bamanna er gætt á stórum
bamaheimilum. Meðgjöf með
baminu er 1 shillingur á dag og
af því borgar ríkið’ fjórða hlut-
ann. Hér á myndinni er lítið
bam á slíku bamaheimili að búa
um rúmið sitt.