Vikan - 02.01.1947, Blaðsíða 6

6
VIKAN, nr. 1, 1947
vitaO ekki opinbert ennþá. Ég œtti raunar ekki
að tala um það við neinn, en þetta er leynileg
ákvörðun þeirra á milli.“
„Eruð þér að segja mér, að þau séu trúlofuð ?“
„Nei. Ég sagði, að það væri ekki opinbert,
MacMahon. Þér megið ómögulega láta það fara
lengra — þau eru svo ung og þetta er þeim svo
viðkvæmt ennþá, blessuð börnin ímynda sér að
enginn viti neitt nema þau sjálf. En svo mikið
er víst að Sir John hefir gefið þeim blessun sína.
Hann er glaður, að sjá Wöndu þannig borgið í
framtíðinni. Ég vissi að þetta myndi gleðja yður,
þar sem þér eruð vinur Sir Johns og yður þykir
vænt um Wöndu eins og okkur öllum. Bill er
ágætis rnaður."
„Já, það er hann. Ef ég væri í klípu, myndi ég
vera feginn að hafa hann við hlið mér. Hann
er maður, sem á mikla framtíð fyrir sér og mun
gera konu sína hamingjusama. En mér hefir
aldrei dottið í hug, að Wanda væri ástfangin af
honum.“
„Hún er svo mikið bam,“ sagði Rachel bros-
andi, „og auk þess feiminn. En við skiljum hana
og Bill líka. Þetta er henni fyrir beztu. Haldið
þér það ekki?“
„Jú,“ sagði Sherry seinlega. „Það mun verða
henni fyrir beztu.“
Wanda hafði vonað að Sherry myndi biðja hana
aftur um dans, en það gerði haim ekki. Og þótt
hún væri hvað eftir annað í sama hóp og hann
við skenkiborðið virti hann hana naumast viðlits.
1 lok dansleiksins var bros Wöndu orðið stirt
og óeðllegt, en hún minnti sjálfa sig á morgun-
daginn — þá.átti hún að sjá Sherry aftur — já
hann hafði sagt:
„Ég skal líta eftir henni."
Morguninn eftir fór Rachel aftur í borgina, án
þess að Wanda færi með henni. Hún var með
hatt á höfðinu, þegar hún kom að morgunverðar-
borðinu og sagðist ætla verða samferða Sir John,
þegar hann færi á skrifstofuna. Hún ætlaði að
láta þvo og leggja á sér hárið.
„Þú verður að hvíla þig, Wanda. Við komum
seint heim í kvöld og svo vöktum við svo lengi í
nótt. Ætlið þér alls ekki að koma með okkur, Sir
John?" bætti hún við.
En Sir John sagðist ákveðið ekki fara. Hann
var ekki sérlega hrifinn af að ungu stúlkurnar
færu þangað, en þar sem Herewardshjónin vildu
það endilega og virtust vera svo hrifin af Rachel,
vildi hann ekki spilla fyrir þeim ánægjunni. Það
var heldur ekki neitt athugavert við það — hon-
um hafði skilizt, að allt svo nefnda heldra fólk
í Kario sótti þennan stað. Auk þess voru lávarðs-
hjónin mikilsmegandi fólk og var hann glaður
yfir, að þeim skyldi geðjast svona vel að Rachel.
En hanrí hugsaði ekkert frekar um, hvers vegna
honum þætti það svo mikilsvert.
Rachel ók með honum yfir til Kairo og kom
aftur með hárið hreint og logagyllt eftir hár-
þvottinn. Hún minntist ekki á, að hún hefði gert
neitt meira en að fara á hárgreiðslustofu. Stúlk-
urnar voru tvær heima seinni hluta dagsins, en
klukkan níu óku þær til Sepheards, þar sem þær
borðuðu með Herewardshjónunum. Sherry, sem
var í boði, ætlaði svo að koma og sækja þau
klukkan ellefu.
