Vikan - 15.07.1943, Blaðsíða 7

VIKAN, nr. 28, 1943
7
Hellisgerði.
Framhald af bls. 3.
Það sést með ágætum í Hellisgerðí,
hvað hægt er að gera til að klæða landið,
prýða það hinum fegursta gróðri, ef áhuga-
samir atorkumenn leggja hönd á plóg-
inn. Ekki er fjöldanum fyrir að fara í
málfundafélaginu Magna. Meðlimir mega
ekki vera fleiri en þrjátíu og sex. En þeir
sáu. hvað mátti gera milli hrjóstrugra
hráunklettanna og einmitt umhverfið,
hraunið í sínum margbreytilegu myndum,
gerír gróðurinn enn unaðslegri.
Margt hefir þurft að gera áður en stað-
urinn varð eins og hann er nú. Jarðvegur
var þarna mjög af skomum skammti.
Hann varð að flytja að. Það hlýtur að
hafa þurft sérstaka bjartsýni og þraut-
seigju á byrjunarárunum, vorhug og vilja-
festu, því að fé til þessarar starfsemi hefir
lengst af verið lítið: Naumur styrkur,
ágóði af skemmtunum og aðgangseyrir að
gerðinu. Nú í sumar er ókeypis aðgangur
að Hellisgerði, en aftur á móti eru seld
styrktarkort á tiu krónur og ætti sá f jöldi
Reykvíkínga, sem notið hefir þess að koma
á þennan gróðurríka og friðsama stað að
sýna þakklæti sitt í verkinu með því að
kaupa þau. Peningar fara í flest ónytsam-
ara en að styrkja gróðrarstarfsemi.
Nú er unnið að stækkun Hellisgerðis og
nemur viðbótin svo miklu, að svæðið allt
verður um þrír hektarar og takmarkast
af Hellisgötu, Reykjavíkurvegi og Skúla-
götu. Þar fást miklir möguleikar til auk-
innar skrautræktunar. Á viðbótarsvæðinu
eru ljómandi góðir staðir fyrir gróður,
þegar búið er að flytja þangað mold, en að
því hefir verið unnið af kappi að undan-
förnu, enda munu 10 þúsundirnar, sem
Hafnarfjarðarkaupstaður veitir í ár til
Hellisgerðis, að mestu hafa farið í þann
flutning. Skemmtilegir hraundrangar
koma líka til að setja sérkennilegan svip
á þetta nýja svæði.
Hellisgerði hefir og mjög stutt að auk-
inni ræktun við hús einstaklinga í Hafn-
arfirði og er það eitt ekki svo lítils virði.
Stjórn Magna skipa nú: Kristinn
Magnússon málarameistari, form., Stefán
Sigurðsson kaupmaður, gjaldkeri, Sigurð-
ur Magnússon skrifstofumaður, ritari. En
garðsráð Hellisgerðis er skipað Ingvari
Gunnarssyni kennara og Guðmundi Ein-
arssjmi forstjóra, auk stjórnar félagsins.
Margra manna væri hægt að geta lof-
samlega í sambandi við ræktunina í Hellis-
gerði, en einn maður hefir þó alveg sér-
staklega unnið sér til ágætis við þessa
starfsemi. Það er Ingvar .Gunnarsson
kennari. Það er ákaflega misjafnt, hvernig
menn framkvæma störf, sem þeim er trú-
að fyrir. Hægt er að vinna þau með hang-
andi hendi og gera ekki nema það, „sem
allra nauðsynlegast er“.
Ingvar hefir gróðursett öll trén í Hellis-
gerði. Og fari menn þangað og skoði hand-
arverk hans, þá sjá þeir, hvernig hefir
verið unnið af einstakri alúð og föðurlegri
umhyggju í gerðinu. Hvert strá, hvert
blóm, hvert tré ber honum vitni og segja:
svona á að vinna, þegar manni er trúað
fyrir einhverju! Það er engin tilviljun, að
það er maður úr kennarastéttinni, sem
hefir gert þetta. Úr þeirri- stétt höfum við
fengið margt ágætismanna, sem á ýmsum
sviðum hafa unnið mjög virðingarverð
störf, þótt ekki hafi það alltaf verið í
hámælum haft.
Ingvar Gunnarsson er fæddur í SJíjald-
arkoti á Vatnsleysuströnd, sonur Gunnars
Gíslasonar og Ingibjargar Friðriksdóttur.
Ingvar var í Flensborgarskólanum í Hafn-
arfirði árin 1906—07 og 1907—08. Hann
tók próf úr Kennaraskólanum 1911. Var
við kennslu á ýmsum stöðum til 1920, að
hann settist að í Hafnarfirði og varð kenn-
ari við barnaskólann þar og hefir verið það
síðan. Ingvar er kvæntur Margréti Bjarna-
dóttur Sigurðssonar frá Móakoti á Vatns-
leysuströnd.
Sumar — og sólböð.
