Vikan - 18.12.1947, Blaðsíða 30

30
JÓLABLAÐ VIKUNNAR 1947
kannske skipt um glös inn um gluggann
„Skipt um glös?“
„Já. Ég á við það, að ungfrú Johnson hafði
alltaf glas með vatni á borðinu hjá sér. Hún hef-
ur kannske talið, að einhver hefði komið að glugg-
anum og skipt um glös þannig.“
„Hvað haldið þér um þetta, dr. Reilly?“
„Ef um morð er að ræða, þá hefur þetta sjálf-
sagt verið gert á þennan hátt,“ svaraði dr. Reilly.
„Enginn mundi drekka saltsýru í stað vatns, ef
hann væri með fullu ráði eða vakandi. En sé
einhver vanur að drekka glas af vatni að nótt-
xmni til, þá gæti sá eða sú teygt sig eftir glas-
inu og drukkið úr þvi megnið af innihaldinu, ef
hann er hálfsofandi, án þess að verða þess var
fyrr en um seinan.“
„Hvað stendur borðið langt frá glugganum ?“
spurði Maitland og sneri sér að mér. „Er hægt
að teygja sig með höndina inn á það, ef staðið
er fyrir xitan?“
„Já, ég býst við að það sé hægt með því að
halla sér inn um gluggann,“ svaraði ég.
„Voru dyrnar læstar, þegar þér komuð að
þeim í nótt?“ spurði Maitland.
„Nei.“
„Þá hefur hver sem var getað farið inn í her-
bergið og skipt þannig um glös.“
„Já, að vísu.“
Dr. Reilly sagði: „Það er ólíklegt, að nokk-
ur hafi kosið að fara inn í herbergið til að skipta
um glös, ef hægt var að gera það að utan. Mað-
ur í fastasvefni vaknar mjög oft við fótatak i
herberginu hjá sér, þótt hann taki ekki eftir
ýmsu öðxni." •
„Já — en ég er ekki aðeins að hugsa um glas-
ið,“ svaraði Maitland eins og utan við sig. Hann
sneri sér nú aftur að mér og spurði: „Þér segist
vera þeirrar skoðunar, að þegar konan taldi að
hún væri að deyja, hafi hún viljað gefa yður til
kynna, að einhver hefði skipt um glas í gegn um
gluggann, látið hana hafa saltsýru í glasi í stað
vatnsglass hennar. En hcfði ekki verið nær að
nefna nafn þess, sem þetta gerði?“
„Það er ekki víst, að hún hafi vitað, hver gerði
þetta,“ svaraði ég.
„Nei, segjum það gæti verið, en hvers vegna
reyndi hxin þá ekki að segja yður hvað það var,
sem hún þóttist hafa komist að í gærkvöldi?
Finnst yður það ekki hafa staðið nær?“
Dr. Reilly greip aftur fram í og sagði: „Þegar
maður er að deyja, þá er hætt við að hann hafi
ekki lengur hæfileika til að yfirvega orð sin eða
hugsa um skipulega framsetningu. Hvað þessa
konu snertir, er mjög skiljanlegt, að eitt atriði
hafi verið efst í huga hennar: Hönd morðingj-
ans, sem kom inn um gluggann og byrlaði henni
eitur í stað vatns. Þetta hefir hún talið mjög
mikilvægt atriði, og henni hefir fundizt, að hún
yrði að láta einhvem vita það. Og þetta var
líka mikilvægt. Hún hefir viljað gefa til kynna,
að hún hefði ekki framið sjálfsmoi'ð. Hefði hún
getað talað meira, er liklegt að hún hefði sagt:
„Þetta er ekki sjálfsmorð,“ eða eitthvað því líkt,
í stað þess að segja aðeins: „Glugginn .... glugg-
inn . .. . “
Maitland yfirforingi bankaði með fingrunum
í borðið nokkra stund, án þess að svara. Síðan
sagði hann: „Mér skilst, að engin sönnun sé enn
fengin fyrir því, og meira að segja litlar líkur,
að ekki hafi verið um sjálfsmorð að ræða. Hvað
haldið þér um þetta, dr. Leidner?“
Dr. * Leidner svaraði ekki strax og Maitland
endurtók spui'ningu sína. Þá leit dr. Leidner upp
og sagði hægt, en ákveðið: „Ég tel, að um morð
sé að ræða. Anna Johnson var ekki þannig gerð
kona, að líklegt sé, að hún hafi farið að fremja
sjálfsmorð."
„Þótt hún hafi ekki verið líkleg til að fremja
sjálfsmorð undir venjulegum kringumstæðum, þá
gætu þær ástæður hafa verið fyrir hendi, að hún
hafi gripið til þess úrræðis."
„Eins og hvaða ástæður?“
Maitland laut niður og tók upp pakka, sem
ég hafði áður tekið eftir að hann lagði þar við
hliðina á stólnum sínum. Hann hóf nú þcnnan
pakka upp á borðið og virtist hann vera þung-
ur, því Maitland beitti talsverðu afli við þetta.
„Það er dálítill hlutur i þessum pakka,“ sagði
hann. „Við fundum hann undir nSmi ungfrú John-
son. Hver veit, nema hann geti gefið okkur skýr-
ingu á einu og öðru?“
Hann leysti umbúðirnar af pakkanum og kom
þá í ljós stór hverfi- eða kvainarsteinn.
