Vikan - 12.04.1945, Síða 11

^iniiiiiiiíiíiuiíiHiiÍHiiiiitmniiÉtf
'VIKAN, nr. 15, 1945
11
•uimiiiiðiNiiiiiiuiiin
IAIIA
Framhaldssaga:
Iftir NAZO D I LA ROCHI.
llllHllllllHmiHllllltlll ».
13
HHHHIimmHHHfWHIH*
tWMMfHW*
IHmmfHIIIMIIHHiaaMMHlllllMIIIIIIIHIIMIIHIMIIIftllMIHMMIIIIIIIIIUIIIimMllllllllimHIMHIIIIHmMIIIHIIUIIiailHIHIIIHIIMMHHHHIHHMIHIHIIIIIIIIllimHHIMHHHIIHIHIHHHHIIIIHIIIIIIIIHIlMI^
Þegar Alayno hafði náð sér eftir þessa fyrstu,
xniklu sorg-, fóru dagamir að líða róiega og við-
burðalaust. Hún hafði leigt sér litla íbúð nálægt
þar sem hún vann, og nótt eftir nótt sat hún yfir
handritum föður sins og varð dauðþreytt á þvi
að grufla, þegar hún rakst á einhverja vanda-
sama staði. Ó, hefði hann bara verið þarna og
hjálpað henni! Þá hefði hann útskýrt allt fyrir
henni, á sinn nákvæma hátt! Hún gat í hugan-
um séð löngu, grönnu hendurnar hans, og tárin
streymdu niðui' andlit hennar, svo að vangar
hennar urðu rauðir og heitir, og hún Varð að
ganga að glugganum og þrýsta andlitinu á svalt
glerið, eða hún opnaði hann og starði niður á
leiðinlegu götuna fyrir neðan sig.
Bók föður hennar kom út. Henni var tekið vel,
gagnrýnendumir voru ef til vill dálítið aluðlegri
vegna þess að rithöfundurinn var nýlega dáinn.
Bókinni var hælt fyrir nýjar frjálslegar skoðanir.
En nokkrir gagnrýnendur bentu á galla og mót-
sagnir, og Alayne, sem hélt að það væii sér að
kenna, tók það mjög nærri sér. Hún ásakaði
sjálfa sig fyrir trassaskap og heimsku. Bók
elskulegs föður hennar. Hún varð svo föl, að
Cory fór að hafa áhyggjur af henni. Að lokum
gat hann talið hana á að leigja með konu, Rosa-
mond Trent, sem var listmálari og fimmtíu ára
gömul.
Ungfrú Trent talaði mikið, en var næstum
alltaf í góðu skapi. Það var ekki fyrr en að þær
fóm að búa saman, að Alayne varð alveg róleg.
Hún 3as óteijandi handrit, og Cory og Parson,
fóm að treysta heilbrigðum skoðurium hennar,
einkum þegar ekki var um skáldsögu að ræða.
Að því er viðvék þeim var smekkur næstum
þvi of nostursamur. Margt af þvi, sem hún las
fannst henni hræðilegt, svo birtist það venjulega
aftur í heila hennar eins og illgresi, sem kemur
alltaf upp aftur á þeim mest óvæntu stöðum,
þó að það sé reytt upp með rótum.
Hún sat oft og hlustaði með hönd undir höku
á góðlátlegt rabb Rosamond Trent og hún horfði
á andlit ungfrú Trent, og þó var hugur hennar
ekki allur í herberginu. Önnur Alayne grét eina
og iítið bam og reikaði urn litla húsið, gegnum
garðinn á milii rósa og rhododendron, þar sem.
grasið var eins og mjúkt flauel, og þar sem ekkl
eitt visið blað fékk að liggja í friði; ,hún reik-
aði og grét á golfvellinum við hliðina á gráum
siiugga föður sins, er hún snéri sér við til þess
að veifa til móður sinnar í glugganum.
