Vikan - 25.03.1943, Blaðsíða 13

VTKAN, nr. 12, 1943
13
I Dægrastytting !
............. .......................
Gráskeggnr.
Um kveldið gekk sá maður, er Gráskeggur
nefndist, í tjaldið fyrir Útstein konung; og er
þeir höfðu kvaðst, leit konungur við honum- og
spurði: Hver er fæðingarstaður þinn, foreldri og
iþrótt, gamli maður? Úr hverju landi bar þig
hingað, og hvert er erindi þitt ? Hvað hefir þú séð
á ferðum þínum, því langt muntu að kominn,
eður hvert muntu héðan stefna?
AH fjölspuruil eruð þér, herra, svaraði Grá-
sfteggur, og ekki veit ég, ef ég kann úr að leysa.
Kárl og kerling voru foreldri mín, er þá full langt
rakið, því enginn lærdómur fer meir á bug við
sannleikann en ættfræðin. Föðurland mun Frón,
því loft og sær var mér ætíð úrhendis. Þá eina
kann ég íþróttina, að koma svo til dyra sem ég
er klæddur. Úr Hvítramannalandi kom ég, en
lokið er erindi mínu, því leitað hefi ég farsældar
og fundið. Nú er ég á leið til átthaga minna; veit
ég ei enn, hvar þeir liggja, en skammt á ég nú
ófarið. Kann ég ekki fleiri ævintýri.
Seg oss gjör frá fundi þínum, mælti Útsteinn;
á slíkum leiðangri erum nú vér og hirð vor, og
æ farið erindisleysu.
Hverf aftur, konungur, svaraði Gráskeggur, sú.
er þú leitar eftir, leiddi þig á götu og hvarf svo
heim aftur. En þá var ég ungur er ég réðist í
lag með Unaðsemd drottningu, og góð þótti mér
Um stund hennar þjónusta. Henni gaf ég sakleysi
mitt og fleiri gripi, en tók við reynslunni; en eigi
undi ég þar lengi, því hafa vildi hún alvöruna.
Fór ég þá. tii Metnaðs jarls; færði ég honum
litillætið, en þáði mannþekkinguna, en fá vildi
hann sanngimina einnig og skildi þar með okkur.
Næst var ég á vist með Auði konungi; lét ég
hann fá örlætið, en hann gaf mér hagsýnina í
móti; en þaðan hvarf ég, því fleka vildi hann af
mér ráðvendnina. Þá þóttist ég fullreynt hafa þá
höfðingjana, og leitaði á fund spekinga. Gekk ég
fyrst. i klaustur með Guðsótta ábóta; hann neyddi
mig til að láta af hendi tilbeiðsluna, en seldi mér
hugsjónina, en frá honum strauk ég, er hann
ræntist eftir skynseminni. Þaðan komst ég til
Fróða. kennara; færði ég honum fullvissuna, en
þáði af honum þekkinguná, en ekki gat ég ílengzt
þar, því taka vildi hann ímyndanina líka. Um
atund dvaldi ég hjá Braga söngmanni; hann tók
aleigu mína mót fegurðartilfinningunni, en löng-
úm hljóp ég þaðan, því oft skorti þar mat.
VÍða hefir þú rekizt, sagði Útsteinn konungur,
en lítil þykja mér erindislokin.
Enn er ei saga mín öll, sváraði Gráskeggur. Nú
þóttist: ég hvergi athvarf eiga og Brigðular höfðu
hiér vonimar gerzt. Skyggndist ég nú um í eigin
eðli, og þar fann ég farsældina, konungur; hafði
ég borið hana í barmi mér athugalaust, alla götu.
Nú ferð þú með fals mikið, svaraði Útsteinn,
þvi það kann ég af útliti þínu að ráða, að mjög
taka elli og lúi að halla á þig; og vesæll mun sá,
er hrekst sem vergangsmaður.
