Vikan - 09.10.1947, Blaðsíða 6

6
veit út í g'arðinn, munduð þér þá ekki hafa tekið
eftir því?“
„Jú, það tel ég víst.“
„Það hefir enginn gert það?“
„Nei.“
„En hafi einhver gengið yfir miðjan húsagarð-
inn, munduð þér þá hafa veitt því eftirtekt ?“
„Ég býst varla við því, nema ef ég hefði —
eins og ég sagði áðan — litið upp fyrir einhverja
tilviljun."
„Tókuð þér eftir því, þegar drengurinn
Abdullah fór frá vinnu sinni fram fyrir portdym-
ar ?“
„Nei.“
Það varð dálítil þögn.
Ungfrú Johnson leit snöggt upp og sagði:
„Mér þykir leitt, herra Poirot, ef ég hef leitt yður
á villigötur með þessari frásögn minni. Þegar ég
hugsa um þetta, þá held ég líka að ég hefði
ekki getað heyrt í frú Leidner, þótt hún hefði
hrópað upp yfir sig. Fornleifageymslan var á
milli herbergis hennar og dagstofunnar, sem ég
var í — og mér skilst að gluggarnir á herbergi
hennar hafi verið lokaðir, þegar við komum að
þeim.“
„Hvað sem nú þessu viðvíkur, ungfrú, þá
skuluð þér ekki setja þetta fyrir yður,“ sagði
Poirot vingjarniega. „Þetta skiptir ef til vill ekki
neinu máli.“
„Nei, ef til vill ekki. Þetta hefir samt sem áður
talsverða þýðingu fyrir mig, af því mér finnst
að ég hefði kannske getað aðhafst eitthvað.“
„Setjið þér þetta ekki fyrir yður, Anna mín,“
sagði dr. Leidner blíðlega. „Þetta hefir ef til vill
verið hróp í einhverjum Arabanum, sem hefir
verið að kallast á við annan úti á akrinum."
Ungfrú Johnson roðnaði dálítið við hið blíð-
lega ávarp dr. Leidner. Mér sýndist jafnvel tár
spretta fram í augum hennar. Hún leit undan og
sagði óvenju fljótmælt: „Ef til vill hefir þetta
verið þannig. Venjulegir hlutir vekja hjá manni
allskonar ímyndanir eftir svona hræðileg atvik.“
Poirot leit í vasabók sína. „Hvað hafið þér fram
að færa, herra Carey?,“ spurði hann eftir nokkra
þögn.
Richard Carey talaði hægt með áherzlulaus-
um málhreim: „Ég býst við að ég hafi litlu við
að bæta. Ég var úti við uppgröftinn og þangað
voru mér færðar fréttirnar um það, sem skeð
hafði."
„Munið þér eftir nokkru, sem gerðist næstu
daga fyrir morðið og bent gæti okkur á rétta
braut í rannsókninni?", spurði Poirot.
„Nei, alls engu."
„En þér, herra Coleman?„“ spurði Poirot þá.
„Ég var nú utan við þetta allt saman," svaraði
Coleman, og helst var að ætla af hreimnum I
rödd hans að honum þætti þetta miður. „Ég fór
til Hassanieh í gærmorgun til að sækja peninga
til útborgunar á kaupi manna. Þegar ég kom
aftur, skýrði Emott mér frá því, sem skeð hafði
og ég var sendur aftur til að ná í lögregluna og
dr. Reilly."
„En áður — dagana næstu á undan?"
„Ja — þá var nú allt í uppnámi hér éiginlega,
eins og þér vitið. Það var krafsað í fornleifa-
geymslunni — hendur og andlit komu á glugg-
ana hjá frúnni — eins og þér vitið,“ hann leit
á dr. Leidner, sem hneigði höfuðið til samþykkis.
Mér finnst líklegast að þér komist að raun um
að einhver náungi hafi komið að utan og gert
þetta. Það hefir verið einhver fimur í faginu."
Poirot virti hann fyrir sér nokkur augnablik.
„Eruð þér Englendingur, herra Coleman?" spurði
hann síðan.
„Já, það er ég. Hreinræktaður Englendingur".
„Er þetta í fyrsta sinn, sem þér eruð hér?“
„Já — þér eigið kollgátuna".
„Eruð þér vel að yður í fornleifafræði ?“
Þessi spuming virtist koma Coleman í nokk-
ur vandræði. Hann roðnaði og leit út undan sér
á dr. Leidner eins og skömmustulegur skóla-
drengur.
„Nei, ég hef nú lítið kynnt mér þetta“, svar-
aði hann loks. „Ég er satt að segja ekki nátt-
úraður fyrir vísindamennsku -— -—“
Poirot mótmælti þessu ekki. Hann barði eins
og utan við sig með blýantsendanum i borðið
og lagaði síðan á sér yfirvararskeggið.
„Mér virðist, sem við getum þá ekki gert
meira í þessu að svo komnu", sagði hann eftir
nokkra stund. „Ef einhver ykkar kynni siðar
að muna eftir einhverju, sem ekki hefur komið
upp í huga hans nú, væri það vel þegið, ef hann
eða hún vildi segja okkur frá því. Nú held ég
væri bezt að ég talaði nokkur orð við þá dr.
