Vikan - 09.10.1947, Síða 15

VIKAN, nr. 41, 1947
15
Kóngur kurekanna
A Indíánaveioum.
Kvikmyndaleikarinn Roy Rogers
1. Maður kemur þeysandi til bækistöðvar skógarhöggs-
manna. „Rauðskinnar, Rauðskinnar!" hrópar hann um
leið og hann stöðvar hestinn rétt við hhðina á Roy, sem
er að tala við húsbóndann, Tex. „Hópur Rauðskinna réð-
ist á mig, rændu frá mér kjötvagninum, sem ég var með
á leiðinni hingað og voru nærri búnir að gera út af við
mig!“
2. Tex kallar á Roy og verkstjórann afsíðis. „Piltar",
segir hann, „þetta er alvarlegt. Það er þriðja kjötsend-
ingin, sem rænt er. Það er ekki annað sýnna en að
við munum svelta í náinni framtíð." Augu Roys skjóta
neistum. „Húsbóndi", segir hann einbeittur á svip, „þú
skalt fá kjötið!"
3. Roy biður ekki eftir að húsbóndinn svari,
heldur þeysir af stað á Þjósta sínum. Von bráðar
kemur hann að háum kletti og fer af baki. Hann
gægist fyrir klettinn og sér, að Indíánarnir hafa
áð á sléttunni. Og hann sér líka, að kjötvagninn
stendur skammt frá þeim. Roy dettur ráð í hug.
4. Bang! Bang! Bang! Það tekur undir þegar
Roy hleypir af hverju skotinu á fætur öðru úr
marghleypu sinni. Tilgangurinn er að fæla vís-
undahjörð, sem er á beit alllangt í burtu. Roy
fer á bak Þjósta og þeysir á eftir hjörðinni, sem
fælist og brunar út á sléttuna í áttina til Indíán-
anna.
5. Indíánarnir eiga sér einskis ills von. Þeir
þjóta upp í ofboði og fara á bak hestum sinum
og leggja á flótta undan trylltri hjörðinni. Ekill-
inn, sem ók kjötvagninum, stekkur upp í ekil-
sætið og keyrir hestana af stað. Hingað til hef-
ir allt gengið samkvæmt áætlun hjá Roy. En
hættan er á næsta leiti.
(Niöurlag sbgunnar kemur í næsta blaði).
og í herberginu var allt í röð og reglu.
Varðhundurinn hafði sofið eins og ekkert
væri, en framburður þjónsins var sá, að
fyrir um það bil mánuði hefði eitthvað
óvenjulegt borið fyrir húsbónda sinn.
Hann hefði fengið mörg bréf, sem hann
brenndi á stundinni. Oft var sem gripi
hann vitfirring og hann tók sér hesta-
svipu í hönd og lamdi höndina á veggnum
með henni. Þessa hönd, sem hafði horfið
á dularfullan hátt nóttina sem morðið var
framið.
Þjónninn bar það, að Sir John hefði að
jafnaði gengið seint til hvílu og sjálfur
gengið vandlega frá hurðinni á herbergi
sínu. Þá hefði hann ætíð haft skotvopn
við hendina. Oft hefði það borið við á næt-
urnar, að hann talaði fullum rómi, eins og
hann ætti í deilum við einhvern, en nótt-
ina, sem morðið var framið, hefði aftur
á móti hvorki heyrzt hósti né stuna, og
þjónninn kvaðst ekki hafa orðið neins var,
fyrr en um morguninn.
Vitnið gat engan grunað um glæpinn.
Ég skýrði frá öllu því, sem ég vissi um
þann framliðna. Rannsókn var gerð um
alla eyna, en hún bar engan árangur.
Nótt eina þremur mánuðum eftir að
morðið var framið fékk ég martröð. Mér
fannst sem ég sæi höndina, þessa
óhugnanlegu krumlu, fálma við glugga-
tjaldið og vegginn í herbergi mínu, eins
og köngurló. Martröðin leið frá stund og
stund en kom svo aftur, og þrisvar sinn-
um um nóttina sá ég höndina fikra sig um
herbergið á fingurgómunum, eins og ægi-
legt skordýr.
Daginn eftir var komið með höndina til
mín; hún hafði fundizt á grafreit Sir John
Rowell — en vísifingurinn vatnaði. .
Heiðruðu frúr, þetta er nú sagan um
dularfullu höndina. Og meira veit ég ekki.“
Konurnar voru utan við sig, fölar og
titrandi. Loks fékk ein þeirra málið og
sagði:
„En þetta er engin skýring. Leyndar-
dómurinn er enn ekki leystur. Þér verðið
að gefa skýringu áf þessu.“
Rannsóknardómarinn brosti: „Heiðruðu
frúr,“ sagði hann. „Skýring mín er aðeins
sú, að eigandi handarinnar hafi alls ekki
verið dauður, og hafi komið að sækja
höndina, sem hann hafði misst; að hann
hafi sótt hana með þeirri, sem hann hélt,
en notið beggja við hefndina. En hvernig
hann fór að því, er mér ekki fyllilega ljóst
og get því ekki skýrt frá því.“
„Nei, þetta getur ekki verið hin rétta
skýring á atburðinum,“ andmælti ein
konan.
Rannsóknardómarinn birosti aftur og
sagði:
„Ég vissi alltaf, að þið yrðuð ekki
ánægðar með skýringu mína, því að hún
er ekki eins dularfull og yður grunaði.“
Vegleg kirkja á Bretlandi.
Mynd þessi er af turni dómkirkjunnar í Salis-
bury í Suður-Englandi. Fremst á myndinni eru
kórdrengir kirkjunnar i knattleik.