Vikan - 21.08.1941, Qupperneq 12

12
VIKAN, nr. 34, 1941
eins og hún væri að tala við sjálfa sig, og var
mjög þreytuleg á svipinn: ,,Það gerir heldur ekk-
ert til — héðan af.“
„Viljið þér ekki fá yður sæti, herra Renauld,"
sagði Hautet og benti á stól. „Ég samhryggist
yður mjög innilega. Það hlýtur að hafa verið
hræðilegt fyrir yður að frétta þetta svona. En
það er gott, að þér voruð ekki farinn af stað. Ég
vona, að þér getið sagt okkur ýmislegt, sem getur
hjálpað okkur til að komast til botns í þessu.“
„Ég er reiðubúinn. Spyrjið mig alls þess, sem
þér viljið.“
„Eftir því sem ég veit bezt, fóruð þér í þetta
ferðalag samkvæmt ósk föður yðar?“
„Já, alveg rétt. Ég fékk skeyti frá honum, þar
sem hann sagði mér að fara beina leið til Buenos
Aires og þaðan yfir Andesafjöllin til Valparaiso
og svo áfram til Santiago."
„En hver var tilgangur þessarar ferðar?“
„Það hefi ég ekki hugmynd um.“
„Ekki það ?“
„Nei, sjáið þér, hér er símskeytið."
Rannsóknardómarinn tók það og las upphátt:
' „Farðu strax til Cherbourg og farðu um borð í
„Anzora“, sem fer í kvöld til Buenos Aires. Það-
an í gegn um Valparaiso til Santiago. Nánari
fyrirskipanir í Buenos Aires. Bregztu mér ekki.
Mjög áríðandi mál. Renauld."
„Og höfðuð þér ekki skrifazt á um málið við
föður yðar?“ spurði Hautet.
Jaek Renauld hristi höfuðið.
„Ég vissi ekkert um þessa ferð, fyrr en ég
fékk símskeytið. Að vísu vissi ég, að þar sem
faðir minn hafði búið svona lengi i Suður-Ame-
ríku, þá hlaut hann að hafa mörg viðskiptasam-
bönd þar. En hann hafði aldrei minnzt á, að hann
ætlaði að senda mig þangað.“
„Þér hafið sennilega ferðazt töluvert í Suður-
Ameriku?"
„Ég var þar, þegar ég var bam. En ég er alinn
upp í Englandi og hefi verið þar í öllum frium
mínum, svo að ég þekki Suður-Ameríku minna
en búast mætti við. Stríðið brauzt líka út, áður
en ég var orðinn fulltíða maður.“
„Þér voruð í flugher Englendinga seinni hluta
stríðsins ?“
„Já.“
Hautet kinkaði kolli og hélt áfram að spyrja
þessara sömu spurninga, sem hann hafði spurt
svo oft áður. Jack Renauld sagðist ekki vita neitt
til að faðir hans hafi átt neina óvini í Santiago
eða annars staðar í Suður-Ameríku. Hann hafði
heldur ekki tekið eftir neinni breytingu í fari
föður síns, né heyrt hann minnast á neinn „leynd-
ardóm“. Hann hafði álitið, að þessi ferð til Suður-
Ameriku væri viðskiptalegs efnis.
Þegar Hautet þagnaði andartak tók Giraud
fram í fyrir honum:
„Ég vildi gjaman spyrja nokkurra spurninga,
ef ég má, herra dómari."
„Auðvitað, ef þér viljið, herra Giraud," sagði
dómarinn kuldalega.
Giraud færði stól sinn að borðinu.
„Var ástúðlegt samband milli yðar og föður
yðar, herra Renauld?"
„Auðvitað," svaraði ungi maðurinn.
„Segið þér þetta með sannfæringu?"
„Já.“
„Voru engin smá óánægjuefni?“
Jack yppti öxlum. „Auðvitað höfðum við stund-
um skiptar skoðanir."
„Já, auðvitað. En ef einhver segði, að þér hefð-
uð lent í ákafri deilu við föður yðar kvöldið áður
en þér fóruð til París, er það þá áreiðanlegt, að
það væri lýgi?“
Ég gat ekki annað en dáðst að dugnaði Gir-
auds. Gort hans yfir að hann „vissi allt“ var ekki
orðin tóm. Spumingin kom auðsjáanlega illa við
Jack Renauld.
