Vikan - 17.06.1948, Blaðsíða 5

IIIIIIUUUMUIIfllMIUlklllMM^
VIKAN, nr. 25, 1948
5
Framhaldssaga : ...............................
IM IM dís 10
................ ÁSTASAGA EFTIR ANNE DUFFIELD .
Við höfum oft hitt Freeland-hjónin og Cavarro-
hjónin og1 nokkra af öðrum eyjarskeggjum —
það hafa verið haldin hér tvö boð og öðru hverju
kemur fólk hingað í te,
Gay og Clare hafa verið boðin víða. Ég hefi
sjálf hvergi komið nema hér á Paradís — mig
langar til að sjá seinna aðra hluta eyjarinnar.
Gay hefir verið mér með afbrigðum góður og
segir að væntanlegt hjónaband hans breyti engu
með starf mitt — hann vill að ég sé hér eins
lengi og mig langi til. Ég veit satt að segja
ekki hvað gera skal. Ég vil gjarnan vera hér
áfram, því að ég trúi á hæfileika hans, en ef ég
færi, gæti hann ekki skrifað staf meira. Ég
reyni að halda honum að starfinu eins og ég get,
hann hefir of mikla hæfileika til þess að þeir séu
látnir ónotaðir.
Ég skrifa stundum bréf fyrir ungfrú Emrys
og hjálpa örlítið til við hússtjórnina. Það er
mikið starf að stjórna svona heimili og Harringay
heimtar að allt sé svo fullkomið. Þjónustufólkið
er ágætt, en það er svo fjölmennt að ég veit að
það þvælist bara fyrir hverju öðru Og allt á það
feður, mæður og ömmur og börn, og mér skilst
að allt búi það hér á Paradís.
Býr það i þorpi út af fyrir sig — hér á ég
auðvitað einnig við vinnumennina eins og þjón-
ustufólkið innan húss. Er þorpið afar snoturt —
lítil, lág og ferhyrnd hús, rauðmáluð eða hvit og
gul með falleg blá tígulsteinsþök. Milli húsanna
vex mosi og hávaxin blóm. Á hverju húsi eru
málaðir gluggahlerar og fyrir framan þau hanga
í röðum knippi af laukum. Gömlu mennimir sitja
á dyraþrepunum og reykja lan,gar pípur. Á
höfðinu bera þeir húfur, er minna á sokkabol,
sem dúskur hefir verið festur í. Lítil, svarteygð
börn hlaupa um alls staðar og þarna er líka. f jöldi
katta, geita og hunda.
Fólkið hérna er af blönduðu þjóðerni, eða svo
hefir Gay sagt mér, sumir spánskir eða portú-
galskir og virðast vera hæglætis fólk, en með
afbrigðum latt. En enginn þorir að vera latur,
þegar Harringay er í nánd. Sá maður er eins og
vél og hann þarf ekki annað en að sýna sig til
að allt fari á fleygiferð. Samt gæti ég ekki
hugsað mér neinn annan húsbónda hér á Paradis
en hann. Mér finnst Paradís dásamlegur staður
og mér er farið að þykja vænt um hann, Doris
frænka. En mér finnst Clare ekki eiga heima
hérna. Allt sem ég hefi gaman af, finnst henni
vera viðbjóðslegt. Ég fór með hana ofan í þorp
þjónustufólksins um daginn — ungfrú Emrys
hafði beðið mig fyrir skilaboð til einnar þvotta-
konunnar — og ég bjóst við að Clare myndi
finnast eins gaman og mér að sjá þorpið. En
hún var skelfingu lostin. Hún sagði að þarna
væri óþefur — en það er bara ekki satt, að
minnsta kosti engin lykt nema örlítil af lauknum.
Hún hélt því einnig fram að þarna væri óþriflegt
— undarlegt að hún skyldi nota það orð -— því
að óhreinindi sjást ekki. Það lá við að hún væri
reið. Ég skil ekki hvers vegna — “
Fingur Stellu, sem höfðu þotið yfir takka
ritvélarinnar, námu allt i einu staðar. Hún studdi
olboganum á borðið og starði hugsandi fram
fyrir sig.