Wanda sat á svölunum hjá hinu fólkinu, þegar
Sherry kom upp tröppurnar. Hún hafði hjart-
slátt og elti hann með augunum, þegar hann gekk
upp að borðinu til þeirra. Hann horfði á hana á
móti, en það var ekkert hægt að ráða af svip
hans. Hann heilsaði fólkinu og settist niður til
að fá sér kaffisopa.
Skömmu seinna héldu þau af stað — fyrst
óku þau í leigubíl og fóru svo fótgangandi.
„Þetta er skemmtilegt," hvíslaði frú Hereward.
Þau voru nú stödd í hverfi, sem aðeins inn-
fæddir menn bjuggu í. Við mjóa götu, sem þau
gengu eftir stóðu há, hvít hús með svölum og
lokuðum gluggahlerum. Á neðstu hæðunum voru
hér og þar ávaxta- og vínverzlanir — og eigend-
ur þeirra sátu snöggklæddir á dyraþrepunum og
nutu kvöldsvalans.
Allt í einu nam Sherry staðar fyrir utan stórt,
fallegt hús og barði þar að dyrum. Einhver
gægðist út um rifu, en opnaði svo hljóðlega hurð-
ina. Þau komu irm í skuggalegt anddyri. Þjónn-
inn sem lauk upp fyrir þeim sagði eitthvað við
Sherry. Þau urðu vlst að bíða þar til umsjónar-
maðurinn kæmi með bók, til að skrá nöfn þeirra
í hana.
Það fór hrollur um Wöndu. Sherry, sem stóð
við hlið hennar spurði, hvort henni væri kalt.
„Nei!“
„En það er hrollur í yður?“
„Já, af eftirvæntingu."
„Finnst yður svo gaman að þessu ævintýri ?“
„Nei, — það er ekki það-------“
„Hvað þá?“
Hún leit á hann og færði sig nær honum, því
að hún var allt í einu knúinn innri hvöt, sem húa
réði ekki við.
Hin þrjú höfðu snúið sér að dyrunum, sem
var lokið upp fyrir fleiri gestum — Elm ofursta
og fleirum, sem þau þekktu. Sherry kinkaði kolli
til þeirra, en stóð kyrr við hlið Wöndu.
„Eruð þér hræddar? Þetta er ekkert hættulegt."
Hann var alvarlegur og brosti ekki og enginn
heyrði hvað hann sagði við hana vegna hláturs
og skvaldurs í fólkinu.
„Ég er ekkert hrædd — auk þess -------“
„Auk þess hvað?“
„Þér sögðust ætla að líta eftir mér.“
„Það verður ekki nauðsynlegt. Þetta eru allt
kunningjar yðar.“ Hann kinkaði kolli til hinna
karlmannanna í anddyrinu.
Augu Wöndu voru stór og spyrjandi.
„Eru þér ekki líka vinur rninn?" stamaði hú»
og aftur var hún gripin undarlegri tilfinningu og
bætti við. „Ég vil heldur að þér verðið með mér.“
Hann leit á hana, en af augnaráði hans varð
ekkert ráðið.
„Já, stúlka mín, en það er bara ekki hægt,“
sagði hann blíðlega.
Hún dró andann djúpt.
„Við hvað eigið þér?“
„Spyrjið sjálfa yður,“ sagði hann rólega. „Þér
hafið þegar ákveðið yður og hafið um leið valið
rétt. En þar sem þér eruð búnar að því verður
að gæta allra varúðar------“
„Varúðar!" Við hvað átti hann.
Blessað
barniði
Teikning eftir
George McManus.
Mamman: Farðu nú varlega vinur og láttu ekki Lilla meiða Pabbinn: Ég vissi, að Lilla mundi takast þetta vel —
sig. hann er sannarlega efnilegur drengur!
Pabbinn: Það er engin hætta á því. Lilli verður mikill maður. Lilli: Go — go!
hann hefir hæfileika til þess, en það er um að gera að byrja
snemma á þvi að kenna honum, hvemig hann á að haga sér í
lífinu.
Pabbinn: Sjáðu, pabba, Lilli, sjáðu!
Lilli: Go!
Lilli: Da-da-da!
Lilli: Da!