Vikan - 26.09.1946, Blaðsíða 5

VIKAN, nr. 39, 1946
Ný framhaldssaga:

■—■■■—■■■—■—i
Ai7##i,-#i*ri#i/i/ri
ÁSTASAGA eftir Anne Duffield
„Þvættingnr! Falleg og gáfuð, ung stúlka eins
og þú, getur fengið hvern þann karlmann, sem
hún vill. Þetta verður éinstakt tækifæri fyrir þig
og ég heimta að þú notir það.“
„Ég skal gera það, sem ég get. Ég get ef til
vill gert mig ómissandi á heimilinu, svö að ég
verði tekin sem nokkurs konar fósturdóttir og
fengi árlega fjárupphæð til að lifa á.“
„Vertu ekki svona leiðinleg, Rachel. í guðs
bænum fremdu ekki það heimskupar að verða
ástfangin af fátækum liðsforingja i Kairo.“
„Ég hegða mér aldrei heimskulega."
„Nei, enda veit ég ekki, hvaðan þú ættir að
sækja það. Það er ekki svo lítið, sem þú ert þeg-
ar búin að hafa út úr stelpunni, þú hefðir reynd-
ar átt að fá hana til að sjá þér fyrir almenn-
legri ferðatösku."
„Ég fer aldrei út í öfgar með neitt, mamma.
Svo heirnsk er ég ekki.“
Samtal þeirra varð truflað við að barið var að
dyrum — litla, guggna þjónustustúlkan vísaði
skeggjuðum Frakka um fimmtugt inn i stofuna.
„Góðan daginn, Laval,“ sagði frú Thompson
innilega. „Nei, það var ekkert ónæði af þvi. Má
ég ekki bjóða yður tebolla."
„Nei, takk,“ svaraði gesturinn. „Ég ætlaði að-
eins að heilsa upp á ungfrúna og óska henni góðr-
ar ferðar."
„Það var mjög vingjarnlegt af yður,“ sagði
Rachel brosandi.
Laval átti húsið, sem þær bjuggu í — hann var
hæglátur maður og með dapurlegt augnatillit, en
hann hafði gerzt góður vinur Rachelar og móður
hennar. Þær leigðu af honum íbúðina með góð-
um kjörum og Jfegar frú Thompson var í pen-
ingavandræðum — sem kom oft fyrir — var
aldrei minnst á greiðslu húsaleigunnar.
„Og þér eruð að fara til Egyptalands?" sagði
hann við Rachel. „Til Kairo, er ekki svo?“
„Jú.“ '
„Mætti ég gefa yður upp heimilisfang sonar
míns, ef þér vilduð vera svo góðar að lofa honum
að heimsækja yður. Mér þætti svo vænt um ef
ég fengi fréttir af honum."
„Auðvitað, auðvitað," sagði frú Thompson
hlýlega, en sendi dóttur sinni um leið áminnandi
augnaráð. „Rachel verður auðvitað að haga sér
í öllu eftir vilja vinstúlku sinnar, en sjálf yrði
hún auðvitað glöð við að hitta Eugene. Hvað
hafið þér annars frétt af honum?"
„Hann virðist hafa það gott og kunna vel við
sig,“ svaraði Laval. „Það var heppilegt að hann
skyldi fá þessa stöðu við hótelið. Það eru ekki
mörg tækifærin núna hérna í París, og svo er
Paris ekki góður staður fyrir unga menn eins og
Eugene."
„Ö, þetta er ungt og leikur sér,“ sagði frú
Thomson glaðlega, „en ég er sannfærð, að
Eugcne kemur sér áfram."
„Laval tók samanbrotinn bréfmiða upp úr veski
sínu og rétti Rachel hann.
„Hérna er heimilisfangað, en þér megið ekki
vera að eltast við þetta, ef það verður yður til
óþæginda. Ég skil vel, að þér getið ekki ráðstaf-
að þannig sjálfar tíma yðar. En ef þér aðeins
heilsuðuð upp á hann, þá yrði ég mjög feginn.