Ekki þekkist farsældin að útliti né iðn, herra,
mælti Gráskeggur, heldur finnst hún í þreki, er
veit neitt í lífi og dauða sitt ofurefli, og skapi,
er á sér verklaun í eigin starfi. Og snú aftur,
konungur, svo sem ég réði yður til fyrmm.
Engan trúnað leggjum vér á Sögu þína, gamli
maður, svaraði konungur, og lengra munum vér
leita áður vér hverfum heim.
Fyrir vissi ég svar yðár, mælti Gráskeggur.
Sáma veg hljótum við állir áð fára, og þurfum
langt að leita, áður vér finnum farsældina. Út
Bggur braut vor og þó situr hún jafnan inni. En
fár kemst heim aftUr.
Um nóttina hvarf Gráskeggur úr tjaldinu og
lézt enginn vita, hváð áf vár orðið. Héldu ýmsir
það Óðinn verið háfa, eða vætt nokkum.
(Úr „Ar", eftir Stephan G. Stephansson).
Ævintýri Georgs í kínverska
ræningjabænum. 5.
Georg hafði sent ljósmerki frá sjóræningja-
skútunni, en það vera verið að búa hana til
brottfarar úr höfninni. Nú kom annað skeyti frá
honum:
Sjá lausn á bls. 14.
Hvað var hann lengi að því?
Á fallegri hæð í óþekkta. landinu, óx einu sinni
tré með blöðum á bragðið sem goðadrykkur.
Einn dag kom fugl og settist á tréð. Hann var
þreyttur eftir langt ferðalag og kroppaði í eitt
blaðið sér til hressingar. Það var öllu öðru ljúf-
fengara og hann ákvað að dvelja þama æfilangt.
Næsta dag borðaði hann tvisvar sinnum fleiri
blöð en fyrsta daginn, og þriðja daginn tvöfalt
á við annan daginn. Þannig hélt hann áfram í
þrjátiu daga og þá voru öll blöðin búin, og á
fallegu hæðinni sást ekki annað eftir en ber, þym-
ótt trén.
Fuglinn tók ekki eftir skemmdinni, en getur
þú fundið, hvað hann var lengi að éta helming
blaðanna ?
Lausn á bls. 14. „
Orðaþraut.
EKUR
LINA
ARG A
ALD A
OLGA
S N A R
E M J A
N AÐS
O F A R
Fyrir framan hvert þessara orða skal setja einn
staf, þannig að ný orð myndist. Séu þeir stafir
lesnir að ofan frá og niður eftir myndast nýtt
orð, og er það nafn á manni.
Skírnarveizla.
Þrír menn taka þátt í leiknum og eru tveir
Veðmálið.
Framhald af bls. 4.
,,Afsakið,“ sagði hún fljótmælt, „ég-hélt,
að frænka mín væri hér.“
„Það er mitt að biðjast afsökunar,“
sagði hann lágmæltur, „og ég geri það í
fyllstu alvöru.“
Hún hló, með uppgerðar kæti.
„Við skulum ekkert tala um það. En
segið mér, mættuð þér engum á leiðinni
hingað?“
„Jú, ég mætti Will, hann var að fara
til London.“
„Will,“ endurtók hún kæruleysislega.
„Sáuð þér engan annan?“
„Nei, ungfrú — eigið þér von á ein-
hverjum ?V
„Já, það kemur hingað maður, sem ég
vildi gjarnan heyra álit yðar um. Eg tek
mikið tillit til skoðana yðar, þó að ég
treysti ekki orðum yðar fullkomlega.“
„Ungfrú Katherine,“ sagði Thomas og
roðnaði, „ég á þetta skilið, en hlustið á
þeirra hjón, en prestur sá þriðji. Hjónin efla
til veizlunnar, eins og lög gera ráð fyrir, en það
er allur undirbúningurinn, að þau setja tvö
koffort fram á niitt gólf og á að vera liðugt
alinnar bil á milli þeirra. Að því búnu breiða
þau ábreiðu eða einhvern annan dúk yfir koffort-
in. Því næst setjast þau hvort á sitt koffort og
strengja dúkinn undir sér, svo að ekkert lautar.
