Vikan - 14.11.1946, Blaðsíða 12

12
VIKAN, nr. 46, 1946
„Manstu hvað var í töskunni?"
„Nei, ekki nákvæmlega. En ég held, að þar
hafi kennt margra grasa.“
„Já, svona eruð þið, þessar hjúkrunarkonur,"
sagði Bruce og stundi þungan. „Og þú, sem
notar aldrei nein deyfilyf og ert heilbrigðin
sjálf.“
„Já, en ég ætlaði þetta heldur ekki fyrir
sjálfa mig, Bruce. JÞú veizt, hve oft við verðum
að grípa til slíkra lyfja í heimsóknum okkar, og
þá er gott að þurfa ekki að hlaupa eftir þeim í
lyfjabúðina."
„Já, já — ég kannast við þetta. Þið fyllið
allar töskur af lyfjum. En — það, sem mestu
skiptir er þetta: Var morfín í töskunni hjá þér?“
„Já, það var morfín í henni — en hvað mikið
var af því, veit ég ekki. Ég man ekki til þess, að
ég hafi notað það nokkuð að ráði, svo ég býst
við að ég hafi haft sæmilegar birgðir af því.“
„Þá hefir líklega verið nóg af því í töskunni, til
þess að —-------—“ Hann þagnaði skyndilega, og
henni brá, þegar hún leit á hann og sá á honum
alvörusvipinn. Hann tók eftir þessu og flýtti sér
að bæta við: „Nú, en þegar við komumst næst
inn í herbergið þitt, þá getum við leitað að tösk-
unni. Ef lögregluþjónarnir hefðu fundið hana,
mundu þeir hafa tekið þig fasta þegar í stað.
Af því getum við ályktað, með svo að segja fullri
vissu, að þeir hafa ekki fundið hana. Og ef
einhver annar hefur tekið hana, þá ættum við
brátt að komast fyrir það, hver sá er. .. Nú,
jæja, Jiíl. Sleppum þessu.“ Hann horfði fast í
augu hennar. „Það var dálítið annað, sem ég
vildi tala um. Viltu gera það, sem ég bið þig
um? Ég er kröfuharður og fer fram á það, að
þú lokir augunum fyrir ýmsu, sem þú sérð og
sýnir mér fullt traust. En viltu treysta mér og
gera það, sem ég bið þig um?“
Gera það, sem hann hafði beðið hana um,
treysta honum, hugsaði Jill. Það þýðir, sam-
þykkja það, að Alicia verði kyrr — samþykkja
það, sem óþolandi var!
Hún stóð skyndilega upp og gekk í áttina til
dyranna.
„Ég verð að samþykkja!" sagði hún hátt, en
rödd hennar var ekki eins eðlilega og hún hafði
óskað.
Hún lá andvaka næstu nótt og var að hugsa
um það, sem hann hafði sagt. Og líka um það,
sem hann hafði látið ósagt. Það var einkum
tvennt, sem hann hafði ekki minnst á, og þótt
einkennilegt væri, höfðu blöðin heldur ekki minnst
á þessi atriði í hinum ýtarlegu frásögnum sinum.
Annað var það, að hringt hafði verið í simann til
Bruce, nóttina eftir morð Juliet, og hann beðinn
að koma til sjúklings út í bæ, en síðar reyndist
vera um gabb að ræða. Hver hafði hringt, og
hver var tilgangurinn með þessu? Bruce hafði
ekkert minnzt á þetta, en lögreglunni hlaut að
vera kunnugt um það, þar eð lögregluþjónn hafði
verið í fylgd með Bruce. Bruce var því ekki
heima, þegar hún varð þess vör, að einhver hefði
verið inni í herbergi hennar.
Hitt atriðið, sem hann hafði ekki minnzt á,
var liturinn á höndum Juliets. Bruce hafði að-
eins einu sinni fyrir nokkru síðan minnzt lítils-
háttar á þetta. Lögreglan hafði ekki minnzt einu
orði á það við blöðin, að því er virtist. En þetta
var þó atriði, sem blöðin rpundu hafa gert sér mat
úr, hefðu þau vitað um það.
Hvernig gat staðið á þessum lit? Hafði hún
komið við eitthvað, sem litaði svona frá sér?
Eða gat þetta stafað af einhverjum aukaverk-
unum eitursins? Jill hafði a,ldrei orðið vör við
svona verkanir eiturlyfja allan þann tíma, sem
hún stundaði hjúkrun.
