Vikan - 02.01.1947, Blaðsíða 4

4
VTKAN, nr. 1, 1947
Sannkallaður þorpari.
SMÁSAGA
ETTA var á þeim tíma sólarhringsins,
þegar allir menn, að undanteknum
næturvörðunum, pylsuvagnamönnunum,
andfætlingum okkar hinsvegar á hnettin-
um og ungum sveimhugum, eru komnir til
náða, — það er að segja um miðnætti.
Mikael Trent stóð og hringdi dyrabjöll-
unni hjá Ballum framkvæmdarstjóra.
Hann varð að hringja margoft áður en
opnað væri. Ung stúlka 1 grænum sam-
kvæmiskjól kom í ljós út 'úr myrkri for-
stofunnar. Mikael fann að hjarta hans
barðist ákaft. Ó, hversu fögur hún var.
— Ég opnaði af því ég var hrædd um
að þú mundií' vekja pabba, sagði hún með
rödd, sem greinilega kom beint úr kæli-
skápnum. — Gerðu mér þann greiða að
fara leiðar þinnar.
— Já en Lilly, ég kom bara til þess að
biðja þig fyrirgefningar.
— Já, þú ert eflaust búinn að sjóða sam-
an einhverja sögu. En ég hef ekki nokkra
löngun til þess að hlusta á hana.
— Láttu nú ekki svona, Lilly. Ekki gat
mig grunað að Zita Zarova færi að finna
uppá því að deyja í dag. Ég hef setið blý-
fastur í ritstjómarskrifstofunni í allt
kvöld við að semja eftirmæli.
— Ég hefi heyrt minnst á eitthvað, sem
kallað er sími. Engin maður — að minnsta
kosti enginn almennilegur maður — læt-
ur unga stúlku sitja og bíða eftir sér á
kaffihúsi.
Mikael langaði mikið til að taka til
hennar og hrista hana eins og hvolp. — Ég
er búinn að segja að mér þykir þetta afar-
leitt. En ég þurfti að annast verk mitt,
og það varð að sitja fyrir. Hugsaðu þér
mig sitjandi þama á smóking og hamast
á ritvél við að skrifa um þóttafulla film-
stjörnu, sem í ofanálag er dauð, og allan
þennan tíma varð ég að rembast við að
vera ekki að hugsa um þig.
— Um mig ? Fyrst þú gast nú ekki einu
sinni gefið þér tíma til að hringja.. Nei,
það er bara þetta, að þú ert skotnari í
vinnu þinni en í mér.
Mikael horfði lamaður á hana, en sagði
svo allt í einu: — Ef ég nú býð þér í góm-
sætan miðdegisverð á þriðjudaginn, held-
urðu þá ekki að þú gætir fyrirgefið mér?
Sérfræðingur í jökulfræði hefði ef til
mátt greina örlítinn vott um hláku, er
hún svaraði: — Og svo kemurðu auðvitað
ekki frekar en núna — ég á við ef eitthvað
markvert ber til tíðinda í bænum, eða það
þarf að hafa viðtal við einhvern...
— Það kemur ekkert uppá, sagði hann
sannfærandi.
— En ef eitthvað kynni nú að koma
fyrir?
— Þú ert meiri rugludallurinn.
Hún þaut þegar í stað uppá nef sér.
— Á ég að segja þér hvað ég kalla þann
mann, sem umgengst stúlkur á sama hátt
og þú. Það er sannkallaður þorpari.
Mikael, hinn háskólagengni, ungi efni-
legi blaðamaður við aðalblað bæjarins,
gat ekki varist því að reka upp skelli-
hlátur. Þorpari. Það hafði þó enginn kall-
að hann áður. En hlátur hans jók ein-
göngu reiði hennar. — Þorpari, sagði ég,
hrópaði hún og skellti í lás við nefið á hon-
um.
Mikael labbaði heim á leið. Hann þurfti
að hugsa. Lilly var falleg stúlka, en hún
hafði verið gerð brekótt í uppvextinum.
Og var nú alveg laust við að hún hefði upp-
lag til þess að verða vargur? Hann mátti
vera hamingjunni þakklátur fyrir að augu
hans höfðu nú loks opnast fyrir þessu.
En skyndilega datt honum annað til
hugar. Nú, er hann hafði misst Lily hafði
hann jafnframt misst framtíðaratvinnu þá,
sem hann hafði gert sér von um að fá,
þegar hann hefði gefist upp á blaða-
mennskuþvarginu. Áður en hann kynntist
Lily hafði Ballum framkvæmdarstjóri ver-
ið góðvinur hans, og hann hafði lofað hon-
um því, er tækifæri byðist, að beita áhrif-
um sínum til þess að koma honum að við
stjórnarerindrekstur. En svo hafði hann
orðið fegurð Lilyar að bráð. Nú bjóst hann
við að hún bæri hann út við föður sinn,
og þá voru vonir hans þar að engu orðnar.
