Vikan - 21.05.1942, Blaðsíða 4

4
VIKAN, nr. 16, 1942
rifliBnniii
nu
i
SMÁSAGA EFTIR HALL
r
g hefi verið heimagangur á heimili
Árna og Huldu í þrjú ár. Eða alltaf
síðan þau giftu sig. Árni er skóla-
bróðir minn, og hinn mesti gárungi, og
Hulda er alin upp á næsta bæ við mig í
Norðursveit; kát og fjörug stelpa, nei, frú,
ætlaði ég að segja. Þau hafa alltaf búið,
síðan þau giftu sig á . . . Jæja, það er nú
sama, hvað gatan heitir. Og eins og ég
sagði áðan, heimsæki ég þau mjög oft og
er þar alltaf velkominn. Þau eru bæði mjög
hreinlát og er æfinlega allt í röð og reglu
á þeirra heimili, — bæði mjög gestrisin
og mjög skemmtileg hjón. Ég kemst æfin-
lega í gott skap við að heimsækja þau, og
svo hugsá ég að megi segja um fleiri. Það
er því ekki að furða, þó að gestkvæmt sé
hjá þeim, og oft glatt á hjalla. Þau bjóða
sjaldan fólki hátíðlega í heimboð, því að
það verða nógir til að heimsækja þau samt.
Og ef eitthvað sérstakt stendur til, afmæli
eða eitthvað þvílíkt, þá hringir Árni venju-
lega fyrripart dagsins í kunningja sína,
og byrjar þá alltaf að tala um veðrið og
alla heima og geima, en segir svo um leið
og hann kveður, ,,þú ættir annars að líta
inn til mín í kvöld, ef þú hefir ekkert við
að vera. En þú færð líklega ekki einu sinni
kaffisopa, því að Hulda ætlar eitthvað út.“
Við kunningjar hans vitum þá, að nú er
einhver tyllidagur hjá hjónunum, og mað-
ur getur sparað sér kvöldmatinn. Því að
kl. 9 fær maður súkkulaði og kaffi og
smurt brauð með og allskyns kræsingar.
Og svo góðan vindil á eftir. En auk þess
skemmtilegt kvöld, við söng, eða spil eða
leiki, eftir því upp á hverju hjónin hafa
fundið til að skemmta gestunum.
Svo var það einn dag í vetur, að ég fékk
bréf meðan ég var að borða hádegismat-
inn. Var það skriflegt heimboð frá Árna
og Huldu til mín. Báðu þau mig að heiðra
sig með nærveru minni þá um kvöldið, og
mæta, ef mér væri það mögulegt, þegar
kl. vantaði þrjár og hálfa mínútu í átta
og helzt samkvæmisklæddur. Mér fannst
þetta mjög kynlegt og vissi ekkert, hvernig
ég átti að taka þessu, en afréð þó að fara.
Þegar klukkuna vantaði fimm mínútur í
átta um kvöldið, var ég kominn að dyr-
unum, og rétt í sama mund komu þar ung
hjón, sem ég hafði oft séð heima hjá Huldu
og Áma og var þeim því kunnugur. Höfðu
þau fengið samskonar boðsbréf og ég, og
voru bæði samkvæmisklædd. Við ákváðum
að bíða eina og hálfa mínútu við dyrnar,
og stóð ég með úrið í hendinni. Ungu
hjónin voru engu fróðari en ég um það,
hvað til stæði hjá Árna og Huldu.
Þegar klukkuna vantaði nákvæmlega
3 Víi mínútu í átta, studdi ég hendinni á
dyrabjölluhnappinn. En ég var fljótur að
kippa hendinni að mér aftur, því að ég
hafði fengið í mig rafmagnsstraum. Hjón-
in hlógu bæði að mér. En ég útskýrði fyrir
þeim, hvað að mér væri. Er ég aðgætti
betur sa ég, að Ámi hafði komið þessu
svona fyrir með vilja, og hugsaði ég hon-
um þegjandi þörfina.
Ég barði nú á hurðina af öllum kröft-
um, en enginn svaraði, svo að ég þreif í
handfangið, og hurðin var þá opin, og var
ég ekki lengi að ráðast til inngöngu. Það
var þreifandi myrkur í ganginum, en ég
vissi, hvar slökkvarinn var og fann hann
strax á veggnum, en peran var þá biluð,
í það minnsta kom ekkert ljós. Nú var
mér nóg boðið. Ég æddi inn í ganginn í
áttina að stofudyrunum, en ekki hafði ég
gengið nema fá skref, er ég féll kylliflat-
ur með braki og brestum. Konan, sem gekk
næst á eftir mér, rak upp hljóð, en ég
staulaðist stynjandi á fætur, og bað hjón-
in að gá að sér, og fara varlega, þetta væri
bara stólgarmur, sem lægi á ganginum, en
ég væri því miður ekki vel æfður í hindr-
anahlaupi. Tók ég nú stólinn í aðra hend-
ina og hélt innar eftir ganginum, en hjón-
in komu á eftir mér. Þegar ég kom að
stofudyrunum ætlaði ég að banka heldur
óþyrmilega, en í sama bili opnaði Árni
dyrnar og' tók þar á móti okkur, og bauð
okkur að ganga inn fyrir. Við urðum í
fyrstu hálf-blinduð af ljósinu í stofunni,
en það fyrsta, sem ég gat áttað mig á,
var það, að Árni hafði klætt sig í drag-
síðan samkvæmiskjól af konunni sinni.
