Vikan - 31.01.1946, Qupperneq 14

14
VTKAN, nr. 5, 1946
ÚTLAGINN.
(Framhald af bls. 7).
tré og grét. Hann hrópaði án afláts á
mömmu sína, en þegar hann sá Símon
koma eins og skugga út úr skógarþykkn-
inu, espaðist grátur hans mn allan helm-
ing.
„Ertu hræddur við mig, litli snáði?“
sagði hann hughreystandi. Barnið skalf af
kulda. Símon fór úr jakkanum og vafði
honum utan um það.
„Nú förum við heim til mömmu!“ sagði
hann.
Drengurinn lét huggast, er honum hlýn-
aði. Símon þekkti hann ekki. Þó virtist hon-
um hann líkjast Reidari Viken. Hann hafði
einu sinni séð Reidar, en aldrei talað við
hann. Og enda þótt hann þekkti skóginn
betur en flestir aðrir, vissi hann ekki ná-
kvæmlega, hvar Reidar bjó. En það var
alveg vonlaust að finna hús hans í slíku
myrkri.
En drengnum hafði hann að minnsta
kosti bjargað. Það var á síðasta augna-
bliki. Það hafði bjargað honum, að hann
hafði haft styrk til að hljóða. Hann þrýsti
drengnum inn að sér til þess að hlýja hon-
um.
Einu sinni — það voru mörg ár síðan —
hafði hann haldið á litlum dreng í fanginu
— drengnum sínum. En nú hafði hann
enga hugmynd um, hvar hann var niður-
kominn. ...
„Stanzið, eða við skjótum!“
Þessi skipun, í hörðum og ruddalegum
málrómi, kom einhvers staðar utan úr
myrkrinu umhverfis hann. Hann skildi
strax hvað bjó undir. Nú höfðu þeir loks-
ins fundið hann! „Nei, nei, aldrei!“
sagði hann við sjálfan sig og beit saman
tönnunum. Hann hljóp bak við tré. Sam-
tímis skullu tvö skot. Símon hnipraði sig
saman með drenginn í faðminum. Hann
kenndi til ákafs sársauka í vinstri fætin-
,um.
„Hver skollinn!" hvíslaði hann milli
tanhanna og flýtti sér lengra inn í skógar-
þykknið. Han hljóp eins og fætur toguðu
þangað til hann áleit sig öruggan. Svo sett-
ist hann niður og fór að athuga fótinn.
Kúlan hafði gengið í gegnum legginn
rétt fyrir neðan hnéð. Sjálft beinið var
heilt, en kvalirnar voru næstum því óþol-
andi. Hann reif breiða ræmu af skyrtunni
sinni og batt um sárið. Síðan byrjaði hann
að haltra í áttina til kofa síns.
Honum duldist ekki, hversu alvarlegt
þetta óhapp var. Skotsár læknast seint, og
með þeim aðbúnaði, sem hann hafði, var
hætta á að spilling kæmi í sárið. En það
dró úr áhyggum hans, að hann hafði ætíð
trúað því, að náttúran væri bezti læknir-
inn.
Hann kveikti eld á arninum og eftir ör-
stutta stund var orðið hlýtt og notalegt
inni í kofanum. Hann bjó út flet fyrir
drenginn fast við arininn, þar sem h'lýjan
var mest.
„Farðu nú að sofa, litil snáði!“ sagði
hann. „Bráðum förum við heim til mömmu
þinnar!“
„Ég get ekki sofnað,“ kjökraði dreng-
urinn.
„Þegar þú ert búinn að sofa úr þér
þreytuna, leggjum við af stað heim til
pabba og mömmu!“
„Já, en við verðum þá að lesa kvöldbæn-
ina fyrst,“ sagði drengurinn og leit með
bamslegri alvöru á gamla manninn.
„Mamma les alltaf kvöldbænina með mér.“
En Símon kunni engar bænir. Það var
310.
Krossgáta
Vikunnar
putta endunum. —• 20. kenna. — 22. vökva. —
23. ending. — 24. nema. — 26. stórgripa. —- 28.
tilfallna eign. — 29. endir. — 32. klukka. — 34.
líta. — 37. hlýjar. — 39. rómaða. — 41. dauði. —
43. hlass. — 45. kærleiksrit. — 48. mannsheiti. —
50. nótur. — 52. til hafs. — 53. venzlamann. — 54.
krókur. — 55. fisk. — 56. bætum við. — 58. konu.
— 61. hokra. — 63. bókum. — 65. fjöldi. — 66.
forsetning. — 67. yfirlæti. — 69. ráfa. — 71. nögl-
um. — 74. kjaftur. — 75. hæðir. — 77. titill. —
78. ónefndur. — 79. endi. —- 80. tveir eins.
Lárétt skýring:
1. öldungurinn. —
13. hættulegt efni. —
14. vatnið. — 15.
fjöldi. — 17. muldi. —
19. greinar. — 20.
styrkleikatákn í söng.
— 21. biðlar. — 23.
stök. — 25. greið. —
27. vegur. — 28.
fréttarit.— 30. reyttu.
—■ 31. ótta. — 32.
deyfa. — 33. tenging.
— 35. eiska. •— 36.
sinn af hvorum. —
37. amboð. —• 38.
snerting. — 40. frum-
efni. — 41. ávarpsorð.
