Vikan - 02.03.1944, Qupperneq 13

VIKAN, nr. 9, 1943
13
Dægrastytting ;
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiinii''*
Orðaþraut.
ET J A
FINN
E T I N
INN A
INNI
ENN A
Fyrir framan hvert þessara orða skal setja
einn staf þannig, að séu þeir stafir lesnir ofan
frá og niður eftir myndast nýtt orð, og er það
nafn frægs manns.
Svar á bls. 14.
Púkinn og fjósamaðurinn.
Einu sinni hélt Sæmundur fróði fjósamann,
sem honum þótti vera um of blótsamur, og fann
hann oft að því við hann. Sagði hann fjósamanni,
að kölski hefði blótsyrði og illan munnsöfnuð
mannanna handa sér og púkum sínum til viður-
væris. ,,Þá skyldi ég aldrei tala neitt ljótt,"
segir fjósamaður, „ef ég vissi, að kölski missti
við það viðurværi sitt.“ ,,Eg skal nú bráðum
vita, hvort þér er alvara, eða ekki,“ segir
Sæmundur. Lætur hann þá púka einn í fjósið.
Fjósamanni var illa við þennan gest; því púk-
Þetta er danski leikarinn Jean Hersholt.
Hann fór frá Danmörku til Bandaríkjanna
1913 og er nú einn af helztu leikurunum í
Hollywood.
inn gerði honum allt til meins og skapraunar og
átti þá fjósamaður bágt með að stilla sig um
blótsyrði. Þó leið svo nokkur timi, að honum
tókst það vel, og sá hann þá, að púkinn horaðist
með hverju dægri. Þótti fjósamanni harla vænt
um, þegar hann sá það og blótaði nú aldrei.
Einn morgun, þegar hann kom út í fjósið, sér
hann, að allt er brotið og bramlað, og kýmar
allar bundnar saman á hölunum, en þær voru
margar. Snýst þá fjósamaður að púkanum, sem
lá í volæði og vesöld á básnum sínum og hellir
yfir hann bræði sinni með óttalegum illyrðum
og hroðalegu blóti. En sér til angurs og skap-
raunar sá hann nú, að púkinn lifnaði við og varð
allt í einu svo feitur og pattaralegur, að við
sjálft lá, að hann mundi hlaupa í spik. Stillti
hann sig þá, fjósamaðurinn, og hætti að blóta. Sá
hann nú, að Sæmundur prestur hafði satt að
mæla og hætti að blóta og hefir aldrei talað ljótt
orð síðan. Enda er sá púkinn fyrir löngu úr
sögunni, sem átti að lifa á vondum munnsöfnuði
hans. — Betur að þú og ég gætum breytt eftir
dæmi fjósamannsins.
Púkablístran.
Sæmundur fróði átti pípu eina, sem hafði þá
náttúru, að þegar í hana var blásið, þá komu
einn eða fleiri púkar til þess, sem í hana blés
og spurðu, hvað þeir ættu að gjöra. Einu sinni
hafði Sæmundur skilið pípuna eftir í rúminu sínu,
undir höfðalaginu, þar sem hann var ætíð vanur
að hafa hana á nætumar. Um kvöldið sagði hann
þjónustustúlkunni að búa um sig, eins og vant
væri, en tók henni vara fyrir því, að ef hún
fyndi nokkuð óvanalegt í rúminu, þá mætti hún
ekki snerta það, heldur láta það vera kyrrt á
sínum stað. Stúlkan fór nú að búa um og varð
heldur en ekki forvitin, þegar hún sá pípuna.
Hún tók hana óðar, skoðaði hana í krók og kring,
S k 3.1 d Í ð • Framhald af bls. 4.
legt að vera að hugsa neitt nýtt upp. Þessi
greifafrú er bæði gömul og ljót------
„En þú talar samt við hana?“
„Nei, ég heilsa henni ekki einu sinni.
Þess vegna vil ég biðja þig um að tala
heldur ekki við nokkurn. Ég verð að nota
allan tíma minn til þess að athuga vel
það sem í kringum mig er, og má þess
vegna ekki vera að því að skipta mér af
öðrum.“
Við hádegismatinn var samt maður, sem
bað Léopold pm að gjöra svo vel að rétta
sér disk, og þegar hann tók við honum,
spurði hann;
„Er herrann ekki franskur? Það er ég
líka! Ég er meira að segja frá París. Verð-
ið þér hér lengi?"
„I hálfs mánaðar tíma.“
„Leyfist mér að kynna mig. Nafn mitt
er Gustave Vidourcq, og þetta er vinur
minn Vincent Bizague. Hvern hefi ég þann
heiður að tala við?“
Léopold hugsaði sig um eitt augnablik
og sagði síðan með röddu, sem var ekki
laus við hreykni:
„Ég er Léopold de Brugnon.“
„1 hvaða erindum ferðist þér?“ spurði
Vindourcq.
