Vikan - 15.07.1943, Blaðsíða 4

4
VIKAN, nr. 28, 1943
DÓTTIR EYÐIMERKURINNAR
Heiður himinn sumarnæturinnar
hvelfdist eins og geysistór, blár
hjálmur yfir París.
Óendanlegur straumur fólks leið fram
og aftur eftir strætinu hjá litla veitinga-
húsinu, þar sem ég sat. Við borðið hjá mér
sat Paul Cyalis, liðsforingi í Afríkuher
Frakka.
Við höfðum setið þögulir í nær tíu mín-
útur. Cyalis var yfirleitt þögull, nema ef
hann talaði um málefni, sem hann hafði
áhuga á.
Hann kaus helzt að hafa það eins og
nú í kvöld; sitja þögull og athuga um-
hverfið með sínum djúpu rannsóknaraug-
um.
Þá tók ég allt í einu eftir manni og konu
í þyrpingunni og þau gengu fram með,
þar sem við sátum.
Hún var elskuleg, smávaxin Parísar-
stúlka; grönn og tízkuklædd, hann var hár,
fríður Arabi, í mjallhvítri skikkju og gekk
fyrirmannlega við hlið hennar.
Litla Parísarstúlkan hafði ekki af hon-
um augun og blítt bros lék um varir henn-
ar. Arabinn svaraði á líkan hátt, með
dökkum augum sínum, þessari yndislegu
veru, sem hafði heillað hann, son eyði-
merkurinnar.
Ég fylgdi þessum hamingjusömu mann-
eskjum með augunum, unz þau hurfu
aftur inn í mannf jöldann; og sneri mér
síðan brosandi að Cyalis.
„Nútíminn hefir minnkað bilið milli
okkar og þúsundára landsins, þar sem
lambið og ljónið leika sér saman og allir
eru bræður, hverrar þjóðar, sem þeir eru.
Sástu hvað fór vel á með hjarðsveininum
úr austrinu og litlu Parísarstúlkunni?“
Svipur Cyalis varð allt í einu harður,
og brún höndin tók fastar um glasið.
,,Sú sameining getur aldrei komið til
mála,“ sagði hann alvarlega.
„Það er ófrávíkjanlegt náttúrulögmál,
að hjarðsveinninn verður að vera í austr-
inu og Parísarstúlkan í vestrinu, og svo
verður það til ragnarökkurs."
„Þér talið eins og af reynslu,“ greip ég
fram í.
„Ef til vill,“ sagði hann, og mér heyrð-
ist klökki í harðri hermannsröddinni. „Eg
hefi reynsluna og ef þú hefir ekkert á
móti því, get ég sagt þér hana. Það getur
orðið þér lærdómur.“
Og eftir það hóf Paul Cyalis, liðsforingi
í Afríkuher Frakka, sögu sína:
„Hún var Arabi, og dóttir eyðimerkur-
innar í húð og hár. Blóðið svall í æðum
hennar; hún var fljót til reiði og þver-
móðsku, en strax mild og blíð eins og vor-
nóttin.
Og ég elskaði hana — elskaði Sulejku,
eins og sá einn getur elskað, sem orðið
hefir fyrir hita Norður-Algier sólarinnar.
\S ÍVLÚlS CdCfrCL eftir
ERICH ERICHSEN.
Ég var þá með herdeild mína í afskekktu
héraði í Norður Algier. Faðir Sulejku var
höfðingi héraðsins.
Hlutverk mitt þama var að taka hönd-
um, lífs eða liðinn, Haggir-el-Rama, einn
skaðsamasta bófa, sem uppi hefir verið í
Algier.
Hann lék sér að því að fara ránsferðir
úr felustað sínum uppi í fjöllunum, og
ruplaði og myrti.
Að felustað hans var ekki hægt að kom-
ast, en af því að hann hafði litlar matar-
birgðir, héldum við að hægt væri að svelta
hann inni, ef tími ynnist til.
Ég er kominn á þá skoðun, að áhrif ást-
arinnar á Sulejku hafi styrkt mig í þeirri
trú.
Á hverju kvöldi læddist Sulejka frá
tjaldi föður síns, og hitti mig á afviknum
stað, utan við tjaldbúðirnar.
Enginn vissi um fundi okkar, að einum
undanskildum. Það var undirforingi minn,
René Decart. Við höfðum þekkzt í mörg
ár, allt frá skólaárunum, og þegar ég var
gerður að yfirmanni hans endurnýjaðist
vinskapurinn.
