Vikan - 02.01.1947, Blaðsíða 7

VTKAN, nr. 1, 1947
7
Sannkallaður þorpari.
Framhald af bls. 4.
var, er hann frétti, að Lily ætlaði í þriggja
vikna ferðalag með stóru línuskipi. Og á
farþegalistanum mátti sjá, að Páll Fald-
ing var meðal farþeganna.
Mikael komst að þeirri niðurstöðu að
hann yrði að hitta Lily einu sinni enn þá,
ef ekki til annars, þá til þess að láta hana
vita, hversu heimskulegt það væri af henni,
að ætla að giftast öðru eins fífli og Páll
væri. Hann hrifsaði símann. Hún var ekki
heima. Með stuttu millibili endurtók hann
upphringinguna, og tveimur tímum seinna
hljómaði rödd hennar raunverulega í eyr-
um hans. — Halló, þetta er ungfrú Ballum.
— Góðan daginn, Lily. Þetta er Mikael.
— Mikael? Hvað þá, ert þú í bænum enn
þá? sagði hún með undrun í röddinni.
— Já, ég vil fá að hitta þig, svaraði
hann höstugur.
— Ég er önnum kafin við að búa mig.
En við skulum sjá. Þú getur fengið að
tala við mig í hálf tíma, klukkan fimm í
eftirmiðdag.
— Mikael bölvaði í hljóði. — Þú veist
ósköp vel, að um það leyti verð ég að vera
við blaðið.
— Ég hélt að þú þyrftir endilega að
hitta mig.
— Þe§s þarf ég líka, hróþaði Mikael og
lagði heyrnartólið á. Hann hafði tekið eina
af þessum skyndilegu ákvörðunum, sem
síðar á æfi hans áttu að gera hann frægan.
Þennan sama. eftirmiðdag átti Mikael
viðtal við erlendan stjómmálamann, sem
var þarna á ferðalagi, og á eftir þaut hann
upp í ritstjórnarherbergið. Vinna hans lét
hann gleyma öllu öðru. Það var -ekki fyrr
en um tíuleytið að hann hafði lokið verki
sínu og einmitt þá kom Pétur Molan upp
til hans.
— Ætlarðu ekki að borða kvöldverð?
spurði Pétur.
— Þú getur bölvað þér upp á það, svar-
aði Mikael. — Við skulum fá okkur konga-
máltíð. Og á eftir átt þú að hjálpa mér að
ná í stiga.--------
Það var á þeim tíma sólarhringsins
þegar allir menn, að undanteknum nætur-
vörðum, pylsuvagnamönnum, andfætling-
um okkar hins vegar á hnettinum og ung-
um sveimhugum, eru komnir til náða —
það er að segja um miðnætti. Gamli bíl-
stjórinn hans Péturs nam staðar fyrir utan
dyrnar á villu Ballums forstjóra, og Mikael
steig út úr honum og tók stigann á herðar
sér. — Þetta er ekki nema fimm mínútna
verk, mælti hann.
Það var ekkert ljós í glugganum hjá
Lily, en glugginn stóð opinn. Mikael kleif
upp stigann og stakk höfðinu inn í her-
bergið. — Lily, hvíslaði hann. Ekkert svar.
Hann kallaði aftur, og nú nokkuð hærra,
og skyndilega var kveikt ljós í herberginu
við hliðina á rúminu. Lily settist upp og
glápti á hann.
— Þetta er ég, Mikael, sagði hann hljóð-
lega. — Fyrirgefðu að ég kem nokkuð
seint, en ég var önniun kafinn klukkan
fimm. Af vinnu minni, eins og þú munt
skilja. Farðu í einhverjar flíkur og komdu
með mér.
— Það geri ég aldrei, sagði hún og lagði
áherzlu á hvert orð. — Þú ert ert ...
— Þorpari, bætti Mikael við. — Komdu
nú. Ef þú kallar kem ég inn til þín. Eng-
inn mun trúa því að ég sé hér án vitundar
þinnar eða vilja. Flýttu þér nú dálítið.
— Aldrei að eilífu.
I einu glæsilegu hoppi var Mikael kom-
inn inn í herbergið. Lily leit á hann með
skelkuðu augnatilliti og sveipaði teppinu
fastar um sig. TJrræðaleysi hennar hrærði
Mikael. — Lily, mælti hann blíðlega. — Ég
elska þig.
Auðmýktin í rödd hans gerði hana aft-
ur hugrakka. — Var það ekki það sem ég
sagði. Þú ert sannarlegur þorpari.
— Jæja, þá segjum við það. Með snör-
um handbrögðum reif hann hana út úr
rúminu með teppi og öðrum rúmbúnaði.
Hann þrýsti henni fast að sér og kyssti
hana æðisgengið, og hún virtist sjá að von-
laust væri að bera sig á móti. Til þess að
verjast því að hún dytti lagði hún meira
að segja annan arminn um háls honum.
Framh. á bls. 14.
Innilegustu óskir um
farsœlt nýtt ár
færum við öllum.
Viðtœkjaverzlun ríkisins.
9 &
I
Gleðilegt nýár
1
v
Ml
$ Þökk fyrir viðskiptin á liðna árinu.
v
V
$
»5
v
v
Prjónastofan Hlin.
*
V
8
4
I
V
4
4
4
V
V
5
voooooooocoooooooooooooooooooooooooooooocoooooooooooc ♦»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»>;
Gleðilegt nýár!
Þökk fyrir viðskiptin á liðna árinu.
Verzlunin Björn Kristjánsson
Jón Björnsson & Co.
Gleðilegt nýár!
Þökkum viöskiptin á liðna árinu
Kexverksmiðjan Frón h.f.
OOCCCCOOCCCCCCCCCCCCCCCCCOCCCCOCCCCCCCCCCCCCOCCCCOCCS