Vikan - 09.03.1944, Blaðsíða 11

VIKAN, nr. 10, 1944
11
e
Höfundurinn:
Agatha Christie
Framhaldssaga:
iNiiinaiiminiimiiiiiiiiiiimmiiiMnmiiiiiiiiimiiinmiimiiiiiiiiiiimiiiuiiiimiiimiiiiiiiiuiiiiitiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiHiiiiiiuiiiiiiiiiiiinmiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimHiiiinMMai
Hver gerði það?
Sakamálasagg eftir AGATHA CHRISTiE
1» ..........................
„Nei, nei,“ sagði Poirot. „Ég fullvissa yður um,
að allt er í lagi. Ég ætla að segja yður, hvernig
það gerðist. Þessi maður, maðurinn, sem þér
sáuð í lestarþjónsbúningnum kom út úr klefa
myrta mannsins. Hann var svo óheppinn að rek-
ast á yður. Hann vonaði, að enginn sæi hann.
Hvað þarf hann svo að gera næst? Losna við
einkennisbúninginn, sem er nú ekki lengur til
öryggis, heldur hættulegur."
Hann leit á Bouc og Constantine sem hlustuðu
á hann með athygli.
„Svo er það snjórinn. Snjórinn, sem kemur
í bága við ráðagerðir hans. Hvar á hann að fela
þessi föt? Allir klefar eru fullir. Nei, hann kem-
ur framhjá einum, þar sem hurðin er opin, sem
sýnir að enginn er þar inni. Það hlýtur að vera
klefi konunnar, sem hann rakst á rétt áðan. Hann
læðist inn, fer úr búningnum og treður honum
í flýti niður í tösku. Það hlýtur að líða nokkur
tími, fyrr en það verður uppgötvað.“
„Og svo?“ spurði Bouc.
„Við komuð að því,“ sagði Poirot.
Hann hélt jakkanum uppi. Það vantaði á hann
einn hnapp.
Poirot stakk hendinni í vasann og tók upp
lyklakippu lestarþjóns, sem hann notar til þess
að komast inn í klefana.
„Þarna er þá skýringin á því, hvemig maður-
inn gat farið í gegnum læstar dyr,“ sagði Bouc.
„Spurningar þínar við frú Hubbard voru því
óþarfar. Læst eða ekki læst, maðurinn gat auð-
veldlega komizt í gegnum dyrnar. Þegar mað-
urinn hefir náð í lestarþjónsbúning, því þá ekki
lykla líka?“
„Já, hvers vegna ekki?“ sagði Poirot.
„Við ættum að hafa vitað það. Manstu ekki,
að Michel sagði að hurðin hafði verið læst, þegar
hann lcom til þess að svara hringingunni."
„Það er rétt,“ sagði lestarþjónninn. „Þess vegna
hélt ég, að hana hefði dreymt."
„Nú er þetta auðskilið," hélt Bouc áfram.
„Hann hefir eflaust líka ætlað sér að læsa aftur
hurðinni á milli klefanna, en svo hefir hann, ef
til vill, heyrt einhverja hreyfingu frá rúminu og
komið fát á hann.“
„Nú eigum við aðeins eftir að finna skarlats-
rauða sloppinn," sagði Poirot.
„Það er satt. Og þessir tveir síðustu eru
karlmanna klefar.“
„Við leitum samt.“
„Ó! auðvitað. Auk þess man ég, hvað þú
sagðir.“
Hector MacQueen samþykkti fúslega að leitað
væri hjá honum.
„Ég er feginn því,“ sagði hann og brosti. „Ég
finn, að ég er grunsamlegasti maðurinn í lestinni.
Þér þurfið ekki nema að finna erfðaskrá þar sem
gamli maðurinn ánafnar mér öllum peningunum
sínum, þá er allt augljóst.“
Eouc leit tortryggnislega á hann.