Stundum var hin Alayne allt öðruvísi, ekki
lirygg og einmana. en fögur og námfús. Hafði
lifið ekkert annað að bjóða henni en þetta? Að
lesa, lesa handrit dag eftir dag, en á kvöldin
sat hún og hlustaði á ungfrú Trent tala, eða þá
var hún hjá Cory-fjölskyldunni eða annars stað-
ar, þar sem hún hitti fólk, sem hún var ekkert.
sérlega lirifin af. Átti hún aldrei að eignast sann-
an vin, sem hún gat trúað fyrir öliu — eða næst-
um þvi öllu ? Átti hún aldrei - - í fyrsta sinn á
ævinni spurði hún sjálfa sig að þessu í fullri
alvöru átti hijn aldrei eftir að verða ást-
fangin ?“
Hún hafði haft aðdáendur — ekki marga, þv'
að hún hafði ekki gefið þeim undir fótimi. Ef
hún fór út með þeim fannst henni hún alltaf
missa af einhverju skemmtilegu. Ef þeir komu
heim til hennar, áttu þeir venjulega ekki við
foreldra hennar. Annars tilheyrði hún þeim
stúlkum, sem þroskast seint; en sem stundum
Forsaea: Wakefield Whiteoak, niu
** " ára gamall drengur, mjór
og magur, er að leika sér makindalega úti
i náttúrunni, þegar Renny, elzti bróðir hans,
kemur að honum og ávítar hann fyrir að
vera að slæpast, í stað þess að læra hjá
séra Fennel. Renny tekur af honum marm-
arakúlur, sem drengurinn hafði verið að
leika sér með. Wakefieid fer að gráta, en
röltir síðan af stað til prestsetursins en
kemur við hjá frú Brawn og fær lánað sítrón
og fleira. Ekkert verður úr kennslu, því
séra Fennel gefur honum fri, og drengur-
inn fer heim að borða. Aðalheiður er 99
ára og vonast til að verða 100. Renny er
orðinn húsbóndi á Jalna; Magga, systir
hans er fertug, en ógift. Aðalheiður ætlar
að hlýða Wakefield. Hann sleppur og Renny
gefur honum kúlumar aftur og nokkra
aura. Emest Whiteoak er orðinn sjötugur
og frá því var sagt síðast, að hann þyldi
illa rifriidi móður sinnar. Hann er nú að
dekra við hana. Emest fer síðan inn til sín.
Eden kemur inn til hans til þess að segja
honum frá áhyggjum sinum. Á sama tíma
fer Renny inn til Nikulásar frænda síns til
þess að tala við hann um Eden. Piers hittir
á laun ástmey sína, Dúfu, sem er alin upp
hjá Vaughanfjölskyldunni og er dóttir
Maurice, sonar þeirra hjónanna. Fjölskyld-
an á Jalna er mikið á móti Dúfu. Dúfa
samþykkir að giftast Piers, hvenær sem
hann vill. Þau ákveða að strjúka að heim-
an einn dag og gifta sig, án þess að láta
nokkum vita það fyrirfram. Þau gera eins
og þau höfðu ákveðið, gifta sig í öðmm bæ
og búa á gistihúsi. Þau fara svo til Jalna
daginn eftir. Þar lendir allt í uppnámí.
Piers og Dúfa em samt að lokum tekin i
sætt. Eden fer til New York x erindagjörö-
um út af bók, sem hann ætiar að gefa út.
Á skrifstofu útgefandans hittir hann
stúlku, sem heitir Alayne Archer. Hann
kynnist henni betur í boði hjá Cory bóka-
útgefanda.
giftust snemma og eignuðust böm. án þess að
þekkja nokkrar ástriður.
Það hafði einu sinni verið ungur maður, sem
næstum var hægt að kalla unnusta hennar, hami
var stéttarbrúðir föður hennar, en mörgum ár-
um yngri en hann. Hann hafði komið heim til
þeirra, fyrst sem vinur föður hennar og seinna
sem vinur hennar. Hann hafði tekið þátt í al-
varlegum samrseðum þeirra og gamni. Einnig hafðt
hann verið með þeim á ferðalagi í Evrópu. Vor-
morgun nokkum i Sorrent, þegar þau gengu
upp bratta brekku og vom full aðdáunar á feg-
urð jarðarinnar, hafði hann spurt, hvort hún
vildi giftast honum. Hún bað hann um að mega
biða með að gefa honum svar þangað til hún
kæmi aftur til Ameríku, en hún var hrædd um.
að hún væri ástfangnari af Italíu en honum.
Þau höfðu aðeins verið heima í Ameríku í
mánuð, þegar möðir hennar veiktist. Tvo næstu
mánuðina lifði hún í von og ótta. Og að lokum
var hún orðin ein eftir. Aftur spurði vinur föður
hennar hana, með þeim gamaldags orðum, sem
hún vildi hafa í bókum en ekki í hinu raunvem-
lega lífi, hvort hún vildi giftast sér. Hann elsk-
aði hana og vildi gjaman hjálpa henni. Hún vissi,
að föður hennar hafði þótt vænt um hann, en
hjarta hennar var tómt, og hún sagði nei.
