Vikan


Vikan - 12.04.1945, Blaðsíða 6

Vikan - 12.04.1945, Blaðsíða 6
6 YTKAN, nr. 15, 1945 Bobby þagði aftur i nokkrar mínútur. Svo sagði hann: „Munduð þér kalla tnanninn yðar afbrýðiasam- an mann?“ Honum til nokkurar undrunar svaraði hún: „Já. Hann er mjög afbrýðigamur. „Afbrýðisamur, til dæmis, út af yður?“ „Þér eigið við, jafnvel þó honum þyki ekki vænt um mig? Ó, já, hann mundi vera afbrýði- samur þrátt fyrir það. Ég er eign hans, skiljið þér. Hann er undarlegur maður — mjög undar- legur." Hún skalf. Svo spurði hún allt í einu: „Þér eruð ekki á nokkurn hátt í þjónustu lög- reglunnar, er það?“ „Ég? Ó, nei!“ „Mér datt í hug. Ég á við —.“ Bobby horfði á bilstjórabúninginn sinn. „Það er nú nokkuð löng saga,“ sagði hann. „Þér eruð bifreiðastjóri hjá lafði Frances Derwent, er ekki svo? Gestgjafinn héma sagði það. Ég hitti hana um daginn.“ „Ég véit það.“ Hann þagnaði. „Við verðum að ná í hana,“ sagði hann. „En það er dálítið erfitt fyrir mig að gera það. Haldið þér, að þér vilduð gjöra svo vel að hringja í hana og biðja hana um að koma og hitta okkur einhvers staðar úti?“ „Ég skal reyna að gera það —,“ sagði Moira hægt. „Ég veit, að yður hlýtur að finnast þetta af- skaplega undarlegt. En það verður öðruvísi, þegar ég verð búin að útskýra það fyrir yður. Við verðum að ná í Frankie eins fljótt og mögulegt er. Það er nauðsynlegt.“ Moira stóð upp. „Jæja, ég skal gera það,“ sagði hún. Hún hikaði með höndina á hurðarhúninum. „Alan,“ sagði hún, „Alan Carstairs. Sögðust þér hafa séð hann?“ „Ég hefi séð hann,“ sagði Bobby hægt. „En ekki nýlega." Og hann hugsaði með kvíða: „Hún veit auðvitað ekki, að hann er dáinn . ..“ Hann sagði: „Hringið í lafði Frances. Svo skal ég segja yður frá öllu.“ 19. KAFLI. ZZZ? Þriggja imuimi ráðstefna. ~~Moira kom aftur nokkrum mínútum seinna. „Ég náði i hana,“ sagði hún. „Ég baö hana um að koma og hitta mig í litla lystihúsinu niður við ána. Henni hlýtur að hafa þótt það undarlegt, en hún sagðist jioma." „Þgð er gqtt,“ sagði Bobby. „En hvar er nú þessi stuður?" 1 Moira lýsti honum nákvæmlega og leiðinni þangað. „Allt í lagi,“ sagði Bobby. „Þér farið fyrst. Ég kem á eftir.“ Þau fylgdu nú þessari áætlun, Bobby varð eftir til þess að spjalla dálítið við Askew. „Skrýtin,“ sagði hann, „þessi frú Nicholson, ég vann áður hjá frænda hennar, kanadískum manni.“ Honum datt nefnilega í hug, að heimsökn Moiru til hans gæti vakið umtal, og hann viidi sizt af öllu að slíkt tal bærist til eytna Nicholsons. „Nú það er þannig?" sagði Askew. ,,Ég var’ dálítið hissa.“ „Já,“ sagði Bobby. „Hún þekkti mig og kom til þess að vita, hvað ég væri að gera núna. Hún er góð og skemmtileg kona.“ „Já, mjög skemmtileg. Það getur ekki verið skemmtilegt líf hjá henni á Herragarðinum." „Ekki get ég ímyndað mér það,“ samþykkti Bobby. Hann fann nú að tilganginum var náð, hann gekk út úr þorpinu og reikaði eins og stefnulaust í þá átt, sem Moira hafði sagt honum. Honum gekk vel á stefnumótsstaðinn og f’ami hana þar, sem hún beið eftir honum. Frankie var ekki ennþu komin. Moira hc. "ði hreinskilnislega spjrrjandi á hann. og Bobky fann að hann neyddist til þess að tak- ast á hendur það erfiða verk að gefa skýringu á málinu. „Það er svo hræðilega margt, sem ég þarf að segja yður,“ sagði hann og þagnaði klaufalega. „Já?