„Við — við deildum," sagði hann.
„Deilduð, já. Og þér sögðuð meðal annars:
„Þegar þú ert dauður, þá get ég gert, það sem
ég vil“?“
„Það getur vel verið," svaraði Jack. „Ég man
það ekki.“
„Þessu svaraði faðir yðar með orðunum: „En
ég er ekki dauður enn.“ Og þá svömðuð þér:
„Ég vildi óska, að þú værir dauður“.“
Ungi maðurinn svaraði ekki. Hann fálmaði við
hlutina, sem lágu á borðinu fyrir framan hann.
„Ég krefst svars, herra Renauld," sagði Giraud
hvasst.
Ungi maðurinn varð reiðilegur á svipinn og
sópaði þungum pappírshníf niður á gólfið.
„Já, hvers vegna ekki? Þér megið gjarnan fá
að vita það. Já, ég deildi við föður minn. Það
var aðeins eðlilegt, að ég segði þetta allt, ég
var svo reiður, að ég man ekki einu sinni hvað
ég sagði! Ég var viti mínu fjær — ég hefði vel
getað drepið hann þá. Nú hefi ég sagt það — og
þér getið notað það til hvers, sem þér viljið!“
Hann hallaði sér aftur á bak í stólnum og var
þrjózkulegur á svipinn.
Giraud brosti, síðan færði hann stólinn sinn.
aftur á bak og sagði:
„Þá er það ekki fleira. Þér viljið vafalaust
halda áfram með yfirheyrzluna, herra Hautet ?“
„Já, auðvitað," svaraði Hautet. „Hver var or-
sök þessarar deilu?“
„Því neita ég að svara.“
VIPPA-SÖGUR
Útilegan á enda.
----- BARNASAGA.
Nú leið að þeirri stundu, að tjald-
búamir, sem Vippi hafði verið
hjá, færu að taka saman föggur sín-
ar og halda heimleiðis. Allt tekur
enda og ekki síður sumarfrí en ann-
að. Mörgum finnst meira að segja
enginn tími á árinu eins fljótur að
líða.
Vippa þótíi að vísu miður að þurfa
að skilja svona fljótt við þessa ágætu
félaga, en á hinn bóginn var hann
svo tilbreytingagjam, að hann kveið
aldrei fyrir þvi, að kynnast nýju fólki
og nýju umhverfi.
En af því að Kristján og kona hans
ætluðu að vera nokkrum dögum leng-
ur í sveitinni en félagar Vippa, þá
flutti hann i tjaldið til þeirra.
Bömunum öllum þótti það mikill
fengur, að fá Vippa litla til sín, ekki
sizt Diddu. Hún lék alla daga á als
oddi af kátínu, svo gaman fannst
henni, að Vippi skyldi vera kominn
til þeirra.
Einn daginn hafði Kristján fengið
leyfi til þess að veiða lax í ánni. Synir
hans, Jónas, Gísli og Ivar, fengu að
fara með honum og Vippi líka. En
móðir þeirra varð eftir heima í tjald-
inu með Diddu litlu.
Drengjunum þótti ákaflega gaman
að horfa á laxveiðamar. Kristján var
með stöngina rétt fyrir neðan foss
einn mikinn og fagran.’
Stundum sáu þeir laxa stökkva og
stikla fossinn. Þeir komu þá eins og
fljúgandi móti straumnum og upp úr
vatninu. Oft náðu þeir alla leið, en
stundum féllu þeir aftur niður i hyl-
inn fyrir neðan fossinn. Það var fag-
urt og hrífandi að horfa á þetta, og
mikil var hrifning drengjanna, þegar
Kristján fékk lax og kom honum á
land. En suma missti hann og það
þótti þeim súrt í brotið, einkum ef
hann var búinn að hafa mikið fyrir
að þreyta þá.
Nokkru ofan við fossinn var vað
á ánni, þar sem menn fóm yfir hana
til þess að stytta sér leið, en brú
var miklu ofar og þótti oft krókur
að fara þangað.