Nú er presturinn sóttur og kemur hann von
bráðara. Oftast hefir hann pils eða einhverja
dulu yfir herðunum og á það að vera hempa.
Bóndi býður honum til sætis milli þeirra hjóna,
meðan sé verið að undirbúa skírnina og þiggur
prestur það. En um leið og hann sezt, standa
bæði hjónin upp i snatri, en presturinn hlunkast
aftur á bak milli koffortanna.
Barns skírn.
Fólk fór einu sinni á grasafjall á Reykhólum .á
fyrri öldum, og hvarf ein stúlkan, þvi þoku mikla
gerði að þvi, er það var í grasaleitinni. Fannst
hún ekki allt sumarið. Var þá fjölkunnugur mað-
ur einn beðinn að grenslast eftir með töfralist
sinni, hvar hún væri niður komin, og nema hana
þaðan aftur, og því fékk hann orkað. Og er
hún var heim komin, lét húsbóndi hennar, prest-
urinn, hana aldrei eina vera. En einu sinni vildi
svo til, að hún var send út í kirkju. En er
skammt var um liðið, vitjaði húsbóndi hennar,
því hann grunaði margt, og er hann kom í kirkj-
una, var stúlkan horfin. Litaðist þá prestur um
og sá, hvar maður reið, í rauðum kyrtli, og
reiddi mejma fyrir aftan sig. Svo leið og beið og
enginn vissi neitt úm stúlkuna. En einhverju
sinni dreymdi prestskonuna á Reykhólum mann
þann, er stúlkuna hafði burtnumið, og bar hann
henni kveðju konu sinnar, með þeim fyrirmæl-
um, að skírt væri bam það, er verða mundi í
vöggu liggjandi fyrir framan kirkjudyrnar, er
hún vaknaði, en skrúð það, er yfir vöggunni væri,
skyldi prestur eiga í skírnartoll. Húsfreyja vakn-
aði síðan, og reyndist allt, sem huldumaður hafði
í draumi birt henni; fannst vaggan á tilteknum
stað, með barninu í, og þar ofan á prestsskrúð
dýrmætt og línsloppur. Prestur skírði síðan bam-
ið, og var það í vögguna látið, með hinum sama
umbúnaði og það hafði verið, er það fannst.
Skrúðann hirti prestur, en línsloppurinn var lagð-
ur ofan á vögguna. Skömmu síðar var vaggan
með barninu horfin, en línsloppurinn var þar
eftir.
mig, eins og stendur eru veðmál ákaflega
mikið í tízku . . .“
„Ég veit, að það er tízka að liða hár
sitt og bera svartar perlur,“ svaraði hún,
„en ég vissi ekki, að það væri líka tízka,
að særa tilfinningar kvenna,“ og röddin
titraði.
„Þér eruð óréttlát, ungfrú Katherine;
ég hefi ekki liðað hár og eftir því sem ég
veit bezt, snerti þetta ekki hjarta yðar.“
„Við skulum láta þetta tal falla niður,“
svaraði hún, „en er það ábyggilega víst,
að þér hafið ekki hitt neinn nema Will, er
þér komuð?“
„Will er sá eini,“ svaraði Thomas, „en
mig langar að segja yður dálítið áður en
fleiri koma.“
Hún heyrði, að rödd hans titraði.
„Þér eruð gestur minn, sir Thomas, og
það væri ókurteisi að synja yður þessa.“
„Kate,“ sagði hann blítt og greip hönd
hennar, „getið þér ekki fyrirgefið mér?“
Hún kippti ekki að sér hendinni.
„Okkur er kennt, að fyrirgefa óvinum
okkar,“ svaraði hún lágt.