Ég held að hann hefði einnig gaman af að endur-
nýja gamlan kunningsskap."
Rachel tók við blaðinu og brosti til þessa vin-
gjarnlega manns með dapra andlitið.
„Auðvitað reyni ég að hitta hann.“
„Svo vil ég að lokum segja „au revoir" og
góða ferð.“ Hann hneigði sig fyrir þeim og fór.
„Veslings maðurinn," sagði frú Thompson,
þegar hann var farinn. „Við gátum ekki svarað
þessu öðruvisi, en við getum alltaf afsakað þig
seinna. Þú verður að reyna að halda þér frá
Eugene. Ég álít, að hann hafi verið komipn í
slæma klípu, sá sláni, svo að faðir hans hafi
orðið að senda hann burt.“
„Það veiztu ekkert um, mamma." Rachel
stakk heimilisfanginu ofan í tösku sína, en andlit
hennar, sem venjulega var mjög blómlegt, var
náfölt.
„O, ég veit það nú samt," svaraði frú Thomp-
son. „Auk þess á skrifstofumaður — eða hvað
hann nú er — á hóteli í Kairo ekki heima með
fólki, sem Sir John umgengst. Ef þú skyldir af
tilviljun hitta Eugene, skaltu auðvitað vera
kurteis við hann, en láttu hann skilja, að vinátta
milli ykkar geti aldrei orðið. Hann gat verið
góður hérna — skemmtilegur, ungur maður og
þótti mér bara vænt um hann — og gamli Laval
er að vissu leyti mesti heiðursmaður. En það
yrði ekki góð auglýsing fyrir þig, að kynna
Eugene sem vin þinn þama í Kairo, það hlýtur
þér að vera Ijóst."
„Nei, og ég ætla mér heldur ekki að gera það.“
Rachel virtist tala í leiðslu.
„Eyðilegðu nú ekki þetta góða tækifæri,"
sagði móðir hennar hvöss í máli. „Ég þekki menn
af sömu manntegund og Sir John Rhys, hann
myndi verða bæði undrandi og reiður af því, að
þú ættir Eugene Laval að vin. Það hefði heldur
aldrei orðið nein vinátta ykkar á milli, ef faðir
þinn hefði séð fyrir okkur á réttan hátt. Það er
ekki okkar sök, að við höfum mátt gera okkur
að góðu vináttu fólks, sem við undir öðrum
kringumstæðum hefðum ekki kært okkur um að
kynnast."
„Já, ég skil við hvað þú átt, mamma.“
Rachel lokaði töskunni, hún þurfti ekki á
miðanum, með heimilisfanginu að halda, jafnvel
þótt hún hefði ætlað að nota hann— því að í
töskunni lá bréf, sem hún hafði fengið um morg-
uninn frá Eugene sjálfum, en á það minntist hún
ekki við móður sína.
Það kom í ljós að Rachel var sjóhraust með af-
brigðum og hafði óveðrið, sem skipið lenti i um
leið og það lét úr höfn i Marseilles, engin áhrif
á Jiana.
„Auðvitað," hugsaði Wanda, sem sjálf leið all-
ar kvalir sjóveikinnar, „var Rachel sjóhraust.
Hún sem var fullkomin að öllu leyti — dugleg-
asti nemandinn á skólanum, sú bezta í tungumál-
um og eftirsóttust af öllum í samkvæmum. Það
hefði verið óhugsandi að hamfarir náttúruafl-
anna hefðu nokkur áhrif á hana.“
Wanda var sárþjáð. Hún lá hreyfingarlaus í
mjórri þilrekkjunni og óskaði sér dauða.
Það brakaði og brast i allri káetunni, tjöldin
blöktu til og frá og vatnið skvettist upp úr
vatnsflöskunni. Þarna sem Wanda lá í dýpstu
örvæntingu þjáninga sinna heyrði hún fótatak
uppi á þilfarinu og glaðlegar raddir. A matmáls-
tímunum heyrðust hurðaskellir, hlátrar og sam-
ræður á göngunum.
