Vikan - 29.06.1944, Side 12

12
„Hvað er að?“ spurði Renny.
„ Mér finnst ég allt í einu svo einmana.“
„Hún er undarleg stúlka,“ sagði Lúlú. „Það
hefir hún alltaf verið.“ Eftir að hEifa horft stund-
hrkom á Elviru, leit hún síðan aftur á bollann.
Renny tók utan um hana.
,,Ég sé hestinn,“ hélt hún áfram.
„Hvað gerir hann? Sparkar hann í önnur te-
blöð 7“
„Nei, en hann kemst ekki á áfangastaðinn.“
Renny varð strax alvarlegur.
„Það er illt; þvi að ef ég skila honum ekki
þangað, þá fæ ég ávítur hjá föður mínum.“
„Ég sé ömmu yðar á banasænginni," hélt hún
áfram.
Hann varð skelkaður á svipinn.
„Guð hjálpi okkur! Það er vonandi ekki bráð-
lega.“
„Nei, það er langt þangað til.“
„Viljið þér segja mér, hvað hún gerir við pen-
ingana sína?“
Lúlú brosti illkvittnislega. .„Hún 'lætur yður
meir eftir af sjálfri sér en nokkrum öðrum.“
„Það er gott!“ sagði hann hlægjandi. „Pening-
amir hennar em hún sjálf. Henni þykir eins vænt
um þá og líf sitt.“
Lúlú hélt áfram. „Ég sé ábyrgð — mikla
ábyrgð. Pólk, sem hópast að yður.“
Hann lyfti höfðinu stoltur. „Ég hefi ekkert á
móti því.
„En það er einn staður, sem þér elskið meira
en nokkuð annað.“ Hún setti bollann frá sér. „Nú
get ég ekki séð meira. Ég verð að mjólka kýrnar.
Það er orðið dimmt."
Bob kom inn og hélt á kveiktri lukt.
„Nú hefi ég kveikt á luktinni,“ sagði hann án
þess að líta á Renny eða Lúlú. „Þú sagðist sjálf
ætla að mjólka kýrnar, Lúlú.“
„Já,“ sagði hún, tók luktina' og skrúfaði niður
í henni af því að hún ósaði.
Svalur blærinn vakti upp allan sætan ilm, sem
bjó í rakri jörðinni. Það var ekkert tunglsljós, en
daufa birtu lagði frá stjörnunum. Kýrnar stóðu
undir lágu fjósþakinu og snem sér ásakandi að
Lúlú. Vagnhestamir vom úti, en hestur Renny
!á eins og dökk hrúga í dimmum básnum og
hann horfði blíðlega í luktarljósið.
Lúlú settist á skemil, dró að sér fagurlega
skapaða fótleggina og hallaði sér að síðu rauðu
kýrinnar. Úr spenntu júgri hennar dró hún mjólk-
urstraum, sem sprautaðist ofan í fötuna.
v f u v ....,-r7,.,.
Renny hallaði sér upp að básnum. „Þér emð
undarleg kona," sagði hann. „Þegar ég sá yður
fyrst, voruð þér saumakona —.“
„Það var fremur óþægilegt. Ég eyðilagði oft
efni, sem mér voru fengin í hendur."
Hann hélt áfram: „Þegar ég sá yður næst,
voruð þér kaupakona, og nú emð þér rnjalta-
stúlka."
„Jæja, já,“ svaraði hún. „Ég hefi haft tíma til
að læra ýmislegt. Ég er ekki fædd í gær.“
„Þér viljið líklega ekki segja mér, hvað þér
eruð gamlar?“ spurði hann.
„Nei.“ Svarið var stuttaralegt. „Það vil ég
ekki.“
Hún mjólkaði hina kúna, svo rak hún þær
báðar út í myrkrið með því að gefa þeim létt
högg á lendina, um leið og þær gengu framhjá
henni.
Það birti við og við lítilsháttar yfir ökrunum.
Lúlú gekk að vatnskeri í fjósinu og stakk hand-
leggjunum ofan í svalandi vatnið alveg upp að
olnboga.
„Ég þoli ekki mjólkurlykt," sagði hún.
Hann horfði alvarlegur á hana; svo sagði hann:
„Það er víst bezt fyrir mig að fara. Ég verð
að fá mér næturgistingu einhvers staðar."
Það birti allt í einu yfir henni.
„Við gætum sezt upp á heyloftið, ef þér viljið,"
sagði hún kæruleysislega. „En ef þér álítið bezt,
að þér farið . . . . “
„Ef það er ekki Bob á móti skapi — þá held
ég, að ég vilji sofa hér i heyinu. En hesturinn
minn er dauðþreyttur."
„En þér?“ spurði hún; og tennur hennar glömp-
uðu í myrkrinu.
Hann tók utan um hana, dró hana að sér og
kyssti hana ástríðufullt á munninn.
„Þá fömm við upp,“ hvislaði hún róleg.
Þau klifruðu upp stigann, og hún varpaði sér
niður dálitið frá honum. Hann stóð uppréttur, en
varð að beygja höfuðið undir súðinni.
„Af hverju setjist þér ekki?“ spurði hún.