Bruce virtist ekki leggja mikið upp úr þessu
atriði, því hann hafði aðeins minnzt lauslega á
það. En vera kann, að hann hafi samt sem áður
talið það hafa mikla þýðingu og því með vilja
lagt svona lítið upp úr því.
Hafi það verið Alicia, sem læddist inn í her-
bergi hennar og hellti gráleita duftinu í glasið,
þá gat það ekki verið hún, sem hafði hringt til
Bruce í því skyni að fá hann að heiman. Hún
hefði ekki getað gert hvortveggja. Og þó — ja,
því ekki það ? Það var sími i eldhúsinu með
beinu sambandi við miðstöð, óháður innanhúss
kerfinu. En skyldi hún hafa verið svona útreikn-
uð og haft svona mikið fyrir þessu? Nei, annars.
Alicia hafði varla gert þetta hvorttveggja.
Það var kominn morgunn, og veðrið var jafn
drungalegt og daginn áður. Madge var jafnfýld
og veðrið daginn áður. Alicia lét færa sér
morgunteið í rúmið. Steven var lasinn og leit
mjög illa út og mælti varla orð af vörum. Bruce
fór snemma að heiman.
Jill hafði ákveðið að fara út í sjúkrahúsið og
hafði gefið skipun um að bíllinn kæmi að dyr-
unum á vissum tíma, en nefndi þó ekki við neinn,
hvert hún ætlaði. Aður en hún lagði af stað fór
hún inn í herbergið sitt, sem lögreglan hafði nú
loksins opnað.
Hún staðnæmdist augnablik á þröskuldinum
og varð hugsað til þeirra Crystal og Juliet. Her-
bergið hafði sýnilega verið rannsakað nákvæm-
lega, enda var allt þar á tjá og tundri.
Jill gekk beint að fataskápnum og byrjaði að
leita. Hún hafði ekki leitað lengi, þegar Rachel
kom inn í herbergið og spurði, hvort hún ætti
ekki að hjálpa frúnni. Jill stökk niður af stóln-
um, sem hún hafði staðið á og sagði mæðulega:
„Ég er að leita að lítilli brúnni leðurtösku. Ég
held, að ég hafi látið hana hér á einhverja hill-
una. Hafið þér orðið varar við hana?"
Nei, Rachel hafði ekki orðið vör við hana. Þær
leituðu nú báðar nokkra stund, en án árangurs.
Rachel hélt, að hún myndi eftir töskunni.
„Var hún ekki frekar lítil og nokkuð snjáð?
Já, ég man eftir henni. Ég tók hana sjálf upp úr
kistu yðar og mig minnir, að ég hafi látið hana
ofan í einhverja skúffuna. Það voru litlar öskjur
í henni, pilluglös og einhver verkfæri, eins og
yfirlæknirinn hefir í læknatöskunni sinni."
„En heyrið þér, Rachel — það er annar hlutur
til, sem horfið hefir. Hefir kannske einhver spurt
yður um hann?“
„Hvað á frúin við?“
Blessaö
barnið!
Teikning eftir
George RleManus.
Mamman: Þú ættir að fara með Lilla í málaravinnustofuna
hans vinar þíns, svo að Lilli venjist ungur á að skoða málverk
og hafa vit á þeim.
Pabbinn: Já, og vinur minn, málarinn, hefir aldrei séð Lilla.
Pabbinn: Sæll, vinur, héma er ég kominn með erfingj-
ann —- þótt þú sért listamaður áttu ekkert svona lista-
verk!
Málarinn: Láttu strákinn á gólfið, ég ætla að sýna þér
nokkur málverk, fyrst þú ert kominn. Listdómarar koma
hingað í dag til að skoða verkin.
Málarinn (frammi): Þá Málarinn: Guð minn góður! Sjáðu, hvað strákur-
skulum við koma aftur inn í inn hefir gert, hann hefir eyðilagt myndina!
vinnustofuna og líta á nýjustu
verkin.
Lilli: Go — go!
1. listdómari: Þetta er stórkostlega fagurt!
2. listdómari: Svona fullkomna litasamsetningu hefi ég aldrei
séð!
3. listdc'mari: Vinur minn, þetta er sannkallað listaverk —
svona vel gert olíumálverk hefi ég aldrei séð áður!
Pabbinn: Ég ætti ef til vill að segja þeim, að sonur minn hafi
gert það.