Nú (að minnsta kosti meðan þetta
er skrifað!) reyna allir, sem geta,
að njóta sólar hins stutta íslenzka
sumars. Pátt er og jafn heilsusam-
legt og það að baða sig í sólinni.
Þetta er mynd af kvikmyndaleikkon-
unni Joan Barclay.
PÓSTUKINN.
Framhald af 2. siðu.
inn, en mér virðist sem útliti mínu
hafi hnignað. Nú vil ég spyrja ráð-
holla: Hvað á ég að gera, til þess að
ég öðlist fyrra útlit? Ég tek það
fram, að fegurðariyf forðast ég.
Didda.
N. B. Ég bíð svars með eftir-
vænttngu.
Svar: Þessu er ekki hægt að svara
að nokkru gagni nema þekkja hin-
ar raunverulegu orsakir þess, að út-
lit yðar er nú verra en áður. Þér
ættuð að lesa bókina „Fegurð og
snyrting“, eftir dr. Alf Lorentz ör-
beck, einkum kaflana „Eðlisvirkar
fegrunaraðgerðir," ,,Mataræði“,
„Leikfimi og íþróttir11 og „Loftslag"
og vita, hvort þér kimist ekki sjálf-
ar að skynsamlegri niðurstöðu um
það, hvað þér eigið að gera.
Heimilisblaðið Vikan, Reykjavik.
Þú veitir mönnum svör við ýmsu
í „Póstinum þínum og viltu nú ekki
vera svo góð að segja mér eitthvað
um Pearl Buck, konuna, sem skrif-
ar skáldsögumar um Kína? Er hún
fædd í Kína eða einhvers staðar
annars staðar? Mér þætti gaman að
vita eitthvað um hana.
Sveitamaður.
Pearl Buck er fædd í Hillsboro í
Vestur-Virginíu, 26. júní 1892. For-
eldrar hennar fóru með hana fárra
mánaða gamla til Kína. Þau voru
trúboðar. Hún var send til Ameríku
til þess að ganga þar í skóla, en
þegar hún hafði lokið pröfi 1914,
sneri hún aftur til Kina. 1925 fór hún
enn til Ameriku og var þar við há-
skólanám í eitt ár. Síðan kenndi hún
ensku í mörg ár við háskóla í
Nanking í Kína. Fyrsta bók Pearl
Buck kom út árið 1930, en Pulitzer-
bókmenntaverðlaunin hlaut hún 1931
fyrir söguna „The Good Earth"
(„Gott land“, hefir verið þýdd á ís-
lenzku). 1938 fékk hún bókmennta-
verðlaun Nobels. Peari Buck flutti
til Bandaríkjanna 1934 og á heima í
sveit í Pensylvaníu.
Úr ýmsum áttum.
Ef til vill er verðmætasti árang-
ur allrar menntunar sá, að menn læri
að vinna verk sín, á þeim tíma sem
á að vinna þau, hvort sem manni
likai' betur eða ver; þetta er það
fyrsta, sem allir ættu að læra; og
það er sama hversu snemma menn
byrja, þetta er eflaust það sem þeir
seinast læra fullkomlega.
Maður nokkur kom inn á jám-
brautarveitingahús og bað um tvær
brauðsneiðar. „Ætlið þér að borða
þær héma, eða að taka þær með
yður?“ spurði þjónninn. „Hvor-
tveggja“, svaraði maðurinn.
Tom situr á hermanna matsölunni
og drekkur eitthvað, er Bill kemur
inn. „Hallo Tom, hvað ertu að drekka,
te eða kaffi?" Tom hristi höfuðið
daufur í dálkinn. „Ég veit það ekki,.
þeir nefndu ekkert, hvað þetta væri.“-
„Hvar var Nelson drepinn?“ spurði
kennarinn. „Á Trafalgartorgi", svar-
aði drengurinn. „Laukrétt", svaraði
kennarinn, hæðnislega, „og var svo
ekki Wellington drepinn á Waterloo-
brautarstöðinni ? “ „Nei, herra“, svar-
aði drengurinn. „Það er Napóleon
sem þér eigið við.“
Bjartsýnismaðurinn: „Blessaður
vertu kátur! Lífið getur verið erfið-
ara en það er núna.“
Bölsýnismaðurinn: „Já, það er ein-
mitt það sem ég veit.“
María (sem er á leið að skilja):
„Ó, þessir lögfræðingar, það er al-
veg hræðilegt að þurfa að tala við
þá, og hvemig þeir spyrja mann!“
Ella: „Já, minnstu ekki á þá! Ég
er búin að eiga i svo miklum brösum
við þá út af eignunum mínum, að
stundum liggur við, að ég óski þess,
að maðurinn minn hefði aldrei dáið.“
Bóndi nokkur hafði auglýst svín til
sölu, og dag einn kom maður og
hitti þá konuna eina heima.
„Ég er kominn til að sjá svínið“,
sagði maðurinn.
„Ja, mér þykir það mjög leiðin-
legt“, svaraði konan, „en ég býst
ekki við, að hann komi heim fyrr en
klukkan sjö í kvöld.“