Vikan - 15.07.1943, Qupperneq 12

12
VIKAN, nr. 28, 1943
„Við hvað áttu ?í‘
„Það er auðvitað allrar virðingar vert, að hún
reynir að láta mig gleypa þessa sögu um ríki-
dæmi Lázarusar —
„Ég verð að játa, að mér líkaði hún ekki.“
„Góði vinur! Þú kemur alltaf með rétta álykt-
un á rangri stundu. Eins og pú standa sakir, er
ekki um það að ræða, hvort okkur líkar eitthvað
betur eða ver. Þó að frú Rice eigi góðan vin,
sem er rikur og getur gefið henni allt, sem hún
þarfnast, er það ekki end’ilega sjálfsagður hlutúr,
að henni detti ekki í hug að myrða beztu vin-
konu sína vegna smámuna!"
„Nú, svoleiðis! Fyrirgefðu!" sagði ég.
„Nákvæmni! Fyrirgefðu!" sagði Póirot og
hneigði sig.
„Því komstu ekki í veg fyrir, að hún færi í
heimsókn til Nicks?" spurði ég.
„Því skyldi ég rétta út hönd mína í öftrunar-
skyni? Er það Hercule Poirot, sem bannar vin-
um Nicks að heimsækja hana? Að þér skuli
detta þetta i hug! Það eru læknamir og hjúkr-
unarkonurnar. Þessar þreytandi hjúkrunarkonur!
Troðfullar af reglum og fyrirmælum og því, „sem
læknirinn sagði", eins og þær orða það.“
„Þú ert ekkert hræddur um, að það verði að
hleypa henni inn. Nick heimti það?“
„Góði Hastings, engum verður hleypt inn til
hennar, nema þér og mér. Og meðal annarra
orða: Því fyrr sem við förum þangað því betra!“
Nú var hurðin á setustofunni rifin upp á
gátt og George Challenger ruddist inn. Á úti-
teknu andliti hans var augljós gremjusvipur.
„Heyrið þér mér, Poirot," sagði hann. „Hvað
á þetta eiginlega að þýða? Ég hringdi til hælis-
ins, þar sem Nick er. Ég spurði, hvernig henni
liði og hvenær ég mætti koma og heimsækja
hana. Og mér var sagt, að læknirinn bannaði
allar heimsóknir til hennar. Ég vil fá að vita,
hvað veldur þessu? Eða svo ég segi það, sem
mér býr i brjósti, er þetta ráðstöfun frá yðar
hendi? Eða varð Nick í raun og veru svona
mikið um þennan atburð?"
„Ég fullvissa yður um það, herra minn, að ég
tek ekki að mér að semja reglur fyrir hæli eða
spítalá. Ég mundi ekki þora það. Þvi hringið þér
ekki til þessa ágæta læknis — hvað hét hann
nú aftur? Jú, nú man ég það — Graham."
„Ég er búinn að því. Hann segir, að henni líði
eftir öllum vonum — alvanalegur þvættingur!
Ég held ég þekki svona viðbárur — frændi minn
er læknir. Hann er i Harleygötu. Sérfræðingur
í taugasjúkdómum. Sálgreinir — eða hvern
fjandann það er kallað. Huggunarorð, sem troð-
ið er í skyldfólk og vini sjúklingsins. Ég hefi
heyrt alltof mikið af slíku! Ég trúi því ekki, að
Nick vilji, að enginn komi. Ég held, að þér stand-
ið á bakvið þetta allt saman, Poirot."
Poirot brosti góðlátlega að ákafanum í mann-
inum. Sannast að segja hefi ég oft tekið eftir
því, að Poirot er hlýtt til ástfanginna manna.
„Hlustið þér nú á mig vinur minn!" sagði
hann. „Ef einum er leyft að heimsækja hana, er
ekki hægt að banna öðrum það. Skiljið þér það'?
Það verða að vera allir eða enginn. Það er öryggi
ungfrúarinnar, sem við, þér og ég, erum að
hugsa um, er það ekki rétt! Það og ekkert ann-
að! Þá skiljið þér þetta: Enginn má koma til
hennar."
„Ég skil yður," sagði Challenger hægt. „En
þá —.“
„Hættið! Við tölum ekki um það meira. Við
jafnvel gleymum því, sem við höfum sagt. Hygg-
indi, það eru hin mestu hyggindi, sem við hafa
þarf, eins og nú standa sakir.“
„Ég get þagað," sagði sjómaðurinn rólegri
röddu.
Hann gekk til dyranna, sneri sér við og
sagði:
„Það er ekki bannað að senda blóm?“
Challenger fór.
Poirot brosti.
„Núna,“ sagði hann, þegar Challenger var far-
inn, „á meðan Challenger og frúin og ef til vill
Lazarus hittast í blómabúðinni, skulum við í ró-
legheitum halda áfram að lokatakmarkinu."
„Og velta fyrir okkur spurningunum þremur?"
spurði ég.
„Já, við skulum velta þeim fyrir okkur. Þótt
ég í raun og veru viti svörin við þeirn."
„Hvað segirðu?" spurði ég undrandi.
„Það, sem þú heyrðir."
„En hvenær leystir þú úr þeim?"
„Þegar ég var að borða morgunverðinn, Hast-
ings. Það lá í augum uppi."
„Segðu mér, hvemig í þessu liggur."
„Nei, ég.vil láta þig heyra það af vörum ung-
frúarinnar."
