Vikan - 21.05.1942, Blaðsíða 11

VIKAN, nr. 16, 1942
11
5
Framhaldssaga:
Leyndardómur hringsins
Forsaga:
„Ekki nema þrír mánuðir siðan ég seldi blóm
á götunni til þess að vinna fyrir ,,la mére“ á
heiðarlegan hátt,“ greip hún fram í. „Þér ókuð
fram hjá mér, og vagn yðar feldi mig um koll.
Er ég vegna umhyggju yðar komst til meðvitund-
ar, fóruð þér með mig til Fielding leikhússtjóra og
fenguð hann til þess að ráða mig. Ó, ég er yður
svo þakklát fyrir það.“
„Gerið mig nú ekki sneyptan með öllu þessu
þakklæti," sagði Harald Farquhar glaðlega. „Það
kostaði mig ekkert að hjálpa yður. Og nú óskið
þér eftir því að fá að tala við leikhússtjórann
og biðja hann um að leyfa yður að koma fram
í kvöld."
„Nei, hann mundi ekki vilja hlusta á mig.
Hann mundi aðeins segja: „Þér eruð bara dans-
mær. Haldið yður á yðar stað. Hvemig haldið
þér, að þér getið leikið þetta?" Ég fullvissa yður
um það, monsieur, að ég get leikið þetta hlut-
verk,“ hélt hún áfram áköf. „Ég hefi staðið við
hliðina á Cora Blackmore, og ég kann söngva
hennar, hvern einasta einn. Og rödd mín er skær-
ari og sterkari en hennar. Trúið mér, ég get leikið
hlutverkið svo vel, að þér þurfið ekki að skamm-
ast yðar fyrir mig.“
„Kæra barn, hvaða hugmynd er nú þetta, sem
þér hafið fengið?" spurði Harald, sem var dá-
lítið gramur yfir ákafa hennar, því honum var
illa við að biðja fólk að gera sér greiða.
„Það er engin hugmynd," sagði Marie. „Það
er leiðin til gæfu og frægðar. Hjálpið mér til
þess, að komast það.“
Hann brosti hæðnislega.
„Þér talið eins og metórðagjamt barn, sem
heldur, að það, með því að vinna sér inn nokkr-
ar krónur á kvöldi, geti fengið fallegri bönd á
hattinn sinn.“
Marie rétti úr sér og augu hennar voru tárvot.
„Þér hlægið, monsieur, þér skopizt að mér. En
þetta er bæði fyrir mömmu og mig. Segið mér
nú, ætlið þér að hjálpa mér eða ekki?"
„Ef ég nú neita?"
Maria horfði á hann þögul og sneri sér síðan
burtu, en hann kallaði á hana.
„Bíðið augnablik. Þarna kemur leikhússtjór-
inn. Ég skal segja honum, hvað það er, sem þér
viljið. Meira get ég ekki gert.“
Því næst sneri hann sér að Fielding og sagði:
„Hafið þér fengið nokkurn í staðinn fyrir hina
veiku leikkonu? Ekki það. Þá hafið þér hér eina
stúlku. Gerið mér þann greiða að hlusta á hana
fara með hlutverkið. Geti hún leikið það eins
vel og hún heldur, þá mun ég vera yður mjög
þakklátur, ef þér látið hana hafa það.“
Hún leit á hann með þakklætissvip og snéri sér
því næst feimnislega að leikhússtjóranum. Þegar
hann hafði jafnað sig eftir undrunina og sagðist
skulu hlusta á hana, bað hann hana að koma með
sér inn á leiksviðið.
„Komið þér líka, Farquhar og hlustið á skjól-
stæðing yðar.“
Harald afsakaði sig með því að hans væri biðið
annars staðar. Hann vissi, að María myndi síður
vera feimin, ef hann væri ekki viðstaddur, og
hann langaði ekki til þess að hlusta á hana
verða sér til skammar, eins og hann bjóst við
að verða myndi. Og á meðan unga stúlkan var
að láta leikhússtjórann gagnrýna sig, yfirgaf
Farquhar leikhúsið og fór með neðanjarðarjám-
brautinni til Kensington, þar sem móðir hans
bjó í gömlu, íburðarlitlu húsi.
