Vikan - 26.09.1946, Blaðsíða 11

VIKAN, nr. 39, 1946
11
iiHiHiiiiiiiiiiiiiuimiiniHiiiiiiiiiiimuMiiNuiiiiiiiiiiiiiiiiimiNiiummiiiHiiiiiiiiniHiiiiiiimiiiiiiiimiiHiiiimiiiinmimn
Framhaldssaga:
MIGNDN G. EBERHART:
SEINNI KONA LÆKNISINS
ii
i»mi»iii«»M,i»i»*»ii»i»M»»**»iiiMii»»»iiiiiiiii»ii»iii»*i»»iiM»»»»»i»»»mi»»i»im»Mii»,»i»»ii»lM,Mii,i,»i»iiiiii,ii»»i,,ii,i,iiiii»iiii»ii»wi»»i*iiii»*i»n*Mii*»»t»i»i»i
immm*»iiii»ii*imimi»imi»»miii*m*iimiimmimiiimimmmmm,,*,,,,m,mm,‘<*
Ég kom til að heilsa upp á Madge. Hún var ekki
komin úr skólanum, svo að ég settist niður til
að bíða eftir henni — en svo heyrði ég allt í
einu eitthvað, sem líktist neyðarópi. Eg rann á
hljóðið til að vita, hvað væri að. Dyrnar að her-
bergi Jill voru opnar. Jill bograði yfir hjúkrunar-
konunni. Pyrst í stað hélt ég auðvitað, að liðið
hefði yfir hana.“
Andy horfði á Jill og Jill lagði bollann frá sér.
„Jú, ég hefi líklega hrópað. Og Alicia kom
inn einmitt um leið og Juliet gaf upp andann. En
ég vissi ekki, að Alicia væri stödd í húsinú — -—“
Alicia hélt áfram eins og Jill hefði ekkert sagt.
„Ég vona að þessi einstaki áhugi ykkar á fram-
komu minni þýði ekki það, að þið grunið mig um
að eiga einhvern þátt í þessum — dauða stúlk-
unnar, sem ég hafði aldrei augum litið.“
Steven leit upp.
„Þú hafðir nú séð hana, Alicia," sagði hann
blíðlega. „Oft og mörgum sinnum. Meðan Crystal
lá banaleguna."
Alicia leit upp, en huldi jafnskjótt augun bak
við hin gríðarmiklu augnhár.
„ó, já, auðvitað. 35g hlýt að hafa séð hana þá.
En að muna, hvernig hún liti út! Nei, þú mátt
vita, að það er ekki ég, sem setti eitrið í bollann
hennar, ef það er það, sem þú átt við! Gefðu mér
dálítið meira kaffi, Bruce. Takk fyrir.“
,jSg átti alls ekki við það,“ sagði Steven afsak-
andi. „Þú getur rétt hugsað þér, að slíkt hefir
mér aldrei dottið í hug.“
„Einhvers konar eitur,“ sagði Bruce við sjálf-
an sig, meðan hann helti kaffinu í bolla Aliciu.
„Hvemig geta þeir sannað, að morð hafi verið
framið?“ sagði Andy og bætti svo við með röddu,
sem Jýsti nokkurri bjartsýnj: „Þeir geta það alls
ekki!"
En’ Bruce hristi höfuðið.
„Nafnlausu bréfin — dauði Crystal — — og
nú morð síðustu hjúkrunarkonunnar hennar,
einmitt þegar hafin er rannsókn vegna dauða.
Crystal. Nei, það horfir ekki vel við-----“
„Þ>ú hyggur þá sjálfur, að um morð sé að
ræða,“ sagði Andy. „Ekki svo, Bruce?“
,,Eg veit svei mér ekki hvað ég á að halda,"
sagði Bruce. „En ég vildi gjarnan vita, hver
skrifað hefir þessi bréf til lögreglunnar. Eg vildi
gjarnan vita það, til að geta spurt hvers vegna.“
Ködd hans virtist vera mjög blíð. Hann leit ekki
af brauðsneiðinni í hendi sér. Allt í einu skildi
Jill, hvers vegna hann sagði þetta svona blíðlega
og óljóst.
Ef nokkur af viðstöddum hefði skrifað nafn-
lausu bréfin, þar sem talað var um að Crystal
hefði verið myrt, gaf Bruce nú honum eða henni
tækifæri til að viðurkenna það, tækifæri til að
segja honum, hvers vegna sá hinn sami hafi
æskt lögreglurannsóknar.