“ „1 fyrsta lagi,“ sagði Bobby, „þá er ég ekki bíi- stjóri, þó að ég vinni á bílaverkstæöi í London. Og nafn mitt er ekki Hawkins — það er Jones — Bobby Jones. Ég er frá Marchbolt i Wales.“ Moira. hlustaði á hann með eftirtekt, en það var auðséð að hún tók ekkert sérstaklega eftir því þó hann nefndi Marchbolt. Bobby herti upp hugann og tók að segja frá mergi málsins. „Heyrið þér, ég er hræddur um að það, sem ég ætla að segja yður verði yður til mikillar sorgar. Þessi vinur yðar — Alan Carstairs — hann er, já, þér verðið að fá að vita þaö —- hann er dáinn.“ Hann fann viðbragðið, som hún tók og leit kurteislega undan. Varð henni svona mikið um það? Hafði hún verið — ástfangin af þessum manni? Hún var þögul dálitla stund, svo sagði hún með lágri röddu: „Það var þá þess vegna, sem hann kom aldrei aftur ? Ég furðaði mig á því.“ Bobby áræddi að gjóta augunum til hennar. Hann varð djarfari. Hún virtist vera sorgmædd og hugsi — en það var allt. „Segið mér frá því,“ sagði hún. Bobby gerði svo. „Hann hrapaði fram af kletti i Marchbolt — þar sem ég á heima. Qg það vildi til að ég og læknirinn fundum hann.“ Hann þagnaði og bætti svo viö: „Hann var með mynd af yður i vas- anum.“ „Var það?“ Hún brosti blitt en dapurlega. „Elskulegi Alan, hann var mjög trygglyndur." Það var þögn dálitla stund og svo spurðl hún : „Hvenær vildi þetta til?“ „Fyrir mánuði síðan. Það var i október.“ „Það hefir verið rétt eftir að hann kom hingað." „Já. Minntist hann nokkuð á það, að hann ætl- aði til Wales?“ Hún hristi höfuðið. „Þér þekkið liklega engan að nafni Evans?“ sagði Bobby. „Evans?“ Moira reyndi að rifja það upp fyrir sér. „Nei, það held ég ekki. Það er auðvitað mjög algengt nafn, en ég man ekki eftir neinum. Hvað er hann?“ „Það er einmitt það, sem við vitum ekki. En þama kemur Frankie.“ Frankie kom hlaupandi eftir stignum. Á and- liti hennar sáust margvislegar skapbreytingar, þegar hún sá Bobby og frú Nieholson, sem sátu og voru aö spjalla saman. „Halló, Frankie,“ sagði Bobby. „Ég er fegimi að þú ert komin. Við þurfum að hafa hér mikla ráðstefnu. Til að byrja með þá er það frú Nicholson sem ljósmyndin er af.“ „Ó!“ sagði Frankie tómlátlega. Hún leit á Moiru og fór svo allt í einu að hlæja. „Elsku vinur,“ sagði hún við Bobby. „Nú skil ég hvers vegno þér brá svona við, þegar þú sást frú Cayman!" „Alveg rétt,“ sagði Bobby. Bölvað fifl hafði hann verið. Huemig hafði hon- um getað dottið það x hug að nokkur timl gæti breytt Moim Nicholson í Amaliu Cayman? Erla og unnust- i 1111. Teikning eftir George MeMam*». Oddur: En ég var búinn að fá fri ég ætla til unnustunnar. Hershöfðinginn: Gerið fyrst hreint í fremra herberg- Hermaður: Heyiðirou ekki, hvað ég sagði? Þú átt að fara, asn- inu — inn þinn, í skrifstofu hershöfðingjans og taka þar til! Oddur: Já, herra — Oddur: Og Erla heldur ai ég :;c í heiðar- legri striðsvinnu og svo bíður hún eftir mér Hcishöfðinginn: Reynið þér nú að gera þetta ainxennilega — hreinslð vel i öllum homum og þurrkið svo af skrifborðinu — Erla: Elsku hjartað mitt, þú eit svo þreyttlir og hvemig stendur á því, að þér seinkaði svona? Oddur: Ég hefi verið hjá hershöfðingjanum í allan dag — ég þurfti svo margt að gera fyrir hann hann getur varla án mín verið —

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.