„Það er ágætt að standa,“ sagði hann, og rödd-
in skalf lítið eitt.
Hún tók næluna úr slaufunni og tók af sér
rauða bandið.
„Mér þykir svo óþægilegt að hafa eitthvað
fast um hálsinn," sagði hún. „Ég vildi, að það
væri í tízku að vera með nakinn háls. Héma,
MAGGI OG RAGGI.
VTKAN, nr. 26, 1944
stingið þessu í vasann. Ef það týnist í heyinu,
þá finnur maður það aldrei aftur."
Hann stakk nælunni og bandinu varlega í
vasann.
Hún teygði úr sér og geispaði.
„Jæja," sagðihún letilega. „Hvað vilduð þér þá ? “
Rödd hans kom úr myrkrinu. „Þér ætluðuð
að segja mér, hvemig þér fenguð þessi augu.“
„Það var verk móður minnar. Eiginmaður henn-
ar var góður maður. Hann var virtur maður. En
móðir mín kynntist farandsala — rúmverskum
tatara .... ég var það eina, sem hún fékk eftir
hann.“
Hann gekk til hennar og lagðist á hné við hlið
hennar.
„Lofið mér að horfa i þau," sagði hann, andar-
dráttur hans var snöggur.
Hún strauk hendinni létt jrfir hvita öxl hans,
sem kom fram undan rifnum jakkanum. „Það
er of dimmt til þess að sjá," hvíslaði hún.
Eldingamar leiftmðu og lýstu upp köngurlóa-
vefina í loftinu og ilmandi heyið glampaði.
Hann lagði höndina yfir munn hennar, og hún
kyssti hana. Með snöggri hreyfingu strauk hann
hendinni niður eftir likama hennar, fylgdi öllum
linum hans. Svo lyfti hann hendinni, eins og hann
vildi ógna henni — eins og hann héldi yfir hénni
ógnandi vopni.
Með andvarpi eins óg hún væri særð, hneig hún
niður við fætur hans.
Heimförin.
Hann vaknaði við hljóð af einhverju, sem muld-
ist og brakaði. Hann lá með andlitið í heyinu
og fannst hann alveg vera að kafna. Hann lá
kyrr með lokuð augun og teygði út handlegginn
til þess að finna, hvort Lúlú væri þar; en haim
fann aðeins dældina þar, sem hún hafði legið.
Hann opnaði augun og settist upp; á kinn hans
vom för eftir heyið.
Sólin skein inn um rifurnar í loftinu. Hann sat
og var að hugsa um síðast liðna nótt — hann
var hvorki hreykinn né iðrunarfullur, heldur
þmnginn af nýrri reynslu — eins og rökkrið á
loftinu af daufum sólargeislunum.
Hann hefði setið þannig lengi, ef ekki hljóðin
að neðan hefðu rifið hann upp úr hugsunum sin-
um. Var eitthvað að hestinum?
Hann stóð fimlega upp og gekk niður stigann.
Þegar hesturinn þekkti fætur hans aftur, hætti
hann að naga fjalirnar í básnum og tók að
hneggja til þess að bjóða Renny velkominn. Þegar
höfuð hans birtist, lyfti hesturinn höfðinu og
hló með stómm gulum tönnunum; tréflísar voru
í stífum hárunum á múl hans. Hann hafði bitið
stórt stykki úr jötunni og hálmurinn var dreifð-
ur út um allt.
Renny gekk varlega til hans, en hesturinn
teygði höfuðið til hans og tók að segja honum
frá með muldrandi hljóði, hve nóttin hafði veriö
löng og einmanaleg, og hversu mikið hann lang-
aði til að leggja af stað aftur.
Renny greip með báðum örmum um háls'
hans.
„Góður drengur,“ muldraði hann, „góður gam-
all drengur! Hver á góða drenginn? Hver á
elskulega drenginn?" Hann varð allt í einu sorg-
mæddur, þegar hann hugsaði til þess, að hann
yrði að skilja við dýrið.
Á meðan þeir stóðu þama I innilegum faðm-
lögum, birtist Elvira í dyrunum. Hún var eins
og svalur morgunblærinn, en dálítið kvíðafull á
svipinn eins og villt hind.
„Viltu ekki koma inn að borða?“ spurði hún.
„Sjáðu," hrópaði hann, „hvað þrjóturinn hefir
gert!“
„Það gerir ekkert til. Hesthúsið er, hvort sem
er að hrynja."
„Jú, víst gerir það til! Ég verð að borga Bob
fyrir það.“
„Hann tekur ekki við því.“
Renny tók fimm dollara seðil upp úr spánnýrri
pyngju. „Hérna,“ sagði hann, „láttu Bob fá
hann, þegar ég er farinn.“
1. ’ Raggi: Það er nú meira,
hvað hann pabbi þinn er orð-
inn utan við sig upp á síð-
kastið!
Eýa: Nú?
2. Raggi: Ég sá hann rétt
áðan koma út úr hlöðunni og
kyssa gamla hestinn sinn.
3. Eva: Jæja, hvað er at-
hugavert við það?
4. Raggi: O, ekki neitt, held
ég, en það lá við, að honum
tækist að spenna mömmu þinni
fyrir plóginn!