Vikan - 02.01.1947, Blaðsíða 11

V3KAN, nr. 1, 1947
11
OMiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiimttmmKniimaiiiiifiMiMMitiiiiiiiiiiimfaimiiiniiimmiiiHiitMMiiiiMmtiMMittNSMtMiMiiniimiiiiiiiitniiiiiiiiifiiiiutiiiiiiiiiiuiMMiii
MIGNDN G. EBERHART:
Framhaldssaga:
imiiimiMiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiii i,a
23 I
SEINNI KONA LÆKNISINS
Alicia hafði í orðum og látœði hegðað sér eins
og leikarar, og Jill hafði fram að þessu ekki tekið
hana alvarlega. Hún hafði getað horft á hana
kæruleysislega, en við þessi síðustu orð brá henni
svo, að hún leit undan og treysti sér ekki lengur
til að horfa framan í hana. Hún yppti aðeins öxl-
um og gekk hægt út að glugganum. Getur þetta —
hugsaði hún. Nei, hún segir ekki satt! Hún tók á
öllu, sem hún átti til, og gat stamað upp:
,,Þú ætlast þó ekki til þess að ég trúi þessu?
Bruce hefur ekki-------“
„Hver hefir haft betra tækifæri til þess en
hann?,“ greip Alicia fram i fyrir henni. „Hver
heldur þú að hafi vitað betur en hann, hvemig
hægt var að framkvæma þetta? Þetta er eina
ástæðan til þess að við Bruce giftum okkur ekki.
Bruce vildi að við giftum okkur skömmu eftir
dauða Crystal, en ég vissi. — — — Nú, jæja,
ef þú vilt heyra sannleikann í málinu, þá var ég
hrædd. Ég vildi ekki láta draga mig inn í þetta
mál, ef svo færi að það kæmist einhvem tíma
upp.“
Þótt einkennilegt væri, trúði Jill þessu. Ef
Alicia hefði vitað, eða rennt grun í, að Bruce
hefði myrt Crystal, þá hefði hún verið hrædd.
Hún hefði ekki verið hrædd vegna Bruce, né
heldur vegna verknaðarins sjálfs, heldur aðeins
sjálfrar sin vegna. Alicia hugsaði aðeins um
sjálfa sig, og ógæfu annara eða bágindi komu
henni ekki við. En að vera grunuð um morð var
of mikið, jafnvel fyrir hana.
„Jæja, hvað segir þú um þetta?" spurði Alicia
óþolinmóð.
„Hvað er það, sem þú segist vita og valdið
getur því, að ég yrði strax tekin föst?“ spurði
Jill í stað þess að svara.
„Það er nokkuð, sem hefir úrslitaþýðingu í
því efni,“ svaraði Alicia. „Það skiptir ekki máli
hvað ég segi eða segi ekki, heldur hitt, hvort
þeir finna það. Ég get komið í veg fyrir að það
finnist og það mun ég gera, ef þú lofar að gera
það, sem ég nefndi nú rétt áðan.“
„Ég lofa engu um það,“ svaraði Jill ákveðið.
„Þú hlýtur að vera viti þínu fjær að koma með
slíka uppástungu, Alicia!“
Alicia beið ekki boðanna, en sneri sér á hæl
og gekk hröðum skrefum út úr lesstofunni. Jill
fór að velt því fyrir sér, hvort hún væri ekki
sjálf viti sínu fjær að hafa neitað tilboði Aliciu
svona þverlega. Hún reyndi að gleyma augna-
ráðinu, sem hún hafði fengið hjá Aliciu, þegar hún
fór út, en hún gat það ekki. Hún reyndi einnig
árangurslaust að sannfæra sjálfa sig um, að allt
það, sem Alicia hafði sagt um Bruce og Steven,
væri ósatt.
„Það er ég, sem Bruce elskar," hafði hún sagt,
en hún hafði einnig sagt: „Það var Bruce, sem
myrti Crystal!" Við annað tækifæri áður, hafði
Alicia ásakað hana sjálfa ' — Jill — fyrir að
hafa myrt Crystal. Hafði það verið til þess að
draga athyglina frá Bruce og henni sjálfri? Það
hræðilega við þetta allt var þó, að Bruce hefði
í rauninni getað verið valdur að dauða Cryst-
al . . .