,,Ég sagði þetta bara að gamni mínu,“ bætti
MacQueon fljótlega við. „Hann hefði aldrei arf-
leitt mig að einum eyri. Hann hafði bara gagn
:ai mér — tungumál og því um líkt. Hamingjan
eltir ckki þá, sem kunna eingöngu amerísku. Ég
er enginn málamaður, en ég get fleytt mér í
þýzku, frönsku og ítölsku.”
Hann talaði hærra en venjulega. Það var eins
F O r S a H a : Éercule Poirot er á leið
® " frá Sýrlandi með Taurus
hraðlestinni. 1 lestinni eru aðeins tveir aðr-
ir farþegar; ung stúlka, sem heitir Mary
Debenham og Arbuthnot ofursti frá Ind-
landi. Þegar Poirot kemur til Stamboul, fær
hann skeyti um að koma strax til Eng-
lands. Hann hittir gamlan vin sinn, Bouc,
sem er framkvæmdarstjóri járnbrautar-
félagsins. Þeir verða samferða með járn-
brautinni. Á Tokatlian gistihúsinu sér Poi-
rot tvo Ameríkumenn. Honum lízt illa á
þann eldri, sem heitir Ratchett. Þessir tveir
menn, MacQueen og Ratchett, fara einmg
báðir með lestinni. Ratchett biður Poirot
um að vernda sig, af því að hann er hrædd-
ur um lif sitt. Poirot neitar. Ratchett er
myrtur í lestinni. Poirot tekur málið að
sér og yfirheyrir MacQueen einkaritara
Ratchett, sem segir honum það, sem hann
veit um hagi hans. Því næst skoðar Poirot
líkið ásamt Constantine lækni og finna þeir
á því 12 mismunandi djúpar stungur. Poirot
kemst að því að Ratchett heitir réttu nafni
Cassetti og það var hann, sem stóð fyrir
ráninu á Daisy litlu dóttur Armstrongs
ofursta. Frú Armstrong lézt af sorg og
Armstrong sjálfur framdi sjálfsmorð. Barn-
fóstra, sem ekki gat sannað sakleysi sitt
framdi einnig sjálfsmorð. En Cassetti slapp
frá Ameríku og ferðast nú um undir gerfi-
nafni. Poirot hefir hafið yfirheyrslumar og
yfirheyrt lestarþjónjnn, einkaritara Ratc-
hetts, herbergisþjón hans, og amerísku kon-
una. Hann hefir yfirheyrt sænsku konuna
og Dragomiroff prinsessu, sem segist hafa
þekkt móður Armstrong. Hann hefir líka
yfirheyrt Andrenyi greifa og frú hans.
Hann yfirheyrir Arbuthnot ofursta, og
kemst að því, að hann hefir kannast við
Armstrong. Hann yfirheyrir því næst Hard-
man og kemst að því, að hann starfar hjá
leynilögregluskrifstofu i New York, og
Ratchett, sem var hræddur um líf sitt,
hafði ráðið hann til þess að vernda sig í
lestinni, en Hardman hafði ekki orðið var
við neitt. Þvi næst er Italinn yfirheyrður og
virðist hann saklaus. Poirot yfirheyrir ung-
frú Debenham, og er hún mjög róleg, en
getur ekki gefið nokkrar mikilsverðar upp-
lýsingar. Nú er hann að ljúka við að yfir-
heyra Hildegrade Schmidt. Hún hafði þurft
að fara til prinsessunnar um nóttina og
lestarþjónninn hafði vakið hann til -þess.
Frú Hubbard finnur stóran hníf blóðugan
í svampapoka sínum. Poirot er nú að rann-
saka farangur farþeganna. Ekkert hefir
fundizt hjá neinum nema nú loks hjá Hilde-
grade Schmidt, í tösku hennar liggur sam-
anbrotinn lestarþjónsbúningur.
og hann væri dálítið órólegur yfir rannsókninni,
þrátt fyrir að hann létist vera rólegur.
Poirot rétti úr sér. „Ekkert,“ sagði hann. „Ekki
einu sinni erfðaskrá!"
Mac Queen andvarpaði. „Þungu fargi er létt af
mér,“ sagði hann kátur.