En það var enn meira, sem fólst í orðum hans.
t fyrsta lagi það, að allir þeir, sem vora nákomnir
honum og Crystal voru nú viðstaddir. Og í öðru
lagi það — svo skelfilegt sem það nú var — ef
Crystal og Juliet hafa verið myrtar, hlaut ein-
hver mjög nákominn að hafa gert það!
Kunningjar elta mann ekki uppi til að gefa
honum eitur. Auk þess varð að huga vandlega
að því, hver hefði haft tækifæri og hvöt til að
vinna glæpinn.
Hver hefir haft löngun til að losna við Crystal ?
Hver hefir viljað drepa Juliet, því að hún gæti
sagt meira mn það, sem hún þóttist vita? Og sem
hún — Jill — að áliti Juliet vissi líka.
En hún vissi ekkert? Hún rannsakaði heila
sinn og minni, en fann ekkert, sem fengi henni
lykilinn að þeim leyndardómi, sem rikti um dauða
Crystal, og Juliet áleit, að hún þegar þekkti.
Morðingi á meðal þeirra. Það var alls ekki
hægt að sjá neinn mun á morðingja og öðru fólki.
Eiginlega fannst henni, að það ætti að vera eitt-
hvað, sem greindi morðingjann frá hinum. Sem
merkti hann sem úrhrak — hendur hans voru
saurgaðar af blóði annarra.
Hendurnar! Það fékk hana til að hugsa um
hendur Juíiet og skelfingin smaug um hana alla.
En mitt í hræðslukastinu skapaðist ný spurning.
Það varð að finnast skýring á því. Það hlaut að
vera einhver ástæða fyrir því.
Nú hóf Bruce máls aftur. Hann var sifellt með
nafnlausu bréfin i huga . . .
„Það er svo mikilvægt,“ sagði hann. Þvi að
sá, sem skrifað hefir bréfin, hlýtur að hafa haft
einhverja ástæðu til að ætla, að Crystal hafi
verið myrt. Og ef við getum fengið að vita um
ástæðuna, erum við vel á vegi með að komast að
einhverri niðurstöðu."
Hann sagði ekki „á vegi með að komast að því,
hver hefir myrt Crystal," Jill hnykkti við, en
hún hafði ekki tíma til að hugsa um þetta, því
að I sama bili stóð lögreglumaður — ekki eiun
af þeim, sem höfðu verið viðstaddir yfirheyrsl-
una, heldur annar — i dyrunum og sagði, að
óskað væri eftir frásögnum nokkurra þeirra, sem
1 húsinu væru, og að það myndi nægja í dag, og
að ungfrú Pelham og dr. Crittenden gætu siðan
faxið heim.
Þau sögðu frá því, sem þau vissu. Jill hlust-
aði, en án áhuga. Hún fann allt í einu til mikillar
þreytu, sem bættist við alla geðshræringu dags-
ins. Þau sögðu öll frá með eins fáum orðum og
af varð komist með, og þetta var engin yfir-
heyrsla fyrr en röðin kom að Madge. Hvert ein-
asta orð, sem sagt var, var hraðritað af hraðrit-
aranum, sem kom inn um leið og Steven, sem
fyrst var yfirheyrður, hóf mál sitt.
Steven sagði í stórum dráttum frá því, sem
hann vissi. Hann hafði setið við vinnu sina allan
daginn í herbergi sínu. Hann hafði ekkert orðið
var við komu ungfrú Garder. Hann vissi ekkert,
hvað skeð hafði fyrr en Gross kom og skýrði
honum frá því. Hann vissi alls ekkert um morð-
ið. Prú Hatterick og ungfrú Pelham voru báðar
viðstaddar, þegar hann kom á vettvang. Líkið
hafði legið á teppinu fyrir framan arininn. Te-
bakki stóð á litlu borði. Jú, hann mundi eftir
stúlkunni, en mjög ógreinilega. Nei, hann gat
ekki séð neina ástæðu til þess að hún fremdi
sjálfsmorð eða hefði verið myrt.
