Vikan - 15.07.1943, Blaðsíða 6

6
herberginu — og að hún hefði verið mjpg reið út
í Pierce, og reið við allan heiminn. Og að lokum
minntist hún þeirrar nærgætni, sem maðurinn
hennar hafði sýnt henni, með því að ónáða hana
ekki eftir að hún var komin inn til sin.
Biddy Gallaghree hafði komið upp hálftíma
eftir með kvöldverð til hennar og lítið bréf frá
Pierce — já, og í bréfinu hafði hann beðið Bar-
böru fyrirgefningar á því, að hann hafði ekki
sagt henni frá fyrra hjónabandi sínu, og að hann
hafði leynt hana því, að hann væri faðir tveggja
barna. Hann viðurkenndi, að hún hefði fulla
ástæðu til þess að vera sér reið, en hann vissi,
að hún var úrvinda af þreytu, og hann vænti
þess fastlega, að hún yrði með meira gleðibragði
á morgun, eftir styrkjandi nætursvefninn. Hann
kvaðst hafa mikið að starfa út af verzlunar-
bréfum, sem hann þyrfti að annast, skrifaði hann
áfram, svo hann væri neyddur til að sitja við
þau lengi fram eftir, en síðan mundi hann leggja
sig inni í búningsherberginu sinu, og sofa þar
um nóttina, til þess að gera henni ekki ónæði.
Bréfinu lauk með ótal fagurmælum um ást hans
á henni.
Skap Barböru mildaðist ofurlítið, þegar hún las
þessi angurblíðu orð.
Nú hafði svefninn og hvíldin gefið henni nýjan
þrótt aftur. Og nú fannst henni, þar sem hún
lá og litaðist um í þessu stóra herbergi, að það
liti alls ekki eins óhugnanlega út í dagsbirtunni
og það hafði gert kvöldið áður. Veggteppin voru
reglulega falleg, gluggatjöldin voru að vísu orðin
mjög upplituð og gólfteppið var gamallt og slitið,
en stóri eikarklæðaskápurinn var sannkallað
listaverk, og gamla rúmið var prýtt útskurði.
Sængurfötin voru úr mjög fíngerðu lérefti, og
koddaverin vandlega bróteruð og Barbara sá að
eitt þeirra hafði rifnað, en hún sá líka, hversu
frábærilega vel hafði verið gert við það.
Ég hefi víst ekki kunnað að stjóma skapi mínu
í gærkvöldi, hugsaði hún, um leið og hún hag-
ræddi sér í rúminu. Ég hafði líka fulla ástæðu
til að reiðast; einhver hefði orðið reið í mínum
sporum, þar að auki var ég líka svo þreytt, svo
var það rigningin og myrkrið í gærkvöldi, það
var eins og allt legðist að mér, til þess að auka
á angur mitt.
Hún strauk fingrunum gegnum langt og þykkt
hárið.
Ég verð að taka mig til í dag, og leggja mig
fram í því að fá áhuga fyrir öllu hér, viðkomandi
heimilinu, og vita, hvort ég get ekki orðið ánægð.
Það getur ekki gengið að vera með óánægju. Þótt
eitthvað sé að í dag, þá getur allt verið gott á
morgun. Ég reyni að gera allt, sem í minu valdi
stendur, til þess að vinna traust barnanna. Þau
hafa líka meiri ástæðu til að líta með kala til
mín, ef ég er þeim ekki reglulega góð.
Hún reis upp í rúminu. Hárið féll niður um
herðar henni, og augun ljómuðu af áhuga. Það
kom mildur svipur á andlit hennar, þegar hún
fór að hugsa til mannsins síns, og hversu heitt
og einlæglega hann elskaði hana. Það gæti orðið
skemmtilegt fyrir hana að umskapa Glenns-
kastalann og gera hann að reglulegu myndar-
heimili —- reglulega fallegu og vinalegu heimili.
Það var einmitt verkefni fyrir framtakssama
manneskju eins og Barböru, og hún var sann-
færð um, að Pierce vildi fara að óskum hennar í
hverju sem væri, og láta smekkvísi hennar'verða
ráðandi.
Það var drepið á hurðina, og Biddy kom inn
með morgunmatinn á litlum bakka.
,,Hvernig hafið þér það í dag,“ spurði hún.
„Það er ekkert eins frískandi, eins og góður
nætur svefn. Sjáið, hvað sólin skín dásamlega!
Húsbóndinn bað mig að færa yður tebolla, flesk
og egg. Hann sagði, að frúin skyldi borða uppi i
herbergi sínu og hafa það eins rólegt og hún
gæti."
Biddy Gallaghree brosti vinalega til Barböru.
Gamla konan var nógu glögg til að sjá, að hún
gat orðið nýju húsfrúnni ómetanleg á heimilinu,
þrátt fyrir það að hún væri minna lærð en hún.
„Þakka yður fyrir, Biddy, mér líður miklu
betur í dag, — já, mikið betur. Ég átti ágæta
nótt, og ég hefi sofið eins og steinn."
