Vikan - 10.08.1944, Qupperneq 6

6
VTKAN, nr. 32, 1944
þær sjötta skilningarvitið. Ég er vel að mér í
sálfræði, svo ég þekki inn á þessi fyrirbrigði."
Hann rétti úr sér á hrokafullan hátt og var svo
hlægilegur, að ég átti bágt með að stilla mig.
Svo saup hann á súkkulaðibollanum sinum og
þerraði þvínæst vandlega á sér yfirvaraskeggið.
„Ég vildi óska, að þér segðuð mér hreinskilnis-
lega álit yðar á þessu öllu saman,“ sagði ég
ákafur.
Hann setti frá sér bollann.
„Æskið þér þess?“
„Já“
„Þér vitið jafn mikið um þetta mál eins og ég.
Skyldu ekki hugmjmdir okkar verða svipaðar?"
Poirot brosti til min háðslega.
„Þér eruð eins og litla barnið, sem vill fá að
vita hvemig vélin vinnur. Þér viljið líta á málið,
ekki frá sjónarmiði fjölskyldulæknisins, heldur
með augum lögreglumannsins, sem veit ekkert
um neinn hlutaðeiganda og er alveg sama
um þá persónulega, sem álitur alla jafn grunsam-
lega.“
„Þér eruð mælskur,“ sagði ég.
„Jæja, þá er bezt, að ég haldi fyrir yður dá-
lítinn fýrirlestur. Fyrsta skilyrðið er að fá greini-
lega forsögu málsins, hvað fyrir kom þetta kvöld,
— en alltaf minnast þess, að sá sem segir frá,
kann að segja ósatt.“
„Mjög tortryggnisleg afstaða,“ sagði ég hissa.
„En nauðsynleg, það fullvissa ég yður um, bráð-
nauðsynleg. — Jæja, í fyrsta lagi — Shepphard
læknir segist hafa farið úr húsinu klukkan tiu
mínútur fyrir níu. Hvemig get ég vitað það?“
„Vegna þess að ég sagði yður það.“
„En svo kynni að vera, að þér væruð ekki að
segja satt — eða þá að úrið, sem þér fóruð yftir
hafi verið skakkt. En Parker segir einnig, að þér
hafið farið úr húsinu klukkan tíu mínútur fyrir
niu. Svo við tökum þá staðhæfingu gilda og
höldum áfram. Klukkan níu rekizt þér á mann —
og hér komum við að þeim kafla, sem við gætum
kallað „Gátan um dularfulla mamnninn — rétt
utan við garðshliðið. Hvemig veit ég, að þetta er
rétt ?“
„Ég sagði yður það,“ byrjaði ég aftur, en
Poirot greip fram í fyrir mér með óþolimóðlegu
handapati.
„Ójá, en þér eruð dálítið órólegur í kvöld, vin-
ur. Þér vitið og segið, að þannig hafi það verið,
en hvemig á ég að vita það? Jæja, ég get nú
sagt yður það, að þessi dularfulli maður var ekki
draumsýn yðar, því að vinnustúlka ungfrú
Ganett hitti hann rétt á undan yður, og hann
spurði hana lika um leiðina til Fernly. Þess vegna
tökum við þennan þátt frásagnar yðar trúlegan,
og við getum því ákveðið tvent um hann sam-
timis — að hann var hér ókunnugur, og hvað
sem svo erindi hans til Fernly kann að hafa ver-
ið, þá hefir það ekki verið neitt leyndarmál, úr
því að hann spurðist tvisvar til vegar.“
„Já,“ sagði ég. „Það skil ég.“ •
„Nú hefi ég gert það að gamni mínu að fá
nánari upplýsingar um þennan mann. Hann kom
inn á veitingahúsið, veit ég, og afgreiðslustúlkan
þar segir, að hann hafi talað með amerískum
hreim og sagt, að hann væri nýkominn frá Banda-
ríkjunum. Tókuð þér eftir því, að hann hefði
ameriskan framburð?“
„Já, það held ég,“ sagði ég eftir að hafa hugsað
mig um augnablik; ,,en það var ekki mjög
áberandi.“
„Einmitt. Svo er þetta héma, sem þér munið
ef til vill eftir, ’ að ég týndi upp af gólfinu í
lystihúsinu ?“
Hann sýndi mér litlu fjöðrina. Ég horfði á
hana forvitnislega. Svo datt mér skyndilega dá-
lítið í hug.
Poirot, sem hafði virt fyrir sér svipbrigði mín,
kinkaði kolli.
„Já, heroin-duft. Neytendur þess hafa það oft
í svona fjöðrum og anda því síðan að sér gegnum
nefið.“
„Saltsúrt riamorfín,“ sagði ég við sjálfan mig
ósjálfrátt.
