Vikan - 18.12.1947, Blaðsíða 11

^tiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiintiinninr^
JÓLABLAÐ VIKUNNAR 1947
11
... Ný framhaldssaga: .....
ÁST LEIKKOIMUNNAR
.............. Eftir FAITH BALDWIN
„Vertu sæl, Sara,“ sagði hún, „og reyndu að
gera sem fæst heimskupör. Einn ókosturinn við
þig er, að minu áliti, hvað þú ert áhrifagjörn
og fljót að apa eftir þeim, sem þú lendir með.
Móðir þín er heimskingi. Maður hennar — sem
ég hefi aðeins tvisvar séð — er mjög geðslegur,
en þreklítill. Fer hún með hann eins og henni
þóknast. Ég er alltaf hrædd, þegar Boycie er
ekki með þér, því að enda þótt hún dekri óstjórn-
lega við þig, hefur hún fremur áhrif á þig til
góðs en ills. Sendu mér skeyti þegar þér dettur
í hug, en skrifaðu ekki. Ég hefi ekki lengur
góða sjón og skrift þín er alveg ólæsileg."
„En þegar ég hafði einkaritara —“ muldraði
Cherry.
„Ég er fegin, að þú tókst hajia að minnsta
kosti ekki með þér,“ greip Lucy van Steeden
fram í fyrir henni.
„Hún kom nú aöeins og var í nokkrar klukku-
stundir á dag —
„Þú last henni aldrei fyrir bréfin þín til mín,“
sagði amma hennar. „Þú sagðir bara: „Skrif-
aðu ömmu fyrir mig,“ og svo gerði hún það. En
ég hefi aldrei lesið meiri þvætting." Hún dæsti
með fyrirlitningu og tók í hönd Cherry. „Vertu
sæl, stúlka mín,“ sagði hún blíðlega og barðist
við kökkinn í hálsinum. „Ef ég má vera hrein-
skilin, þá finnst mér þú vægast sagt líta hlægi-
lega út núna.“
„Við verðum að leggja af stað,“ sagði Boycie,
sem stakk höfðinu inn úr dyragættinni, en þar
sem hún heyrði síðustu setninguna, bætti hún við:
„Hún getur ekki gert að því, frú van Steeden.“
Og það var satt, Cherry gat ekki gert að því.
Hún átti að hitta ljósmyndara, blaðamenn og að-
dáendur. Hún yrði ljósmynduð við borðstokkinn,
brosandi út undir eyru.
Hún bar blómvönd, þykkt lag af varalit og til-
búin augnahár. Freknurnar voru huldar af and-
litsfarða og undir augun voru máiaðir skuggar.
Hún var klædd glæsilegri ullardragt og í loðkápu
utan yfir. Á höfðinu hafði hún litlá hettu. Sem
Sara Brown var hún óþekkjanleg, en engum gat
dulizt, að hérna var Cherry Chester á ferð.
Hún hafði verið undarlega þögul og viðráðan-
leg síðustu dagana, hugsaði Boycie. Þessi hugsun
kvaldi hana, því að þetta gat ekki boðað neitt
gott. Það var alveg sama hverju hún stakk upp
á, Cherry svaraði alltaf á sömu lund: „Alveg
sjálfsagt, Boycie min.“
Skipið átti að fara um hádegi, eins og fyrr
segir, en þær fóru fyrr um borð, því að Cherry
þóttist þurfa að veita svo mörgum viðtal þar og
helzt vilja hvíla sig um stund áður en skipið legði
frá landi. Þetta var mjög viturlegt, en ólíkt Cher-
ry. Boycie horfði fast á hana, en augu Cherry
voru sakleysisleg, eins og í barni. „Jæja, það
verður þá svo að vera,“ hugsaði Boycie.
Horace var kominn til að kveðja. Hann hélt
fast við áform sitt að bregða sér til Evrópu með-
an Cherry væri þar. Auðvitað hafði Cherry ekki
tekið þessari frétt með neinni auðsærri hrifn-
ingu, en Lucy frænka hennar ýtti undir hann.
