Vikan - 15.07.1943, Page 5

VIKAN, nr. 28, 1943
7
Framhaldssaga
Konan í Glenns-kastala

stórt rúm og gamlar snjáðar gardínur héngu
fyrir gluggum, og i hvert sinn, sem vindhviða
kom, hristust gluggarnir til og frá. En verst var
þó veggfóðrið. Það var allt í blóðugum biblíu-
myndum, úr gamla og nýja-testamentinu. Þar
var mynd af: Abraham, þegar hann ætlaði að
fórna Isak syni sínum, af gyðingamóðurinni, þeg-
ar hún grætur yfir morði barnanna, Herodias,
með höfuð Jóhatjnesar skírara, og af píslardauða
Stefáns.
„Ó, Pierce, það er eins og veggfóðrið sé lif-
andi! Mér sýnist myndimar breytast og dansa í
ljósinu. Þetta er hræðileg skreyting á svefnher-
bergi!“
Barbara leit óttaslegin í kringum sig. Útifyrir
ýlfraði stormurinn og brimhljóðið, sem barst að
eyrum hennar, varð til þess að hún fór að hugsa
um kvalaóp fordæmdra sálna. Og voru það ekki
kjúkur dauðra manna, sem lömdu gluggana?
Eða voru það bara trjágreinarnar, sem vindurinn
skók til og frá?
Nú barði einhver — en það var á dymar og
Pierce sneri sér við og kallaði: „kom inn!“
Það var gömul kona, sem birtist í gættinni. •—
Barbara hafði séð hana með hinu heimilisfólkinu,
þegar það tók á móti þeim hjónunum.
„Æ, herra Pierce!“ Hún ávarpaði húsbónda sinn
með fornafni í staðinn fyrir eftirnafni. „Herra
Pierce, við getum hvergi fundið börnin. Þau
hlupu út úr húsinu bæði tvö fyrir stuttu síðan.
Ethnee litla leit svo aumingjalega út, en kinn-
ar Pats vom blóðrauðar — og tárin glitruðu i
litlu, fallegu augunum þeirra. Þau vom svo
hrygg.“
Gamla konan sneri sér að Pierce, án þess að
taka tillit til Barböru. Pierce leit mjög reiðilega
út, og hann svaraði höstuglegar en Barbara hafði
nokkru sinni heyrt.
„Út af hverju geta börnin verið að gráta,
Biddy? Þau hafa hreint enga ástæðu til þess að
vera með ólund. Þetta er gleðiríkur dagur fyrir
okkur öll!“
„Jú, það hafa þau sannarlega, það voruð þér,
sem voruð svo hvassyrtir við þau, og svo bera
þau harm í huga út af dauða móður sinnar.
Ég ætla ekki að fara að ásaka yður, frú!“ Biddy
Gallaghree sneri sér að Barböm, og hneigði sig
ofurlítið. „En Ethnee litla er frjáls eins og fugl,
og þetta hefir verið of mikið mótlæti fyrir hana.
Við höfðum ekki hugmynd um að húsbóndinn
hefði gift sig, fyrr en í morgun, að bréfið kom.
Pat vildi með engu móti trúa því fyrst í stað.“
Hún þagnaði augnablik, það fór kipringur um
gamla, hrukkótta andlitið. „Ég er svo hrædd um
börnin. Það er ‘svo geigvænlegt kvöldið, fyrir
þessa litlu aumingja, að vera tvö ein úti. Bara
að þau fari sér ekki að voða við tjörnina í þessu
myrkri, eða gangi niður að ströndinni og villist
i klettunum."
„Svona Biddy — þú gerir frúnni leiðindi með
þessu,“ sagði Pierce í bitrum ávítunartón, þegar
hann sá, hversu föl Barbara var orðin. „Ég skal
svei mér fara út með luktarljós og leita að þeim.
Þau ættu að skammast sín ,bæði tvö. Annars er
ástæðulaust að vera að undrast þetta um bömin.
Þetta er líkt duttlungum þeirra.“
Hann muldraði eitthvað óskiljanlegt við Bar-
böru, og flýtti sér út úr herberginu. Það var
greinilegt, að hann var undirniðri áhyggjufullur
út af börnunum. Biddy Gallaghree fór á eftir
honum, en Barbara varð ein í herberginu.
