Vikan - 12.04.1945, Síða 5

VTKAN, nr. 15, 1945
5
Framhaldssoga:
Hver
er Evans?
Sakamálasaga eftir Agatha Christie
„Nei, alls ekki,“ sagði Bobby. „Það er mjög
trúlegt. Haldið áfram, segið frá slysunum."
„Það voru bara slys. Hann ók bílnum aftur á
bak og sá ekki að ég var þar — ég gat rétt
stokkið frá — og eitthvað eitur, sem var i rangri
flösku — ó, heimskulegir hlutir ■— og fólk heldur
að það sé allt í sakleysi, en það var það ekki —
það var allt fyrirfram ákveðið. Ég veit það. Og
það er alveg að fara með mig — að vera á verði
— reyna að bjarga lífi mínu.“
Hún kingdi eins og hún væri með krampa.
„Hvers vegna vill maðurinn yðar losna við
yður?“ spurði Bobby.
Hann hefir ef til vill ekki búizt við ákveðnu
svari — en svarið kom þegar í stað:
„Af því að hann ætlar að kvænast Sylvíu
Bassington-ffrench."
„Hvað? En hún er gift.“
„Ég veit það. En hann er að undirbúa það.“
„Hvað eigið þér við?“
„Ég veit það ekki vel. En ég veit, að hann er
að reyna að koma Henry Bassington-ffrench á
Herragarðinn sem sjúklingi.“
„Og svo?"
„Ég veit það ekki, en ég held, að eitthvað
komi fyrir."
Það fór hrollur um hana.
„Hann hefir náð einhverju valdi yfir Bassing-
ton-ffrench. Ég veit ekki hvað það er.“
„Bassington-ffrench tekur morfin," sagðí
Bobby.
„Er það? Ég býst við því, að Jasper láti hann
hafa það.“
„Það kemur í póstinum."
„Jasper lætur hann kannske ekki fá það beint
frá sér — hann er svo kænn. Það getur lika
verið, að Bassington-ffrench viti ekki,. að það
komi frá Jasper — en ég er sannfærð um það.
Og svo tekur Jasper hann til sín á hælið og læzt
ætla að. lækna hann — og þegar hann er kominn
þangað —."
Hún þagnaði og skalf.
„Allt getur kbmið fyrir á Herragarðinum,“
sagði hún. „Undarlegir hlutir. Fólk kemur þangað
til þess að láta lækna sig — en því batnar ekki
— því versnar."
Þegar hún talaði, fannst Bobby eins, og hann
sæi inn í einhvem undarlegan, vondan heim.
Hann fann til þeirrar skelfingar, sem háfði um-
vafist lif Moiru Nicholson í svo langan tima.
Hann sagði allt í einu:
„Þér segið, að eiginmaður yðar ætli að kvænast
frú Bagsington-ffrench ? “
Moira kinkaði kolli.
„Hann er vitlaus í henni."
„Og hún?“
„Ég veit það ekki,“ sagði Moira. „Ég get ein-
hvem Veginn ekki skilið hana. Á yfirborðinu virð-
ist hún vera hrifin af manninum sínum og litla
drengnum og ánægð og róleg. Hún virðist vera
mjög einföld kona. En stundum ímynda ég mér,
að hún sé ekki eins einföld og hún sýnist vera.
Ég hefi meira að segja stundum hugsað um það,
hvort hún sé eltki allt öðruvísi kona en við öll
höldum -----hvort hún sé ekki, ef til vill, að
leika hlutverk og leikur það vel. — En það er
kannske bara vitleysa hjá mér, ímyndun — ------.
Þegar maður býr á stað eins og Herragarðinum
verður hugurinn ruglaður, og maður fer að
írnynda sé allt mögulegt."
„En hvað getið þér sagt mér um bróðirinn,
Roger?" spurði Bobby.
F’nrwn <rtt • Bobby Jones er að leika
n ^ goif með Thomas lækni.