Reilly og dr. Leidner eina.“
Þetta var merki um að við hin mættum fara.
Við stóðum öll upp og gengum til dyranna. Þeg-
ar ég var komin fram í gættina, var kallað til
mín. „Ungfrú Leatheran, vilduð þér annars ekki
vera kyrrar hér hjá okkur“. Það var Poirot, sem
kallaði. Ég gekk aftur inn í herbergið og settist
í sætið mitt.
15. KAFLI.
Dr. Reilly gekk um gólf. Þegar allir voru
famir út, lokaði hann dyrunum vendilega. Sið-
an leit hann spyrjandi á Poirot og lokaði því næst
gluggunum á útveggnum, en hinum hafði þegar
verið lokað. Eftir þetta settist hann í sætið sitt.
„Jæja“, sagði Poirot. „Þá erum við orðin ein
og ótrufluð og getum talað saman í næði. Við
höfum nú heyrt, hvað leiðangursmenn hafa fram
að færa í þessu máli og — En hvað er þetta,
ungfrú góð, hvað eruð þér nú að hugsa?"
Ég roðnaði upp í hársrætur, því var ekki að
neita, að þessi einkennilegi maður hafði skarpa
athyglisgáfu. Hann hafði séð það á mér, að ég
var að velta dálitlu fyrir mér — og virtist sjá
hvað það var.
„O — það er nú ekkert —“, sagði ég hikandi.
„Svona, ungfrú", sagði dr. Reilly. „Látið ekki
sérfræðinginn þurfa að toga þetta út úr yður“.
„Þetta var í rauninni ósköp ómerkilegt",
sagði ég fljótmælt. „Mér datt aðeins í hug, að
jafnvel þótt einhver leiðangursmanna hefði í raun-
inni vitað eitthvað, sem máli skipti, þá mundi
hann hafa verið tregur til að segja það svona
upp yfir alla og einkum þó í viðurvist dr.
Leidners".
Ég var dálítið undrandi, þegar ég sá herra
Poirot kinka kolli ákaflega til samþykkis.
„Þetta er alveg rétt — alveg rétt“, sagði hann.
„Þér hafið nákvæmlega rétt fyrir yður, imgfrú.
Þessi fundur — eða hvað ég á að kalla það —
var boðaður í ákveðnum tilgangi. Þér vitið, að
VIKAN, nr. 41, 1947
í Englandi eru hestamir leiddir fram til sýnis
áður en veðreiðarnar byrja, svo menn geti séð
útlit þeirra og dæmt dugnað þeirra og hæfileika
eftir því. Svipaður var tilgangurinn með sam-
komu okkar. Ég var að virða fyrir mér þátt-
takenduma".
Dr. Leidner sagði með þjósti: „Ég trúi því
alls ekki, að nokkur leiðangursmanna sé sekur
eða meðsekur um þennan glæp!“ Síðan snéri hann
sér að mér og sagði hálf skipandi: „Mér þætti
vænt um, ungfrú, ef þér vildu skýra herra Poirot
nákvæmlega frá því, sem ykkur konu minni fór
á milli fyrir tveim dögum".
Ég byrjaði strax á frásögn minni og reyndi
eftir megni að nota sömu orðin og orðatiltækin,
sem frú Leidner hafði notað í samtalinu.
Þegar ég hafði lokið máli mínu, sagði Poirot:
„Þetta var ágætt. Þér hafið ágætt minni og segið
skipulega frá. Þér munuð verða mér til mikils
gagns við starf mitt hér“.
Hann snéri sér síðan að dr. Leidner. „Hafið
þér þessi bréf?“
„Já, ég er með þau í vasanum. Mér datt í hug
að þér munduð brátt vilja sjá þau“.
Poirot tók við bréfunum og las þau. Hann virti
þau síðan nákvæmlega fyrir sér. Ég hafði búist
við því, að hann mundi strá yfir þau einhverju
dufti, eða skoða þau undir smásjá — en svo*
mundi ég eftir þvi, að hann var gamall maður
og þess var þá ekki að vænta, að hann fylgdist
með öllum nýungum í starfsgrein sinni. Hann
las aðeins bréfin eins og hver og einn les venju-
lega bréf.
Hann lagði bréfin á borðið fyrir framan sig
að afloknum lestri þeirra, ræskti sig og sagði:
„Jæja þá, við skulum þá leggja þetta niður fyrir
okkur sem greinilegast og í réttri röð. Elsta
bréfið var sent konu yðar skömmu eftir að hún
giftist yður, dr. Leidner. Hún hafði að vísu
fengið bréf áður, en hún eyðilagði þau. Næst
elsta bréfið kom nokkru síðar, og skömmu eftir
móttöku þess sluppuð þið hjónin nauðlega und-
an dauða af gaseitrun. Síðan fóruð þið hjónin
hingað og í næstum tvö ár bárust engin fleiri
bréf. I byrjun þessa árstímabils fóru þau að berast
að nýju — það er, á síðustu þremur vikum:
Er þetta ekki rétt?“
„Jú — alveg rétt,“ svaraði dr. Leidner.
„Konan yðar bar það með sér, að hún var'
skelfingn slegin og að ráði dr. Reilly var ungfrú
Leatheran ráðin hingað til að annast frú Leidner.
Er það ekki líka rétt?“