Skömmu síðar fór Jill inn í herbergið sitt —
og fann þá af einskærri tilviljun óvæntan hlut
þar inni. Hún hafði gengið að legubekknum, sezt
á hann og hallað sér upp að sessunum. Hún var
niðursokkin í að hugsa um það, sem Alicia hafði
sagt, og fingur hennar fálmuðu í eirðarleysi með-
al sessanna — og þá rakst hún skyndilega á eitt-
hvað ílangt,. sem falið var milli þeirra.
Hún tók þetta fram og starði á það bæði
hrædd og undrandi. Þetta var hnífur, hárbeittur
uppskurðarhnífur og honum hafði verið vafið inn-
an í ljósrauðan vasaklút, sem Jill átti sjálf.
Henni rann kalt vatn milli skinns og hörunds
við þennan óvænta fund. Alicia hafði verið að
tala um eitthvað, sem valda mundi því, að Jill
yrði tekin föst þegar í stað, ef það fyndist. Það
var heppilegt að lögreglan skyldi ekki hafa rann-
sakað herbergið hennar, því þá hefði hún strax
rekizt á hnífinn.
Hún var enn með hnífinn milli handanna, þeg-
ar henni var tilkynnt að Andy væri kominn og
vildi fá að tala við hana. Þar sem Ady var heim-
ilisvinur hafði hanp farið inn í vinnustofu Bruce
og beið hennar þar. Jill fór í rúskinnsjakka með
djúpum vösum, faldi hnífinn í einum vasanum og
fór að hitta Andy.
Það var eins með Andy og Aliciú að hann lok-
aði dyrunum vandlega áður en hann sagði nokk-
uð.
Það fyrsta, sem hann sagði, var:
„Hefir þú séð dagbókina um veikindi Crystal
-----ég á við, þetta eina blað, sem rifið hafði
verið úr henni?"
„Já, Andy, ég hef séð það.,‘
Hann spurði hana ekkert út í það, hvað stað-
ið hafði á þessu blaði. Hann var fölur og þreytu-
legur og horfði óttasleginn til dyranna, eins og
hann væri hræddur um að einhver gæti heyrt til
þeirra.
„Jill.-----Þú ert ekki örugg í þessu húsi. Þú
getur ekki verið hér. Ég leyfi það ekki, að þú
dveljir svo mikið sem einni nótt lengur undir
þessu þaki.“
„En ég verð að vera kyrr. Ég get allt ekki kom-
izt burt, þótt ég vildi.“
„Jú, þú getur komizt. Ég skal sjá um það.
Hlustaðu nú aðeins á mig. Ég þekki gamla og
góða konu, sem eitt sinn var sjúklingur minn,
og hún er fús til að gera allt fyrir mig, sem ég
bið hana um. Hún mun taka þér opnum örmum
og gæta þín . . . Ég skal koma öllu þannig fyrir,
að við sleppum héðan án þess nokkur verði þess
var. Þegar þú ert svo kominn á öruggan stað,
þar sem þér er óhætt að vera, þá getum við
hringt til lögreglunnar og skýrt henni frá hvar
þú ert, og þá geta þeir sett lögregluþjón á vörð
í húsið hjá gömlu vinkonu minni, eða hvað þeir
annars vilja aðhafast. En þeir geta ekki neytt
þig til að dvelja í þessu húsi, þar eð líf þitt er
í hættu hér. Þú hlýtur að skilja þetta, Jill,“ sagði
hann að lokum, og það var ekki laust við að
hann væri skjálfraddaður.
Jill skildi þetta ofurvel. Hann tók þögn hennar
fyrir samþykki og hélt áfram:
* „Kemur þú þá ekki með mér, Jill?"
Hún lokaði augimum og þreifaði með hendinni
um hnífinn í vasa sínum.
„Jú,“ sagði hún hægt, „ég kem. Segðu mér að-
eins, hvernig við eigum að komast — og hve-
nær.“
Andy hafði hugsað þetta allt út. Það var ósköp
einfalt, að því er hann sagði.
„Já, ef þetta tekst nú,“ svaraði Jill, þegar
Andy hafði útskýrt ráðagerð sína.