Frásögn Aliciu var enn fáorðari. Hún hafði
setið niðri og beðið eftir Madge, sem var í skól-
anum, þegar hún heyrði hróp. Hún hafði hlaup-
ið upp og komið að frú Hatterick, þar sem hún
bograði yfir vinkonu sinni (hér ræskti Guy sig
og Alicia horfði glettnisleg á hann og flýtti sér
að lelðrétta). „Ég á við Juliet Garder." Alicia
sagði ekkert, sem beinlínis leiddi gruninn að Jill,
en frásögn hennar var svo stutt og innantóm, svo
að hún gæti ef til vill síðar fengið tækifæri til
að greina frá smáatriðum eftir því sem hana
lysti. Hún leit aldrei á Jill.
Andy, sem var næstur í röðinni, sagðist hafa
komið strax, þegar Gross hafði sagt sér í sím-
ann, hvað komið hefði fyrir. Juliet Garder hefði
verið dauð, þegar hann og dr. Hatterick hefðu
skoðað hana. Dr. Hatterick hefði þá gert lögregl-
unni aðvart.
„Tókuð þér eftir nokkru óvenjulegu á lík-
inu?"
„Nei, það gerði ég ekki. Ekki nema því, að
mér þótti þetta vera mjög snöggur dauði. Eftir
því, sem við vitum, var ungfrú Garder mjög
hraust.“
Lögreglumaðurinn leit frá honum á Madge.
„Madge Hatterick," sagði hann.
Madge svaraði skjótt eins og hún hafi beðið
þess með eftirvæntingu, að röðin kæmi að sér:
„Það er ég. Ég hefi nokkuð til að segja yð-
ur------.“
Hún stóð upp til að gefa orðum sínum þyngri
áherzlu. Andlit hennar með breiðu sterklegu
hökimni, tók á sig ákveðinn svip og dökku aug-
un skutu gneistum. Hún strauk svart hárið frá
enninu og leit á lögreglumanninn með svip, sem
stakk mjög í stúf við hinn bamslega klæðnað
hennar.
VH. KAFLI.
Bruce horfði agndofa á dóttur sína. Það leit
út fyrir, að hann ætlaði að ganga til hennar, en
hann hugsaði sig um og sagði í stað þess við lög-
reglumanninn.
„Dóttir mín er aðeins fimmtán ára gömul. Hún
veit ekkert um aUt þetta, og ég legg mikið upp
úr því að þér yfirheyrið hana eins lítið og unnt
er. Eg get ekki séð, að frásögn hennar geti á
nokkurn hátt skýrt máhð. Hún er aðeins barn."-
„Já, sagði lögreglumaðurinn, án þess að líta af
Madge, en við skulum hlusta á það, sem stúlhars-
hefir að segja."
„Þér hafið sem sagt ekki skilið það, sem ég
eagði," mælti Bruce. „Hún er ekki annað en bam,
og hún veit alls ekkert um--------“ Nú leit hann ,
■^pyrjandi á Guy, sem færðl sig nær,
„Svona, Madge, vertu nú róleg," sagði Guy.
„Þú átt ekki að vera móðursj’Úk."
„Eg segi það, sem ég má segja," sagði Magde
æst. „Og þið getið ekki hindrað mig í því. Það
má vera, að ég sé img, en ég er ekki bUnd og það
hefir skeð ýmislegt hér í húsinu. Ýmislegt, sem
þú þyrftir að vita inn-----“
Bruce varð náfölur. Hann lagði höndina fast
á öxl Madge, svo fast að hún gretti sig af sár-
saukanum, en hún horfði ógnandi á hann. Þau
voru tvö af sama sauðahúsi — að minnsta kosti
í ytra útUti. En Steven fannst Madge hafa skap-
gerð móður sinnar.
„Þú elskar hana,“ sagði Madge reiðilega við
föður sinn. Þú sérð alls ekki, hvemig hún er. Þú
finnur ekki, hversu grimm hún er. Hver myrti
móður mína? Segðu lögreglunni, hver gerði það?
Segðu frá því, að —-----.“
„Madge!"
„Mér er alveg saraa, hvað þú segir! Ef þú vilt
ekki segja frá því, skal ég gera það! Ég skal
segja lögreglunni frá, hver var einn hjá móður
minni, rétt áður en hún dó. Eg segi allt, sem ég
veit-----"
Nú varð Guy fyrst órólegur.
„Svona, Madge, þegiðu nú. Þú gerir þéf ekki
grein fyrir þvi, hvað þú ert að segja, heimsku-
i