Kona nokkur kemur til
Grahams Mortimer lækn-
is til þess að fá róandi meðal, en nær með
brögðum frá honum eiturflösku og kemst
undan. Dýrmætur hringur, sem konan hafði
á hendi sér, vekur grun læknisins um, að
þrátt fyrir fátæklegan klæðnað, hafi þetta
verið hefðarkvendi, sem ætlaði að láta illt
af sér leiða. Læknirinn er mjög áhyggju-
fullur úr af hvarfi eiturflöskunnar. Graham
mætir af tilviljun á skemmtigöngu manni,
sem reyndist vera Seymour höfuðsmaður,
stjúpfaðir Elsie Drummond, bemskuvin-
konu Grahams. Seymour trúir honum fyrir
áhyggjum sínum. Stuttu seinna fær Gra-
ham bréf frá Seymour, sem segir, að dóttur
sina langi til þess að sjá hann. Hann verð-
ur við beiðni hennar og hittir þar Margaret
Strickley, hjúkrunarkonu Elsie. Hjá Elsie
sér hann samskonar hring og hinn dular-
fulli kvenmaður hafði verið með. Næst er
hann kemur í heimsókn til Elsie, kemst
hann yfir glas, sem hefir að geyma nokkra
dropa af samskonar eitri og því, sem stolið
hafði verið frá honum. Ung leikkona biður
Harald Farquhar að koma sér á framfæri
við Fielding leikhússtjóra.
Frú Farquhar, sem var þreytt eftir allar þær
heimsóknir, sem hún hafði farið í þennan dag,
lá á legubekk í herbergi sínu og las, þegar son-
ur hennar kom inn. Er hún sá hann, reis hún
strax upp og rýmdi til fyrir honum við hliðina á
sér um leið og hún brosti blíðlega, er hann beygði
sig niður og kyssti hana á ennið.
Hún var rúmlega fimmtug. Útlit hennar var
unglegt og klæðaburðurinn smekklegur og óbrot-
inn. Frá henni hafði sonurinn erft hin fögru augu
og hið vingjamlega bros, sem lék á vörum hans.
Þegar Farquhar hafði setzt, leit hann yfir í
hinn enda herbergisins, þar sem systur hans sátu
við kringlótt borð og voru svo önnum kafnar
að fást við það, sem á því var, að þær höfðu
ekki tekið eftir því, að hann væri kominn.
„Það eru bara blórn," sagði móðir hans. „Ellen
fékk fulla körfu, og hún var svo væn að gefa
okkur dálítið af þeim. Við ætlum til frú Wildon
í kvöld, og stelpumar ætla að skreyta kjólana sina
með lifandi rósum og liljum."
Frú Farquhar fór aftur að lesa, en Farquhar
hallaði sér makindalega upp við bak legubekks-
ins og virti fyrir sér stúlkumar, sem voru að
fást við blómin og leituðu af og til 'ráðlegginga
hjá Ellen. Hún var herbergisþema hjá þeim, fjör-
leg, brúneygð ung stúlka. Hún var augsýnilega
mjög ánægð að finna, að blómin skyldu vekja
svona mikla ánægju og var alltaf að gefa ungu
stúlkunum góð ráð um, hvemig þau fæm bezt
við kjóla þeirra.
Hún var að skera úr deilu milli stúlknanna út
af nokkrum geitnalaufsgreinum, er þjónustu-
stúlka kom inn með bréf til Beatrice Farquhar.
Harald brosti, er hann sá þær kasta blómunum
á borðið og gægjast allar í bréfið til þess að
sjá, hvað vinkona þeirra skrifaði.
Hann heyrði eina og eina setningu, og frú
Farquhar, sem fékk ekki næði til þess að lesa,
.lagði frá sér bókina.
„Hún er einu sinni enn búin að fá nýjan kjól.
En hvað hún á gott! Hvað segir hún um hatt-
ana? Hérna er einhver eftirmáli. Nei, hvað það
er sorglegt með Elsie! Hugsaðu þér, mamma,
hún liggur fyrir dauðanum! Er það ekki ógur-
legt?"