— 42. fer á sjó. —
44. snara. — 46. fé-
iagi (stytting). — 47.
sinn af hvorum. — 49.
tími (sk.st.). — 51.
sæng. — 54. langa. —
56. á nótum. — 57.
auð. — 59. á fæti. — 60. fæddi. — 61. krók.
62. álpast. — 64. rás. — 67. trafi. — 68. deyðir.
— 70. nokltur. — 71. suða. — 72. tveir eins. —
73. vaður. — 75. sund. — 76. sinn af hvorum. —
77. falin. — 79. vanvirðu. — 81. sjómanna samtök.
Lóðrétt skýring:
1. — sterka. — 2. tónn. — 3. hlutað. — 4. miklll.
— 5. gráð. — 6. tveir eins. — 7. lítil flaska. —
8. hrein. — 9. dvelur. — 10. ranar. — 11. greinir.
— 12. heitunum. — 16. skera með bitlausu. — 18.
Lausn á 309. krossgátu Vikuimar.
Lárétt: — 1. stjórnmálaflokk. - 13. svein. —
14. áflog. — 15. Ed. — 17. ört. — 19. lok. — 20.
kú. — 21. megni. — 23. sjó. — 25. talan. — 27.
mild. — 28. skópu. — 30. rolu.— 31. blæ.— 32. fæ.
33. L. S. — 35. sin. — 36. æt. — 37. kát. — 38. lús.
— 40. N. N. — 41. hó. — 42. tó. 44. sannleiks-
kom. -t- 46. kg. — 47. ró. — 49. af. — 51. sót. —
54. hæð. — 56. bú. — 57. ngm. — 59. má. —
60. úr. — 61. hes. — 62. drós. — 64. rásin. — 67.
heit. — 68. fiska. — 70. mið. — 71. sofna. -— 72.
en. — 73. urg. — 75. gal. — 76. að. — 77. álfar.
— 79. áætla. — 81. lendingarstaður.
Lóðrétt: — 1. snemmbær. — 2. J. S. — 3. óvönd.
— 4. reri. — 5. nit. — 6. m, n. — 7. lá. —■ 8. afl.
— 9. flot. — 10. lokar. — 11. og. — 12. krúnunni.
— 16. deilt. — 18. þjóðleikhúsið. — 20. kalin. -—
22. glæ. —■ 23. sk. — 24. óp. — 26. los. — 28. sæt.'
— 29. ull. — 32. fá. — 34. sú. — 37. kóngs. —
39. storð. — 41. hak. — 43. óró. — 45. Sandfell.
— 48. bústaður. — 50. farin. — 52. óm. — 53. tár.
— 54. hún. — 55. ær. 56. beina. — 58. mós. —
61. hef. — 63. skuld. — 65. ám. — 66. ið. — 67.
holla. — 69. arfi. — 71. satt. — 74. gan. — 75.
gæs. — 77. án. — 78. r, g. — 79. ár. — 80. að.
svo óralangt síðan hann hafði gleymt
þeim. ... Hann stamaði og tautaði eitt-
hvað óskiljanlegt, en drengurinn gerði sig
alls ekki ánægðan með það.
„Kantu þá engar bænir?“ sagði hann
ásakandi. „Ertu þá heiðingi?"
Símon hló svo að honum vöknaði um
augu. Það hafði ekki skeð síðan hann var
barn.
En drengurinn las kvöldbænina og fat-
aðist hvergi. Hann var sýnilega upp með
sér af að kunna meira en þessi gamli
maður.
„Góða nótt, snáði!“ sagði Símon.
„Góða nótt, ókunni maður!“
Símon gat hvorki hreyft legg né lið
næsta dag. Sárið á fætinum olli honum svo
mikilla kvala, að hann gat ekki stigið í
hann. Það var ekkert annað fyrir hann að
gera en að búa um sárið eins vel og unnt
var og liggja. Hann vonaði að það lagaðist.
Það var sagt, að skotsár sviðu mest fyrsta
og annan daginn. ... En sárast af öllu var
að geta ekki komið drengnum heim. Vesl-
Svör við Veiztu—? á bls. 4:
1. Rætumar á espitrjánum hafa valdið miklum
skemmdum á lokræsum og leiðslum í borg-
um.
2. Á tungubroddinum.
3. Þegar skipaður var bæjarfógeti með kon-
ungsúrskurði 15. apríl 1803.
4. Borneo.
5. 1 Kongó, Kanada og Bæheimi.
6. 1. febrúar 1801 var íbúatalan 47240, en i árs-
lok 1944 127780. (Samkv. Árbók Reykjavík-
urbæjar 1945).
7. Portúgal.
8. Það er æfisaga Árna prófasts Þórarinssonar,
I. bindi, færð í letur af Þórbergi Þórðar-
syni.
9. Fyrir Parísarsýninguna 1889.
10. Ágúst Sigurðsson cand. mag. Þeir tóku til
starfa 10. febrúar 1939 (Árb. Rvíkur 1945).
ings mamma hans hlaut að vera búin að
gefa upp alla von um að sjá hann á lífi.
Hann varð að sætta sig við þetta eins
og það var. Vonandi yrði hann svo góður,
að hann gæti komið barninu heim eftir
einn eða tvo daga.
En — forlögin höfðu ákveðið það öðru-
Framh. á bls, 15.