„Það tekst!" svaraði hann með sannfæringar-
krafti.
„Ef þeir halda, að ég sé að reyna að flýja"
sagði Jill, „þá taka þeir mig strax fasta. Þeir
gætu tekið það sem sönnun þess, að ég væri sek.“
„Nei alls ekki. Ef þeir gætu stöðvað okkur
á leiðinni, þá yrði það þó aldrei verra fyrir þig
en það er nú. En trúðu því, að þá mun ekki
renna grun í neitt fyr en þú ert komin á örugg-
an stað hjá gömlu vinkonu minni, og við hringj-
um til þeirra og segjum þeim sjálf frá dvalar-
stað þínum. Þeir geta ekki fundið neitt athuga-
vert við það, þótt þú viljir komast burt úr þessu
húsi, þegar þú leynir ekki fyrir þeim, hvar þú
ert.“
Andy vissi ekki hina raunverulegu ástæðu fyrir
þessari ákvörðun. Hún stakk hendinni i vasann.
Andy var órólegur, því nú heyrðist ómur af sam-
tali einhverra innan úr borðstofunni.
Jill dró hnífinn skyndilega upp úr vasa sínum
og hélt honum fyrir framan augun á Andy.
„Sjáðu hvað ég er með hér, Andy,“ sagði hún
hrædd.
„Jill, hvernig í ósköpunum-----?“
Hún greip fram í fyrir honum og skýrði hon-
mn frá því hvernig á þessu stóð.
„Þá er þetta ákveðið, Jill, að þú kemur með
mér. Nú ert þú beinlínis neydd til að fara héðan.
Ó, þessi bölvaður kvenmaður!"
„Áttu við Aliciu?"
„Hún hatar þig, Jill. Samt hefði ég ekki haldið,
að hún mundi genga svona langt i að sýna þér
fjandskap. Það er bezt að þú fáir mér þennan
hníf, svo ég geti eyðilagt hann eða falið hann
einhvers staðar. Nú — — en fyrst verð ég að
hringja til frú Brown og skýra henni frá þvi, að
þú komir. Það er bezt að þú hefir engin föt með
þér4 þvi jafnvel minnsta handtaska mundi geta
vakið athygli lögreglumannanna og verða til
þess að þeir stöðvuðu okkur. Þú getur altaf sent
eftir dótinu þínu, þegar þú ert komin heim til
frú Brown."
Hann stóð upp og gekk til dyranna.
„Þú bregzt mér ekki, Jill,“ sagði hann í bæn-
arrómi. „Ég elska þig svo heitt. Ég get ekki
hugsað til þess að láta þig dvelja enn eina nótt
í þessu húsi."
Þegar Andy var farinn og Jill fór að hugsa
um ráðagerð hans, fanst henni þetta ekki eins
einfalt og Andy vildi vera láta. Samt sem áður
fanst henni ekki verða hjá því komist að fara
burt úr þessu húsi. Það var ofdirfska af henni
að vera kyr hér lengur, þegar farið var að leggja
fyrir hana gildrur, eins og nú hafði verið gert
með þessum hníf.
Ef hún segði rannsóknarmönnunum frá þess-
um hníf — hvað mundu þeir þá gera? Líklega
það sama og þeir gerðu, þegar þeir fundu duftið
í vatnsglasi hennar — það er að segja ekkert,
hugsaði Jill. Hún virti fyrir sér klútinn, sem verið
hafði utan um hnífinn. Það var líkt Aliciu að
velja þennan klút, sem Jill átti og var svo áber-
andi og einkennilegur, að allir mundu kannast
strax við hann. Innan í þennan klút hafði hún
lagt hníf, sem gat verið vopnið, sem Hachel var
vegin með. Það mundi sjálfsagt aldrei koma í
Ijós hver það var, sem sendi hana upp eftir dag-
bókinni og réði henni síðan bana, en læddist sjálf-
ur burt með dagbókina, án þess þó að vita, að í
hana vantaði eitt blaðið, mikilvægasta blaðið.
Þetta gæti verið morðvopnið.. . Og hvort sem
þetta var nú sá hnífur, sem morðinginn hafði