„Ég fæst ekki lengur við blaða-
mennsku,“ svaraði Léopold í von um að
samræðurnar fengi aðra rás.
En sessunautur hans var af þeirri teg-
und, sem ekki getur hætt, þegar þeir eru
byrjaðir að tala, og hann hélt áfram:
„Vinur minn Bizague ferðast með silki-
sokka og strokjárn; hann hefir, eins og
maður segir, marga strengi á boga sínum.
Ég er nú á ferðalagi vegna efnabreytingar
minnar. Ég geng í átta klukkustundir á
dag, og það hefir þegar haft ágæt áhrif á
magann-----------. Ég kannaðist einu sinni
við mann, sem hét de Brugnon, hann
verzlaði með hveitiklíð og haframjöl, það
skyldi þó ekki vera þér?“
„Fíflið,“ sagði Júlía, þegar þau voru
aftur komin inn í herbergi sitt. „Hann
vissi ekki einu sinni, hver þú ert-------
og hann er Frakki!“
„Elsku góða, það er ekki hægt að taka
mark á því; það eru enn til bændur í
Frakklandi, sem kannast ekki við okkar
mestu skáld,“ sagði Léopold.
Til þess að afmá þessi áhrif kom stofu-
stúlkan morguninn eftir og spurði Léo-
pold, hvort hann vildi skrifa nafn sitt fyrir
ungfrú Rowlandson frá Chicago, ungfrú
Homespun frá London, frú Bobenheim frá
Dresden og Signora Bedillos y Lavera frá
Saint-Sébastien.
Frú de Brugnon var þessum konum
æfareið, hún áleit þær óvini sína og ósk-
aði að þær yrðu hengdar. En þær vissu
víst, hvað hún var afbrýðisöm, því að
þegar hún var viðstödd, létu þær sem þær
sæu hann ekki. Hann hélt áfram að at-
huga gestina nákvæmlega, vann lítið, en
hafði prýðilega matarlyst.
„Ég er hamingjusöm," skrifaði Júlía
móður sinni, „en ég mundi vera enn þá
hamingjusamari, — já, nú verður þú að
lofa að reiðast mér ekki — ef maðurinn
minn væri eins og allir aðrir, og ef hann
tilheyrði aðeins mér einni. Frægð hans
er mikil — allt kvenfólk þekkir hann og
slæst um að fá rithönd hans. Ég leita mér
að stað í skugga allrar þessarar frægð-
ar----------ég elska Léopold og vil svo
gjarnan vera honum einhvers virði.“
Viku síðar hugsaði hún enn þá um,
hvemig hún ætti að vera manni sínum
einhvers virði, morgun nokkurn hélt hún,
að hún hefði fundið ráðið. Þegar hún gekk
út í garðinn til þess að hitta de Brugnon,
kom stofustúlkan í því með reikninginn.
Hún tók hann og faldi hann fyrir aftan
bak sitt og sagði glettnislega:
„Nú sé ég um reikningshaldið, þú mikli
maður; ert þú nokkuð á móti því? Lista-
menn og skáld hafa ekki vit á svoleiðis
dóti.“
Hann lét hana gera eins og hún vildi,
og hún fór inn með reikninginn, lokaði sig
inni og athugaði hann með penna í hönd
og hrukkur í enninu. Þar stóð: Matur,
þvottur o. s. frv. Það var allt rétt.----
En hvað var þetta! Við reikninginn var
fest lítið umslag. Hún opnaði það og las
það sem þar í stóð:
„Samkomulag á milli herrans og stofu-
stúlkunnar Ágústu, í mestu leynd, 2 frank-
ar og 50 á dag í allt 17 fr. 50, að við-
bættum pappírnum.“
Hjarta Júlíu fylltist gleði. Hún hringdi
á Ágústu, gaf henni tiu franka og bað
hana um að láta manninn sinn fá um-
slagið, án þess að láta hann vita, að hún
hefði fengið það áður.
Svo gekk hún að speglinum og athug-
aði sjálfa sig lengi, og hún skemmti sér
yfir sigursvipnum, sem var í augnaráði
hennar.
Veslings Léopold. Svo fór hún til hans.
Hann var eins og venjulega niðursokkinn
í hugsanir sínar, en hún tók það .ekkert
nærri sér að rífa hann upp úr þeim, með
því að hrópa hátt: Halló! Því næst hristi
hún handlegg hans, eins og móðir henn-
ar gerði við föður hennar þegar hún vildi
fá vilja sinn, og svo sagði hún:
„Nú skulum við fara út í skóg að tína
blóm, litli vinur!“