Bobby missir boltann niður í gjótu og þeg-
ar hann fer að leita hans, finnur hann þar
dauðvona mann. Læknirinn fer að sækja
hjálp, en Bobby er kyrr hjá manninum.
Maðurinn segir aðeins 1 essa einu setningu:
„Hvers vegna báðu pau ekki Evans?“.
Síðan deyr hann. Bobby finnur mynd af
fallegri konu í vasa dauða mannsins, en
lætur hana aftur á sinn stað. Bobby hefir
áhyggjhr út af því, að hann á að leika á
orgel við kvöldmessu hjá föður sínum, séra
Thomas Jones, klukkan sex. En ókunnur
maður kemur og býðst til að leysa hann af
hólmi og vera hjá líkinu þangað til læknir-
inn kemur aftur. Bobby fer heim og lendir
honum í orðasennu við föður sinn. Eftir
þetta fer Bobby í ferðalag með járnbraut
og hittir þar æskuvinkonu sína lafði Franc-
es Derwent, sem segir honum, að það hafi
komið á daginn, hver dáni maðurinn er.
Bobby og Frankie tala saman um væntan-
leg réttarhöld. Frú Cayman segir hinn
dána, Alex Pritchard vera bróður sinn, sem
lítíð hat'i dvalizt á Englandi. Cayman og
kona hans þakka Bobby. Bobby vill fara í
bílafyrirtækið með Badger Beadon, en föð-
ur hans lízt ekki á það. Bobby hafði fengið
bréflega tilboð um atvinnu erlendis. Hann
verður á óskiljanlegan hátt fyrir morín-
eitrun og liggur nú á spítala. Þar tala
Bobby og Frankie saman um, hvemig í öllu
þessu muni liggja. Frankie aflar sér upplýs-
inga um Bassington-ffrench, manninn, sem
leysti Bobby af hólmi, þegar slysið varð.
Frankie hefir nú ákveðið, hvemig hún skuli
koma sér inn á heimili Bassington-ffrench,
hún hefir komizt að því, að hann búi í-
Merroway Court hjá bróður sínum og mág-
konu. Hún ætlar að útbúa „gerfislys" hjá
húsinu og fær í lið með sér George
Arbuthnot, sem á að koma aðvffandi af til-
idl.lun, þegar Frankie verður fyrir „slys-
mu“. Hún kaupir síðan óskaplegan bíl-
garm hjá félaga Bobbys, Badger. „Slysið"
heppnast ágætlega og Frankie er borinn
inn í Merroway Court og er skilin þar
eftir við hið bezta atlæti. Frú Bassington-
ffrench er mjög alúðleg við hana. Frankie
er kynnt fyrir mági frúarinnar, Roger
‘J rssington-ffrench, og trúir því þá ekki, að
hann sé morðingi. Hann segir henni, að
bróðir sinn noti eiturlyf og mikil þörf sé á,
að koma honum á hæli. Kanadamaður
nokkur, Nicholson að nafni, rekur slíkt
hæli í námunda við þau. Hann er læknir.
Frankie hefir komizt að því, að Alan Car-
stairs, mikill ferðalangur, hefir heimsótt
Bassington-ffrench-hjónin og er hann mjög
líkur manninum, sem dó í slysinu. Nichol-
son-hjónin koma í heimsókn til Merroway
Court. Frankie líst ekki á Nicholson.
Frankie skrifar Bobby að koma með bílinn
sinn. Hann gerir það. 1 Staverley, á hælinu
hjá Nicholson, sér Bobby af tilviljun stúlk-
una, sem var á myndinni, sem týndist.
Bobby leitar upplýsinga hjá frú Rivington
um Alan Carstairs. Stúlkan, sem myndin
var af í vasa dauða mannsins, kemur til
Bobby og segist vera Moria Nicholson,
kona læknisins. Hún heldur því fram, að
eiginmaðurinn ætli að myrða sig.