„Þessi aðferð við eiturlyfjanautn er mjög al-
geng hinum megin hafsins. Það er önnur sönn-
un, ef með þarf, fyrir því, að maðurinn hafi verið
frá Bandaríkjunum eða Kanada.“
„Hvað var það, sem fyrst leiddi athygli yðar
að lystihúsinu ?“ spurði ég forvitnislega.
„Vinur minn, fulltrúinn hélt, að það væri auð-
vitað mál, að hver sá, sem kynni að nota þennan
stíg gejrði það til þess að stytta sér leið' heim
að húsinu. Mér var ljóst, að hver sá, sem gæti
notað lystihúsið til þess að mæla sér mót í,
myndi nota þennan sama stíg. Nú virðist mér
alveg augljóst, að ókunni maðurinn hefir hvorki
komið að aðaldyrunum né bakdyrunum. Var þá
einhver, sem kom úr húsinu til fundar við hann?
Ef svo var, hvaða staður var þá þægilegri til
slíks fundar en einmitt þetta litla lystihús? Ég
leitaði þar inni í þeirri von, að mér tækist að
finna einhverja lausn þar. Ég fann tvö gögn,
léreftspjötluna og fjöðrina."
„Og hvað álítið þér um léreftspjötluna?“
spurði ég forvitinn.
Poirot varð hissa á svip.
„Þér notið ekki litlu gráu frumurnar yðar
núna.“ sagði hann. „Það liggur í augum uppi.“
„Ekki fyrir mér,“ sagði ég og breytti um um-
ræðuefni. „Hvað um það,“ sagði ég „þessi maður
fór inn í tystihúsið til þess að hitta einhvern, hver
sem það svo sem kann að hafa verið?“
„Það er einmitt spurningin," sagði Poirot. „Þér
minnist þess, að frú Ackroyd og dóttir hennar
komu hingað frá Kanada?“
„Er það það, sem þér áttuð við, þegar þér
ásökuðuö þær um að segja ekki sannleikann?"
„Ef til vill. Og svo skulum við athuga annað.
Hvað fannst yður um sögu herbergisþernunnar ? “
„Hvaða sögu?“
„Söguna um brottrekstur hennar. Tekur það
hálftíma að reka þjónustustúlku. Var frásögn
hennar um þessi þýðinarmiklu skjöl sennileg?
Og munið það, að enda þótt hún segist hafa verið
í svefnherbergi sínu frá hálftiu til tíu, þá er eng-
inn til þess að staðfesta framburð hennar.“
„Þér gerið mig ruglaðan,“ sagði ég
„Mér virðist þetta að verða skýrara og skýr-
ara. En segið mér nú eitthvað frá yðar hugmynd-
um og kenningum um málið.“
Ég dró upp pappírsmiða úr vasa mínum.
„Héma hefi ég skrifað niður nokkrar athug-
anir,“ sagði ég afsakandi.
„Já, en það er alveg ágætt — þér hafið kerfi.
Lofið mér að heyra.“
Ég las upp fyrir honum og var hálf feiminn við
það.
„Fyrst og fremst verður maður að líta skyn-
samlegum augum á málið---------“
„Alveg eins og vqslings Hastings var vanur að
segja,“ greip Poirot fram í fyrir mér. „En því
miður gerði hann það aldrei.“
„1 fyrsta lagi: — Ackroyd talaði við einhvem
inni hjá sér klukkan hálftíu.
1 öðru lagi: — Einhvern tíma kvöldsins hlýtur
Ralph Paton að hafa komið inn um gluggann,
eins og förin á gluggakistunni sýna.
1 þriðja lagi: — Ackroyd var í æstu skapi
þetta kvöld, og hann hefði áreiðanlega ekki hleypt
neinum inn, nema hann þekkti viðkomandi vel.
„Og hver var morðinginn?“ spurði Poirot.
„1 fjórða lagi: — Maðurinn, sem var hjá
Ackroyd klukkan hálftíu var að biðja um pen-
inga. Okkur er kunnugt um, að Ralph Paton var
mjög illa stæður um þessar mundir.“
Erla og
unnust-
inn.
Teikning eftir
Geo. McManus.
Erla: Fyrirgefðu mér elskan, ég skal reyna að bera mig
vel — en ég get ekki að þessu gert —.
Oddur: Vertu hugrökk, ástin mín! Ég skil þig! Ég er jafn-
hryggur og þú!
Oddur: Ég skal aldrei hugsa um neitt nema þig!
Erla: Ég skal hugsa rnn þig dag og nótt, vinur minn!
Oddur: Vertu sæl, yndið mitt! Erla: Að hugsa sér, að hann skuli ekki geta fengið fri Oddur: Ó, hvað ég vildi, að Erla væri ekki að gráta
Gráttu ekki! í fjóra daga — ég fæ ekki að sjá hann allan þann tíma — — það gerir mig svo óhamingjusaman, að ég get ekki
Erla: Ég skal reyna að gera það ég get varla umborið þetta. — tára bundizt!
ekki — ég veit, að föðurlandið
þarfnast þin!