„Ég sé það á yður,“ svaraði Biddy frjálslega,
en þó auðmjúklega að hætti hins írska þjónustu-
fólks, sem ávallt gætir þess að gefa húsbænd-
unum aldrei tilefni til efasemda um trygglyndi
sitt.
„Þér voruð dauðþreyttar — algjörlega ör-
magna," bætti hún við.
„Ég er orðin svo hræðilega svöng. Vilduð þér
gjöra svo vei og rétta mér morgunsloppinn
minn.“
„Þér lítið alveg út eins og ung stúlka," sagði
VIKAN, nr. 28, 1943
Biddy með aðdáun, um leið og hún hjálpaði
Barböru í bláa silkisloppinn.
„Maður gæti næstum trúað því, að þið Ethnee
væruð systur. En hvernig lizt yður annars 4
Glenns-kastalann, finnst yður hann ekki vera
fallegt hús, þótt gamall sé ? Hér hefir hann
staðið á sama stað yfir þrjúhundruð ár, já, það
hefir hann gert.
„Mér lízt bara vel á hann,“ svaraði Barbara;
það þarf auðvitað mikla peninga til þess að
setja hér allt í stand. Ég verð að kaupa nýtt
gólfteppi hér í svefnherbergið og ný glugga-
tjöld, og svo þarf ég að fá tvo hægindastóla og
legubekk og lítið fallegt skrifborð. Og svo verð
ég auðvitað að kaupa nýtt snyrtiborð. Það er
hér' allt orðið svo ósamstætt og úr sér gengið."
Gamla konan sló saman höndunum af lifandi
eftirvæntingu.
„Ætlar frúin virkilega að kaupa þetta allt?“
spurði hún með geislandi augnaráði. „Húsbónd-
inn hefir sannarlega dottið í lukkupottinn að ná
sér i svona góða konu. Hugsa sér, hvað allt verð-
ur hér dásamlegt, bráðum þekkjum við okkur
ekki lengur."
Biddy néri saman höndunum, hún var svo glöð
yfir þessu, sem hún hafði heyrt. Barbara var
töfrandi kona.
„Ætlið þér svo ekki lika að setja allt í lag í
dagstofunni ?“ spurði hún. „Gluggatjöldin eru
orðin svo gömul, að þau geta varla hangið lengur
uppi, og gólfteppið er orðið næstum ónotandi. Það
líkizt einna mest blúnduteppi, svo götótt er það.“
„Jú, auðvitað set ég allt í röð og reglu í dag-
stofunni,"' svaraði Barbara fjörlega. „Ég hefi
hugsað mér að hafa rósasilki í gluggatjöldunum,
ég held: að það fari mjög vel við dökkan eikar-
viðinn. Og svo verð ég að fá þangað fallegt
gólfteppi en stólana verður að yfirdekkja að
nýju, þá verða þeir góðir, og svo verð ég að
kaupa- mér flygil — stóran flygil."
„Stóran flygil?" Biddy blátt áfram titraði af
spenningi.
„Guð almáttugur hjálpi mér! Nú getur maður
þó sannarlega sagt að séu komnir góðir dagar í
Glenns-kastala. Guði sé lof og prís að ég skuli
fá að upplifa það. Ég hefi hangið hér með fjöl-
skyldunni í gegnum alla hennar fátækt, en nú
er risinn upp nýr hamingjudagur. Guð blessi yður,
frú, guð blessi yður!“
Erla og
unnust-
inn.
Oddur: Éf má til með að bjóða henni Erlu út að borða í kvöld. Geturðu Oddur: Ég verð að finna upp einhverja af-
ekki lánað mér 30 krónur þangað til á föstudaginn ? sökun -— hún má ekki vita að ég er blankur.
Skrifstofumaðurinn: Ef ég ætti 30 krónur núna, þá hefði ég ekki miklar
áhyggjur út af því, sem þú skuldar mér. Ég á aðeins fyrir farmiða með
strætisvagninum.
Oddur: Ég má til með að fara
að finna eitthvert úrræði — bráð-
um er ég kominn heim til Erlu.
HjíIcL. xug vuna au pu ucxivii pcxu crv.ivx ma, rjin iiici, v/uuur
minn, en mér finnst alveg ófært, að við séum að fara á matsölu-
hús til að borða kvöldverð á þessum viðsjárverðu tímum. Mér var
að detta í hug, hvort þú gætir ekki gert þig ánægðan með að fá
eitthvert snarl hjá mér?
Oddur: Guð minn góður! Ég held nú það, elsku hjartans yndið
mitt! Ég get ekki hugsað mér neitt dásamlegra en að borða hjá þér.
Erla: Það er skylda okkar gagnvart föðurlandinu að spara. —
Oddur: Elskan mín! Þú ert svo réttsýn og
hugsunarsöm og — og miklu betri en ég hefi
nokkurntima þorað að vona. —