„Ég veit lítið um hann. Ég kann vel við hann,
en hann er einn af þeim, sem lætur auðveldlega
blekkjast. Ég veit að Jasper hefir alveg vald
yfir honum. Jasper er að reyna að fá hann til
þess að telja Henry Bassington-ffrench á það að
fara á hælið. Ég hugsa að hann haldi að það sé
hugmynd hans sjálfs.“ Hún beygði sig allt í einu
fram og greip í ermi Bobby. „Látið hann ekki
fara á Herragarðinn," grátbað húh. „Ef hann fer
þangað, kemur eitthvað hræðilegt fyrir. Ég veit
það.“
Bobby var þögull í éina eða tvær mínútur og
reyndi að glöggva sig á þvi, sem honum hafði
verið sagt.
„Hvað hafið þér lengi verið giftar Nicholson?"
sagði hann svo loksins.
„Rúmlega ár —.“ Hún skalf.
„Hefir yður aldrei dottið í hug að fara frá
honum ? "
„Hvemig gæti ég gert það? Ég hefi engan
stað til þess að flýja á. Ef einhver vill veita mér
húsaskjól, hvaða sögu gæti ég þá sagt? Lygi-
lega sögu um að eiginmaðurinn minn ætlaði að
myrða mig? Hver mundi trúa, mér?“
„Ég trúi yður," sagði Bobby.
Hann þagnaði andartak, eins og hann væri að
ákveða hvaða stefnu skyldi taka. Svo hélt hann
áfram:
„Heyrið þér,“ sagði hann snögglega. „Ég ætla
aó leggja fyrir yður samvizkuspumingu. Þekktuð
þér mann að nafni Alan Carstairs?"
Hann sá, að það færðist roði yfir andlit hennar.
„Hvers vegna spyrjið þér að því?“
„Vegna þess að það er mjög þýðingarmikið
fyrir mig að vita það. Mér datt í hug að ef þér
hefðuð þekkt Alan Carstairs, hefðuð þér ef'til vill
einhvern tima gefið honum ljósmynd af yður.“
Hún var þögul dálitla stund, hún leit niður.
Svo lyfti hún höfðinu og horfði framan í hann.
„Það er satt," sagði hún.
„Þér þekktuð hann áður en þér giftust?"
„Já“.
„Hefir hann komið hingað til þess að hitta yður
síðan þér giftust ?“
Hún hikaði en sagði svo:
„Já, einu sinni,"
„Var það fyrir mánuði síðan?“
„Já. Ég held það sé um mánuður.“
„Vissi hann, að þér áttuð heima hérna?"
„Ég veit ekki, hvort hann vissi það, ég haföi
ekki sagt honrnn frá því. Ég hefi ekki einu sinni.
skrifað honum frá því að ég giftist."
„En hann komst að því og kom hingað til þess
að hitta yður. Vissi maðurinn yðar af þvi?“
„Nei.“
„Þér haldið það. En hann hefði samt sem áður
getað vitað það?“
„Það getur auðvitað verið, en hann sagði aldrei
neitt."
„Minntust þér nokkuð á eiginmann yðar við
Carstairs ? Sögðuð þér honum frá ótta yðar?“
Hún hristi höfuðið.
„Ég var ekki farin að gmna hann þá."
„En þér voruö óhamingjusamar ? “
„Já“.
„Og þér sögðuð honum frá því?“
„Nei. Ég reyndi ekki á nokkum hátt að sýna
það að hjónaband mitt hafði misheppnast."
„En hann hefir líklega getað gizkað á það,"
sagði Bobby góðlátlega.
„Já, líklega," sagði hún með lágri rödd.
„Álítið þér — ég veit ekki vel hvernig ég á
að koma orðum að því — en haldið þér, að hann
hafi vitað eitthvað um manninn yðar — sem hann
gat tortryggt, til dæmis, að þetta hæli væri ef til
vill ekki það, sem það leit út fyrir?"
Hún hnyklaði brúnirnar um leið og hún reyndi.
að rifja upp.
„Það getur verið," sagði hún að lokum. „Hann
lagði fyrir mig eina eða tvær undarlegar spurn-
ingar — en — nei. Ég held annars, að hánn hafi
ekkert vitað um það.“