Vikan - 21.08.1941, Page 11

VIKAN, nr. 34, 1941
11
Dularfullur atburdur
Framhaldssaga eftir AQATHA CHRISTIE.
Poirot er fræg persóna í skáldsögum Agatha Christie. Hann er leynilögreglumaður — hliðstæður Sherlock
Holmes í sögum Conan Doyle’s — sem sezt hefir að í London og getið sér mikinn orstír fyrir uppljóstranir.
„Þetta getur verið,” sagði fulltrúinn mjög
æstur.
„Getur verið?” öskraði Stonor. „Það er áreið-
anlegt. Hafið þér spurt frú Renauld um þetta
ímyndaða ástabrall?”
„Nei, við vildum komast hjá að valda henni
‘enn meiri sorgar, ef unnt væri.“
„Sorgar? Hún myndi hlæja að ykkur. Ég segi
yður það satt, að þau voru fyrirmyndar hjón.“
„Já, þá dettur mér annað í hug,“ sagði Hautet.
„Sagði herra Renauld yður frá ákvörðununum,
sem hann tók viðvíkjandi erfðaskrá sinni?"
„Ég sá hana sjálfur og fór með hana til lög-
fræðingsins fyrir hann, þegar hann var búinn að
akrifa hana. Ég get sagt yður nafn lögfræðingsins,
ef þér viljið. Hann hefir erfðaskrána. Hún er
mjög óbrotin. Helminginn á kona hans að fá, á
meðan hún lifir og hinn helminginn fær sonur
þeirra. Fáeinar dánargjafir og að því er ég bezt
man, arfleiddi hann mig að þúsund pundum.”
„Hvenær skrifaði hann þessa erfðaskrá?"
„Fyrir hálfu öðru ári hér um bil.“
„Eruð þér mjög undrandi, herra Stonor, þegar
ég segi yður, að fyrir hálfum mánuði samdi hann
nýja erfðaskrá?”
Stonor var auðsjáanlega mjög undrandi.
„Það hafði ég ekki hugmynd um. Hvemig var
hún?“
„Hann arfleiðir konu sína eina að öllum þessum
geysilegu auðæfum, sem hann átti. Hann minnist
ekki á son sinn þar.“
Stonor flautaði lágt.
„Það finnst mér ónærgætnislegt gagnvart unga
manninum. Að vísu dáir móðir hans hann, en í
•augum almennings lítur þetta út eins og faðir
hans hafi ekki treyst honum. Þetta særir hann
áreiðanlega mjög mikið. En að hinu leytinu sann-
ar þetta það, sem ég sagði ykkur áðan, að það
var mjög innilegt á milli hjónanna og þar hafði
engin snurða hlaupið á þráðinn.”
„Já, satt er það,“ sagði Hautet. „Við verðum
víst að skipta um skoðun á ýmsu. Við höfum auð-
vitað sent skeyti til Santiago og vonumst eftir
svari á hverri stundu. Þegar það kemur, verður
þetta sjálfsagt allt ljóst. En ef þetta er rétt hjá
yður með gjaldþvingunina, þá ætti frú Daubreuil
að geta frætt okkur um margt."
Nú spurði Poirot: „Herra Stonor, hafði Mast-
ers bílstjóri verið lengi í þjónustu Renaulds?"
„1 meira en ár.“
„Hafið þér nokkra hugmynd um, hvort hann
hefir nokkum tíma verið í Suður-Ameríku?”
„Ég er viss um, að hann hefir aldrei verið þar.
Áður en hann kom til Renaulds, hafði hann verið
í mörg ár hjá fjölskyldu, sem ég þekki, í Glou-
cestershire."
„Þér eruð þá viss um, að hann sé hafinn yfir
allan grun?“
„Áreiðanlega."
Poirot virtist vera niðurbeygður.
Á meðan hafði rannsóknardómarinn kallað á
Marchand.