Hún leit órólega í kringum sig. Myndirnar i
Forsaga:
Howard Burton kemur að
kveðja Barböru Carvel.
Hann er að fara til Suður-Afríku. Hún
bjóst við, að hann mundi biðja sín og varð
fyrir miklum vonbrigðum, er hann gerði
það ekki. Þegar hann er farinn heimsækir
Barbara móður hans. Er Barbara kemur
heim, hefir Pierce Maloney verið fluttur
þangað, en hann meiddist í bifreiðarslysi
þar rétt hjá. Vinur Maloney, Revelstone lá-
varður, heimsækir hann, og Pierce segir
honum, að hann sé ástfanginn í Barböru og
muni byrja nýtt líf, ef hún vilji giftast sér.
Revelstone er ekkert hrifinn af þessu og
flýtir sér að kveðja. Pierce tjáir Barböru
ást sína og þau giftast skömmu seinna.
Hann gefur henni stórgjafir og er þau
giftast var veizla haldin hjá Ann frænku
hennar. Þegar Barbara er að búa sig í brúð-
kaupsferðina, kemur frú Burton upp til
hennar og ásakar hana fyrir trúleysi gagn-
vart Howard. Áður en hún fer lofar Bar-
bara að lána henni peninga. 1 brúðkaups-
ferðinni eys Pierce út peningum í skemmt-
anir, en þegar Barbara biður hann um 150
pund verður hann hvumsa við, en lætur
hana hafa ávísun. Síðan fara þau til Ir-
lands. Þegar þau koma í Glennskastala
verður Barbara fyrir miklum vonbrigðum,
er hún sér, hve allt er fátæklegt og tötra-
legt. Svo fær hún að vita, að Pierce er
ekkjumaður og á tvö börn, en hefir leynt
hana þessu öllu.
veggtepþinu voru óhugnanlegar. Það var eins
og þær væru lifandi, og í hvert sinn sem ljósið
blakti var eins og þær hreyfðu sig. Stormurinn
vældi stöðugt hærra og hærra, og regnið dundi
á rúðunum jafnt og þétt.
„Mikið eru þessi börn óstýrilát, nú verða þau
holdvot, en það er ekki nema rétt á þau,“ sagði
Barbara við sjálfa sig í hálfum hljóðum og
hnyklaði brúnir, um leið og hún settist í einn
hinna stóru hægindastóla.
Hvers vegna skyldi börnunum vera svona
kalt til mín? hugsaði hún. Hvað hefi ég gert
þeim? Það er vitanlega af óvild til mín, að þau
hafa hlaupið í burtu út í myrkrið, það sýnir
greinilega, að þau hata mig — en það er allt
saman Pierce að kenna. Það er hann, sem hefir
komið þessu öllu til leiðar. Hvemig í ósköpunum
á ég að fara að í framtíðinni? Og hvernig get
ég farið að því að láta börnin þýðast mig, þau
lita náttúrlega á mig eins og vondu stjúpuna í
ævintýrinu. En það er til skammar — það er til
stórskammar!'
Hún stóð óþolinmóðlega upp. Þrátt fyrir gremju
sina gat hún ekki annað en hugsað um hið
föla andlit Ethnee, og jafn ógleymanleg voru
henni hin gneistandi augu Pats. Hún vissi, að
hún á einhvern hátt var orsök þess að börnin
hlupu út í þessa köldu og dimmu nótt. En hún
vissi jafnframt, að það var ekki hægt að áféll-
ast hana fyrir það. Sökina var að finna hjá
Pierce og engum öðrum.
Tíminn leið. Hún heyrði silalegan gang stóru
klukkunnar frami í ganginum. Þessi tilbreyting-
arlausi hljómur gerði hana enn órólegri, og að
síðustu fannst henni, að hún gæti ekki verið
lengur ein.