Kvöld eitt kom hann inn í tjald mitt,
auðsjáanlega í mikilli geðshræringu og
sagði:
„Heyrðu, Paul, eigum við ekkert að
reyna ? Við liggjum hér og höfumst ekkert
\ VITIÐ ÞÉB ÞAÐ?
= 1. Hverrar þjóðar var tónskáldið Maurice \
Ravel og hvenær var hann uppi?
1 2. Hvað er langt frá Reykjavík að Búð- i
um á Snæfellsnesi ? s
| 3. Hve mikið er flatarmál Suðuríshafs- i
s ins? i
i 4. Hvað hét móðir Nerós keisara?
S 5. Hvað heitir hæsta fjall í heimi og hvað S
S er það hátt? |
| 6. Hvað er Madagaskar margir ferkíló- I
1 metrar? S
S 7. Eftir hvern er þetta erindi:
| En þú, sem undan
S æfistraumi I
flýtur sofandi 1
að feigðar ósi,
S lastaðu’ ei laxinn, s
j sem leitar móti S
straumi sterklega ' =
S og stiklar fossa. . =
S 8. Hvaða málari er heimsþekktur fyrir S
blómamálverk sín ? S
S 9. Hvar eru appelsínur mest ræktaðar? =
| 10. Hvenær var lýst yfir sjálfstæði Randa- |
ríkja Norður-Ameríku ? S
= Sjá svör á bls. 14. i
iiiHiiiiiiiiiiiiimiiiimnnminiiiiiiiiiiiiiiiMtiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiNiiiMiniiiiiniiiiiiMn
að og Haggir-el-Rama hefir það eins og
honum bezt hentar.“
„Þolinmóður, vinur,“ svaraði ég, „okkar
tími kemur bráðlega."
„Þegar hann er búinn að brenna á ótal
stöðum og ræna allt héraðið, en þá er það
um seinan,“ hrópaði René.
Ég gat ekki annað en hlegið að bráð-
læti hans, en það espaði reiði hans.
„Ég á ekkert með að blanda mér inn í
fyrirætlanir þínar, en er það ekki hættu-
legur tími, sem þú velur til daðurfunda
þinna?“ hélt hann áfram.
„Ég ber ábyrgð á skyldustörfum mín-
um,“ svaraði ég kuldalega.
„Mér virðist þú ekki gæta þeirra sem
skyldi að þessu sinni! Þú hefir verið hér
nógu lengi, til þess að sjá, að Arabía er
viðbjóðslegasti hluti veraldarinnar. í
guðs bænum, Paul, gættu þín, annars get-
ur þessi stúlka orðið ógæfa þín. Hvað
hefir þú eiginlega í hyggju?“
„Að giftast henni,“ svaraði ég rólega.
Decart fölnaði.
„Ertu með öllum mjalla!“ spurði hann.
„Þú, yfirforingi í franska hernum — ætl-
ar þú að giftast arabiskri flækingsstelpu.“
Þetta var meir en ég þoldi. Ég reiddist
og öskraði:
„Decart undirforingi, viltu koma þér til
varðstöðvarinnar! “
Decart kvaddi hermannlega og yfirgaf
tjaldið.
Að nokkrum tíma liðnum hittumst við
Sulejka á venjulegum stað. Samtal okkar
Decart hafði gert mig enn ákveðnari í
fyrirætlun minni. Og ég hélt henni að mér
og spurði hana:
„Sulejka, hvað segðir þú um, að ég
yfirgæfi skyldfólk, vini og föðurland, til
að giftast þér ? Myndir þú verða hamingju-
söm, ef við lifðum það sem eftir er ævinn-
ar saman hér?“
Dökku augun hennar Sulejku leiftruðu.
Og hún hvíslaði:
„Ætlarðu aldrei heim til föðurlandsins
og stúlknanna þar?“
„Aldrei,“. svaraði ég, ,,aldrei.“
Þá heyrði ég skrjáfa í laufi og leit í
kringum mig og sá Arabahöfuð hverfa
bak við runna.
Ég greip riffilinn og stökk þangað, en
maðurinn var allur á burt og ég sá laufið
bærast yfir höfði hans, álengdar.
Sulejka hafði fylgt mér og ég heyrði
hana hvísla:
„Skjóttu ekki, þá vekurðu föður minn
og menn hans.“
„Þekktir þú manninn?" spurði ég, og
hún svaraði:
„Já, það er sá, sem þú leitar, Haggir-
el-Rama.“
Ég stóð augnablik agndofa og ég hugs-
Framhald á bls. 13.