Þeir fóru i síðasta klefann. Þeir leituðu í far-
angri Italans og þjónsins án nokkurs árangurs.
Mennirnir stóðu í enda vagnsins og litu á hvern
annan.
„Hvað næst?“ spurði Bouc.
„Við skulum fara aftur í borðstofuvagninn,“
sagði Poirot.
„Við vitum nú allt, sem við getum vitað. Við
höfum vitnisburð farþeganna, farangurs þeirra,
augna þeirra .... Við getum ekki búist við meiru.
Við verðum nú að nota skarpskyggni okkar.“
Hann leitaði í vasa sínum að vindlingaveski.
Hann var tómur.
„Ég kem strax,“ sagði hann. Ég þarf að ná
mér í vindlinga. Þetta er mjög erfitt og skrýtið
mál. Hver var í skarlatsrauða sloppnum? Hvar
er hann núna? Ég vildi óska, að ég vissi það.
Það er eitthvað í þessu máli, sem ég kem ekki
auga á! Það er erfitt vegna þess að það hefir
verið gert erfitt. En við tölum um það seinna.
Afsakaðu mig eitt augnablik.“
Hann flýtti sér eftir ganginum að klefa sínum.
Hann vissi, að hann átti fleiri vindlinga í einni
töskunni sinni.
Hann tók hana niður úr netinu og opnaði hana.
Hann starði.
Efst í töskunni lá vandlega samanbrotinn
skarlatsrauður silkisloppur með útsaumuðum
drekum.
„Jæja,“ sagði hann hæglega. „Svona er það.
Ögrun. Jæja, ég tek hann upp.“
24. KAFLI.
Hver var það?
Bouc og Constantine voru að tala saman, þegar
Poirot kom inn í borðstofuvagninn. Bouc var
áhygg'jufullur á svipinn.
„Þarna kemur hann,“ sagði hann þegar hann
sá Poirot. Svo bætti hann við, um leið og vinur
hans settist niður. „Ef þú leysir þetta mál, vinur
minn, þá skal ég trúa á kraftaverk í framtíð-
inni.“
„Þú ert áhyggjufullur af þessu?"
„Vitanlega er ég það. Ég sé hvorki höfuð né
hala á því.“
„Ég er sammála,“ sagði læknirinn. Hann horfði
á Poirot. „Ég leyfi mér að segja, að ég get ekki
skilið, hvað þér getið gert næst.“
„Nei?“ sagði Poirot hugsandi. Hann tók upp
vindlingaveski sitt og kveikti sér í vindlingi.
Hann var dreymandi á svipinn.
„Það er það, sem gefur mér áhuga á málinu,“
sagði hann. „Þetta er allt svo ólíkt öðrum mál-
um. Segir fólkið, sem við vorum að yfirheyra,
satt eða ekki? Við höfum engin ráð til þess að
komast að því — nema það, sem okkur dettur
sjálfum í hug. Það reynir á heilann."
„Það er nú allt i lagi,“ sagði Bouc. „En við
hvað ætlar þú að styðjast?"
„Ég sagði þér það rétt áðan. Við höfum vitnis-
burð farþeganna og okkar eigin augna."
„Ágætis vitnisburður — farþeganna! Við eru-
um engu nær.“
Poirot hristi höfuðið.
„Ég er ekki sammála þér, vinur minn. Vitnis-
burður farþeganna benti okkur á ýmislegt."
„Jæja,“ sagði Bouc efablandinn. „Ekki tók ég
eftir þvi.“
„Það var af því, að þú tókst ekki eftir.",
„Jæja, segðu mér það þá.“
„Ég ætla aðeins að taka eitt dæmi — fyrsti
vitnisburðurinn, sem við heyrðum, vitnisburður
MacQueen. Hann sagði nokkuð, sem mér finnst
að minnsta kosti athyglisvert."
„Um bréfin?“
„Nei, nei, ekki bréfin. Mig minnir að hann
hafi sagt þetta:
i