Það var alveg ótrúlegt, hvernig Clare hafði
brugðizt við og alls ekki skemmtilegt. Henni
hafði þótt allt vera viðbjóðslegt. Jafnvel hlátr-
ar og spjall kvenfólksins, þegar það var að hengja
þvottinn til þerris, höfðu skapraunað henni.
Auðvitað höfðu ekki allir ánægju af hinu
sama. Clare leit þetta kannske allt öðrum aug-
um en hún. En hvers vegna hafði hún orðið
svona reið? Hún hafði líka náfölnað og gripið
dauðahaldi um handlegg Stellu.
„Komdu héðan! Hérna er viðbjóðslegt,“ hafði
hún sagrt!"
Stella hafði orðið hrædd og það mátti sjá
það á andliti hennar. Það var ekki fyrr en þær
voru komnar aftur hinum megin við rauða stein-
vegginn að Clare hafði hlegið og sagt:
„Fyrirgefðu mér Stella, en ég þoli ekki skít
og óþef “
En þarna voru hvorki óhreinindi né óþefur
og jafnvel þótt svo hefði nú verið, var það ekki
næg skýring á undarlegri framkomu Clare. Ungu
stúlkurnar höfðu gengið áfram saman út í for-
garðinn. Þetta hafði einmitt verið um sama leyti
og venja var að drekka teið og mættu þær
Harringay og frú Gavarro — Gavarro-hjónin höfðu
ekið Clare til Paradísar. Hvöss augu Harringays
horfðu til skiptis á ungu stúlkumar, ef til vill
hafði hann lesið óánægju út úr litlu, en
svipmiklu andliti Stellu og séð merki um geðs-
hræringu á Clare.
„Hvar hafið þið verið?“ spurði hann skipandi
eins og hans var vani.
„Uti í „hverfinu" ", svaraði Stella, en á Para-
dís voru bústaðir þjónustufólksins alltaf nefnt
svo. Hún var fljótmælt og vissi ekki nema hon-
um myndi falla miður að hún skyldi hafa farið
með ungfrú Montrose þangað. Það var hægt að
búast við öllu af honum. „Ungfrú Emrys bað
mig fyrir skilaboð til Maríu gömlu og ég hélt að
Clare myndi hafa gaman af að litast um þar í
,,hverfinu““.
„Höfðuð þér ánægju af því,“ spurði frú Gavarro
rólegri, vingjamlegri röddu.
„Ekki get ég sagt það,“ það var harka í
rödd Clare, sem annars var svo blíðleg. „Ég
er hrædd um að ég kunni ekki að meta allt lit-
skrúðið þama í „hverfinu" og fólkið —“
„Henni bauð við því, var ekki svo, Clare?“
greip Stella fram í. „Mér þótti það afar leiðinlegt.
Ég skal aldrei oftar biðja þig að koma þangað
með mér.“
Hún leit á Harringay og vonaði að hann væri
sér ekki reiður. Hann virtist líka ekki vera það-
Hann brosti bara og svo héldu þau bara áfram.
Stellu varð aftur á móti litið framan í frú Gavarro
og sá undarlegum glampa bregða fyrir í svört-
um augum hennar. Frúin horfði á Clare, og
Stella gat ekki ímyndaö sér hvað hún hugsaði,
en hefði viljað gefa mikið fyrir að geta lesið
hugsanir hennar á þessari stundu. Hún varð
fegin þegar þau komu inn í forgarðinn og mættu
Gay og ungfrú Emrys — og fegin þegar hún
settist bak við teborðið og tók að hella teinu
í bollana eftir beiðni ungfrú Emrys. Fékk hún
sér sjálf fullan bolla af sterku tei. Það hafði kom-
ið kaldur hrollur í hana við framkomu Clare og
ekki hafði það bætt úr skák hið undarlega augna-
ráð frú Gavarro. Nei, það var eitthvað óhugn-
anlegt við þetta, eða svo fannst henni.
Stella hristi höfuðið, tók aftur að vélrita.
Lauk hún við sendibréfið og lagði það í umslag.