Þennan umrædda dag kom stór
hópur fólks að ánni og ætlaði yfir á
vaðinu. Vippa þótti gaman að sjá
hestana og horfði því þangað upp
eftir, en einmitt um sömu mundir
var lax kominn á færið hjá Kristjáni
og hann og synir hans veittu engu
öðru eftirtekt.
„Kristján! Kristján! Hestur datt og
stúlka féll i ána!“
Þetta var alveg rétt hjá Vippa.
Einn hesturinn hafði misst fótanna
og telpa um fermingu, sem á honum
sat og óvön var að vera á hestbaki,
datt af baki og barst niður eftir með
straumnum.
Kristján fékk Jónasi stöngina og
steypti sér í ána og synti rösklega í
veg fyrir telpuna. Honum var vel
ljóst, hvernig mundi fara, ef hún
lenti í fossinum. Þá voru litlar líkur
til þess að hún kæmist lífs af.
Kristján var afbragðs sundmaður,
af þvi að hann hafði lært að synda
þegar hann var lítill drengur og
aldrei hætt að æfa sund. Straumur-
inn var nokkuð þungur þama, en
Kristjáni tókst þó að ná telpunni í
tæka tíð og komast með hana í land.
Hún var all-máttfarin, en hresstist þó
fljótt. Fólkinu þótti Kristján hafa
sýnt mikið snarræði og þrek við
björgunina, en hann vildi eigna Vippa
mestan sómann af þessu, því að hann
hefði verið svo lánssamur að koma
Drengimir tindu allt ruslið í eina,
stóra hrúgu.
auga á slysið undir eins og af því
hefði verið hægt að bjarga telpunni.
En nú víkur sögunni að Jónasi og
stönginni, sem faðir hans fékk hon-
um, þegar hann steypti sér í ána. Þá
var lax nýbúinn að festa sig á öngl-
inum, og hann kippti svo fast í færið,
að Jónas var nærri hrokkinn út í ána.
En þá gripu Gísli og Ivar utan um
hana og meira að segja Vippi litli
tók í Ivar til þess að reyna að hjálpa
eitthvað til! Svo gaf Jónas eftir á
færinu og bræðumir þrír vom að
þreyta laxinn á meðan faðir þeirra
bjargaði telpunni.
Þegar Kristján var búinn að skila.
af sér telpunni, tók hann, eins og
ekkert hefði í skorizt, við stönginni
og þakkaði drengjunum fyrir að hafa
ekki gefizt upp við laxinn, enda fór
það svo, að hann náðist i land og var
það sá langstærsti, sem hann hafði
fengið.
Þegar hann hætti að veiða og fór
heim um kvöldið, var hann með fimm
stóra og fallega laxa og var harð-
ánægður, því að hann var ekki vanur
laxveiðum. Konan hans var stór-
hrifin og sagðist verða að kyssa hann
einn koss fyrir hvern lax — og gerði
það samstundis. Ennþá hrifnari varð
hún þó, er hún heyrði, að hann hefði.
bjargað telpu frá drukknun og brýndi
það fyrir sonum sínum að vera dug-
legir að læra að synda.
Daginn eftir var tjaldið tekið niður,
því að nú ætluðu þau ekki að vera
lengur í útilegu.
Drengirnir voru ákaflega duglegir
og hjálpuðu pabba sínum, enda var
Jónas orðinn skáti og kunni þegar
margt, sem að útilegum laut.
Þegar búið var að taka tjaldið
niður og pakka öllu saman, sem átti
að fara með heim, þá tíndu drengimir
og Vippi, undir forustu Jónasar, öll
bréf og allt rusl í eina stóra hrúgu,
því að ekki mátti skilja illa við tjald-
staðinn. Svo var kveikt í draslinu og
gengið vel frá öllu.
Vippi ætlaði að verða þeim sam-
ferða, að minnsta kosti eitthvað á
leið.
Áður en þau yfirgáfu staðinn, hróp-
uðu þau öll margfalt húrra fyrir Sil-
ungavatni og útilegunni.
Svo fóm þau upp í bílinn og héldu
af stað, og sungu við raust: „Ó, fög-
ur er vor fósturjörð" og mörg önnur
falleg kvæði.