„Hún veit ekki, hvað hún sjálf vill, Horace,"
hafði hún sagt. „Þú verður að vera þolinmóður,
þvi að það er áreiðanlegt, að henni þykir vænt
um þig!“
Horace kom akandi í bíl, sem siðan var send-
ur með Hildu og Higgins-hjónin niður að höfn.
Hilda átti að fara með húsmóður sinni, en Higg-
ins-hjónin, sem búa áttu í íbúðinni í fjarveru
Cherry, fóru aðeins til að kveðja. Horace, Boycie
og Chérry fóru i einkabíl Cherry, sem var af
nýjustu gerð.
„Ég skil ekki hvers vegna þú hefir látið bílinn
vera ónotaðan allan tíma þinn héma í New York,“
sagði Horace, sem var mjög hagsýnn maður. „Þú
þarft ekki að ætla, að ‘þjónustufólk þitt hafi ekki
notað hann.“ Bílstjórinn sendi honum hatursfullt
augnaráð í speglinum, en honum létti auðsjáan-
lega við svar Cherry.
„Auðvitað ekki, því að ég leyfði Robinson að
nota hann eftir vild. Það var bara vegna ömmu,
sem ég notaði hann ekki sjálf. Þar sem ég gat
glatt gömlu konuna með þvi að nota vagninn
hennar, datt mér ekki í hug annað en að gera
það. Amma hatar bíla, en lifir í anda upp árin
í kringum 1890.“
Á hafnarbakkanum var Horace ýtt til og frá
af blaðamönnum, skólastúlkum og slæpingjum
og fannst honum þetta virðingu sinni ósamboðið.
Þegar um borð i skipið kom, varð þetta sízt
betra. Hann var skelfdur yfir ágengni blaðamann-
anna og hvað Cherry var leikin í að tala við þá.
Káetumar, sem Cherry voru ætlaðar, voru full-
ar af blómum, skeytum og ávaxtakörfum.
„Er eitthvað til í þeim orðrómi, að þér og Ho-
race Steeden —-------?“ spurði einn blaðamann-
anna Cherry.
„Eigum við nokkuð að tala um það?“ svaraði
hún og brosti sinu blíðasta brosi. „Við erum góð-
ir vinir,“ hélt hún áfram, „og höfum verið það
frá barnæsku — — en auðvitað er ég talsvert
miklu yngri en Horace."
Hún brosti aftur og varð hugsað til hins feita,
sveitta Horace, sem hafði togað í flétturnar á
henni og hrekkt hana á allar lundir þegar hún
var smástelpa. Hún minntist þess einnig, að einu
sinni hafði hún gabbað Hor'ace til að reykja einn
vindil stjúpföður síns, með þeim árangri, að hann
hafði stórskemmt gólfábreiðu Lucy frænku sinn-
ar með spýju sinni.
Cherry leit á klukkuna. Það voru þrír stundar-
fjórðungar þar til skipið átti að leggja af stað.
Hún bað því blaðamennina að fara, og fór sjálf
inn i káetu sína, þar sem Boycie og Hilda voru
fyrir. Hilda vor önnum kafin við farangur hús-
móður sinnar.
„Er Horace farinn?“
„Ekki ennþá — en hvað ætlast þú nú fyrir?“
„Mér er svo illt í höfðinu, Boycie. Það er alveg
satt.“ Cherry horfði biðjandi á hana. Það var
ekki um að villast, stúlkan var hálflasleg; það
voru rauðir dílar í kinnum hennar og augun
gljáðu, eins og af sótthita. „Reyndu að losna við
Horace — farðu með hann upp á þilfar og komdu
honum í land. Ég átti að veita einhverri ungfrú
Pedersen frá einu kvikmyndablaðinu viðtal. Er
mér það mikilvægt, að tala við hana, — en hún
hefir ekki sýnt sig enn. Þú værir góð, ef þú gætir
fundið hana fyrir mig, en segðu öllum öðrum,
sem um mig spyrja, að það sé vonlaust að ná
mig tali.“ Boycie til mikillar furðu, vafði Cherry
handleggjunum um háls hennar og kyssti hana
ástúðlega.
„Þú ert hreinasta perla," sagði hún að endingu,
þegar hún sleppti henni.