„Viljið þér bera frú Renauld kveðju mína og
segja henni, að mig langi til að tala við hana í
fáeinar mínútur. En biðjið hana að ómaka sig
ekki neitt, ég muni koma upp.“
Marchand kvaddi með hemiannakveðju og fór
út úr hefberginu.
Forsaga:
Hercule Poirot, leynilög-
reglumaður, hefir hvatt
félaga sinn til að skrifa niður frásögu af
dularfullum atburði, sem gerðist í námunda
við „Villa Geneviéve" í Frakklandi, en þeir
bjuggu saman í London, er þetta átti sér
stað. Frásögumaður byrjar á því, að hann
hittir í járnbrautarlest einkennilega stúlku,
sem segist vera leikkona. Hún kallar sig
„öskubusku", þegar þau skilja. Nafn sitt
vill hún ekki segja honum. Poirot fær bréf
frá miljónamæringnum Renauld, sem biðst
hjálpar, af því að hann er hræddur um líf
sitt. Hann býr í „Villa Geneviéve" í Frakk-
landi. Þegar þeir félagar koma þangað, er
þeim sagt, að Renauld hafi verið myrtur.
Poirot ákveður að taka þátti í rannsókn
málsins með frönsku lögreglunni. Rann-
sóknardómarinn yfirheyrir Francoise ráðs-
konu. Hún segir frá konu, frú Daubreuil,
sem Renauld hafi verið í þingum við og
hafi heimsótt hann kvöldið áður. En Denise,
þjónustustúlka segir, að það hafi verið
önnur kona. Hótanabréf, undirritað „Dulcie"
finnst í frakkavasa Renaulds. Þeir skoða
skrifstofu Renaulds og Poirot finnur hom
af rifinni ávísun, sem á er ritað nafnið
„Duveen". Eftir það fara þeir að skoða lik-
ið. Ráðskonan kemur og segir, að frú Ren-
auld geti tekið á móti þeim. Þeir fara upp
til hennar og hún segir þeim frá því, sem
bar við um nóttina. Þeir finna úr, sem
morðingjarnir hafa brotið á glerið. Sonur
hennar er á ferðalagi til Buenos Aires og
Santiago. Síðan fara þau í líkhúsið. Þar
fellur frúin í yfirlið, er hún sér lík manns
sins. Eftir líkskoðunina fara þeir að rann-
saka morðstaðinn. Rétt fyrir utan húsið
finna þeir spor i blómsturbeði, en halda að
þau séu eftir garðyrkjumanninn. Þeir hitta
Giraud leynilögreglumann, sem er lika að
rannsaka málið, en hefir ekki sömu að-
ferð og Poirot. Síðan fara þeir og tala
við frú Daubreuil, en verða engu nær. Á
eftir eltir dóttir hennar þá og er mjög
áhyggjufull. Hún spyr þá um málið, en fer
svo aftur heim. Morguninn eftir fara þeir
til hússins og tala fyrst við Léonie, stofu-
stúlkuna. Á eftir fer Hastings einn út og
hittir þá „Öskubusku". Hún biður hann að
sýna sér allt umhverfið og hann gerir það.
Hún sér líkið og þá ætlar að líða yfir hana.
Hastings nær í vatn handa henni og fylgir
henni heim á eftir, en gleymir að læsa
skúrnum þangað til hann kemur aftur. Á
meðan er verið að yfirheyra Auguste og
á eftir sýnir Giraud eldspýtu og sígarettu-
stubb, sem hann hefir fundið. Síðan kemur
Gabriel Stonor, einkaritari Renaulds, inn.
Hann er yfirheyrður og segir, að frú Dau-
breuil hafi þvingað fé af Renauld.
Við biðum andartak, en okkur til mikillar úndr-
unar kom frú Renauld inn, náföl í sorgarbún-
ingnum.
Hautet flýtti sér að ná í stól handa henni og
mótmælti, að hún skyldi vera að ómaka sig niður.
En hún þakkaði honum og brosti. Stonor greip
aðra hendi hennar og samúðin skein út úr andliti
hans. Hann gat auðsjáanlega ekki komið nokkru
orði upp. Frú Renauld sneri sér að Hautet.