„Um hverja eru þær að tala?“ spurði Harald
óþolinmóður.
„Skilurðu það ekki? Höfum við ekki sagt þér,
að bezta vinkona Maud í skólanum var ungfrú
Drummond ? Hún heitir Elsie Dmmmond. Nú
skrifar Maud, að hún hafi verið veik nokkuð
lengi og sé alveg að deyja.“
Allt í einu heyrðist niðurbælt óp, sem líktist
stunu, og Ellen datt á gólfið og tók með sér í
fallinu borðdúkinn og fallegu blómin, sem hún
hafði verið að fást við.
V. KAFLI.
Ellen Stewart hafði lengi verið i þjónustu
Farquhar fjölskyldunnar; hún var kát og fjör-
leg, þar að auki dugleg hjúkmnarkona og um-
hugsunarsöm mjög. Jafnvel frú Farquhar, sem
sjaldan hrósaði hjúum sínum, hafði oft látið I
ljós ánægju sína með hana. Það var því ekkert
undarlegt, þótt stúlkumar kepptust um að vekja
hana til meðvitundar, og jafnvel Harald, sem
var mjög hlédrægur ,flýtti sér að aðstoða við
að láta hana upp á legubekkinn og sækja vatns-
glas handa henni.
Litlu seinna opnaði Ellen augun og sagði, að
nú liði sér betur. En á meðan hún talaði, fór
hrollur um hana og hún var svo föl, að frú
Farquhar sagði, að hún ætti strax að fara í rúm-
ið, og varð stúlkan þeirri skipun mjög þakklát.
Er Maud Farquhar og systur hennar höfðu
rætt um þetta atvik og endað með þvi að segja:
„Þetta var einkennilegt. Skyldi það hafa verið
af hinum sterka ilm blómanna?" báru þær blóm-
vendina upp i herbergi sín og vonuðu, að þær
þyrftu ekki sjálfar að greiða hár sitt fyrir sam-
kvæmið.
Harald, sem var niðursokkinn við það að skrifa
nokkrar athugasemdir í vasabók sína, minntist
þess allt í einu, að hann þurfti að skipta um
föt, og ætlaði að fara upp í herbergi sitt, þegar
móðir hans kallaði á hann.
„Farðu ekki,“ sagði hún og lagði frá sér bók-
ina. „Ég þarf að tala við þig.“
Hún gekk að aminum og sneri sér að syni
sínum.
„Segðu mér — hver er ástæðan fyrir þessu
atviki?“
„Ástæðan?" endurtók Harald undrandi. „Áttu
við yfirlið Ellen, mamma? Það er mjög aug-
ljóst. Stelpumar hafa verið svo hugsun'arlausar,
að láta hana standa, þangað til hún hefir verið
orðin uppgefin."
„Þér skjátlast," svaraði hún rólega. „Ég leyfi
aldrei dætrum minum að þreyta Ellen. Staða
hennar er ekkert hóglífisembætti. Mér þykir
leiðinlegt, að geta ekki haft tvær herbergisþern-
ur fyrir systur þínar. Þú verður að muna það,
að föt þeirra em fátækleg, þær aðstoða sjálfar
við það að sauma þau, og þær fara sjaldan út
að skemmta sér. Stúlkan getur því ekki hafa of-
reynt sig, og hún sleppur við að biða nótt eftir
nótt eftir því að fólkið komi heim eins og flest-
ar herbergisþernur verða að gera. Ég hefði
gaman af því að vita, hvað amar að henni."
„Þú leggur allt of mikið upp úr svona smá-
vægilegu atviki, mamma," sagði sonurinn óþolin-
móður. „Það getur vel verið, að það hafi verið
blómailmurinn eins og Maud sagði. Hvers vegna
ertu svona óróleg, mamma. Ég held, að Ellen
veikist ekki."
„Nei, nei, þetta var ekki neitt alvarlegt. En
það er ástæðan til þess, sem ég er að hugsa um.
Hvers vegna kom svona á hana, þegar hún heyrði
nafn Elsie Drummond nefnt?“
Harald geispaði.