Þetta var ekkert merkilegt í sjálfu sér — við
höfðum oft séð slika steina og fjöldinn allur af
þeim hafði fundizt við uppgröftinn í ár. En það
sem vakti eftirtekt okkar á þessum steini, var
daufur, dökkleitur blettur á einum stað á hinu
hringmyndaða yfirborði hans, og við þennan blett
loddu nokkur hár, sem líktust mest mannshári.
„Þetta er nokkuð fyrir yður að athuga, dr.
Reilly,“ sagði Maitland. „Ég; tel. fyrir mitt leyti.
engan vafa á því, að þetta.sé'hluturinn, sem: frú
Leidner var myrt með!“
«
26. KAFLI.
Þetta var hræðilegt. Dr. Leidher brá sv.o, að
ég bjóst við að líða mundi yfir hann og sjálf
var ég ekki of styrk. Dr.. Reilly lfeit ál kvarnar-
steininn og spurði: „Eru nokkur fingraför á
honum?“
„Nei, engin.“
Dr. Reilly tók upp stækkunargler og skoðaði
áðurnefndan blett i gegnum það. „Q-já. Svoliti-
ill snepill af mannsskinni. — og hár, ljóst. hár.
Já, ég verð að rannsaka þetta nánar, auðvitað,
en mér virðist engixm vafi komast hér að. Fannst.
undir nimi ungfrú. Johnson — segið þið?' Þurf-
um við þá frekari vitna við ? Hún hefir þá. verið
völd að morðinu, en síðan gripið til þessa ör-
þrifaráðs. Þetta er annars aðeins tilgáta min.“'
Dr. Leidner gat aðeins hrist höfuðið og; muldr-
að: „Nei, ekki Anna, ekki Anna.“
„Ég veit ekki, hvar hún hefir falið' þennan.
stein til að byrja með,“ sagði Máitland. „Við
rannsökuðum hvert einasta. herbergi eftir- morðið
á frú Leidner. En hvar sem það hefir verið,.
þá hefir hún síðar ekki verið ánægð með þann
felustað og flutt steininn inn í herbergi sitt, sem
hún vissi að búið var að rannsaka. Verið get-
ur lika, að hún hafi flutt steininn inn til sín
eftir að hún ákvað að fremja sjálfsmorð.“
„Ég trúi þessu ékki',.‘“ sagði hún hátt.
„Ég veit ekki, hverjú trúa skal,“ sagði Mait-
land. „Við þurfum fyrst að rannsaka hvarf séra
Lavignys og ástæðúna fyrir því. Drengimir mxn-
ir em að leita að honum og hver veit, hvar hann
er niður kominn? Kannske liggur hann myrtur í
einhverjum skurðinum, vesalings maðurinn."
„Ó — nú man ég----------,“ byrjaði ég.
„Hann nefndl þennan náunga alltaf rangeygða
manninn," sagði ég.
„Rangeygða manninn ? “ endurtók Maitland. „Já,
það er eitthvað skrítið við þennan rangeygða
mann. Hvi I fjandanum skyldu lögreglumennirn-
ir mínir ekki geta haft upp á þessum rangeygða
manni ? “
„Ætli það sé ekki vegna þess, að hann er alls
ekki rangeygður?*1 sagði Poirot.
„Haldið þér þá, að hann hafi gert sig rang-
eygðan viljandi? Er það hægt, Poirot?“
„Skökk augu geta komið sér vel,“ svaraði Poi-
rot aðeins.
„Já, það segið þér satt. En ég vil nú fara að
hafa hendur í hári hans, hvort sem hann er rang-
eygður eða ekki!“
„Mér þykir líklegt, að hann sé kominn yfir
landamæri Sýrlands," sagði Poirot.
„Ég hefi varað þá við í Tell Korehek og Abu
Kemal og reyndar í öllum varðstöðvum við landa-
rnærin."
„Hann hefir varla farið eftir þjóðvegunum, held-
ur þá leið, sem smyglaramir fara venjulega,"
sagði Poirot.
„Haldið þér það?“ spurði Maitland undrandi.
„Þá væri rétt að senda símskeyti til Dier ez Zor.“
„Ég sendi þeim skeyti í gærkveldi og bað þá
að vera á verði, ef þangað kæmu tveir karlmenn
saman, enda þótt þeir hefðu vegabréf sín í bezta
lagi, að því er virtist."
Maitland starði undrandi á Poirot. „Senduð
þér skeyti þangað ? Hva’ — — ? Tveir menn, seg-
ið þér — ha?“
Poirot kinkaði kolli. „Já, það er um tvo menn
að ræða,“ sagði hann íbygginn.
„Heyrið þér, Poirot,“ sagði Maitland. „Ég held
að þér ættuð að leysa frá skjóðunni og segja
okkur allt, sem þér vitið um þetta. Þér hafið
haldið einhverjum upplýsingum leyndum fyrir
okkur, hygg ég.“
„Nei — það er varla hægt að segja," svaraði
Poirot. „Ég sá skyndilega í morgun við sólar-
upprás, hvemig í þessu liggur."
Ég býst ekki við að. nokkur okkar hafi veitt
MAGGI
OG
RAGGI
Teikning eftir
Wally Bishop.
1. Maggi: Þegar þú ert tilbúinn, kallar þú og 3. Eitthvað gengur nú á!
ég hleyp og skelli aftur hurðinni. 4. Maggi: Tönnin var fastari en skráin.
Raggi: Allt í lagi, Maggi.
*
t