Vikan - 14.11.1946, Blaðsíða 1

Tónskáldið KARL O. RUNÓLFSSOIM
Eftir BALDUR ANDRÉSSON
T^að var fyrir um það bil tuttugu árum,
að ég var vanur að leggja leið mína
inn á kaffihúsin að loknu dagsverki, svo
sem oft síðar, og sat þar í hópi vina
mihna og ræddi við þá um sameiginlegt
hugðarefni okkar allra, en það var tónlist-
in. Við þreyttumst aldrei á að tala um
hana fram og aftur kvöld eftir kvöld, því
að hún var okkur eins og matur og drykk-
ur. Enginn okkar ætlaði að gera hana að
ævistarfi sínu, en allir vorum við að dunda
við hana í hjáverkum, hver upp á sinn
máta, því að einn blés á horn, annar á
klarinett, þriðji lék á fiðlu og hinir kunnu
eitthvað að leika á önnur hljóðfæri. Fyrir
nokkru hitti ég einn af þessum kunningj-
um mínum og minntist hann þá á þessar
góðu og glöðu stundir okkar frá þessum
árum. Hann hefir nú sjálfstæðan atvinnu-
rekstur og vegnar vel, enda hygginn og
hagsýnn iðnaðarmaður. Hann hafði orð á
því, að það hefði verið mikið lán fyrir hann
að hætta við fiðluna og halda áfram með
iðnina. „Hvað hefði orðið úr mér? Senni-
legá kaffihúsaspilari, og svo hefði ég orð-
ið að spila um nætur á skröllum og öðrum
skemmtunum. Það hefði orðið þreytandi
starf til lengdar og auk þess rýr kostur.
Ég má ekki til þess hugsa.“ Þetta sagði
hann við mig sá hyggni maður, og hefir
hann haft satt að mæla. En í þessum
hópi var einnig annar maður, sem líka
var á þessum árum að læra iðn. Hann
hugsaði þá líkt og þessi forsjáli vinur
okkar, því að iðnaðarmaður ætlaði hann
sér að verða, en hafa tónlistina í hjáverk-
um sér til gamans. En tónlistin lét hann
aldrei í friði. Hún tók hann allan, áður en
hann vissi af, og var hann brátt allur á
valdi hennar. Þessi vinur okkar var tón-
skáldið Karl O. Runólfsson. Hann var þá
að læra prentiðn og lauk námi í þeirri
Framhald á bls. 3.