„Þér vilduð tala við mig?“
„Já, frú. Ég hefi heyrt að maður yðar hafi
verið franskur Kanadamaður. Getið þér sagt mér
nokkuð um æsku hans og uppeldi?"
Hún hristi höfuðið.
„Maðurinn minn var alltaf mjög þögull um þá
hluti. Ég veit, að hann var frá norðvestur hluta
Kanada, en ég held, að hann hafi verið óham-
ingjusamur í æsku, því að ég heyrði hann aldrei
minnast neitt á þann hluta ævi sinnar. Við lifðum
á líðandi stundu og horfðum róleg fram í fram-
tiðina."
„Var ekki eitthvað leyndardómsfullt við fortið
hans?“
Frú Renauld hristi höfuðið og brosti. Hautet
brosti líka.
„Það var víst ekkert ævintýralegt, herra
Hautet."
„Nei," sagði Hautet, „við verðum að gæta þess
að verða ekki of skáldleg. Það er eitt enn ...“
Hann hikaði.
Stonor tók óþolinmóður fram í fyrir honum.
„Þeir hafa fengið einkennilega flugu í höfuðið,
frú Renauld. Þeir ímynda sér, að herra Renauld
hafi verið í þingum við einhverja frú Daubreuil,
sem býr hér í næsta húsi.“
Frú Renauld eldroðnaði. Hún teygði úr sér, beit
í vörina og það komu skjálftadrættir i andlit
hennar. Stonor horfði undrandi á hana, en Bex
hallaði sér nær henni og spurði blíðlega:
„Okkur þykir mjög leiðinlegt að valda yður
sársauka, frú Renauld. En haldið þér, að það geti
komið til mála, að frú Daubreuil hafi verið í þing-
um við mann yöar?“
Frú Renauld huldi andlitið i höndum sér. Axlir
hennar skulfu. Nokkuð löngu seinna reisti hún
sig upp og sagði með grátstafinn í kverkunum:
„Það getur verið."
Ég hefi aldrei séð neitt, sem getur jafnazt á við
undrunina á andliti Stonors. Hann var alveg steini
lostinn.
XI. KAPlTULI.
Jack Renauld.
Hvemig samræðumar hefðu snúizt er ekki gott
að vita, því að á sama augnabliki var hurðinni
hmndið upp og hár, ungur maður kom þjótandi
inn í herbergið.
Andartak greip mig sú undarlega tilfinning, að
sá látni væri risinn upp aftur. Þó sá ég, að í þessu
svarta hári var ekkert grátt hár og að þetta var
ekki annað en drengur, sem kom svona þjótandi
inn til okkar. Hann hljóp rakleiðis til frú Renauld
og virtist ekki taka eftir neinum öðmm.
„Mamma!"
„Jack!“ Hún þrýsti honum fast að sér. „Elsku
drengurinn minn! En hvernig stendur á, að þú
ert hér? Þú, sem áttir að fara frá Cherbourg
með „Anzora” fyrir tveimur dögum." Þá mundi
hún allt í einu eftjr okkur og sneri sér að okkur:
„Þetta er sonur minn, herrar mínir."
„Einmitt," sagði Hautet og heilsaði unga mann-
inum. „Svo að þér hafið þá ekki farið meS
„Anzora" ?“
„Nei, ég ætlaði einmitt að fara að segja, að
„Anzora" seinkaði um sólarhring vegna vélarbil-
unar. Ég hefði átt að fara í gærkvöldi i staðinn
fyrir í fyrradag, en þegar ég af tilviljun leit í
eitt kvöldblaðanna, sá ég frásögn um — þetta
hræðilega atvik, sem komið hefir fyrir okkur —“
Hann var með grátstafinn i kverkunum og tárin
komu fram í augu hans. „Vesalings pabbi —
vesalings, aumingja pabbi!"
Frú Renauld starði á hann eins og hana væri
að dreyma.
„Svo að þú fórst ekki?“ Síðan sagði hún lágt,