Vikan - 12.04.1945, Blaðsíða 4

4
VIKAN, nr. 15, 1945
/
Meðal annara orða,“ sagði Gérald-
ine, „hefir það einhverja þýð-
7/ ingu fyrir þig, að ég fari með
þér í kvöldboðið hjá Préjac?“
„Já, það hefir mikla þýðingu,“ svaraði
maður hennar, Prospér Campanon.
í þungum þönkum gekk hann fram og
aftur um gólfið, en hið þykka, dýrmæta
gólfteppi dró úr fótataki hans. Hann var
hár og herðabreiður með lítið, hnöttótt
höfuð, sem líktist helzt hún á flaggstöng.
Hin svörtu, harðneskjulegu augu hans
skutu gneistum, og í kringum munninn
voru hörkulegir drættir.
Þegar fyrirtæki hans stóð í mestum
blóma og talað var með virðingu um það,
ljómaði andlit Prospérs af ánægju, en
eftir að halla tók undan fæti, skein von-
brigði og þreyta út úr andliti hans. Hann
var orðinn álútur og hárið tekið að grána.
Á hálfu ári virtist hann eldast um tíu ár.
Hann gat ekki risið undir tapinu, sem allt
í einu hafði komið yfir hann. Hann vann
með sama áhuganum og áður, en heppnin
hafði yfirgefið hann. Og þó tilheyrði hann
þéirri stétt manna, er ávallt hjálpa sér
sjálfir. Upprunalega var hann vélfræðing-
ur, en eftir ófriðinn hafði hann fundið upp
vél til framleiðslu á fullkomnari ritvélum.
Hann græddi svo mikið á þessu, að hann
gat endurgreitt þeim mönnum, sem höfðu
Iánað honrnn fé í fyrirtækið.
Svo var það, að hann ölvaður af auð-
æfum og hamingju, keypti óðalið Trévilles,
sveitasetur í Deauvilla og ýmsar aðrar
eignir. Allt kostaði þetta óhemju fé, en
það voru smámunir á móti því, sem Gérald-
ine litla, kona hans, þurfti með. Þegar hann
kynntist henni var hún dansmær 1 Folies
Bergire, fögur og gimileg. Það brá fyrir
glettnisglampa í augum hennar og andlitið
var slétt og fallegt. Hann eyddi öllu í
konuna sína, ekkert var of fallegt eða of
dýrt fyrir hana, kjólamir voru keyptir í
hinum stærstu kjólabúðum, þeir vom ekki
mjög dýrir, en pelsamir hennar vom þeir
dýrastu, sem var hægt að fá, og allskonar
skrautgripi gaf hann henni. Hún var varla
búin að bera fram óskir sínar, er hún fékk
þær uppfylltar.
„Mikið hlýtur hann að elska hana heitt,“
sögðu vinir hans, en sáu ekki, að í ást hans
var mikil hégómgimi. Hún var lifandi aug-
lýsing, sett í umgerð úr gulli og perlum,
sem fékk nafn Prospér Campanons til að
varpa geislum í hinni miklu hringiðu
Parísar-borgar. 1 hvert skipti sem maður
undraðist fegurð Géraldine og hinn æðis-
gengna munað, datt manni í hug eiginmað-
ur hennar, þar sem auðurinn virtist vera
ævintýralegur og óþrjótandi.
Géraldine fylgdist með hinni endalausu
göngu Prospérs fram og aftur um gólfið.
„Seztu nú niður, Prosér," sagði hún
J<*c.
9ues
'°nstl
ant'
ergileg. „Mér verður flökurt að sjá þig, þú
líkist dýri í búri. Segðu mér heldur, hverjir
verða í boðinu hjá Fréjac.“
„Allir úr yfirstétt Parísar, er vetlingi
geta valdið: Sendiherrar, ráðherrar,
finnski málarinn Yrjce og allmargir sendi-
nefndarritarar, en mér þykir þó vænst um
Rouben, hinn egypzka milljónamæring.
Ég býst við, að þú sitjir til borðs með hon-
um, og þá er það, sem þitt erindi byrjar.
Þú verður að reyna að koma honum á
þitt band og láta hann fá áhuga á fyrir-
tækinu, skilurðu það?“
„Það virðist ekki vera erfitt, en ég hefi
heyrt sagt, að hann væri kvenhatari."
„Uss, þvílíkt slúður. En hvort sem hann
er það eða ekki, þá verður þú að reyna að
fá hann á þitt band, þú verður að skilja
þaðj að þetta verður að gerast, hvað sem
það kostar fyrir okkur. Ef ég get ekki út-
vegað 2 milljónir fyrir vikulokin, er ég
gjaldþrota. Þú verður að sjá um, að hann
láti peninga í fyrirtækið. — En svo að
maður tali nú um eitthvað annað. I hvaða
kjól hefir þú hugsað þér að vera í boð-
inu?“
„Þetta hefi ég lengi hugsað um. Mér
hefir dottið í hug hvíti kjóllinn, sem ég
fékk hjá Pierrette.“
„Nei, þú getur alls ekki farið í honum.