Á þeim tíma, er Alayne hafði fengið handrit
Edens Whiteoak til aflestrar, var hún mjög næm
fyrir allri fegurð. Fegurðin, hreinskilnin og til-
finninganæmnin í Ijóðum Edens fyllti hana af
nýrri gleði. Þegar bókin kom út, hafði hún það
á tilfinningunni að hún bæri ábyrgð á henni. Hún
gat ekki þolað að sjá ungfrú Trent strjúka henni
með feitum höndunum sinum. „Yndisleg bók,
kæra Alayne!“ Hún skammaðist sin fyrir sjálfa
sig, að henni skyldi finnast þetta, en hún gat
ekki gert að því. Hún kveið næstum þvi fyrir því
að sjá Eden, af ótta við að verða fyrir vonbrigð-
um. Ef hann væri nú lítill og feitlaginn með lítil
svör't augu og langa efri vör. Elf hann væri með
bólur og homspangargleraugu. En sál hans hlaut
að minnsta kosti að vera falleg. En hún var samt
mjög kvíðin, þegar hún fór inn til þess að heilsa
honum í biðstofunni hjá Cory og Parson.
Þegar hún sá hami standa þar háan og bjartan
yfirlitum með gilt hár, fallega andlitsdrætti og
rólegt en dálítið angurvært bros, létti henni svo,
að hún næstum skalf. Það var eins og eitthvað
af Ijómanum af skáldskap hans kæmi líka frá
hans eigin persónu. Þessi bláu augu og sólbrennda
andlit! Ö, hún hefði ekki getað afborið það, ef
hann hefði ekki verið laglegur!
Og henni fannst það alveg eðlilegt, að þau
settust saman i rólegt horn, að hami tæki hendur
hennai' og kyssti þær ástríðufullur.
Og henni fannst það alveg eðlilegt að segja já.
þegar hann tveim vikum síðar spurði, hvort hún
vildi giftast honum.
Hami hafði í rauninni ekki ætlað að spyrja
hana um það. Innra með sjálfum sér vissi hann
mætavel, að það var mesta brjálæði að biðja
hennar, ef þau þá kæmi sér ekki saman um að
vera lengi trúlofuð, en haustnóttin var svo
stjömubjört og þrungin af ilmi af visnum blóin-
um og sjólykt. Þau óku hægt eftir vegi meðfram
sjónum í bíl Rosamond Trent. Rosamond sat við
stýrið og var nú aldrei þessu vant þögul, og þau
tvö i aftursætinu fannst þau vera í sérstökum
heimi út af fyrir sig. Hann gat alls ekki setiö
á sér að biðja hennar, eins og hann gat ekki
stillt sig um að skrifa ljóð, þegar honum datt
það í hug.
Ást hans til hennar var ljóð. Lif þeirra saman
átti að verða langt og dásamlegt ljóð, stöðug
andleg lind fyrir hann. Hann gat ekki lifað án
hennar. Tilhugsunin um það að faðma hana að
sér gerði hann eins hamingusaman og hami var,
þegar hann hafði ort kvæði. Og samt þorði hann
ekki að biðja hennar. Hann þorði það ekki; og
— hann gerði það.
„Alayne, ástin min — viltu giftast mér?“
„Eden, Eden". Hún gat næstum þvi ekki talað,
því að ástin fýllti nú það hjarta, sem svo lengi
hafði verið tómt. „Já, ég vil giftast þér, ef þú
vilt eiga mig. Af þvi að ég elska þig af öllu
hjarta minu.“
X. KAFLI.
Elskan niin, það «»r komirni morgunn.
„Mér lizt mjög vel á skáldið þitt," sagði Rosa-
mond Trent. „Hann er yndislegur. En Alayne,
þú mátt ekki reiðast mér, þó að ég segi það; ég
er svo miklu eldri en þú — finnst þér ekki dá-
lítið hugsunarlaust að æða út i hjónaband strax,
án þess að vita, hvað úr honum verður. Þið eruð
svo elskuleg bæði tvö, en svo óreynd. Þú segir
upp góðri atvinnu og ferð til ókunnugs lands, sem
þú þekkir ekki, og ætlar að vera marga mánuði
hjá fjölskyldu hans, sem þú hefir aldrei séð.“
„Systir hans,“ sagði Alayne þolinmóð, „skrif-
aði mér yndislegt bréf. Þau eiga stórt og ganialt
hús. Hún hlakkar vist til að sjá mig. Jafnvel
gamla amma hans sendi mér kveðju og bauð mig