Boycie hristi höfuðið, þegar hún gekk inn í
næstu káetu, þar sem Horace beið.
„Cherry hefir höfuðverk," sagði hún við Horace.
„Hún ætlar að leggja sig út af.“
Horace næstum læddist á tánum að dyrunum
til þess að ónáða Cherry sem minnst.
„Ég er nú ekki dauðvona, svo að þetta er ó-
þarf,“ sagði Cherry, sem kom fram í dyragætt-
ina og rétti honum höndina kuldalega. „Vertu
sæll.“
„Sara, ég get ekki skilið við þig svona,“ sagði
Horace ástríðufullt."
„Þú neyðist samt til þess,“ Hún hrifsaði að
sér höndina og brosti. „Við sjáumst nú aftur,“
og hún lokaði hurðinni við nefið á honum.
„Ungfrú Medford," sagði Horace, hrifinn, á
leiðinni upp á þilfar, „var þetta ekki nokkurs
konar loforð, sem hún gaf mér. Var henni ekki
alvara, á ég við?“
„Hvemig á ég að vita það ?“ sagði Boycie. „Hún
veit sjaldnast sjálf, hvað hún hefir sagt eða
hverju hún hefir lofað.“
Horace stóð lengi við landganginn og ætlaði
aldrei að ljúka við að kveðja Boycie. Þegar hún
var loks orðin laus við hann, varð hún að sinna
ýmsu fólki, sem spurði eftir Cherry, og segja
því, að leikkonan gæti ekki veitt þvi viðtal. Allt
þetta gerði hún með mikilli mælsku, eins og sá
einn getur, sem hefir miklu reynslu að baki sér
i því efni. Það var því ekki fyrr en löngu siðar,
að hún gat hafið leit sína að þessari fyrmefndu
ungfrú Pedersen, og fékk hún einn skipsdreng-
inn i lið með sér. Leituðu þau í öllum sölum og
göngum, en það kom fyrir ekki. Engin ungfrú
Pedersen fannst, Boycie gaf samt ekki upp leit-
ina fyrr en skipið var komið frá hafnarbakkan-
um og stefndi til hafs. Þá loks sneri hún aftur
til káetunnar.
„Jæja, þá emm við loks komnar af stað,“
sagði hún glaölega um leið og hún kom í gætt-
ina. „Ég vildi að þú gætir gert þér i hugarlund,
hvað mér er illt í fótunum."
Ekkert svar. Þama í káetunni var ekkert ann-
aðnað að sjá en blóm, sælgætisöskjur og skeyti.
Boycie hrakkaði ennið og gekk að dyrunum að
svefnkáetunni. Þar stóð ferðakista og fleiri fögg-
ur, en hvorki Cherry né Hilda —.“
Hún hefir farið upp á þilfar, hugsaði Boycie
gröm í bragði. En hvað þetta var líkt henni —
en þó undarlegt, að hún skyldi ekki rekast á hana
þar uppi. Skipið var að visu stórt — —
Hún settist á rúmið, en kom þá auga á bréf,
sem blasti við henni á koddanum.
„Elsku góða Boycie!
Vertu hvorki hrædd né reið við mig. Ég er
strokin burt, og hjálpaði Hilda mér til þess.
Ég hefi skipt um föt og tek með mér tösku,
sem ég var búin að setja sjálf ofan í. Ég hefi
mikið af peningum og vegabréfið mitt, og fer
nú til sveitabæjar uppi í fjöllunum, sem tek-
ur á móti ferðafólki, og dvel þar um tíma. Þú
þarft ekki að hafa áhyggjur út af mér, því að
við hittumst svo seinna, og skal ég þá með
fyrirvara láta þig vita um áform mín. Blöðin
mega ekki komast að þessu, því að þá fer allt
á annan endann, og amma min má ekkert vita,
því að hún fengi aðsvif við slíka frétt sem þessa.
Þegar þú ferð á land í Englandi, sendir þú
ömmu skeyti og segir að okkur líði vel og við
séum komnar. Það nægir, því að hún býst ekki
við frekari fréttum frá mér í bráð. Sýndu Syl-