Þú varst í honum hjá Landon, ©g Rouben
mundi eflaust þekkja hann aftur.“
„Þá hefi ég með öðmm orðum engan;
Ijósrauði kjóllinn er orðinn þvældur og sá
græni er kominn úr tízku.“
„Þú verður að panta nýjan.“
„Þú virðist vera búinn að gleyma því,
að ég skulda Pierrette 50.000 franka, og
VEI7TTT—■?
______________________________________ B
1 1 ■
■
1. HvaS er Mac Kinley, hæsta fjall í ;
Norður-Ameríku hátt ? :
»
2. Hvað er Panama-eiðið breitt?
3. Hvað heitir höfuðborgin i Cólúmbíu? \
4. Hvenær var fyrsta krossferð farin ?
6. Hvemig var einkennisbúningur must- •
erisriddara ?
6. Hvenær er Múhameð talinn fæddur? !
7. Hver fann upp fyrsta úrið?
8. Hvað hét rit það, sem kom einna fyrst i
út á danskri tungu um sauðf járrækt og :
eftir hvem var það?
9. Hver var höfundur Seylu-annáls ?
10. Hvar stendur þessi setning og hver
sagði hana: „Hefir hverr til sins ágætis
nakkvat" ?
Sjá svör á bls. 14.
hjá Jane & Jane get ég ekki fengið einn
eyri lánaðan, fyr en ég hefi greitt skuld
mína að fullu. Þú hlýtur þó að hafa dá-
lítið fé á reiðum höndum, svo að þú getir
keypt fyrir mig kjól?“
Prospér yppti öxlum, rödd hans var
óskýr, og hann varð enn þá álútari, því
að það var honum þungbært að þurfa að
skýra henni frá því, að hann hefði aðeins
peninga til að borga nauðsynlegustu út-
gjöld fvrirtækisins og til heimilisþarfa. Það
gæti meira að segja farið svo, að hann ætti
bágt með að borga þjónum sínum á rétt-
um tíma. Hann hefði veðsett allt, sem hægt
var að veðsetja.
Óðalið og allt, sem því tilheyrði, var veð-
sett. Málverkin í myndasalnum urðu að
víkja fyrir eftirlíkingum og allir skart-
gripir hennar, sem áður voru settir glitr-
andi demöntum vora nú sviplausir gervi-
steinar. Meira að segja perlumar, er hún
hafði um hálsinn, voru óekta.
Hið fagra andlit Géraldine varð eld-
rautt.
„Hvað ertu að segja? Þetta er voðalegt,
og þú vogar þér að bjóða mér þetta! Það
vill með öðrum orðum segja, að ég hefi
skreytt mig hjákátlega eins og negra-
stelpa, og aldrei hefði mér dottið í hug,
að perlurnar mínar, sem ég hélt að væm
tug þúsund franka virði, væm glerperlur!
Þetta hefðir þú átt að láta mig vita, svo
ég yrði ekki að athlægi í samkvæmjim. I
gær, þegar ég var hjá Menest herá&öfð-
ingjafrú, slitnaði perlufestin, svo nokkrar
perlur duttu á gólfið. Allir, sem vom i boð-
inu, fóm að leita að hinum dýrmætu perl-
um fyrir mig, ef gestirnir hefðu nú tekið
eftir því, að þær vom óekta . . . ó, hvað
ég skammast mín!“
Prospér bandaði þreytulega frá sér með
hendinni. Hann hafði ekki þrek til að skýra
henni frá því, að hann hefði ekki getað, á
nokkurn hátt, tryggt framtíð hennar.
„Sjáðu vinur minn,“ sagði hún kulda-
lega og kveikti sér í vindlingi, „það er eitt,
sem ég held þú hafir ekki skilið rétt, það
er að ég giftist þér einungis vegna þess,
að ég vildi verða rík, ég vildi lifa í mun-
aði og allsnægtum. Þú gafst mér auðæfi
þín,“ sagði hún kuldalega, „til e^durgjalds
hefi ég gefið þér sjálfa mig, ég hefi verið
góð auglýsing, . . . sem sagt, ég hefi upp-
fyllt skyldu mína. Nú skýrir þú mér frá
því ósköp hversdagslega, að þú eigir ekki
grænan eyri og krefst þess af mér, að ég
verði hin falsaða auglýsing þín og fyrir-
tækis þíns, eins og vanalega, og ég eigi
með fegurð minni og skrauti að gefa
milljónamæringnum rangar hugmyndir um
fyrirtæki þitt.... svo getur þú ekki einu
sinni gefið mér kjól! Gott og vel, ég geri
þetta fyrir þig, en sjálf ætla ég að kaupa
mér kjólinn, en ef Rouben sér í gegnum
svikavefinn og neitar að leggja peninga í
fjrrirtækið, þá skiljast okkar leiðir. Ég vil
ekki vera fátæk! Ég hata fátæktina . . ég
hræðist hana.“
Og Géraldine reigði höfuðið og yfirgaf
Framhald á bls. 14.