| Vitið þér það? |
5 1. Af hvaða ætt var Gústaf Adolf Svía- =
konungur? :
É 2. Hvenær var stofnað landlæknisembætt- =
: ið í Reykjavík ? 1
: 3. Hvaða titil hefir næstelzti sonur Breta- :
| konungs ?
: 4. Hvað er eitt mikron? :
i 5. Hvað gerði franska rithöfundinn Zola i
frægan, annað en skáldverk hans? =
i 6. Hvað er Ultimatum ? i
I 7. Hvað heita tveir stærstu stjórnmáia- i
I flokkar Bandaríkjanna ? í
| 8. Hvaða efnum öndum við frá okkur?
i 9. Hvar og hvenær fæddist Lúther?
i 10. Hvenær geisaði Svartidauði ?
Svör á bls. 14. i
, •
Mer varð a að hlæja, en í sama bili kom
Hulda innan úr innri stofunni og var hún-
i smokingfötum af Árna, heilsaði hún
okkur með mestu blíðu, svo sem hennar
var vandi. En hvorugu þeirra stökk bros
af vör. Þau buðu nú gestunum sæti. En
er við litum í kringum okkur, þá kom það
í ljós, að stólarnir lágu allir á hliðinni
kringum borðið, en borðið sneri fótunum
upp. Ég var nú alveg orðinn orðlaus af
öllum þessum ósköpum, en hjónin, sem
með mér komu, litu hvort á annað. Árni
gekk nú að borðinu og reisti við stólana
eins og ekkert væri um að vera. En frú
Hulda tók við frökkunum okkar og fór
með þá fram. Við settumst nú í kringum
borðið. Ætlaði ég að reisa það upp, en
Árni bað mig blessaðan að vera ekki að
hafa fyrir þessu. Ég gat nú ekki stillt mig
lengur og fór að skellihlæja, en ég tók eftir
því að það voru allir alvarlegir, svo að ég
hætti strax og ætlaði að beiðast skýring-
ar á öllu þessu háttalagi. En þá tók Ámi
orðið af mér. „Hafið þið heyrt um þessa
itölsku geit?“ ,,Nei!“ svöruðu hjónin,
sem komu með mér. ,,Ja, það er nú saga
að segja frá því,“ hélt Ámi áfram. ,,Það
var hér um daginn, að bóndi nokkur úr
Landssveitinni var á héraveiðum rétt
sunnan undir Heklu. Þá sér hann allt í
einu geithafur uppi í gígbarminum, og
þykir honum hafur sá harla kynlegur, enda
óvenjulegt að finna slíkar skepnur á þess-
um slóðum, og það um hávetur. Tók hann
skepnuna heim með sér og augjýsti fund-
inn. En enginn kannaðist við að eiga skepn-
una þar í nærliggjandi sveitum, og var
hafurinn loks sendur hingað til Reykja-
víkur. Var fenginn fiskifræðingur til að
rannsaka hann, og komst hann að þeirri
niðurstöðu, að skepnan myndi ítölsk vera.
Var nú Mussolini skrifað bréf og upplýst-
ist þá, að bóndi nokkur ítalskur, sem býr
nálægt Vesúvíusi hafði tapað geithafri um
jólaleytið í vetur, og álitið, að hann hefði
hrápað niður um opið á Vesúsvíusi. Er hér
með sannað, að undirgöng liggja milli
þessarra tveggja eldfjalla, því að af slóð-
um sást, að hafurinn hafði komið upp um
opið á Heklu. Stjörnufræðingar hafa lengi
vitað um þessi undirgöng, en alltaf vantað
sönnun, þangað til nú.“ Við hlógum öll að
sögunni, en Árni og Hulda voru graf-
alvarleg og litu út eins og þau vissu ekki
af hverju við værum að hlæja. Buðu hjón-
in okkur nú að spila'og syngja fyrir okk-
ur og þáðum við það með þökkum. Hulda
settist við píanóið, en Árni söng undir.
Fyrsta lagið var: „Lýsti sól“, en ég verö
nú að segja það, að tekstinn var dálítið
óvanalegur, að minnsta kosti hefi ég ekki
heyrt hann svona fyrr:
„Lýsti sól, uppi’ á hól,
stirndi’ á Ránarklæði.
Hani gól, Heims um ból
vindur lék í næði.
Nú er ég klæddur og kominn á ról.
Himinn, jörð og flæði
fluttu landsins föður rosakvæði.“
Framhald á bls. 13.