Wanda hataði allt þetta sjóhrausta fólk, þar
sem hún lá þama veik og í illu skapi — já, hún
meira að segja hataði Rachel, sem geislandi af
heilbrigði og vellíðan læhdist út og inn um káet-
una. Rachel var mjög umhyggjusöm og nærgætin
við hana, en það var ekkert hægt að gera til að
lina sjóveikina, svo að Wanda óskaði þess að
vera sem mest ein í friði.
En á þriðja degi fór veðrið að batna. Þegar
Rachel kom niður til að hafa fataskipti fyrir
kvöldverðinn, leit hún á Wöndu og sagði:
„Þú ættir að reyna að borða eitthvað í dag,
væna mín. Vertu ekki að mótmæla mér, ég œtla
að panta mat handa þér, en þú þarft ekki að
borða hann frekar en þú vilt. Vertu viss, að á
morgun verður þú orðin stálhraust. Það er svo
leitt að þú skulir liggja hérna og fara á mis við
alla ánægjuna."
Wanda var líka full meðaumkunar með sjálfri
sér og um kvöldið var hún orðin það hress, að
hún fór að hafa áhuga á farþegunum og spyrja
Rachel um þá.
„Það eru margir viðkunnanlegir menn með,“
sagði Rachel, „og nokkrar illgjamar frúr og kerl-
ingar. Flestir þeirra eru í hemum og em á leið
til Indlands. Svo er þarna ungur maður, Bill
Renton heitir hann og er hann mjög geðugur —
hann starfar í stjórnardeild föður þins og langar
mjög til að hitta þig. Hann dansar líka ágætlega
— þú veizt, að við dönsum á hverju kvöldi á
þilfarinu."
„Ég verð kannske orðin svo hress á morgun,
að ég gæti farið upp,“ sagði Wanda.
„Auðvitað, þú verður að reyna það,“ svaraði
Rachel. „En — má ég fá lánaðan gráa pelsinn
þinn? Það er kalt uppi á þilfarinu og kvöldkáp-
an min er svo þunn.“
„Gjörðu svo vel,“ sagði Wanda.
Rachel vafði að sér kápunni og hneigði sig
djúpt fyrir Wöndu.
„Skreytt lánsfjöðmm," sagði Rachel hlæjandi.
„Hann fer þér betur en mér,“ sagði Wanda.
„Þú kant að bera pels, Rachel."
„Ég hefi aldrei átt pels,“ sagði Rachel með
þeirri áhyggjulatisu glaðværð, sem hrærði næmar
tilfinningar Wöndu. „Ég skal fara vel með hann,
mér finnst ég vora hreinasta heimskona í honum
— ástarþaklúr."
Þegar Rachel var farin fór Wanda að hugsa
um allt það, sem Rachel mátti vera án, og
gleymdi sjóveikinni við þessar hugsanir tinar.
„Ég ætla að gefa henni pelsinn. Nei, ég verð
heldur að bíða með það, en ég ætla að láta hana
vera í honum'— ég segi bara að mér þyki hann
of þungur. Hún ber hann líka miklu betur en ég,
sem er svo lítil."
Daginn eftir var ládauður sjór og fór Wanda
þá á fætur. Rachel fór með hana upp á þiljur og
kom henni þar fyrir í hægindastól. Þar kom ung-
ur maður til þeirra og kynnti Rachel hann sem
Bill Renton. Hann var hávaxinn, ljós yfirlitum,
bláeygður og með þyklct hár. Wöndu féll hann
strax vel í geð, og ekki sízt þegar hann fór að
tala um föður hennar, sem hann dáðist mjög að.
„Starfið þér í stjórnardeild hans?“
„Já, ég er ein undirtyllan."
„Ég hefi ekki sóð pabba í tvö ár,“ sagði Wanda.
„Hann ætlaði að koma til Frakklands í fyrra, en
varð þá að fara til Mesopotamiu."
Bill kinkaði kolli.
„Já, ég fór þá með honum. Svo' að þér hafið
/
i