Vikan - 28.08.1947, Blaðsíða 4

4
VIKAN. nr. 35, 1947
Ég, sem þekki lífið —
Henri hafði séð of mikið til þess að trúa á kraftaverk! Og þó kom það
í Ijós, að hann þekkti Iífið eins lítið og konuna, sem hann elskaði.
Smásaga eftir Jens Gielstrup.
Og svo fór hún.
Þau Henri og Elna höfðu átt rauðkalk-
að hús í útjaðri ekrunnar, nú var því
lokað. Það brakaði ekki lengur í vippu-
brunninum, þegar kalt vatn var dregið
upp úr jörðinni heldur bar hann við himin-
inn eins og aðvarandi fingur. Henri varð
að beygja sig undir hann, þegar hann fór.
Græna grashliðinu skellti hann á eftir sér
eins og til þess að setja punkt fyrir aftan
hluta af tilverunni. En þegar hann hafði
gengið spölkorn, varð hann að nema stað-
ar og líta til baka. Hann grillti í rauðu
múrana bak við greinar barrtrjánna.
Þannig hafði heimili hans og hennar verið.
Henri var kaupmaður, einn þeirra sem
setur sér takmark og nær því. Hann hafði
hitt Elnu í fyrsta skipti í veitingahúsi,
þar sem hún söng nýtízku ljóð fyrir troð-
fullu húsi — hún var þá þegar orðin vel-
þekkt.
Upp frá því var Henri alltaf þar sem
Elna söng — aðdáandi, sem sat á fremstu
bekkjunum, gefandi fegurstu blómanna.
Og dag nokkurn hittust þau og töluðu
saman, og þeim degi lauk með því að
annar betri rann upp. Hann sagði víð
hana:
„Ég elska þig!“
Hún bað hann um að bíða dálítinn tíma,
til þess að hún gæti áttað sig á tilfinning-
um sínum — og játaðist honum svo.
„Er þér ekki sama, þó að ég sé tólf ár-
um eldri?“ spurði hann.
Elna var ung en gáfuð; hún, svaraði:
„Ég er fædd með listamannsblóð í æðum,
eilífan óróleika, löngun til þess að lenda
í æfintýrum og afreka eitthvað á sviði
listanna og ást á hinni mislitu hlið tilver-
unnar, en þú ert kaupmaður rólegur,
ákveðinn og kaldur í lund.“
„En ég elska þig!“ greip hann framí.
„Ekkert af öllu þessu mun koma á milli
okkar. Þú munt finna ró á heimili okkar
— hugsaðu til þess, hvað þú ert ung. Hér
er ein hlið lífsins, sem þú hefir aldrei
þekkt!“
Hann var eldri og sigraði þess vegna,
þau giftust dag einn, er haustið kom til
landsins með köldum vindi og blés rauð-
og gulflekkót blöðin af trjánum. Henri
keypti húsið hjá ekrunni, reisti bílskúr
hjá því, svo að hann gæti á hverjum degí
ekið í bæinn og heim. Elna hætti sínu
starfi og varð kona Henri Hammershólm
forstjóra.
Þeim hamingjusömu finnst árin líða
fljótt, en þeim sem leiðist hugsa til fimm,
sex ára eins og þau væru kvöl, sem hefir
gleymst og horfið fljótt. Áttunda sumarið
eftir septemberbrúðkaupið sagði Elna ró-
leg Henri frá því, að hún yrði að fara frá
honum. Það var listamannseðlið, sem gerði
uppreisn gegn því að vera grafið alla
ævi, þó að það væri í fallegu, rauðu húsi
með öllum nýtízku þægindum, bifreið og
eiginmann, sem var ákaflega hugsunar-
samur og viðurkenndur fyrir að vera ó-
venjulega duglegur kaupmaður.
Á þeirri stundu, sem Elna sagði að hún
færi frá honum, vissi Henri, að hann mundi
alltaf elska hana. En hann lét ekki í ljós
þá tilfinningu sína. Hann hugsaði með
sér, að fólk hefði gleymt Elnu, hún var
ekki lengur kornung, röddina hafði hún
ekki notað 1 átta ár. Það var alveg áreiðan-
legt, að það yrði tilfinnanlegur ósigur fyrir
hana — og þá myndi hún snúa aftur til
mannsins síns.
Elna verður að læra af lífinu, álykt-
VEIZTU —?
§ 1. Það skeði eitt sinn, að snjór kveikti eld §
í jámbrautarvagni, sem var fullhlaðinn |
jámi. Hvemig gat slíkt skeð?