VEIZTU — ?
1. Kafbátar eru meira ofansjávar en í i
kafi.
Hvers vegna ? f
2. Hver er nyrzti bær á Islandi?
3. Hvár var amtmannssetur norðanlands =
1783—1874 ? I
I
4. Hvað getur fló stokkið langt?
5. Hvert er þvermál tunglsins?
6. Til hvaða eyjaklasa telst Lúzon?
7. Hvaðan er jazzinn kominn?
8. Hvað heitir verzlunarmálaráðherra i
Bandaríkjanna ? f
9. Stytting á hverju er orðið Gestapo?
10. Hverrar þjóðar er málarinn Picasso? =
Sjá svör á bls. 14. i
Það var annars ljóta farganið að hún
skyldi láta svona.
Það síðasta sem hann hugsaði um, áður
en hann festi svefninni, var að hann skyldi
hitta Lily aðeins einu sinni enn þá, til
þess að hann gæti sagt henni frá skoðun
sinni á brekabörnum, sem væru að sletta
sér fram í málefni karlmannanna.
Nokkrum kvöldum síðar sá hann hana -
á fjölmennum dansleik, og fyrst í stað
stóð hann og gapti. Það var ekki vegna
þess að hún væri að dansa við Pál Falding
— hann hafði alltaf vitað að Páll mundi
birtast undir eins og hann sjálfur hætti
að vera verndari hennar — en hann undr-
aðist þá uppgötvun sína, að hún var alls
ekki eins fögur, eins og hann hafði gert
sér í hugarlund. Nei, raxmverulega er hún
hálf leiðinleg ásýndum, föl og þreytuleg,
hugsaði hann, er þau lögðu af stað saman
í dansinn. Nokkra stund dönsuðu þau án
þess að mæla orð af vörum, og svo sagði
hann: — Ég kom hingað til þess að skýra
fyrir þér þá eiginlegu merkingu orðsins:
Þorpari. Ég er búinn að fletta þvi upp.
Hann leit á hana og sá sér til undrunar,
að nú var hún aftur töfrandi fögur. Það
var aftur kominn glampi í augun og sem
snöggvast vottaði fyrir þeirri háðulegu til-
finningu hjá honum, að hann væri enn
hrifinn af henni. — Já, líttu á, þorpari,
byrjaði hann, en þá var dansinn búinn,
og þegar hljóðfæraslátturinn skömmu síð-
ar hófst að nýju, kom Páll eins og elding
og hrifsaði hana af honum.
Það var ekki fyrr en hálftíma síðar að
honum gafst á ný tækifæri til þess að
bjóða henni í dans. Hún kinkaði náðarsam-
lega kolli til samþykkis, og svo dönsuðu
þau af stað steinþegjandi. En allt í einu
brosti hún, svo geislandi og töfrandi, að
á örlitlu broti úr sekúndu bráðnaði hjarta
hans. — Lily, mælti hann, — ég elska þig.
Við skulum gleyma þessu öllu og vera góð-
ir vinir aftur.
Það var ekki fyrr en hann hafði sagt
þetta, að hann veitti því eftirtekt að
brosinu, þessu geislandi og töfrandi, var
stefnt yfir öxlina á honum. Hann sveifl-
aðist í hring og sá þá smurðan kollinn
á Páli. Þegar dansinum var lokið hneigði
hann sig kurteislega og fór út úr salnum.
1 dyrunum mætti hann Ballum forstjóra,
sem, að því er honum virtist, leit kulda-
lega til hans og lét sér nægja að kinka lítil-
lega kolli til hans um leið og hann gekk
fram hjá. Lily hafði auðvitað lapið allt í
föður sinn og borið honum illa söguna.
Næstu tvo daga varð Mikael enn fyrir
alvarlegum áföllum. Blaðið, sem hann vann
við, hafði í huga að senda hann til útlanda.
Verkefnið, sem hann átti að fá, virtist hið
glæsilegasta, en vinur hans Pétur Molan,
hafði sagt við hann: — Þetta er argasta
forsending, vinur sæll. Þú mátt vera var-
kár. Annars fer illa fyrir þér. Þetta varð
Mikael ærið umhugsunarefni. Hann reyndi
hvað eftir annað, að ná tali af Ballum for-
stjóra, en árangurslaust. Síðasta áfallið
Framhald á bls. 7.