Svo rétti hann mér opið bréf, eins og til að
dreifa huga mínum.
Það var skýrsla frá sérfræðingnum, sem
Poirot hafði sent til þess að rannsaka myndiaa
M AGGI
og
RAGGI.
1. Raggi: Halló,
Eva! Það gengur
eitthvað að þér?
Þú anzar ekki
einu sinni vinum
þínum.
2. Raggi: Eva!
Eva! Talaðu við
mig! Hvað er að
þér ? Þú blánar
öll í framan. Ertu
veik?
3. Raggi: Eva!
Svaraðu mér!
Hvað gengur að
þér ? Eva: Svín
geturðu verið! Þú
eyðileggur allt-
saman! Maður
fær ekki frið til
þess að æfa sig í
að halda niðri í
sér andanum. Þú
kemur eins og
hvalur og þving-
ar mann til að
sleppa andanum!
Éð skal ...
4. Raggi: Vertu
róleg, Eva!
Hvemig átti ég
að vita. hvað þú
varst að gera?
af Nicholas Buckley gamla. Hann sagði, að mynd-
in væri ekki meira en 300 króna virði.
„Svo að ekki þurfum við meira að hugsa um
hana,“ sagði Poirot.
„Engin mús í þeirri holunni," sagði ég, en það
var setning, sem ég hafði heyrt Poirot segja
áður fyrr.
„Aha! Þú manst þetta! Já, það er eins og þú
orðar það: Engin mús í þeirri holunni! Þrjú
hundruð krónur, en Lazarus vildi borga þrettán
hundruð! Þar skjátlaðist þessum unga manni,
sem annars virðist líta út fyrir að vera kænn.
En nú — nú verðum við að leggja af stað!"
Hressingarhælið stóð á hæð, þar sem sá út yfir
höfnina. Hvítklæddur þjónn tók á móti okkur.
Hann fór með okkur inn í lítið herbergi á neðstu
haáðinni og samstundis kom þangað hjúkrunar-
kona, all-byrst á svipinn.
Hún þurfti ekki nema sjá Poirot. Það var ber-
sýnilegt, að Graham læknir hafði gefið henni
ákveðnar fyrirskipanir, ásamt nákvæmri lýsingu
á litla leynilögreglumanninum. Hún reyndi
jafnvel að brosa.
„Ungfrú Buckley leið ágætlega í nótt,“ sagði
hún. „Viljið þér ekki gera svo vel að koma.
upp ? "
Við hittum Nick í skemmtilegu, sólríku her-
bergi. Þarna, í mjóu járnrúminu, var hún líkust
þreyttu barni. Hún var föl, augun rauð og þreyta
og áhyggjur skein úr svipnum.
„Mér þykir vænt um, að þið komuð," sagði
hún áherzlulaust.
Poirot tók hönd hennar í báðar sínar.
„Hugrakkar, ungfrú! Það er alltaf eitthvað
að lifa fyrir."
Þessi orð hreldu hana. Hún leit framan 1
Poirot.
,,Æ!“ sagði hún. „Æ!“
„Ungfrú, viljið þér ekki segja mér núna, hvað
það er, sem hefir legið yður þungt á hjarta
undanfarið. Eða á ég að gizka á það? Og má
ég votta yður, ungfrú, mína dýpstu samúð."
Hún eldroðnaði.
„Þér vitið það! Æ! Jæja, það er svo sem sama,
hver veit það núna. Nú er öllu lokið. Ég sé hann
ekki framar."
Röddin brást henni.
„Hugrakkar, ungfrú, hugrakkar."
„Ég er alveg búin að missa kjarkinn. Þessar
síðustu vikur hafa orðið mér ofviða. Ég vonaði
og vonaði — vonaði í lengstu lög.“
Ég var forviða. Ég skildi ekki neitt í neinu.
„Hastings veit ekki, hvað við erum að tala
um,“ sagði Poirot.
Hún horfði á mig sorgbitnum augum.
„Michael Seton, flugmaðurinn," sagði hún,
„hann er dáinn — ég var trúlofuð honum."
11. KAFLI.
Ástæðan —
Ég var orðlaus. Ég sneri mér að Poirot og
sagði:
„Var það þetta, sem þú áttir við?“
„Já, vinur minn. Ég vissi það — í morgun."
„Hvernig stóð á því, að þú vissir það? Gastu
gizkað á það ? Þú sagðist hafa komizt að því,
þegar þú.varst að borða morgunverðinn."
„Það- er alveg rétt, vinur minn. Ég sá það á
fyrstu síðunni í blaðinu. Ég mundi eftir samtal-
inu við borðið í gærkvöldi — og skildi allt."
Hann sneri sér aftur að Nick.
„Þér fenguð fregnina í gærkvöldi?"
„Já, í útvarpinu. Ég sagðist þurfa að fara í
símann. Ég vildi heyra fréttirnar alein — ef
ske kynni . . .“ Hún andvarpaði. „Og ég heyrði
það . ..“
„Ég skil. Ég skil." Hann tók báðum höndun-
um utan um hönd hennar.
„Það var — það var hræðilegt," sagði hún.
„Allir gestirnir voru komnir. Ég veit ekki, hvemig
mér tókst að láta ekki á neinu bera. Það var
eins og í draumi. Mér fannst eins og ég sæi
sjálfa mig eins og ég á venjulega að mér að vera.
Það var svo undarlegt allt saman."