\ 2. Hvenær byrjaði Hekla að gjósa að =
þessu sinni?
| 3. Hverrar þjóðar var rithöfundurinn |
Hjalmar Bergman og hvenær var hann |
uppi ? i
1 4. Hvenær kom Winston Churchill, þá í
forsætisráðherra Breta, til Reykjavík- =
ur á stríðsárunum ?
\ 5. Hvenær var fyrsta hreppabúnaðarfé- 1
lagið stofnað hér á landi og hvað hét 5
\ það ? |
i 6. TJr hverju er þetta:
„Einu ljúflings iagi
ljóðar fugl og aldan blá.“
i 7. Hvað vom margir heimilisfastir í i
Reykjavík, þegar henni var veitt kaup- 1
staðarréttindi og hvenær var það?
| 8. Hvenær var komið með fyrsta Fordbíl- i
inn hingað frá Vesturheimi ?
i 9- Hvenær hóf Morgunblaðið göngu sína ? |
i 10. TJr hverju er þetta:
„Helgum frá döggvum himnabrunns j
1 mun hjartað þiggja fró."
Sjá svör á blaðsíðu 14.
aði Henri — úr því að hún vill ekki
læra af mér. Ég hefi séð of mikið til þess
að hafa trú á kraftaverkum, ég, sem þekki
lífið.
Og nú var hún farin — hann lokaði
rauða húsinu og gekk yfir ekruna niður
í dalinn hinumegin, þvert yfir mýrina eftir
gangstignum, sem fólkið í héraðinu hafði
troðið niður í aldaraðir; báðumegin við
hann voru botnlaus fen.
Henri þekkti stíginn; við endann á hon-
um var breiða engið og þar bakvið þorpið.
Hann setist að í kránni og fékk herbergi
alveg. niður við jörðina, það var rakt af
mýrargufu og með kuldalegri rafmagns-
peru í miðju lofti, kalt vatn með járn-
bragði, og allstaðar fullt af mýflugum,
sem flugu inn í kvöldkyrrðinni og settist
á hvítt loftið.
Henri settist við borðið og skrifaði til
fyrirtækis síns, að hann hefði tekið sér
sumarleyfi um óákveðinn tíma.
Á hverjum degi hugsaði hann um það,
hvar Elna væri og hvort það borgaði sig
að fá betra herbergi áður en hún kæmi
aftur. Það fór brátt í taugamar á honum,
að það kom ekkert lífsmark frá henni.
„Nú er það stoltið, sem angrar hana,“
hugsaði hann gramur.
Eplin vom orðin þroskuð og það var
aftur komið haust. Sólin virtist hlaupa
hratt bakvið skýin og birtan frá henni
blossaði upp og dó út. Þessi umskipti náðu
líka inn í veitingastofuna, þar sem Henri
húkti við borðið sitt eins og hann væri
að verða því samvaxinn, dauðþreyttur á
því að vera einn og mjög hissa á því að
Elna skyldi ekki koma aftur. Hann hafði
nokkrum sinnum komið til rauða hússins,
en það var autt og yfirgefið. Það hvein í
brunninum, þegar vindurinn blés.
Veitingamaðurinn hét Klaus, og dag
einn sagði hann við Henri:
„Ætlar forstjórinn ekki í hringleikahús-
ið 1 kvöld?“
„Hvaða hringleikahús ?“
„Hringleikahús! Það fóru tveir af þess-
um blessuðum trúðvögnum framhjá um
hádegisbilið og þeir hafa sett upp tjald
hérna hinumegin á ökmnum til þess að
hafa sýningar í einn dag. Forstjórinn ætti
nú að fara þangað og skoða það, héma
hinumegin við mýrina. Það er ekki of
mikið af skemmtunum hérna á staðn-
um —“
„Hvemig dettur þeim í hug að koma
með hringleikahús hingað að vetrarlagi?“
spurði Henri þurrlega.
„Það er nú ekki kominn vetur enn,“
sagði Klaus.
„Þeir hafa líklega álitið að það mundi
borga sig — og í trúnaði sagt, herra for-
stjóri, foringi flokksins er svarti Bertil!“
„Þekki hann ekki.“
„Hann fær sér við og við dropa við
þorstanum, og svo kemur hann upp trúð-
flokki, hvar sem honum dettur það í hug.“
„Látið mig þá hádegisverðinn minn!“
sagði Henri eins og hann nennti ekki að
Framhald á bls. 14.