Hún gekk út úr herberginu og þreifaði sig
áfram eftir dimmum ganginum, þangað til
hún kom að stiganum. Þar staðnæmdizt hún
drykklanga stund. Hún var bæði reið og hræði-
lega vonsvikin. Hún hafði alls ekki búizt við
slikri heimkomu. Þetta mikla rok og rigningin,
sem lamdi gluggarúðurnar gerðu sitt til að gera
allt ömurlegra. Hana langaði mest til að setjast
niður og gráta, svo hræðilega óhamingjusöm
fannst henni hún vera.
Skyndilega kom Biddy gamla inn í forstofuna.
Hún sá ekki nýju húsmóður sina uppi í stigan-
um, því hún hélt svuntuhominu fyrir augum sér,
hún var hálf snöktandi og sífraði eintómar rauna-
tölur af sinni írlenzku vanstillingu.
„Ó, þvílíkur sorgardagur,“ andvarpaði hún.
„Hvar eru börnin nú niðurkomin — vesalings
börnin. Ætli aumingjarnir litlu hafi drukknað í
tjöminni? Það væri líkt Pat, að finna upp á
því; hann getur launað öðrum eftir því, sem
aðrir breyta við hann — og Ethnee fylgir Pat
hvert sem hann fer--------.“
„Heyrðu Biddy, — hættu nú þessu tali. — Það
er alveg tilgangslaust!"
Barbara hljóp hratt niður stigann, og Biddy
tók svuntuna frá andlitinu, og gekk á móti nýju
húsmóður sinni. Það var eins og brynni eldur úr
augum hennar og hún var mjög rauð í andlitinu.
„Er það tilgangslaust ? Kanske frúin vilji segja
mér, hvar börnin eru ? Ég veit, að þetta verður
þeirra bani!“
„Ég veit ekki, hvar þau eru, og ég kæri mig
heldur ekkert um að vita það!“ sagði Barbara
heiftarlega.
Hún var í versta skapi og reið við allt og alla;
enda þótt hún fyndi til með Ethnee og Patrick
innst i hjarta sínu, þá lét hún það ekki á sig
fá, og gætti þess að láta ekkert á því bera.
Allt í einu opnaðist útidyrahurðin og Pierce
kom inn i forstofuna, rennandi blautur af rigning-
unni með bæði börnin við hlið sér og vatnið lak
úr fötum þeirra. En þrátt fyrir það ásigkomulag,
sem Pierce var í, brosti hann til konu sinnar
með þessum rólega og áhyggjulausa svip, sem
jafnan- einkenndi hann.
„Hér hefir þú tvær drukknaðar mýs, Barbara,"
sagði hann. „Gefðu þeim nú mátulega ráðningu
og kysstu þau svo á eftir.“
Barbara snippaði fram í nefið. Börnin þögðu og
litu þvermóðskulega til hennar, með allt öðru en
vingjamlegu augnaráði. Það greip hana ofsa-
reiði, hún hafði hugboð um, að hún væri komin í
fangelsi — væri eilífðarfangi I þessum skugga-
lega, írska kastala.
„Gættu barnanna þinna sjálfur," sagði hún
beisklega. Misþyrmdu þeim eða gældu við þau,
álveg eins og þér sjálfum þóknast. Þau vilja
ekkert með mig hafa, og ég óska heldur ekki
eftir að hafa neitt með þau að gera. Nú fer ég
upp til herbergis míns. Ég — ég hata hér alla
hluti — allt og alla!“
Hún sneri frá þeim og hljóp hratt upp stigann,
hjarta hennar sló ákaft og augun flutu í tárum,
en þó gat hún ekki grátið.
Látlu siðar lokuðust dyr uppi á loftinu.
Vesalings unga konan hafði lokað að sér herberg-
isdyrunum. — Þetta fyrsta kvöld á hinu ný-ja
heimili ungn brúðarinnar hafði verið henni sár
vonbrigði.
8. KAPLI.
Morgunsólin skein inn um gluggatjöldin á
herbergi Barböru og vakti hana af svefni. Nýr
dagur var byrjaður. Hún sneri sér í hinu stóra
rúmi og reyndi að hugsa sig um, hvað gerzt
hafði kvöldið áður. Hún minntist þess, að hún
hafði lilaupið upp stigann og lokað að sér svefn-