Hún leit á klukkuna. Það fór að líða að því að
drekka ætti te. Gay hafði farið til Freeland-
hjónanna eftir miðdagsblundinn og var hann ekki
væntanlegur aftur fyrr en eftir kvöldverðinn.
Harringay hafði riðið út fyrir dögun, eins og
venjulega, svo að Stella og ungfrú Emrys ætl-
uðu að drekka te tvær einar, eins og venjulega.
Þær vom orðnar svo samrýmdar upp á síð-
kastið og gladdist Stella yfir því, að gamla
konan leitaði alltaf meira og meira til hennar
með ýmislegt. Tímunum saman hafði hún ekkert
fyrir stafni sem einkaritari Gays, því að Gay
vann svo óreglulega, en þegar hann varð allt í
einu gripinn vinnulöngun, varð hún stundum að
vinna fram á nætur.
Það var því gaman fyrir hana að geta orðið
ungfrú Emrys til hjálpar. Hún hafði þegar tekið
að sér að vélrita öll bréf fyrir hana varðandi
matvörupantanir og annað, sem ekki var rækt-
að eða unnið á sjálfum búgarðinum, og var það
oft ekkert smáræði fyrir allan þann fjölda, sem
þama var. En það var ekki nóg með það, hún
fór og talaði við Marcellu og Maríu gömlu fyrir
hana, hafði gát á hinni fallegu Mercedes og
hinu þjónustufólkinu, skenkti teið við teborðið,
sá um blómin í vösunum og ótalmargt smávegis
til að létta undir með gömlu konunni við hús-
stjómina. Þetta hafði komið af sjálfu sér, og
ungfrú Emrys fór að þykja vænna um ungu
stúlkuna með hverjum deginum sem leið, og
fannst hún sér alveg ómissandi. Stellu trúði hún
fyrir því, að sér veittist of erfitt að stjóma ein
öllu þessu stóra heimili, einkum eftir að árin
höfðu farið að færast yfir hana og hún að missa
heilsuna.
Stella breiddi yfir ritvél sína og lagaði til á
borðinu. Varð henni litið á handrit á borðinu og
hristi höfuðið. Þetta var smásaga, sem næstum
því hafði verið lokið við og með réttu hefði átt
að vera tilbúin fyrir viku! Það myndi ekki taka
þau meira en klukkustund að hripa hana niður.
En Gay hafði ekki getað komið sér að þvi — sem
var kannske ekki við að búast af ástfangnum
manni, sem hafði unnustuna svona nálægt sér.
Þetta handrit var að minnsta kosti tilbúið —
„Smásögur úr eyjalífinu“, sem Stella hafði verið
afar hrifin af og sem henni hafði tekizt að fá
unga manninn til að Ijúka við. Handritið lá í
stóra, gula umslaginu, og var skrifað utan á
það til bókaforlags, sem gefið hafði út allar
bækur föður hennar og sem henni hafði tekizt
að komast í samband við með handrit Gays.
Hún lagði gula umslagið og bréf sitt í póstkass-
ann, sem Miguel átti að tæma eftir skamma
stund, en smásöguna hálfkláruðu lagði hún ofan
í skúffu og var í þann veginn að fara, þegar
hún hrökk við. Það var verið að leika á flygil-
inn inni í stofu Gays.
„Hann er þá kominn aftur," hugsaði hún. „Nei,
nú gengur fram af mér. Hvers vegna kemur
hann ekki inn og lýkur við smásöguna? Þá yrði
hægt að senda hana í póstinum í þessari viku.“
En það var ekki Gay, sem lék svona stirðlega
lagið „Simple Aveu“ eftir Thome. Hver gat þetta
verið ? Hún opnaði hurðina og sá Harringay sitja
við flygilinn og streytast við að leika með stirð-
um fingrunum þetta sakleysislega lag.
Hann sneri sér við, þegar hún kom inn.
„Eruð það þér, ungfrú Mannering? Ég vissi
ekki að þér væruð þama inni — ég hélt, að
yður hefði verið boðið til Freeland-hjónanna."
„Ég? Nei, herra Harringay. En Gay fór þang-
að.“ Gay og Stella voru farin að kalla hvort
annað bara fomöfnunum.
En hvers vegna voru þér ekki með, þau fóru